Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2009
Τετάρτη, Αυγούστου 12, 2009
Είμαστε πολύ πίσω τελικά...
Πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μία εκπομπή στην τηλεόραση με φιλοξενούμενο τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη, ο οποίος υποστήριζε με κάθε σοβαρότητα ότι δεν διαβάζει ποτέ γυναίκες, γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να γράψουν. Απέδωσα την ατάκα στον εξυπνακισμό που χαρακτηρίζει και τα γραπτά του κειμενα, καθώς σε μια 70'ς τύπου προσπάθεια να 'σοκάρει το κοινό'.
Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.
Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.
Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.
Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.
Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.
Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.
Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.
Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.
Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)