tag:blogger.com,1999:blog-299437322024-03-14T05:00:17.685+02:00Switchblade Sisterswitchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.comBlogger190125tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-18655137047598590882014-07-20T15:25:00.000+03:002014-07-20T15:28:36.950+03:00Ένας κυριακάτικος καφές στη Μαδρίτη<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;">Τις προάλλες είχα πάει σε ένα από αυτά τα εναλλακτικά καφέ της Μαδρίτης, που το έχει ένα ασχημούτσικο ζευγάρι στα 30. Πάω λοιπόν στο καφέ, κάθομαι και όπως πάντα, δεν ερχόταν κανένας να μου πάρει παραγγελία. Δεν άντεχα να περιμένω υπομονετικά, γιατί πείναγα αφόρητα. Σηκώνομαι λοιπόν, πηγαίνω στο μπαρ και λέω χαμογελώντας στην κοπέλα, η οποία φορούσε μαύρο ζιβάγκο και είχε τα μαλλιά της πλεξίδα: «Γεια». «Γεια» μου απαντάει απότομα και η κοτσιδού, με ένα σοβαρό, επικριτικό ύφος. Το να μην περιμένεις να έρθουν στο τραπέζι σου οι σερβιτόροι σε εναλλακτικά καφέ και να πηγαίνεις εσύ σε αυτούς, υπονοεί κάποιο είδος βιασύνης ή πίεσης, κάτι απαράδεκτο στα εναλλακτικά καφέ σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν επιτρέπεται να βιάζεται. Και μετά σου λέει «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Ήξερα ότι το αμάρτημά μου ήταν μεγάλο, με κατέβαλε η αμηχανία και δεν ήξερα πώς να αρχίσω. Αφού κοιτιόμασταν στα μάτια για λίγο και προκειμένου τα τελειώσει το μαρτύριο μου, της λέω το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου: «Κάθομαι εκεί», δείχνοντας με το δάκτυλό μου κάπου στο βάθος. Αυτή με και κοίταξε με ένα συνοφρυωμένο, δήθεν απορημένο ύφος σαν να μου έλεγε «και εμένα τι μου το λές;». «Ναι», απάντησε τελικά αδιάφορα, σταματώντας την πρόταση εκεί. Περίμενα να μου ζητήσει τι θέλω αλλά δεν έλεγε τίποτα, απλά με κοίταζε.Και την κοίταζα κι εγώ. Πάλι. «Θέλω ένα καφέ και ένα κέικ» της είπα, θέλωντας η γη να με καταπιεί. Δεν θυμάμαι αν απάντησε, διατηρούσε πάντως αυτό το ύφος σαν να μην καταλάβαινε καθόλου τι γινόταν ή τι της έλεγα.</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL">Κάθισα χωρίς να ξέρω αν τελικά θα μου έφερναν την παραγγελία , με την αμηχανία μου να έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο μόνος λόγος που δεν σηκώθηκα να φύγω επιτόπου είναι κάτι ασκήσεις αυτοπεποίθησης και κοινωνικής ωριμότητας που καταπιέζω τον ευατό μου να κάνει. Μετά από λίγο ήρθε το έτερο μέλος του ζευγαριού, ο άσχημος μουσάτος τύπος, φέρνοντας το κέικ, το οποίο δεν είχε κουτάλι. Και εγώ γέλασα, γιατί σκέφτηκα, φυσικά και δεν έχει κουτάλι. «Τι έγινε;» μου είπε αυτός. «Τίποτα» λέω εγώ. «Όχι, πες μου» απάντησε αυτός με αυτή την ήρεμη χίπικη απορία. «Ε…» ξεκινάω εγώ, και δεν ήμουν σίγουρη ότι θυμόμουν καλά τη λέξη κουτάλι στα ισπανικά, «δεν έχει κουτάλι για το κέικ». Αυτός κοίταξε τα χέρια του, όπου ακόμα κρατούσε τον δίσκο με τον καφέ, πάντα με την ίδια λυπημένη απορία για τις απαιτήσεις μου. «Το κουταλάκι του καφέ σου κάνει;» μου είπε. «Ναι μου κάνει», είπα εγώ, γιατί δεν άντεχα άλλο αυτή τη συζήτηση, ένιωσα εντελώς σπαστικιά. Όταν μου ακούμπησε τα πράγματα στο τραπέζι στάθηκε για λίγο από πάνω μου και εξακολουθούσε να με κοιτάει, ή εγώ τουλάχιστον ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Χωρίς να τον κοιτάζω άνοιξα για να διαβάσω δήθεν ένα βιβλίο, αλλά έκανα μια απίστευτη γκριμάτσα, βγάζοντας την γλώσσα έξω σαν να έκανα εμετό. Παράλληλα μιλούσα λίγο στον εαυτό μου όπως έκανα συχνά όταν αγανακτούσα στην Ισπανία, στα ελληνικά μουρμουρίζοντας «ηλίθιε, βλάκα, κοντέ, μούσια».</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL">Όταν φύγω από τη Μαδρίτη θα μου λείψει πραγματικά η χαρά του να λέω κάτω από την ανάσα μου, σε όποιον με σπρώχνει στο δρόμο ή με ενοχλεί με οποιονδήποτε τρόπο, «παλιομαλάκα». Ο μούσιας στάθηκε λίγο ακόμα από πάνω μου, πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτόταν και μετά πήγε πάλι μέσα. Ήθελα να σηκωθώ και να φύγω αμέσως αλλά δεν το έκανα. Γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον κόσμο εδώ; σκεφτόμουν. Είμαι ήδη τρία χρόνια σε αυτή τη χώρα, τι κάνω λάθος; Που βρίσκεται επιτέλους το μυστικό της ομαλής πολιτιστικής επικοινωνίας μεταξύ εμού και των Ισπανών; Γαμώ τη Μεσόγειο μου μέσα δηλαδή, υποτίθεται ότι όλοι μοιάζουμε σε αυτή τη θάλασσα. Και γιατί το εναλλακτικό ζευγάρι είναι σήμερα τόσο έξτρα περίεργο μαζί μου; Μήπως επειδή φαίνεται ότι έχω έρθει από το κομμωτήριο και έχω βαφτεί, νομίζουν ότι είμαι μια παλιοαστή, πουλημένη στις πολυεθνικές; Αν είχα έρθει χύμα, με πλαστική γυαλιστερή φόρμα και τα μαλλιά σε λαστιχάκι, όπως αυτές οι δυο κοπέλες δίπλα, σίγουρα δε θα μου είχαν φερθεί έτσι.</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: black; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; line-height: normal; text-align: start; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span lang="EL">Έφαγα το κέικ τόσο γρήγορα που μου έκατσε στο λαιμό, ήπια λίγο από τον καφέ, που ήταν όπως πάντα χάλια και προσπάθησα να βρω την τιμή όσων είχα παραγγείλει στον κατάλογο για να φύγω χωρίς να τους ξαναδώ. Δυστυχώς όμως το κέικ δεν ήταν στον κατάλογο. Μάζεψα όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και ετοιμάστηκα να αντιμετωπίσω την κοτσιδού στο μπαρ. Για κάποιον άγνωστο λόγο μου χαμογέλασε, με έναν τρόπο που φαινόταν ειλικρινής και όλη η συναλλαγή μας ήταν αναπάντεχα φιλική. Δεν ήξερα τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά της. Υποθέτω οι γκριμάτσες εμετού που έκανα μπροστά στον μούσια και το γεγονός ότι μιλούσα και έβριζα μόνη μου σε ξένη γλώσσα οδήγησε το ζευγάρι στο συμπέρασμα ότι έχω κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, το οποίο δεν ήταν και εντελώς ψέματα. </span></span></div>
</div>
switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-70797022719919922042014-02-11T21:48:00.000+02:002014-02-11T21:53:10.132+02:00Υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο......αυτό δεν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα; Είναι φανταστικό (δηλαδή καθόλου φανταστικό) ότι όταν λες σε καποιον φίλο σου ότι είσαι στενοχωρημένος, αυτή είναι μια πολυ συνηθισμένη απάντηση. Βέβαια δεν τίθεται έτσι, γιατί έτσι αποκαλύπτεται το πόσο αναίσθητη και εγωκεντρική είναι αυτή η προσέγγιση (πιο εγωκεντρική από το να στενοχωριέσαι για τα δικά σου προβλήματα!). Συνήθως σου λένε: μα σκέψου τι δύσκολα περνάνε οι άνθρωποι στο Χ μέρος του κόσμου (εκεί που έγινε η πιο προσφατη μεγάλης κλίμακας τραγωδίας που καλύπτουν τα μέσα).. ή μα σκέψου τι τραβάει ο Χ συγκερκιμένος άνθρωπος... ή θες να σου πω κάτι πραγματικά κακό: ο Χ φίλος μου έχει την Χ αρρώστια.<br />
<br />
Πολλές φορές οι άνθρωποι που σου λένε τέτοια, σε προσωικό επίπεδο, έχουν καλές προθέσεις.Ισως πραγματικά, μια σύγκριση με τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου, να σε κάνει να "βάλεις τα πράγματα σε προοπτική" οπως θα έλεγαν. Και πάλι όμως, δεν είναι απίστευτα εγωιστικό να νιώσεις καλύτερα για τον ευατό σου επειδή άλλοι περνάνε χειρότερα; Δηλαδη πως βοηθάει αυτό τους άλλους; Αν είσαι σε μια δουλειά που μισείς, η λύση δεν είναι να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά. Δεν πρόκειται να κάνει τη δουλειά σου καλύτερη, ούτε να βρει δουλειά στους άνεργους. Είναι μια απολύτως μη-παραγωγική σκέψη και θα έλεγα και κονωνικά και προσωπικά βλαβερή. Αν δεν αναλαμβάνεις ποτέ δράση για να βελτιώσεις τη ζωή του, επειδή "υπάρχουν και χειρότερα", δε θα κάνεις ποτέ τίποτα. Επίσης, άνθρωποι που περνάνε δύσκολες στιγμές, ή που υποφέρουν από κατάθλιψη, είναι πιθανόν απλά να νιώσουν χειρότερα στη σκέψη ότι υπάρχουν τόσοι δισεκατομμύρια άνρθωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα.<br />
<br />
Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις; Να σκέφτεσαι συνέχεια ότι κάποιος έιναι χειρότερα από σένα και να αγνοείς τα δικά σου προβλήματα; Δηλαδή να μην σκέφτεσαι για τη δική σου ζωή, αλλά μόνο για τις ζωές των άλλων; Πολύ απλά δεν γίνεται, οι άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι. Επισης, όσο άσχημο και να ακούγεται πάντα υπάρχει κάποιος κάπου που είναι χειρότερα. Πάντα. Αν κάποιος είναι σοβαρά άρρωστος, υπάρχουν άνρθωποι που είναι σοβαρά άρρωστοι και δεν έχουν καμία πρόσβαση σε περίθαλψη. Ή είναι μόνοι και δεν έχουν κανένα φίλο ή συγγενή να τους στηρίξει, κοκ. Δεν ξέρω τι νόημα έχει ή τι παρηγοριά θα έδινε αυτή η σκέψη σε κάποιον που είναι σοβαρά άρρωστος.<br />
<br />
Το θέμα είναι νομίζω ότι απλά οι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν για τα προβληματά σου. Γιατί έχουν και αυτοί προβλήματα (αν και όχι πάντα χειρότερα, χο χο). Αυτή είναι η αλήθεια τελικά, εκεί έχω καταλήξει. Σου λένε "παρηγορητικές" βλακείες για να σε ξεφορτωθούν και να γυρίσουν στη ζωή τους, με όσο το δυνατόν λιγότερα βάρος. Η απόδειξη είναι ότι αν έχεις ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα (αρρώστια είναι κάτι που θεωρείται σοβαρό από όλους γενικώς, αν και εκεί μπορεί να ακούσεις διάφορα για ΑΚΟΜΑ πιο σοβαρές αρρώστιες), να σου πω ένα μυστικό: ούτε τότε θέλει κανένας να του μιλάς για αυτό. Τότε θέλει ακόμα λιγότερο να σε ακούσει από όταν το πρόβλημά σου ήταν κάτι 'ασόβαρο' όπως ότι δεν έχεις λεφτά για σινεμά. Τότε είναι που δεν θέλει να ξέρει ΤΙΠΟΤΑ και μπορεί ακόμα και να αρνηθεί, στο βαθμό του δυνατού, ότι υπαρχει πρόβλημα. Γιατι τότε ο άλλος έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με την δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, και όχι με μια θεωρητική εκδοχή της (τι τραβάει ο Χ 'άλλος').<br />
<br />
Και εδώ φαίνεται η πραγματική υποκρισία της ατάκας "υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα". Εχω προσπαθήσει κάποιες φορές να μιλήσω για έναν φίλο μου που πέθανε με ανθρώπους που δεν ήταν φίλος τους, αλλά τον ήξεραν, και η αντίδραση είναι ένα αμήχανο κενό και η αλλαγή κουβέντας. Μέχρι και αστεία έχω ακούσει ως αντίδραση. Και εγώ η ίδια όμως έχω άντιδράσει κάπως έτσι όταν ήθελε να μου μιλήσει για αυτόν ο καλύτερος του φίλος, στον ένα χρόνο της επέτειου του θανάτου του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θέλω να πω, τα παραπάνω δεν τα λέω για να πω: τι κακοί που είναι οι άνθρωποι που δεν σε ακούνε γιατί όλοι έτσι είμαστε. Είναι πραγματικά δύσκολο να κάτσεις και να ακούσεις κάποιον άνθρωπο που περνάει κάτι πολύ δύσκολο. Και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να βελτιωθόυμε σε αυτό το θέμα. Να μπορούμε να αντικρύσουμε κατάματα μια άσχημη κατάσταση που ζει ενας φίλος του και να πουμε: Ναι είναι απαίσιο αυτό που ζεις. Χωρίς αστεία, χωρίς αλλαγή θέματος, χωρίς καμία πίεση να μιλήσει περισσότερο ή λιγότερο ο άλλος. Το να λες σε κάποιον που ζορίζεται ότι υπάρχουν και χειρότερα είναι ακριβώς το αντίθετο της βοήθειας και της υποστήριξης. Αρνείσαι την πραγματικότητα των συναισθημάτων του και τη σοβαρότητα της εμπειρίας του.<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-72921840892030190942013-10-10T00:45:00.001+03:002013-10-10T00:52:13.237+03:00O διακόπτηςΟ <i>διακόπτης </i>φυσικά είναι αυτός που διακόπτει και στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν μιλάς!*. Εχω ξαναγράψει για <i>διακόπτες</i>, αυτούς που <a href="http://switchblade-sister.blogspot.com/2012/08/blog-post.html">σε διακόπτουν για να διορθώσουν γραμματικά ή συντακτικά σου λάθη όταν μιλάς μια ξένη γλώσσα</a> (ή ακόμα και τη μητρική σου, αυτοί είναι ακόμα πιο σπαστικοί όπως είχαμε πει).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://s3.favim.com/orig/47/black-black-and-white-cool-hate-interrupting-Favim.com-432867.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://s3.favim.com/orig/47/black-black-and-white-cool-hate-interrupting-Favim.com-432867.jpg" width="200" /></a></div>
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία διακοπτών, οι οποίοι δεν σε διακόπτουν γιατί θέλουν να σχολιάσουν ή να διορθώσουν κάτι που είπες αλλά πολύ απλά επειδή... έτσι θέλουν. Συνήθως αυτοί οι διακόπτες δεν λένε κάτι έχει σχέση με τη συζήτηση που (νόμιζες ότι) είχατε. Σε σταματάνε στη μέση της πρότασης για να πουνε κάτι σαν: "Α, κοίτα αυτό το ωραίο κτήριο!", "λοιπόν χθες με πήρε τηλέφωνο η Μαρίνα και.." ή "τι λες θα πάμε για μπάνιο αυρίο;" ή "είδες την τελευτία ταινία του Γούντι Άλλεν;" ή "ωχ, αύριο το πρωί έχω μια συνάντηση και βαριέμαι" ή "πάντα ήθελα να πάρω σπίτι σε αυτή τη γειτονιά!" ή "πόσοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής λες να προφυλακιστούν τελικά;" ή "να μην ξεχάσω να πάρω φαμπουλόζο πριν πάω σπίτι" ή "νιψον ανομηματα μη μοναν οψιν"ή "E=MC2" ή "我覺得只有我自己的代表", κλπ κλπ. Τονίζω, αυτές οι παρατηρήσεις δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτό που έλεγες εσύ πριν. Αυτός ο διακόπτης είναι ίσως πιο καλοπροαίρετος από τον άλλον που σου διοθρώνει τα λάθη, γιατί δεν θέλει να σου κάνει ούτε τον έξυπνο ούτε τον δάσκαλο, αλλά δεν ξέρω αν τελικά είναι και λιγότερο ενοχλητικός. Δεδομένο ότι όταν του μιλάς το βλέμμα του χάνεται σε διάφορες αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις -οι παρατηρήσεις που κάνει όταν σε διακόπτει έχουν σχέση με κάτι από τον περιβάλλον χώρο που τράβηξε την προσοχή του, ενώ εσύ μίλαγες και δεν σου έδινε καμία σημασία- θα μπορούσαμε να πουμε ότι υπάγεται στην συμπαθή συνομοταξία των αφηρημένων. Δεν το κάνουν επίτηδες, απλά ξεχνιούνται. Χάνονται γιατί ρεμβάζουν. Ισως αυτή τη στιγμή τετραγωνίζουν τον κύκλο. Ή τριχοτομούν την γωνία.<br />
<br />
Θα διαφωνήσω όμως Και εγώ είμαι αφηρημένη. Εχω χάσει άπειρα τρένα, λεωφορεια, <a href="http://switchblade-sister.blogspot.com/2011/12/blog-post_16.html">αεροπλάνα</a>, έχω ξεχάσει κινητά, πορτοφόλια και τσάντες σε διάφορα σημεία της Αθήνας και άλλων πόλεων, έφτασα σχεδόν 20 για να προσέξω ότι η Πατησίων γραφόταν 28η Οκτωβρίου στις πινακίδες (και είχα μεγαλώσει εκέί), έχω τα γενέθλια των γονιών μου, του αδελφού μου και των ανηψιών μου σε υπενθύμιση στο κινητό μου γιατί μου είναι αδύνατον να μάθω πότε είναι, κλπ κλπ. Όμως ποτέ δεν αδιαφόρησα ΤΟΣΟ πολύ γι' αυτόν που μου μιλούσε ώστε να αρχίσω να σκέφτομαι παντελώς άσχετα πράγματα και σαν να μην έφτανε αυτό, να τον τον διακόψω κιόλας..<br />
<br />
Κοιτάξτε, ξέρω τι θα πείτε: Κοπελιά, μήπως μιλάς πολύ; Μήπως είσαι λίγο βαρετή στην τελική;<br />
Και θα σας πω: Δεν ξέρω! Μάλλον θα σας πω όχι, γιατί εννοείται πως κανένας δεν πιστεύει ότι μιλάει υπερβολικά πολυ ή ότι λέει βαρετά πράγματα. Και λιγότερο από όλους εγώ! Θα σας πω όμως και κάτι άλλο: οι διακόπτες δεν διακόπτουν μόνο εμένα: τους έχω μελετήσει και διακόπτουν όλον τον κόσμο! Γιατί εννοείται ότι κανένας δεν είναι πιο σημαντικός από αυτους. Ποιά σκέψη, φόβος ή αγωνία που διατυπώνει ο συνομιλητής τους μπορεί να είναι πιο σημαντική από το ότι θέλουν να πάνε στην Κόστα Ρίκα; 'Η από το ότι τους αρέσει ο Μπραμς; Πέπει να είσαι ιδιαίτερα εγωκεντρικό άτομο για να διακόπτεις τον άλλο για να πεις μια τυχαία σκέψη που πέρασε από το μυαλό σου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://global3.memecdn.com/am-i-interrupting-something_o_2122015.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="153" src="http://global3.memecdn.com/am-i-interrupting-something_o_2122015.jpg" width="200" /></a></div>
Για να δουμε και την άλλη πλευρά, και εγώ είχα μια φίλη που μίλαγε πάρα πολυ και πραγματικά μερικές φορές, ειδικά στο τηλέφωνο, συνειδητοποιούσα ότι είχα χάσει επεισόδια από αυτά που μου έλεγε, γιατί ειχα αρχίσει να σκέφτομαι δικά μου. Αλλά ποτέ, ποτέ δεν την διέκοψα ενώ μίλαγε για να πω κάτι άσχετο. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι οι διακόπτες διακόπτουν επειδή βαριούνται ή ξεχνιούνται. Νομίζω ότι διακόπτουν γιατί απλούστατα δεν ενδιαφέρονται για κάποιον περισσότερο από ότι για τον ευατό τους.<br />
<br />
Πολύ σκληρό; Δεν θεωρώ ότι οι διακόπτες είναι κακοί άνθρωποι, θεωρώ όμως ότι πρόκειται, όπως είπα παραπάνω, για ιδιαίτερα εγωκεντρικά άτομα. Εχοντας πει αυτό, όλοι είμαστε εγωιστές με τον τρόπο μας. Αλλά αυτός ο τρόπος είναι ιδιαίτερα ενοχλητικός και επίσης, όπως έχω πει και για αυτούς που σε διορθώνουν: η διακοπή της ροής του λόγου σου είναι μια μορφή λογοκρισίας. Και είναι εκτός των κανόνων του παιχνιδιού του διαλόγου. Μια φίλη μου, κατ' επάγγλεμα διακόπτης, μάλιστα έχει την συνήθεια, αφού με διακόπτει για να πει το πρώτο τυχαίο πράγμα που πέρασε εκείνο το δευτερόλεπτο από το μυαλό της, να λέει αμέσως μετά: "Ωχ, συγγνώμη σε διέκοψα, συνέχισε!". <i>Εσύ μπορεί να είσαι διακόπτης, αλλά εγω δεν είμαι ρομπότ να λειτουργώ με τις εντολές σου και να ξαναπιάνω το νήμα της σκέψης μου από εκεί που το έκοψες</i>. Τη νιοστή φορά που μου είπε την παραπάνω ατάκα της απάντησα: "Ναι, με διέκοψες. Το κάνεις συχνά αυτό". Δεν νομίζω ότι το πρόσεξε.<br />
<br />
<br />
*"Είστε διακόπτης, λογοδιακοπτρία, εχερσιφρόνη..." από τον θρυλικό <a href="http://www.youtube.com/watch?v=xXeDUy6Csyo" target="_blank">διάλογο Ζουράρι vs. Κακαουνάκη του Μητσικώστα</a>...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-73331076522245044942013-09-12T14:56:00.002+03:002013-09-12T14:57:10.048+03:00Tell me, who made you...the center of the universe??????<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/hYjHixQ9Ns4" width="480"></iframe>
<br />
Η Laure Mvula είναι <a href="http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-24032548" target="_blank">υποψήφια για Mercury </a>με τον πολύ ωραίο δίσκο της "Sing to the moon"<br />
<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-61833078240153900682013-09-02T00:32:00.000+03:002013-09-02T01:33:42.651+03:00to crash the critic saying / is it right or is it wrongΤο τί συμβαίνει ακριβώς στο μυαλό της Lady Gaga είναι παντελώς άγνωστο...O mainstream τύπος έχει μια σχέση αγάπης/μίσους με την τραγουδίστρια. Στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ είναι σπάνιο να διαβάσεις μια σοβαρή άποψη. Τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για κατασκεύασμα των εταιριών, για μια τραγουδίστρια που προκαλεί για να προκαλέσει, που είναι απελπισμένη για προσοχή και χρησιμοποιεί το σώμα της για να εξιτάρει, και άλλα τέτοια μισογυνιστικά κλασικα εικονογραφημένα. Τα αμερικάνικα ΜΜΕ που την ξέρουν λίγο καλύτερα δίνουν έμφαση σαν κριτική στο ότι είναι στυλ χωρίς ουσία, ότι είναι ψεύτικη και δήθεν, σε αντίθεση με άλλες ποπ σταρ που δεν υποκρίνονται ότι είναι κάτι σημαντικό, όπως π.χ. η Katy Perry. Θα έλεγα ότι σαν φαν της Lady Gaga, αυτή η κριτική μου φαίνεται πιο έγκυρη, γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια ασυνέπεια μεταξύ της διακυρηγμένης πρόθεσής της να κάνει υψηλή τέχνη και των τραγουδιών της που (θέλουν να) είναι καρά mainstream και εμπορικά. Από την άλλη δεν με πειράζει ότι μια τραγουδίστρια παίζει με διάφορα εικαστικά στυλ έστω κι αν το κάνει εντελώς επιφανειακά, ή δεν αποκλείω η Lady Gaga να έχει ένα Messiah complex και να πιστεύει ότι φέρνει υψηλή τέχνη στις μάζες. Αν είχατε γνωρίσει Little Monsters πάντως, θα βλέπατε ότι δεν έχει αποτύχει σε αυτό. Πολλά νέα παιδιά εκφράζονται καλλιτεχνικά και εμπνέονται από τα κουστούμια και τα βίντεο της Γκάγκα, κάτι που η ίδια ενθαρρύνει.<br />
<br />
Εμένα μου άρεσε από την <a href="http://switchblade-sister.blogspot.com/2009/03/makeup.html" target="_blank">πρώτη στιγμή</a>, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα ψάξει και πολύ, απλά μου άρεσαν το Let's Dance και το Poker Face σαν χορευτικά τραγούδια. Από περιέργεια πήγα σε μια συναυλία της στη Μαρδίτη πριν τρία χρόνια και εκεί έγινα φαν. Ποιός θα το έλεγε αυτό το κατασκεύασμα των εταιριών, το στυλ χωρίς ουσία κλπ, θα κέρδιζε κάποιαν ορκισμένη indie rock (και hard rock) φαν με τη μουσική της; Δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσαν και άλλα τραγούδια της, πραγματικά όμως, τα τραγούδια. Οχι τα σκηνικά, όχι τα κουστούμια, τα τραγούδια. Μου άρεσε πολυ και η φωνή της, εντυπωσιαστηκα που έπαιζε πιάνο (γιατί βέβαια οι γυναίκες ποπ σταρ υποτίθεται ότι απλά τραγουδάνε σαν παπαγάλοι τραγούδια άλλων, έτσι δεν είναι;). Είχε μια πολύ blues εκτέλεση ενός τραγουδιού της που λέγεται Teeth, και πραγματικά δεν πίστευα ότι μια ποπ τραγουδίστρια είχε ένα ολόκληρο στάδιο να κρατάει την ανάσα του με απλά μια ηλεκτρική κιθάρα και αυτή να ουρλιάζει "show me your teeth".<br />
<br />
Τι έγινε μετά; Πήρα το Fame Monster και μου άρεσε πολύ. Μετά βγήκε το Born this Way, το οποίο επίσης μου άρεσε, αλλά λιγότερο. Το θέμα είναι ότι ναι, δεν νομίζω ότι η Gaga είναι μουσική αγία, προφανώς έχει το self-promotion και το self-adoration στο αίμα της. Από την άλλη, ποιός σταρ δεν το έχει;; Δεν γίνεται να γίνεις σταρ αν δεν το έχεις, πολύ απλα, για να μη κοροϊδευόμαστε. Και οι Beatles το είχανε και οι Led Zeppelin και ο David Bowie (όχι η Gaga δεν έχει βγάλει ακόμα τραγούδια εξίσου καλά με τους παραπάνω, απλά επισημαίνω ότι πρέπει να σου αρέσει πολύ να εκτίθεσαι για να γίνεις σταρ, ακόμα και ροκ σταρ, τέλος). Είναι άδικο να επισημαίνουμε αυτό το χαρακτηριστικό σε γυναίκες ποπ σταρ μόνο. Ουτε πιστεύω ότι είναι μουσική ιδιοφυία. Είναι όμως απίστευτα ταλαντούχα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί τουτου. Σαν τραγουδίστρια και χορεύτρια είναι σίγουρα καλύτερη από Madonna (Θε μου
΄σχώρα με). Εχει φοβερή φωνή, γράφει ωραία τραγούδια, χορεύει πολύ καλά και έχει και μια πρωτοφανή αντίληψη για το pop zeitgeist. <br />
<br />
Για μένα η καλύτερη της στιγμή ήταν αυτή:<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/3Srg9fhfJ3M" width="480"></iframe>
<br />
<br />
Αριστούργημα. Ελπίζω να κάνει και άλλα τόσο καλά πράγματα. Και για να επιστρέψω στον τίτλο του ποστ, το "I wait for you to bang the gong / to crash the critic saying/ is it right or is it wrong, είναι στίχος από το τελευταίο της τραγούδι, το Applause. Το τραγούδι δεν με συγκλόνισε, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά είναι καλό. Διάβασα κριτικές για τους στίχους ότι είναι self-aggrandazing (όπου self εκεί και η Gaga), και ότι ζητάει από τους φαν της να την λατρέψουν χωρίς κριτική, ένα μουσικό "πίστευε και μη ερεύνα". Θα διαφωνήσω όμως. Νομίζω ότι στο Applause η Gaga απλά εκφράζει την επιθυμία κάθε καλλιτέχη να έχει απήχηση το έργο του. Οποιος μιλάει για "τέχνη για την τέχνη" νομίζω κάνει λάθος. Οσοι δημιουργούν κάτι απευθύνονται σε κάποιον. Αλλιώς έφτιαχναν κάτι για να ξεχαρμανιάσουν, ένα τραγούδι, ένα ποιημα, έναν πίνακα, οτιδήποτε, και μετά θα το έκαιγαν. Οι καλλιτέχνες, ειδικά αυτοί των performing arts, φυσικά και ζουν για το χειροκρότημα. Οχι με μια δουλική έννοια, ότι θα έκαναν τα πάντα για ένα χειροκρότημα... αλλά τρέφονται από αυτό.<br />
<br />
Και όσο για τον κριτικό (to crash the critic) τι να τον κάνουμε;; Εγώ ως music nerd ήμουν πραγματικά σκλάβος των κριτικών. Επαιρνα το Ποπ και Ροκ και ότι είχε 4 ή 5 αστέρια και μια ενδιαφέρουσα κριτική προσπαθούσα να το αγοράσω (δεν υπήρχε ίντερνετ τότε..). Μέχρι δίσκο των Prong είχα <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Cleansing_(album)" target="_blank">αγοράσει</a>. Ο,τι έλεγε ο Πετρίδης ότι ήταν καλό το άκουγα με προσοχή (αυτό ισχεί ακόμα!). Είναι κακό αυτό; Οχι βέβαια, πολλά πράγματα που έγιναν αγαπημένα μου τα έμαθα από κριτικούς. Και σε πολλά επέμεινα πολυ για να τα καταλάβω και τελικά ανταμοίφθηκα. Οχι δηλαδή το Whole Lotta Love όταν το άκουγα στα ακουστικά μου και ήμουν 14, νομίζετε ότι καταλάβαινα τι συνέβαινε;; Δεν καταλάβαινα, και μπορεί να το είχα παρατήσει γιατί ηταν πολύ περιεργο για μένα (αυτή η κιθάρα που πήγαινε πέρα δώθε στα αυτιά μου... και οι περιεργες φωνές), αν δεν ήταν για τις κριτικές που είχα διαβάσει (και για το ότι είχα δει 'βίντεο' των Led Zeppelin στο ΜΤV, είχα δει δηλαδή πως ήταν ο Robert Plant όταν ήταν 20.. ). Οι κριτικές είναι σημαντικές λοιπόν, βέβαια. Αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι, αφού έχεις διαβάσεις τις κριτικές και έχεις ακούσει πολλά και διάφορα, να σχηματίσεις το δικό σου κριτήριο. Και πολλές φορές η κριτική έχει πέσει έξω... για να πουμε για ένα είδωλο της Gaga (και δικό μου, και δικό μου!!) ο Bowie δεν είχε πάντα την κριτική αποδοχή που έχει τώρα, που έχει γίνει σχεδόν σαν patron saint της βρετανικής μουσικής. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Οποτε λοιπον, δεν έχει εντελώς άδικο η Gaga όταν θέλει τους φανς να συνθλίψουν τον κριτικό. Με την έννοια, καλή και η επαγγελματική κριτική, αλλά ακόμα καλύτερη η γνώμη σου. Αφού έχεις διαβάσει και κριτικές βέβαια (λέω εγώ...αλλά εγώ είμαι φυτό μη με ακούτε...).<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/pco91kroVgQ" width="459"></iframe>
switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-72329337892557717492013-07-24T16:02:00.000+03:002013-07-24T16:02:00.558+03:00International Indie RockΔυο τραγούδια με τα οποία έχω κολλήσει αυτό το καλοκαίρι:<br />
<br />
Αυτός είναι Ισπανός από την Μαγιόρκα και τραγουδάει στα αγγλικά (απίστευτα σπάνιο για Ισπανό!). Τον λένα L.A. (Έλε Α ισπανιστί... έτσι το προφέρουν εδώ οι radio djs τουλάχιστον, το οποίο δεν λέει και πολλά γιατί προφέρουν και τους U2 Ου Ντος χωρίς να κάνουν καθόλου πλάκα). Τρελό κόλημμα! Και ο δίσκος του δεν είναι κακός.<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/oo2rxvOq7KE" width="459"></iframe>
<br />
<br />
Και αυτοί είναι Γερμανοί... Λίγο με αγχώνει να βλέπω Γερμανούς με κόκκινες τιράντες και άσπρα πουκάμισα, φαίνονται λίγο κάφροι, αλλά ροκ εντ ρολ χωρίς λίγη καφρίλα δεν γίνεται. Επίσης πολυ κολλητικό τραγούδι, είναι ο,τι πρέπει να μπει σε διαφήμιση και αν κατάλαβα καλά από τα σχόλια στο YouΤube ήταν (είναι;;) επίσημο τραγουδι για την FIFA 2013; Επίσης τα γερμανικά πάνε τρελά σε αυτή τη μουσική punk/pop. Πάνε τόσο τρελά που δεν ξέρω ακόμα αν μου αρέσει όλος ο δίσκος γιατί έχω υπνωτιστεί από τα γερμανικά στα τραγούδια (από τα οποία δεν καταλαβαίνω γρυ έτσι για να εξηγούμαστε).
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/em14RP61574" width="480"></iframe>
<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-1967018455396563992013-07-24T15:36:00.003+03:002013-07-24T15:45:01.843+03:00Ο online σεξισμός τελείωσε!!! (not)Παιδιά ξαφνικά μετά το προηγούμενο ποστ, με τίτλο "Σταματήστε τις μισογυνιστικές μαλακίες" σταμάτησαν όλοι τις μισογυνιστικές μαλακίες σε ΟΛΟ το ιντερνετ! Και στην πραγματική ζωή. Ποιός θα το έλεγε ότι ήταν τόσο απλό; Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα ποστ! Γιού-χουου!<br />
<br />
A, συγγνώμη όχι, μόλις τώρε με ενημέρωσαν ότι οι μισογυνιστικές μαλακίες συνεχίζονται ακάθεκτες! Απλά είχε ενεργοποιηθεί στον υπολογιστή μου το μαγικό αντισεξιστικό φίλτρο για το ιντερνετ. Και για αυτό έβλεπα μόνο 10 sites ρε γαμώτο.<br />
<br />
Είχα στο μυαλό μου να γράψω για όσους/ες γράφουν σεξιστικά χωρίς να το θέλουν αλλά χμφμμφφ... είναι τόσοι πολλοί, είναι σχεδόν οι πάντες και δεν ξέρω, τελικά το θέλουν ή δεν το θέλουν; Πόσα περιθώρια να δώσεις σε μορφωμένους ενήλικες με πρόσβαση στο ιντερνετ να μην έχουν πάρει χαμπάρι τις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες σε κοινωνικό/πολιτικό/επαγγελματικό/οικονομικό επίπεδο;; Και την βία που υφίστανται σε προσωπικό και δημόσιο επίπεδο; Και πόσο να δικαιολογήσεις ως απλή άγνοια το γεγονός ότι διαιωνίζουν αυτή την κουλτούρα υποτίμησης των γυναικών με τις βλακείες που γράφουν στο ιντερνετ; Είχα στο μυαλό μου διάφορους προοδευτικούς που έγραφαν για "βιασμό της δημοκρατίας" (ο βιάσμος συμβαίνει μόνο σε έμβια όντα, όχι σε έννοιες), κάποιους που θεωρούν ότι το να λες τους ναζιστές "ναζίστριες" είναι υποτιμητικό (γιατί το να είσαι γυναίκα είναι εγγενώς υποτιμητικό, duh), άλλους που θεωρούν ότι γυναίκα/ανώ των 40/μόνη είναι από μόνο του ένα φοβερό αστείο (αν βάλεις δε και χοντρή/ με γάτες γίνεται ακόμα πιο γαμάτο το αστείο), τους δημοσιογράφους που γράφουν τη λέξη σεξισμό σε εισαγωγικά ("σεξισμός", γιατί ξέρεις, είναι κάτι που δεν υπάρχει στα αλήθεια, χο χο) ήθελα ακόμα να γράψω και γιατί έχω ένα πρόβλημα με τις αγαπημένες μου Fug Girls (δυο προβλήματα: body policing και slut-shaming) και ένα σωρό άλλα. Αλλά τελικά δεν το έκανα, τι να πω, the story of my life.<br />
<br />
Εξακολουθώ να πιστεύω πάντως ότι σε online χώρους είναι σημαντικό να επισημαίνουμε με μηνύματα/σχόλια όσο και μικρά αν είναι τον σεξισμό ορισμένων σχολιαστών/γραφέων (είτε προέρχεται από άγνοια, συνήθεια, βλακεία είτε από pure μισογυνισμό). Και επειδή τα πιο αναλύτικά και ψύχραιμα επιχειρηματα τα έχουν πει άλλες καλύτερα από μένα και είναι στο ιντερνετ για όποιον βάλει τη λέξη "φεμινισμός" στο google, ένα απλό "αυτά που λες είναι σεξιστικές μαλακίες" σε αυτή τη φάση της ζωής μου, μου φαίνεται είναι αρκετά καλό. Δεν είναι το άριστο, αλλά μερικές φορές είναι το μοναδικό που μπορώ να κάνω και είναι καλύτερο από την απόλυτη σιωπή.<br />
<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-6486812299294198012013-06-29T21:54:00.000+03:002013-07-29T01:44:10.841+03:00Σταματήστε τις μισογυνιστικές μαλακίεςΝομίζω ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια διαδικυτακή περσόνα που θα μπαίνει και θα σχολιάζει στα youtube, blogs, ενημερωτικά site και διάφορα άλλα και απλά θα λέει: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση, ad infinitum, να τελειώνουμε. Είναι απίστευτο το σεξιστικο/μισογυνιστικό δηλητήριο που χύνεται στο ίντερνετ απλά και μόνο επειδή υπάρχει μια γυναίκα στο δημόσιο χώρο. Εχει γράψει μια γυναίκα ένα άρθρο με το οποίο διαφωνείς; Γράψε στο σχόλιο ότι είναι κατίνα ή πουτάνα, απλό, μην ασχοληθείς με τίποτε άλλο. Μια πολιτικός έκανε κάτι που δε σου αρέσει; Το ίδιο. Μια γυναίκα τόλμησε να ανεβάσει τη φάτσα της στο youtube, για οποιοδήποτε λόγο; Μην παραλείψεις να σχολιάσεις το πόσο άσχημη είναι, ή αντίστροφα (δηλαδή καθόλου αντίστροφα, ακριβώς το ίδιο θετικό είναι) ποσο θα ήθελες να την γαμήσεις. Μπαίνεις σε ένα γαμημένο message board, για μια γαμημένη σειρα fiction, είτε είναι Game of Thrones, είτε το Breaking Bad, είτε το Dexter και το μόνο που διαβάζεις για τους γυναικείους χαρακτήρες είναι πόσο ενοχλήτικές είναι. Ή ποσο πουτάνες. Η συνήθως, και τα δύο μαζί, ενοχλητικές πουτάνες, όλες, μα όλες, είναι δυνατόν; Τόσο πολυ μισούμε η παρουσία των γυναικών στον δημόσιο χώρο, ακόμα σε επίπεδο ρόλων σε σειρές.<br />
<br />
Ακόμα και στην Ισπανία που θεωρώ ότι είναι πιο μπροστά από εμάς στα γυναικεία θέματα, έπαθα σοκ όταν διάβασα τα σχόλια που έκαναν για την Maria Dolores de Cospedal στο facebook. Η María Dolores de Cospedal είναι πολιτικός της δεξιάς, του κυβερνώντος κόμματος PP, και είπε όντως κάτι απαράδεκτο. Εν μέσω του δράματος των εξώσεων (περιληπτικά: στην Ισπανία ισχύει το εξής κουλό: αν δεν μπορείς να πληρώσεις το στεγαστικό δάνειο, σου παίρνουν το σπίτι, ακόμα και αν είναι πρώτη κατοικία ΚΑΙ συνεχίζεις να χρωστάς το δάνειο.. καλό; Ναι είναι αλήθεια, ψάξτε το), η Cospedal είπε: οι ψηφοφόροι του PP πάντα είναι συνεπείς και πάντα πληρώνουν αυτά που χρωστάνε (πως λέμε Lannisters always pay their debts.). Δηλαδή αυτοί που δεν τα πληρώνουν είναι προφανώς μη-ψηφοφόροι του PP, τεμπέληδες, ανάξιοι, χαβαλετζήδες σοσιαλιστές που χάλασαν τα λεφτά τους σε ακριβό χαμόν και μπύρες τώρα ζητάνε από το κράτος να τους ξεμπλέξει. Απαράδεκτο, αισχρό σε όλα τα επίπεδα αυτό που είπε δεν το συζητάμε. Λοιπον τα σχόλια που έγιναν στο διαδίκτυο, από άντρες και γυναίκες (γιατί και οι γυναίκες μπορούν να έιναι μισογύνισσες μην το ξεχνάμε αυτό) ήταν κατα 85% (ο αριθμός πρόεκυψε μετά από σοβαρή επιστημονική έρευνα -not) ήταν πόσο πουτάνα, αγάμητη (εδώ φαίνεται ότι αν είσαι γυναίκα you just can´t win), σκύλα, ξεσκσιμένη κλπ κλπ είναι η Cospedal. .Και υποθέτω ότι τα σχόλια τα έκαναν προοδευτικοί άνρθωποι... σοσιαλιστές που λέμε. Κατάλαβες τι θα γινόταν αν καμία αριστερή έλεγε κάτι που δεν άρεσε και άρχιζαν να την βρίζουν οι δεξιοί...<br />
<br />
Βεβαια και στην Ελλάδα δεν πάμε πίσω... Ο Πιτσιρικός, αγαπημένος διάφορων αριστερών, επανασταστημένων και μη γράφει απίστευτα μισογυνιστικά.. όποτε αναφέρεται σε γυναίκα είναι για να μας πει ότι θέλει να αγοράσει αρώματα/κοσμήματα ή ότι θέλει να την γαμήσουν, να πάρει τσιμπούκια ή είναι γκόμενα κάποιου ή κάποια παραλλαγή των παραπάνω. Α ναι εκτός αν είναι κάποια καλλίγραμμη νεαρά που κάνει μελαγχολική βόλτα στην παραλία, οποτε τότε εγκρίνεται από το male gaze του Πιτσιρίκου (μην αγοράσεις άρωμα όμως, αυτό είναι πολυ πεζό!!). Το άρθρο που έγραψε για το θάνατο της Θάτσερ ήταν ένα αηδιαστικό μνημείο μισογυνισμού και το λέω αυτό έχοντας πληρη επίγνωση του πόσο άθλια ήταν η Θάτσερ. Εδώ στο Shakesville μιλάει πολύ ωραία (όπως πάντα) για το ποσο μισογυνιστικά δήθεν προοδευτικοί αντιμετώπισαν τον θάνατο της Θάτσερ:<br />
<a href="http://www.shakesville.com/2013/04/rip-margaret-thatcher.html">http://www.shakesville.com/2013/04/rip-margaret-thatcher.html</a> Τελοσπάντων λοιπον αν κάποιος που υποτίθεται είναι προοδευτικός γράφει έτσι για γυναίκες έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Το ξέραμε δηλαδή αλλά ας το επισημάνουμε άλλη μια φορά. Και ας φτιάξουμε μια περσόνα, που θα ανιχνεύει αυτόματα τα σεξιστικά/μισογυνιστικά σχόλια που θα απαντάει μόνο: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Γιατί δεν γίνεται κάθε φορά να αναλύουμε το θέμα από την αρχή.<br />
<br />
Θα συνεχίσω με προοδευτικούς που (κατά λάθος ή από άγνοια αυτοί -ελπίζω) γράφουν σεξιστικά πράγματα.switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-7921284598700230652012-11-09T14:48:00.002+02:002013-06-29T21:12:17.950+03:00Καλοί τρόποιCasual relationships are real relationships that can incorporate feelings and require good manners and consideration.<br />
<br />
(από το blog του Captain Awkward : <a href="http://captainawkward.com/2012/10/18/383-384-ladyboners/">http://captainawkward.com/2012/10/18/383-384-ladyboners/</a>)<br />
<br />
Συγκλονισμός! Πόσο σωστά τα λέει; Τόσο απλά, το διάβασα τώρα και περιγράφει με λίγες λέξεις ακριβώς αυτό που προσπαθούσα να πω με το παρακάτω ποστ (το οποίο είχα στα πρόχειρα αλλά αποφάσισα να δημοσιεύω αφού διάβασα το παραπάνω quote):<br />
<br />
<em>Εχω την εντύπωση ότι με την αύξηση των τυχαίων, χαλαρών, on-off και διαφόρων άλλων τύπων "μη-δεσμευτικών" σχέσεων τα τελευταία χρόνια (στην Ελλάδα τα τελευταία 20, στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο τα τελευταία 40) έχουμε ξεχάσει τους καλούς μας τρόπους.</em><br />
<em><br /></em><em>Τι θέλω να πω: παλιότερα ο μέσος όρος των ανθρώπων συσχετίζοταν ερωτικά με πόσους να πω; Από έναν έως τρεις π.χ. ανθρώπους στην ζωή του, εκτός αν ήταν ο Δον Ζουάν, η Μεσσαλίνα, ή τελοσπάντων κάποιος ιδιαίτερα πλούσιος, όμορφος, διάσημος ή επαγγελματιας παροχέας ερωτικών υπηρεσιών. </em><br />
<em><br /></em><em>Για τους περισσότερους ανθρώπους, υπήρχε κάποιος βαθμός δεσμευτικότητας στις ερωτικές τους σχέσεις, είτε επρόκειτο για συζυγους, αρραβωνιαστικούς, εραστές ή και ακόμα παράνομους εραστές. Δεν ωραιοποιώ το παρελθόν, προφανώς υπήρχε εκμετάλλευση, βία, συμφερον και καταναγκασμός σε πολλές από αυτές τις σχέσεις. Ομως υπήρχε ένας αίσθηση υποχρέωσης απέναντι στον άλλον. Εκτός φυσικά αν ήσουν ο πλούσιος που τα έφτιαξε με (βλέπε: βίασε κατ' επανάληψη) τη υπηρέτρια, είπαμε, υπήρχε και τρομερός καταναγκασμός. Συνήθως όμως, όλοι όφειλαν μια εξήγηση σε όλους, για το γιατί θέλουν να διαλύσουν μια σχέση, ή για τη συμπεριφορά τους μέσα στη σχέση.</em><br />
<em><br /></em><em>Είναι καλό που με τον ερχομό του μοντέρνου κόσμου σε ένα μεγάλο βαθμό απαλλαχθήκαμε από τους περιορισμούς και τους τύπους στις ερωτικές σχέσεις. Αλλά νομίζω ότι μαζί με τα νερά πετάξαμε και το μωρό, δηλαδή ξεχάσαμε ότι μια ερωτική σχέση, είναι ένας τύπος δεσμού είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι κάτι μου μας έχει ενώσει, έστω και λίγο με τον άλλον, και για το γεγονός αυτό και μόνο οφείλουμε να του φερόμαστε με σεβασμό και ευγένεια.</em><br />
<em><br /></em><em>Τώρα, στην αναζήτηση του έρωτα και της κατά το δυνατόν ιδανικής σχέσης (κάτι που επίσης είναι μοντέρνο) οι άνθρωποι νιώθουν ότι οποιαδήποτε συμπεριφορά δικαιολογείται με ένα απλό: δεν είμαι ερωτευμένος/ερωτευμένη. Αυτό είναι, δεν είσαι ερωτευμένος, έχεις λευκή επιταγή: μπορείς να μην ξαναπάρεις τηλέφωνο ποτέ τον άλλον, να τον δεις στον δρόμο και να μην του μιλήσεις ενώ είσασταν μαζί το προηγουμενο βράδυ, να τα φτιάξεις με κάποιον τρίτο ενώ ακόμα είστε μαζί, anything goes. Τι, τόλμησε να σου ζητήσει λογαριασμό; Τι κόλλημα, αφού είπαμε, δεν είσαι ερωτευμένος, έχετε ελεύθερη σχέση, τι του χρωτάς; Δεν του χρωστάς τίποτα, είναι δικαιωμά σου να κάνεις ό,τι θέλεις. Δεν του είχες υποσχεθεί και γάμο, άρα όλα ΟΚ.</em><br />
<em><br /></em><em>Εκεί νομίζω που τα έχουμε μπλέξει λίγο είναι ότι βασικά δεν έχει καμιά απολύτως σχέση αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον ή όχι, με το να είσαι ευγενικός μαζί του. Μα καμία απολύτως. Μπορεί να τον σιχαίνεσαι, μπορεί να πηγαίνεις και με άλλους, αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα ούτε να τον κοροιδεύεις, ούτε τον ειρωνεύεσαι, ούτε να του φέρεσαι υποτιμητικά, ούτε να εξαφανίζεσαι χωρίς δεύτερη κουβέντα, ούτε γενικώς να κάνεις ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι, όποτε σου κατεβαίνει στο κεφάλι...</em><br />
<em><br /></em><em>Εντάξει, τώρα αν έχεις μπλέξει με την Glen Close, ή με οποιονδήποτε άλλον </em><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bunny_boiler"><em>bunny boiler</em></a><em>, θα χρειαστεί να γίνεις αγενής μαζί του για να θέσεις τα όρια της σχέσης. Ίσως και να τον σκοτώσεις, c´est la vie. H πλειοψηφία των ανθρώπων όμως καταλαβαίνει τις απλές και ξεκάθαρες εξηγήσεις. Γιατί λοιπόν τέτοια δυσκολία ανδρών και γυναικών να διαχειριστούν αξιοπρεπώς μια (ελεύθερη) σχέση; Και γιατί τώρα τελευταία χωρισμοί τύπου απλά εξαφανίζομαι και δεν τρέχει μια έχουν γίνει περισσότερο κανόνας, παρά εξαίρεση; Και γιατί αν πεις κάτι γι'αυτό, θεωρείσαι σπαστικός/κολλημένος/κομπλεξικός/ μαλάκας;. Μα δεν καταλαβαίνεις ότι κάποιοι άνθρωποι είναι free spirits;; Μήπως είσαι φλούφλης; Μήπως είσαι υστέρω;</em><br />
<br />
Αυτό ήταν το ποστ... Οπως ειδατε τελειώνει λίγο ξεκρέμαστα. Γι'αυτό και ξανα(αντι)γράφω για να το εμπεδώσουμε: <br />
<br />
<span style="font-size: large;">Casual relationships are real relationships that can incorporate feelings and <span style="color: red;">require good manners and consideration.</span></span><br />
<br />
(δεν βρήκα εφαρμογή που να κάνει τις λέξεις με τα κόκκινα να αναβοσβήνουν κιόλας... γαμώτο)switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-76166977791997599742012-08-23T14:40:00.001+03:002012-08-24T18:48:26.557+03:00Ασε με να κάνω λάθος...μην παριστάνεις τον θεό! Σωστά τα έλεγε ο Παπακωνσταντίνου, γι'αυτο και όλοι οι έφηβοι της Ελλάδας περνάνε υποχρεωτικά ένα διάστημα της ζωής τους ως φαν του. Ή αυτό δεν γίνεται πια;<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Τελοσπάντων εγώ θέλω να πω για τους ανθρώπους που σε διορθώνουν όταν μιλάς, και δη, μια ξένη γλώσσα. Γι' να αυτούς που σε διορθώνουν όταν μιλάς την μητρική σου γλώσσα, τι να πω, εννοείται πως είναι υπεροπτικά καθάρματα! Δηλαδή, εκτός αν τους έχεις κάνει εσύ τον έξυπνο πρώτα σχετικά με το πόσο γαμάτα ελληνικα μιλάς, ή αν είσαι χρυσαυγίτης. Επίσης να διευκρινίσω ότι μιλάω για προφορικό λόγο, και όχι για γραπτό, θεωρώ ότι είναι σημαντική αυτή η διαφοροποίηση, για τους λόγους που θα θέσω παρακάτω. Προσοχή παρακαλώ:</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Οταν μιλάς μια ξένη γλώσσα και κάποιος σε κόβει την ώρα που μιλάς, σου την σπάει αφόρητα, για να το θέσω επιστημονικά. Για να το θέσω πιο λαϊκά, να καταλαβαινόμαστε δηλαδή, κόβει τη ροή του λόγου σου και της σκέψης σου, σε κάνει να τα χάνεις, να μπερδεύεσαι ακόμα περισσότερο, νιώθεις μαλάκας και ανίκανος και συνήθως δεν μπορείς καν να συνεχίσεις αυτό που έλεγες. Δηλαδή σε κάνει να σιωπήσεις. Αυτό για εκείνη την στιγμή που σε διακόπτει. Γιατί υπάρχουν και τα μακροπόθεσμα αποτελέσματα, όταν συναναστρέφεσαι άτομα που κάθε τρεις και λίγο σε διορθώνουν: χάνεις την εμπιστοσύνη που είχες αποκτήσει στο πως μιλάς αυτή τη γλώσσα, νιώθεις μια μικρή απελπισία και μια μεγάλη αμφιβολία όσον αφορά την ικανότητά σου να επικοινωνήσεις, φοβάσαι ότι γίνεσαι και γελοίος όταν μιλάς, διστάζεις, κομπιάζεις, χάνεις τα λόγια σου, γίνεσαι πιο νευρικός, κάνεις ακόμα περισσότερα λάθη και τελικά αποφασίζεις ότι είναι καλύτερα να σιωπάς. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και δεν το θέλουμε αυτό, γιατί υποτίθεται ότι αυτοί που σε διορθώνουν (έτσι λένε δηλαδή) το κάνουν για το καλό σου. Για να μιλάς σωστά και να μην σε κοροϊδεύουν οι άλλοι. Πρώτον γιατί να με κοροιδέψει κάποιος που του κάνω και την χάρη να προσπαθήσω να μιλήσω τη γλώσσα του.. παρακαλώ; Και μη μου αρχίσετε τα εθνικιστικά: εδώ μένεις να μάθεις να μιλάς. Ναι φίλε μου θα μάθω, όχι γιατί στο χρωστάω, απλά γιατί θέλω να είμαι μέρος της χώρας στην οποία ζω (θα μπορούσα και να μην ήθελα, και πάλι δικαιώμα μου θα ήταν), με τον ρυθμό μου όμως. Οποιος με κοροιδεύει επειδή δεν μιλάω απόλυτα σωστά μια ξένη γλώσσα, δηλαδή τα ισπανικά, είναι απλά, μαλάκας (ή Ισπανός χρυσαυγίτης).</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν μας νοιάζει λοιπόν αυτοί που μας κοροιδεύουν. Θες να κάνεις το καλό και να βοηθήσεις τον άλλον να μην κάνει λάθη; Το λέω και για Ελληνες που τυχόν έχουν ξένους φίλους. Δεν βοηθάς καθόλου κάποιον όταν τον διοθρώνεις την ώρα που μιλάει, το αντίθετο μάλιστα. Ο προφορικός λόγος (σε αντίθεση με τον γραπτό, που είναι πιο επεξεργασμένος) είναι τόσο πηγαίος και αυθόρμητος, που όταν καταφέρνεις να μιλήσεις με κάποια ροή σε κάποια ξένη γλώσσα, και ο άλλος σε διακόπτει, απλά σου βάζει ακόμα ένα (μεγάλο) εμποδιο στην ήδη δύσκολη διαδικασία του να μεταδώσεις συναισθήματα και σκέψεις σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο μόνος τρόπος να διορθώσεις κάποιον όταν μιλάει (αν τελοσπάντων νιώθεις την ακατανίκητη ανάγκη να το κάνεις, δεν αντέχεις να ακούς λάθος ελληνικά, σε πληγώνει) είναι να περιμένεις να ολοκληρώσει κάποιος αυτό που έλεγε και <b><i>μετά </i></b>να προσπαθήσεις να εντάξεις αρμονικά, χ<i>ωρίς να την τονίσεις υπερβολικά</i>, τη σωστή εκδοχή αυτών που είπε, σε μια δική σου φράση. Π.χ. λέει ο αυτός (ο ξένος): "και μετά τσαντίστηκε τόσο πολύ, που του έφερε τον καρέκλο στο κεφάλι". Απαντάς εσύ: "τι λες, βρε παιδί μου, του έφερε την καρέκλα στο κεφάλι,ε;". Μονο έτσι υπάρχει περίπτωση, αν θες πραγματικά να βοηθήσεις κάποιον να μιλήσει πιο σωστά να το καταφέρεις και να μην τον κομπλάρεις. Επίσης, εννοειται πως αν ο άλλος μιλάει τόσο αλαμπουρνέζικα που δεν καταλαβαίνεις χριστό από ότι είπε, μπορεις (ευγένικα και όχι με ύφος) να του πεις ότι δεν τον κατάλαβες.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μοναδικές εξαίρεσεις στον κανόνα του να μη διορθώνεις τον άλλον όταν κάνει λάθη την ώρα που μιλάει είναι: να είσαι ο δάσκαλος ελληνικών του άλλου, χο χο. Ακόμα και εκεί βέβαια δεν ξέρω τι λέει η παιδαγωγική σχετικά με αυτό. Επίσης, άλλη εξαίρεση: ο άλλος σου έχει <b><i>ρητά </i></b>ζητήσει να τον διορθώνεις <b><i>όποτε </i></b>κάνει λάθη. Τελευταία εξαίρεση: ο άλλος δεν σου έχει δώσει την άδεια να τον διοθρώνεις όποτε κάνει λάθη, αλλά την ώρα που μιλάει, σταματάει και σε ρωτάει (προσοχή σε ρωτάει, δεν σταματάει απλά ώστε να πεταχτεις εσύ σαν την πούτσα μες τη μέση και να ολοκληρώσεις την πρότασή του): "το λέω σωστά;"/ "πως λέμε το...;". Τέλος: το ότι κάποιος σου έχει δώσει μια φορά το ΟΚ να τον διορθώσεις, δεν σημαίνει ότι έχεις λευκή επιταγή να τον διοθρώνεις από εδώ και πέρα, εις τον αιώνα τον άπαντα αμήν.<br />
<br />
<br />
<i>Σημείωση: Το κείμενο αυτό έχει υποστεί αλλαγή προκειμένου να διορθωθεί γλωσσικό λάθος :)</i><br />
</div>
switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-50973566795989941152012-04-07T01:42:00.000+03:002013-07-29T02:09:23.810+03:00Kindness of StrangersΣας έχει τύχει ποτέ να νιώσετε σαν ξένος; Δεν λέω θεωρητικά, όπως ο ξένος του Καμύ, δηλαδή αποξενωμένος. Εννοώ ξένος, μετανάστης, τριτοκοσμικός, ο μαλάκας της υπόθεσης; Αυτός που πρέπει να του μιλάνε σαν βλάκα για να καταλάβει; Που τον αντιμετωπίζουν σαν κάτι λιγότερο από τους υπόλοιπους; Που είναι "ενδιαφέρων" αλλά θέλει "ειδική μεταχείριση"; Δε θα το πίστευα ποτέ ότι θα μου συνέβαινε σε μια μεσογειακή χώρα, αλλά έτσι με έκανε να νιώσω μια κοπέλα εδώ στην Ισπανία. Δεν κάνουμε παρέα πιά, αλλά δυστυχώς βλέπω την φάτσα της στο facebook. Εγω πει ότι είναι παιδιάστικο να σβήνεις κάποιον απο το facebook επειδή σε έχει νευριάσει, αλλά πραγματικά θέλω πολύ να το κάνω. Απλά γιατί δεν μπορώ να την βλέπω, όχι για να την πικάρω. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική, αλλά όχι πολύ, γιατί είπαμε, αυτή τη στιγμή νιώθω ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα αντιπάθειας απέναντί της, μόλις είδα την ηλίθια φάτσα της στο facebook και συγχύστηκα.<br />
<br />
Αυτή τη κοπέλα, περιέργως πως, ήταν από τα άτομα που με προσέγγισαν αμέσως όταν μετακόμισα εδώ. Λοιπόν αυτή η κοπέλα, όχι αμέσως βέβαια, αλλά μετά από μερικούς μήνες γνωριμίας με κάλεσε σπίτι της στα γενέθλιά της. Οπου όλες οι άλλες κοπέλες (γιατί ήταν girls night, με υποχρέωσες κοπελιά!) ήταν όχι απλά φίλες της, κολλητές της. Ισπανίδες από τη Μαδρίτη, με αυτά τα μαδριλένικα, που μόνο αν έχεις ζήσει εδώ δυο τρία χρόνια τα πιάνεις όλα. Δεν μιλάω μόνο για ταχύτητα, αλλά και για απίστευτη αργκώ. Τελοσπάντων, εγώ τότε (σαν αφελής χαζή ξένη) ένιωθα σχεδόν ευγνωμοσύνη που κάποιος με κάλεσε σε ένα λοκάλ πάρτι. Κακώς, αλλά έτσι ένιωθα. Και βάζω και αυτό στην εξίσωση, γιατί αυτό ήταν το πρόβλημα. Αυτή η κοπέλα νόμιζε ότι μου έκανε χάρη που με έκανε παρέα. Και γιατί το έκανε; Δεν θέλω να παρατείνω άλλο το σασπενς, αλλά το έκανε (όπως το ανέλυσα μετα, με τις αλάθητες μεθόδους μου) για δύο λόγους:<br />
<br />
-Μπορεί να φαίνεται ανόητο, αλλά για τους Ισπανούς είμαστε κάτι εξωτικό. Οπως ίσως και αυτοί για εμάς; Για αυτό και εμενα μου ανάβουν τα λαμπάκια όταν ακούω ανθρώπους να θέλουν να γνωρίσουν "εξωτικούς πολιτισμούς" και "ιθαγενείς". Ολοι άνθρωποι είμαστε, σε κανέναν δεν αρέσει να αντικειμενοποιείται, έστω και με θετικό τρόπο. Λοιπόν αυτή η κοπέλα, η Λάουρα (έτσι τη λέγανε, μια φορά που γράφω και για κάποιον που σίγουρα δεν διαβάζει το μπλογκ και δεν είναι ανάγκη να αλλάξω/να μην αναφέρω ονόματα!) ήθελε να έχει στη συλλογή της, στο book της, πως να τω, μια εξωτική φίλη από την γοητευτική Ελλάδα. Ενα token του πόσο ενδιαφέρων και ανοικτός χαρακτήρας είναι η ίδια.<br />
<br />
-Δεύτερον, και χειρότερο: πέρα από το εξωτικό της υπόθεσης, η Λάουρα θεωρούσε ότι έκανε ένα είδος φιλανθρωπίας. Μάζεψε που λέει ο λόγος την ξένη που δεν είχε παρέες, που δεν καταλάβαινε πολυ καλά τη γλώσσα, και την έκανε φίλη της. Τοοοοσο καλή. Οι Ισπανοί γενικά έιναι ψυχοπονιάρηδες, και δεν ξέρω, ίσως αν ήμουν χωρίς τον ήλιο μοίρα (οικονομικά ή ψυχολογικά) να ένιωθα ευγνωμοσύνη για την υποκριτική φιλοξενία της Λάουρας. Αλλά δεν είχα τόση ανάγκη. Και μετά από την εμπειρία αυτή, απόρώ και αν οι άνθρωποι που έχουν πραγματικά ανάγκη δεν αγανακτούν κατά βάθος με τους φιλάνθρωπους, ακόμα και τους πιο ειλικρινείς.<br />
<br />
Το παζλ το συνέδεσα μετά, αλλά το πρώτο δείγμα ήταν το πάρτι. Αν καλείς κάποιον που δεν μιλάει καλά τη γλώσσα στο πάρτι σου ή μάλλον στη συγκέντρωσή σου, γιατί είμασταν έξι-εφτά άτομα, φαντάζομαι προσπαθείς να τον γνωρίσεις σε κόσμο, να τον βάλεις στην κουβέντα, να τον κάνεις να νιώσει άνετα κλπ. Οχι όμως αν είσαι "φιλάνθρωπος". Τότε και μόνο το γεγονός ότι καταδέχτηκες να καλέσεις τον ξένο αρκεί, οπότε μετά, να πάει να κουρεύεται. Και κάθεσαι και μιλάτε με τις φίλες σου για θέματα εντελώς προσωπικά και ιδιαίτερα, τα οποία και να μίλαγα τότε τα γαμάτα ισπανικά του δρόμου, δεν θα τα καταλάβαινα. Οταν όμως είμασταν μόνες, η Λάουρα έκανε κάθε προσπάθεια να μου ε-ξη-γη-σει τις δύσκολες λέξεις που χρησιμοποιούσε. Mi-so-gi-n-ismo, di-a-rre-a, di-sco-lo. Οταν της έλεγα ότι αυτές οι λέξεις ήταν ελληνικές, γινόμουν αποδέκτης ενός συγκαταβατικού, σχεδόν λυπημένου βλέμματος. Δεν το πίστευε. Οταν ξεκίνησε η κρίση, με ρώτησε αν χρειαζόμουν λεφτά. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται καλό, εγώ το θεώρησα υπεροπτικό πάντως. Και για μια άλλη φορά υποκριτικό: δηλαδή αν της έλεγα ότι θέλω 300 ευρώ, θα μου τα έδινε; Επρεπε να το είχα ζητήσει, ως κοινωνιολογικό πείραμα. Οταν της είπα ότι έχουμε βουνά με χιόνι (ω, ναι!) και στην Ελλάδα, με κοίταξε με δυσπιστία και ρώτησε: Εννοείς με ψεύτικο χιόνι, όπως στο Ντουμπάι; (έτσι για να συνέρχομαστε λίγο και να βλέπουμε τι εικόνα έχουν οι άλλοι για εμάς, όχι ότι ήταν φωστήρας η Λάουρα, αλλά εντελώς ηλίθια δεν ήταν. Απλά λίγο ρατσίστρια, χωρίς να το ξέρει κιόλας). Αλλες φορές, όταν γυρίζαμε με το αμάξι από το πιλάτες μου έλεγε πως κάνει προσπάθεια να μου μιλάει πιο αργά, γιατί ξέρει ότι δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Αυτό όταν πλέον είχα κλείσει δυο χρόνια στην Ισπανία, και μπορούσα όχι μόνο να μιλάω, αλλά και να τσακώνομαι στα ισπανικά (η ικανότητα να τσακωθείς είναι το πρώτο δείγμα ότι ξεκινάς να νιώθεις άνετα με μια γλώσσα).<br />
<br />
Τα πράγματα συνεχίστηκαν κάπως έτσι. Η Λάουρα δεν έκανε καμία προσπάθεια να με γνωρίσει καλύτερα, απλά με έβγαζε έξω για βόλτα και show and tell όποτε ήταν με άλλους, δηλαδή με τον γκόμενό της ή μια-δυο φίλες της. Πάντα στο μπαρ που ήταν κάτω από το σπίτι της, και μισή ώρα μακριά από το δικό μου. Δεν με πείραζε, γιατί κατά βάθος την βαριόμουν λίγο και έλεγα όχι με λιγότερες τύψεις. Αρχισα όμως να ενοχλούμαι από τον τρόπο που το έλεγε και το ζητούσε. Ηταν πάντα κάτι σαν: άντε, έλα και εσύ βρε, αφού θα βγω που θα βγω. Δεν έχει σημασία γιατί τελικά τσακωθήκαμε και δεν ξαναμιλήσαμε, και τώρα με νευριάζει η φάτσα της στο facebook, είχε πάντως σχέση με την αντίληψή της ότι μου έκανε χάρη όταν με συναναστρεφόταν. Τώρα θα σας πω το σκηνικό που με έκανε, εκ των υστέρων, να καταλάβω πώς σκεφτόταν.<br />
<br />
Ημουν σε ένα μπαρ που συχνάζαμε. Εγώ, επειδή ήμουν σχεδόν μέρος του προσωπικού εκεί, είχα γνωρίσει πλέον και αυτούς που πουλάνε λουλούδια, αναπτήρες, γυαλιά με φωτάκια κλπ, και τους χαιρετούσα. Σε κάποια φάση, ούσα χωρίς τη Λάουρα στο μπαρ, μπηκε ενας τύπος χαμογελαστός και άρχισε να δέχεται συγχαρητήρια και ποτά στο μπαρ. Κατάλαβα από τα συμφραζόμενα ότι ήταν κάποιος μετανάστης που έβγαλε άδεια παραμονής και εργασίας στην Ισπανία και ήθελε να το γιορτάσει. Μου φάνηκε ότι από κάπου τον ήξερα, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Μετά από λίγη ώρα τον αναγνώρισα ως έναν από τους πλανόδιους, απλά ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα χωρίς τα γυαλιά με φωτάκια στο πρόσωπο του, και γενικότερα χωρίς να είναι φορτωμένος από την κορφή ως τα νύχια με διαφόρα μπιχλιμπίδια. Μπράβο συγχαρητήρια, που θα δουλεύεις τώρα; Σε ένα εστιατόριο, τέλος τα πλανόδια, θα στέλνω λεφτά στην Ινδία, μπορεί να έρθει και η γυναίκα μου το παιδί κλπ. Ο άνθρωπος δεν έκατσε πολυ, μια μπύρα ήπιε και έφυγε. Δεν σκέφτηκα να τον ρωτήσω τίποτε άλλο, ούτε να γίνω φίλη του. Αυτό που σκεφτήκα ήταν πόσο διαφορετικός ήταν χωρίς την "φόρμα εργασίας" και πως τείνουμε να μην βλέπουμε ακριβώς ως συν-ανθρώπους, ως ομοίους μας, ως ίδιους με εμάς, τους ανθρώπους που δουλεύουν στο δρόμο.<br />
<br />
Δεύτερη λήψη τώρα, με τη Λάουρα με εμένα στο ίδιο μπαρ, μετά από μερικούς μήνες. Μπαίνει μέσα ο ίδιος Ινδός, για να πιεί μια μπυρίτσα πάλι. Λέω στη Λάουρα (γιατί και αυτή πέρναγε αρκετές ώρες εκεί, και σίγουρα τον είχε δει): ποιός είναι αυτός; Δεν ξέρω, μου λέει. Τον ξέρεις, της λέω, έρχεται εδώ, απλά παλιά ήταν λίγο διαφορετικός. Με τίποτα δεν μπορούσε να τον θυμηθεί η Λάουρα. Της το ξεφουρνίζω στο τέλος, είναι ο τύπος με τα γυαλιά με τα φωτάκια και τους αναπτήρες. Α, ναι!! Ε, ναι, έβγαλε τα χαρτιά του και δεν κάνει πια αυτή τη δουλειά, είχε ξαναπεράσει μαι φορά από εδώ. Η Λάουρα λοιπόν, σηκώνεται, αυτός καθόταν σε ένα τραπέζι δίπλα μας, μόνος και σχετικά ντροπαλός. Πάει λοιπόν και τον αγκαλιάζει, σχεδόν με δάκρυα στα μάτια. Πόσο χαίρομαι για σένα, πως σε λένε; Τζον. Τζον, πόσο χαίρομαι για σένα. Αγκαλιές, σταυρωτά φιλιά. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις τα χαρτιά σου (τίποτα δεν ξέρεις). Τελευταία αγκαλιά, συγκαταβατικό σφίξιμο γύρω από τους ώμους του Τζον. Χαίρομαι πολύ για σένα, αλήθεια. Θες να κάτσεις μαζί μας; Δεν φάνηκε να πολυήθελε, αλλά στην φιλανθρωπία δύσκολα λες όχι. Η Λάουρα με μάτια που λάμπουν πλέον, από δάκρυα ή από ενθουσιασμό δεν ξέρω, ξεκινάει την συζήτηση, μιλώντας αργά. Μπρα-α-αβο...μιιλα-ας πο-ολυ-υ καλα-α-α ισπανικα-α-α. Πως τα έ-ε-μαθες;; Μπρα-α-αβο! Και δεν μου λε-ε-ες: πω-ως σου φαινονται-αι-αι-αι οι γυναικε-ε-ες ε-δώ; Ει-μαστεε-ε πο-ο-ολυ-υ-υ σέ-ε-εξιιι, ε-ε-ε-ε-ε; Καμι-ι-α σχέ-εση με την Ινδίιι-α, εεεε; Κα-τα-λα-βαι-αι-νεις τι ση-μαι-αι-νει σεε-εξι-ι, έ-τσ-ιι;;<br />
<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-76313436016945205982011-12-16T23:50:00.002+02:002012-04-07T02:03:39.392+03:00Γιατί έχασες το αεροπλάνο;Πραγματικά, η έκπληξη που προκαλεί σε μερικούς ανθρώπους το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που χάνουν αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια, δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει.<br />
<br />
Μα γιατί έχασες το αεροπλάνο;;;; Είναι η πιο συνηθισμένη αντίδραση. Γιατί, πώς, δηλαδή τι σου έτυχε; Σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό σου συνέβη για να χάσεις το αεροπλάνο. Δηλαδή στο νου μερικών ανθρώπων απλά δε υπάρχει χώρος για λάθη, ανακρίβιες, μπερδέματα, αφηρημάδα, ή κακή οργάνωση χρόνου. Δεν είναι δυνατόν, πως το λένε, να έχεις ξυπνήσει στην ώρα σου, και όμως να χάσεις το αεροπλάνο. Πολύ απλά, απίστευτο.<br />
<br />
Είναι σχεδόν αξιαγάπητη αυτή η αντίδραση στην αφέλεια της και στην άκρατη εμπιστοσύνη της στην εύρυθμη λειτουργία του κόσμου. Βέβαια υπάρχουν και οι λιγότερο γλυκούληδες, που θα σε αντιμετωπίσουν σαν υπάνθρωπο επειδή δεν συμβαδίζεις με την αντίληψή τους για την ευταξία και το ορθόν..<br />
<br />
Από την άλλοι, υπάρχουν και άνθρωποι που από την επαφή τους με ανθρώπους που χάνουν αεροπλάνα (με ανθρώπους σαν εμένα δηλαδή) δεν εκπλήσσονται, δεν απορούν, και χωρίς παρατηρήσεις ή απέλπιδες προσπάθειες συνετισμού, η μόνη ερώτηση τους είναι: εντάξει, τελικά, για πότε βρήκες εισιτήριο;<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-60709146519364177762011-12-08T02:41:00.001+02:002011-12-08T03:12:48.668+02:00Και γιατί όχι;Πολλές φορές όταν τελειώνει, η διαφαίνεται έντονα η δυνατότητα ότι πάει να τελειώσει μια φιλική σχέση, έστω και όχι ιδιαίτερα μακροχρόνια πολλοί συγκινούμαστε, και λέμε, όχι δεν πρέπει! Στο όνομα όσων ζήσαμε μαζί, του ότι έχουμε περάσει ωραίες στιγμές, ή κάποιες απλά στιγμές μαζί, δεν πρέπει να χαλάσουμε τη φιλία μας. Πρέπει να είμαστε πολιτισμένοι, είναι κρίμα να τελειώσει όλο το πράγμα με έναν καβγά. Πρέπει να συνεχίσουμε να κρατάμε μια επαφή και να βλεπόμαστε.<br />
<br />
Τα λεω γιατί και εγώ τα σκέφτομαι, βασικά τα σκεφτόμουν τις τελευταίες ημέρες που ήρθε (έρχεται;) το τέλος μιας (χαλαρής σε συχνότητα, αλλά έντονης σε στιγμές) φιλίας που είχα δημιουργήσει στην Μαδρίτη. Μα τι κρίμα, σκεφτόμουν, να λήξει έτσι αυτή η γνωριμία των δύο χρόνων, για έναν καβγά, ας κάνω την προσπάθεια να μείνουμε φίλες, έστω και αν δεν θα έχει κάποια ιδιαίτερη συνέχεια αυτή η φιλία.<br />
<br />
Και μετά σκέφτηκα: εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Δηλαδή όχι με την έννοια: υπάρχουν σημαντικότητερα προβλήματα στον κόσμο (εννοείται, πάντα υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα στον κόσμο) αλλά ότι, εδώ έχουν χαθεί μακροχρόνιες και έντονες φιλίες εξαιτίας καβγάδων, απόστασης, ή ακόμα και θανάτου, εδώ έχεις χωρίσει από ανθρώπους που θεωρούσες ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς (γιατί και η ερωτική σχέση ουσιαστικά μια πολύ δυνατή φιλία είναι) και θα προσπαθήσεις να διατηρήσεις επαφή με μια κοπέλα που ξέρεις ούτε καν δύο χρόνια και που ποτέ δεν ήρθατε πολύ κοντά; Και ένας λόγος παραπάνω να μην προσπαθήσω να διασώσω τη σχέση είναι ότι νομίζω πως ενας καβγάς δεν έρχεται ποτέ από το πουθενά, επειδή έγινε μια παρεξήγηση, ένα τραγικό λάθος. Δείχνει ότι κάπου στη σχέση αυτή υπάρχει μια ρωγμή. Και ίσως είναι μια ρωγμή επιφανειακή, αλλά ίσως και να δείχνει βαθύτερα ρήγματα.<br />
<br />
Είναι εντυπωσιακό, πώς παρά το ότι ζούμε -υποτίθεται- σε μια εποχή που φίλοι, γνωστοί, και εραστές έρχονται και φεύγουν με σχετική ευκολία, ταχύτητα και ελαφρότητα, τελικά επιθυμούμε να διατηρήσουμε στο διηνεκές οποιαδήποτε σχέση είχαμε, έστω και ως βαλσαμωμένο ζώο, για να μην παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε. Αποτύχαμε να διατηρήσουμε έναν δεσμό, έναν γάμο, μια φιλία, οτιδήποτε. Αποτύχαμε να αρέσουμε, να είμαστε αγαπητοί, να συγχωρήσουμε, να κάνουμε χρόνο και χώρο στη ζωή μας, να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ των εγώ μας. Γιατί όμως είναι αποτυχία, και δεν είναι απλά αναγνώριση κάποιων ασυμφιλίωτων διαφορών; Γιατί είναι περισσότερο πολιτισμένο να βγαίνουμε μια φορά το εξάμηνο για έναν καφέ και να προσποιούμαστε ότι νιώθουμε άνετα, από το να παραδεχθούμε ότι βασικά, δεν θέλουμε αυτό το άτομο στη ζωή μας πια. Ισως η παραδοχή του εφήμερου των σχέσεων μας τρομάζει γιατί μας παραπέμπει στο εφήμερο της ίδιας μας της ύπαρξης; Τι είπα τώρα, το ξέρω... είδα και την ταινια με τον Φρουντ και τον Γιουνγκ και επηρεάστηκα.<br />
<br />
Πραμγατικά δεν ξέρω τι είναι αυτη η ανάγκη να μην απομακρύνουμε έστω και τους πιο δευτερεύοντες φίλους μας, αν πρόκειται για μια βαθύτερη ανάγκη για σταθερότητα και συνέχεια, αν πρόκειται απλά για καλούς τρόπους και κοινωνικές συνήθειες που έχουμε μάθει -δεν είναι καλό να τσακώνεσαι, δεν είναι καλό να χωρίζεις από φίλους. Εγώ νομίζω ότι με έναν ιδιαίτερα μανιχαιστικό τρόπο, κάθε φορά που τσακώνομαι και χάνομαι με κάποιον, αυτό που με πειράζει τελικά είναι, ότι είναι ακόμα ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ, ακόμα ένας βλάκας, ακόμα ένας εχθρός. Και σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται κακοί ή αδιάφοροι, νιώθω ότι δεν μπορώ να χάσω ακόμα και τους λιγότερο ενθουσιώδεις συμμάχους μου.<br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-21020537216664360882011-11-20T11:29:00.001+02:002011-11-21T19:31:55.102+02:00Μα, τι θέλουν οι άντρες επιτέλους;Απάντηση: δεν ξέρω, δεν πιστεύω ότι όλοι άντρες θέλουν τα ίδια πράγματα ούτως ή άλλως, αλλά βασικότερα: με εκνευρίζει η ερώτηση, και οι χιλιάδες απαντήσεις που δίνονται σε βιβλία αυτοβοήθειας, γυναικεία περιοδικά, ταινίες, μεσημεριανές εκπομπές και συζητήσεις με φίλους.<br />
<br />
Πρέπει να είσαι αδιάφορη και σκληρή. Οχι, πρέπει να είσαι γλυκιά και υποχωρητική. Πρέπει να είσαι μια το ένα και μια το άλλο για τους τρελάνεις τελείως. Δεν πρέπει να τσακώνεσαι, στους άντρες δεν αρέσουν οι νευρικές γυναίκες. Πρέπει να είσαι διεκδικητική, οι άντρες γουστάρουν τις δυναμικές γυναίκες. Αλλά όχι τόσο ώστε να θίξεις τον ανδρισμό του. Να κάνεις την χαζή για να νιώθει ανωτερός σου. Μη σε περάσει και για βούρλο όμως. Να μην γκρινιάζεις. Αλλά να το λες αν κάτι σε ενοχλεί. Να είσαι ερωτική αλλά όχι λυσσάρα. Να μην το κάνεις αμέσως μαζί του, αλλά μην αργήσεις και πολύ και βαρεθεί να περιμένει. Να μην έχεις απαιτήσεις να είναι ωραίος, ούτε να έχει καλό σώμα, αυτό είναι επιφανειακό. Εσύ όμως, πρέπει να διατηρείσαι, μην αφεθείς. Αν σε κερατώσει, δεν πειράζει, αν τον κερατώσεις εσύ όμως, μαύρο φίδι που σ'εφαγε. Τελικά όμως "οι τσούλες και οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές".<br />
<br />
Με λίγα λόγια, πάρτο αυγό και κούρευτο. Το ενοχλητικό σε όλα αυτά, είναι ότι η ευθύνη για το ξεκίνημα και τη διατήρηση της σχέσης, μετατίθεται τελικά, και αντίθετα με την κυριαρχη άποψη που θέλει τους άντρες να είναι οι αρχηγοί γενικώς, στις γυναίκες. Εμείς πρέπει να μάθουμε τι να κάνουμε για να αρέσουμε στους άντρες. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα "πρέπει" και στερεότυπα για τους άντρες θα μου πείτε; Ναι, αλλά είναι πολύ λίγα, και συγκεκριμένα, έχουν να κάνουν κυρίως με το πως θα πηδηχτείς, όχι με το πως θα αρχίσεις και θα συνεχίσεις μια συντροφική σχέση, που είναι και μάλλον πιο σημαντικό, μακροπρόθεσμα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδ..<br />
<br />
Γιατί αυτό; Πρώτον εξαιτίας της αντίληψης, που θεωρώ εξίσου άδικη για γυναίκες και άντρες, ότι τους άντρες ενδιαφέρει μόνο το σεξ, ενώ τις γυναίκες η σχέση, ο γάμος και τα μωρά. Εξου και όλες οι στεροτυπικες αναπαραστάσεις σε ανέκδοτα, ταινίες κλπ. της γυναίκας που προσπαθεί να "τον τυλίξει" και του άντρα που προσπαθεί "να την ρίξει στο κρεβάτι". Υπάρχει κάποια αλήθεια πίσω από αυτά τα στερεότυπα; Κατά τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι ότι ιστορικά και από τότε που υπάρχει ο θεσμός του γάμου, οι γυναίκες, εφόσον δεν είχαν καμία θεσμική ή οικονομική εξουσία και δεν μπορούσαν καν να δουλέψουν, φυσικά και αναζητούσαν τον γάμο, μιας και πραγματικά δεν υπήρχε άλλος τρόπος, όχι μόνο να έχουν κάποια κοινωνική υπόσταση, αλλά βασικά, να έχουν να φάνε! Υπάρχουν και κάποιες θεωρίες εξελικτικής ψυχολογίας για το ότι οι γυναίκες θέλουν κάποιον προστάτη για τα παιδιά τους, και οι άντρες θέλουν να μοιράσουν τον σπόρο τους, αλλά βασικά, και επιστημονικά, δεν έχουν αποδειχθεί ποτέ.<br />
<br />
<br />
Οπως και να έχει, ζούμε σε μια κοινωνία, ευτυχώς, που μια γυναίκα μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή, και χωρίς να παντρευτεί, αν αυτό θέλει, και δεν χρειάζεται ούτε οικονομικό τροφοδότη ούτε προστάτη. Παρόλα αυτά, εννοείται ότι συνήθειες και αντιλήψεις αιώνων, δεν άλλάζουν επειδή τα τελευταία 30 χρόνια, σε μια γωνιά του πλανήτη, οι γυναίκες της μεσαίας και ανώτερης τάξης έχουν κι άλλες επιλογές εκτός του γάμου. Μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα, θα συνεχίσουν να μας ζαλίζουν με όλα αυτά τα εκατομμύρια, καταπιεστικά, άδικα και αντιφατικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να κρατήσουμε τον άντρα μας, και θεός φυλάξει, να μη μείνουμε μόνες ή ανύπαντρες.switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-4213377573965649982011-09-20T03:08:00.003+03:002013-06-29T21:14:45.468+03:00Γράμματα στον κανένανΠαλιότερα, όταν έγραφα μέηλ στους φίλους μου και δε μου απαντούσαν, έκανα τη δύσκολη, και δεν του ξαναέστελνα και εγώ, μέχρι να απαντήσουν. Τώρα, δεν ξέρω τι συμβαίνει, ή η δική μου ζωή είναι πολύ βαρετή, ή απλά είμαι μακριά, αλλά έχω χάσει κάθε ίχνος αυτοσυγκράτησης. Απλά θέλω να μιλήσω με κάποιον παλιό καλό φίλο, δεν υπάρχει κανένας εδώ, οπότε ακόμα και αν δεν μου έχουν απαντήσει ακόμα στο προηγούμενο μέηλ, γράφω και άλλο. Κατευθείαν, χωρίς εισαγωγές, συνεχίζω, λες και έχει υπάρξει κάποιος διάλογος, ενώ στην ουσιά είναι ένας μονόλογος. Εγώ τα γράφω, εγώ τα διαβάζω, και μετά ξαναγράφω στον εαυτό μου πάλι, για να του πω τις εξελίξεις από την προηγούμενη φορά που τα είπαμε.<br />
Τι σκέφτονται οι φίλοι μου για τα γράμματα αυτά δεν ξέρω, και απόδειξη του ότι μάλλον για τον ευατό μου τα γράφω, είναι ότι δε με νοιάζει. Συνεχίζω, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς αναμονή απάντησης, να γράφω. <br />
<br />switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-75273932780493297262011-09-06T21:07:00.000+03:002011-09-07T00:15:03.355+03:00Gary, θυμήσου, είμαστε μαζί σουΚαλά είναι λίγο παθέτικ το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που με ενθουσιασε να γράψω κάτι στο μπλογκ είναι η είδηση ότι ο πρώην αγαπημένος Gary Oldman σκίζει με την ταινία <a href="http://www.imdb.com/title/tt1340800/"><em>Tinker, Tailor, Soldier, Spy</em></a>, βασισμένη σε κατασκοπικό μυθιστόρημα του John le Carré, αλλά εντάξει, ο καθένας όπως τη βρίσκει.<br />
<br />
Ακούγεται ότι μπορεί και να πάρει Όσκαρ, όχι ότι τα Όσκαρ είναι η απόδειξη ότι κάποιος είναι καλός ηθόποιος, αλλά είναι μια καταξίωση, και για να είμαι ειλικρινής... δεν ξέρω αν ο Gary την αξίζει... Χα! Πως σας φαίνεται αυτό; Ο Oldman (τώρα σοβαρεύομαι) είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος στα ξεκινήματα του είχε χαρακτηριστεί και ως ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του. Για να θυμηθούμε οι παλιοί (και να μαθαίνουμε οι νεώτεροι) ο Gary ξεκίνησε από την Αγγλία, με καταπληκτικές ερμηνείες στο <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Sid_and_Nancy" title="Sid and Nancy"><span style="color: #0645ad;">Sid and Nancy</span></a></i> (1986), το <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Prick_Up_Your_Ears" title="Prick Up Your Ears"><span style="color: #0645ad;">Prick Up Your Ears</span></a></i> (1987) και το <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Rosencrantz_%26_Guildenstern_Are_Dead_(film)" title="Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (film)"><span style="color: #0645ad;">Rosencrantz & Guildenstern Are Dead</span></a></i> (1990). <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-dDxLGEMgfTo/TmZfB3HyZCI/AAAAAAAAALQ/I-FgXIjXGwQ/s1600/gary-oldman.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/-dDxLGEMgfTo/TmZfB3HyZCI/AAAAAAAAALQ/I-FgXIjXGwQ/s320/gary-oldman.jpg" width="240" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
Ο Gary στις δόξες του</div>
<br />
Υστερα πήγε στην Αμερική (το οποίο ήταν και μάλλον η καλλιτεχνική καταστροφή του τελικά, αλλά ας μη προτρέχουμε) και έπαιξε στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/State_of_Grace" title="State of Grace"><em><span style="color: #0645ad;">State of Grace</span></em></a> (1990), όπου εκεί τον είχα δει και εγώ παιδόυλα και είχα πάθει αυτό που λέμε ντου-βρου-τζά. Για να καταλάβετε, είδα την ταινία άλλες τρεις φορές στο σινεμά, με τρεις διαφορετικές φίλες, στις οποίες έλεγα κάθε φορά ότι την έβλεπα για πρώτη φορά γιατί ντρεπόμουν να πω την αλήθεια, και άπειρες φορές σε βίντεο. Ακόμα θυμάμαι όλες τις ατάκες του, και ο Gary είχε δεύτεροτριτο ρόλο εκεί. Οχι, δεν είμαι ψυχάκιας. Αλλά η ταινία ήταν καλή και αυτός ήταν καταπληκτικός. Εχω και αδυναμία σε αλκοολικούς με λαδωμένο μαλλί που φοράνε φόρμα και περφέκτο χωρίς μπλουζάκι, και συνδυάζουν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την ηλιθιότητα με την παράνοια. Μάλλον και ο Κόπολα έχει ίδια γούστα με μένα, γιατί είδε τον Gary εκεί, και που τον πήρε λέτε; Ναι, στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Dracula_(1992_film)" title="Dracula (1992 film)"><em>Dracula</em></a> (1992), όπου πάλι ο Gary είναι θεός, και μάλλον είναι και η πρώτη και τελευταία φορά (μέχρι τώρα τουλάχιστον) όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία με εμπορική επιτυχία και κριτική αποδοχή. Παρά τα ελλατωματάκια της ταινίας, αγαπώ και επίσης ξέρω όλες τις ατάκες απ'έξω. I... have crossed...oceans of time... to find you... Επίσης αυτή η ταινία ήταν η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που ο Δράκουλας είναι ερωτευμένος με την Μίνα, δεν είναι δηλαδή απλά ένα σεξομανές τέρας. Νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησε και ο νέος τύπος των ευαίσθητων/βασανισμένων βρυκολάκων, με πρώτο μιμητή την εκπληκτική σειρά <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Buffy_the_Vampire_Slayer_(TV_series)" title="Buffy the Vampire Slayer (TV series)"><em><span style="color: #0645ad;">Buffy the Vampire Slayer</span></em></a>, και μετά (μακριά από εμάς) τις ταινίες Λυκόφως, και ένα σωρό άλλες τηλεοπτικές σειρές.<br />
<br />
Για να γυρίσω όμως στο θέμα μου. Μετά τον Δράκουλα αγαπητοί φίλοι... το χάος. Και μην ακούσω τίποτα για τα καραγκιοζιλίκια του Gary στο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/True_Romance" title="True Romance"><em><span style="color: #0645ad;">True Romance</span></em></a> (1993), το <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/L%C3%A9on_(film)" title="Léon (film)"><span style="color: #0645ad;">Léon</span></a></i> (1994) και το <i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Fifth_Element" title="The Fifth Element"><span style="color: #0645ad;">The Fifth Element</span></a></i> (1997). Ταινίες που είχαν σχετική επιτυχία, αλλά ο Gary είχε τυποποιηθεί πλέον σε ρόλους του sidekick ψυχάκια, που καμία σχέση δεν είχαν με το βάθος (τι είπα τώρα...) των παλιότερων ερμηνειών του. Μόνη φωτεινή εξαίρεση, αν και δεν το είδε κανένας, το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/The_Contender_(2000_film)" title="The Contender (2000 film)"><em><span style="color: #0645ad;">The Contender</span></em></a> (2000). Μετα, ακόμα χειρότερα. Την δεκαετία του 2000 είχε εξαφανιστεί σχεδόν τελείως, για να καταλάβετε τον είχα δει σε μια δευτεράντζα straight-to-video ημι-τσόνα, δεν έχω λόγια. Και δεν έπαιζε καν στις σκηνές πορνό, δηλαδή πλήρης αποτυχία. Εκεί πραγματικά είχα σκεφτεί ότι η κάριέρα του έχει πάει εντελώς για φούντο, κρίμα το παιδί. Τι παιδί δηλαδή, που τα είχε τα χρονάκια πλέον. Κάπου πρέπει να έκανε και αυτός κάτι λάθος, δεν μπορεί δηλαδή να είναι τόσο χάλια το σύστημα του Χόλιγουντ που να χαράμισε έναν τέτοιον ηθοποιό.<br />
<br />
Ενιγουεειιιι. Τελευταία οι ελπίδες μου είχαν αναπτερωθεί, γιατί τον έβλεπα σε δεύτερους ρόλους, μεν, μη τυποποιημένους δε.. Κάτι το Μπατμαν (βαριέμαι να βάλω λινκ, χα, αυτό το ξέρουμε όλοι εντάξει) κάτι ο Χάρι Πότερ, λες να ίσιωσε το πράγμα σκέφτηκα; Γιατί τον σκεφτόμουν εγώ τον Gary, δεν τον είχα ξεγράψει, παρά τις άθλιες ταινίες του. Και να τα μας λοιπόν στην Βενετία, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ταινία που έχει πάρει καλές κριτικές. Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε ακριβώς στραβά την σταδιοδρομία του, και όπως και είπα παραπάνω, δεν ξέρω αν του αξίζει κάποια αναγνώριση τύπου Όσκαρ, δεδομένου ότι πλάκα πλάκα μόνο σε πέντε-έξι καλές ταινίες έχει παίξει στη ζωή του. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί να ξεκινάει μια νέα καριέρα για τον Gary τώρα, μακάρι.<br />
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-WAfKWkJFXJo/TmZhRHt0rZI/AAAAAAAAALY/RWGufBaTqq0/s1600/Los-espias-de-El-topo-llegan-a-Venecia_reportaje.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-WAfKWkJFXJo/TmZhRHt0rZI/AAAAAAAAALY/RWGufBaTqq0/s320/Los-espias-de-El-topo-llegan-a-Venecia_reportaje.jpg" width="228" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
Ο Gary τώρα</div>
switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-36107135958322755382011-09-04T04:29:00.000+03:002013-06-29T21:15:35.856+03:00τότε και τώραΤώρα<br />
Με μπερδεύεις τώρα<br />
Όπως με μπέρδευες πάντα<br />
Είσαι όμορφος τώρα<br />
Όπως ήσουν πάντα<br />
Είσαι μακριά τώρα<br />
Πιό μακριά απ' όλους<br />
Σε σκέφτομαι τώρα<br />
Τόσο όσο δε σε σκέφτηκα ποτέ<br />
Τώρα<br />
Που δεν υπάρχεις switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-26834250068562998112010-12-14T17:55:00.003+02:002011-07-03T20:19:57.120+03:00father figureΤι είναι αυτό το φρούτο που λέγεται "άδεια πατρότητας"; Κάτσε, το βρήκα, είναι αυτό που παίρνουν ενίοτε άντρες δημόσιοι υπάλληλοι -που ως γνωστόν, δεν έχουν ντροπή γενικότερα- για να πάνε στα χωράφια να μαζέψουν ελιές, να σοβατίσουν το σπίτι στο χωριό, να παίξουν μπάσκετ, βιολί, κομπολόι ή να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να προσέξουν τα παιδια; Μα βέβαια, αυτό είναι γυναικεία δουλειά. Που ακούστηκε τώρα, να παίρνει ο πατέρας άδεια για να μεγαλώσει τα παιδιά του;; Καταρχάς, ο πατέρας έχει τη δουλειά του. Η οποία φυσικά είναι πιο σημαντική από τη δουλειά της μαμάς (το ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή η μαμά πρέπει να μείνει σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά, είναι παντελώς άσχετο). <br />
<br />
Κυρίως βέβαια, οποιαδήποτε γυναίκα πρέπει όχι μόνο να μην ενοχλείται, αλλά και να είναι περήφανη που αυτή είναι επιφορτισμένη με το 90% - 95% της ανατροφής των παιδιών. Αυτή άλλωστε είναι η φύση, όλοι το γνωρίζουμε από τις επισταμένες μελέτες που έχουν γίνει σχετικά με την ανατροφή των παιδιών από τα προϊστορικά χρόνια (not).<br />
<br />
Το αστείο είναι, ότι εκτός από τις φεμινιστικές και συνδικαλιστκές οργανώσεις (ηρεμείστε, στο εξωτερικό, δε μιλάμε για την Ελλάδα) οι μόνοι άλλοι που ζητούν άδειες πατρότητας ίσες σε διάρκεια με τις άδειες μητρότητας είναι κάτι μισογύνηδες, με το σκεπτικό ότι υπάρχει πρόβλημα "εκθύληνσης" της εκπαίδευσης των παιδιών (δεδομένου ότι περα από τις μητέρες, και οι επαγγελματίες που ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών -νταντάδες, νηπιαγωγοί, δασκάλες- είναι γυναίκες), δηλαδή τα παιδιά (βλέπε: τα αγόρια) δεν μαθαίνουν "αντρικές" αξίες, όπως θάρρος, τόλμη και δυναμισμό, αλλά γυναικείες, όπως δειλία, υποταγή και πονηριά.switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-438009571900347952010-08-19T21:01:00.003+03:002013-07-29T01:39:47.015+03:00gender troubleΛοιπόν, είμαι σε ένα δημοτικό ιατρικό κέντρο στη Μαδρίτη, όπου ένας κοινωνικός λειτουργός σημειώνει τα στοιχεία μου. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί στα ιατρικά κέντρα της Αθήνας. Επειδή η συγκεκριμένη υπηρεσία απευθύνεται σε μετανάστες (ας πούμε ότι υπάγομαι σε αυτή την κατηγορία) ο κοινωνικός λειοτρουργός που μου παίρνει τη συνέντευξη είναι ένας νεαρός Αφρικάνος. Όχι μαύρος Ισπανός, Αφρικάνος. Φαντάζομαι πως θα ήταν να υπήρχαν σε δημόσια ιατρεία στην Αθήνα μετανάστες κοινωνικοί λειτουργοί, για να κάνουν τους άλλους μετανάστες να νίωθουν πιο άνετα. Μπα, δεν μπορώ να το φανταστώ.<br />
<br />
Αφου λοιπόν ο υπάλληλος μου εξηγεί ότι θα σημειώσει κάποια στοιχεία για μένα, αλλά να μην ανησυχώ είναι εμπιστευτικά, με ρωτάει ημερομηνία γέννησης (όχι δε σχολιάζει ότι δε μου φαίνεται ότι είμαι 34), ονοματεπώνυμο, το στυλό τρέχει πάνω στη φόρμα, ξαφνικά σε κάποια στιγμή μένει μετέωρο. Ο υπάλληλος μένει με το στυλό στο χέρι, σηκώνει το βλέμμα του, και όσο πιο ανέκφραστα μπορεί, με ρωτάει: "Φύλο;"<br />
<br />
Επειδη αυτή η λέξη στα ισπανικά είναι sexo, για μια στιγμή δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Για αρκετές στιγμές μάλλον, γιατί και όταν κατάλαβα, δεν μπορούσα να συνειδοποιήσω ότι κάποιος με ρώτούσε εντελώς σοβαρά ποιό είναι το φύλο μου. Το κενό βλέμμα μου μάλλον ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό, γιατί ο υπάλληλος διευκρίνισε, πάλι όσο πιο ουδέτερα μπορούσε: "'Αντρας ή γυναίκα;". <br />
<br />
Μαλιστα. Τώρα που μου το σιγουρέψαμε, δεν ήξερα αν έπρεπε να παρεξηγηθώ, ή να χαρώ, που επιτέλους το όνειρό μου πραγματοποιήθηκε, και οι διαχωρισμοί μεταξύ των φύλων έχουν ξεπεραστεί σε τέτοιο βαθμό, που δεν υπάρχουν καν. Ή και να χαρώ που με περνάνε για άνδρα, αυτό, μη γελάσετε, είναι πηγή ικανοποίησης για αρκετές γυναίκες. Συνήθως βέβαια όταν αναφέρεται στις γνώσεις σου: π.χ. "έχεις τόσους δίσκους όσους και ένας άντρας", ή σε ικανότητες: "αλλάζεις λάστιχο σαν άντρας", "έχεις πλάκα, ούτε άντρας να ήσουνα". Οχι τόσο οταν αναφέρεται στην εξωτερική σου εμφάνιση.<br />
<br />
"Γυναίκα;" απάντησα με αβέβαιη τρεμάμενη φωνή, παρακολουθώντας την αντίδραση του υπαλλήλου, και εξακόλουθώντας να πιστεύω ότι κάτι, κάπου, κάπως δεν είχα καταλάβει στην ερώτηση, και μπορεί να την είχα απαντήσει λάθος... Είναι και το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που με κατατρέχει. Ο υπάλληλος αφού έκανε τικ στο σωστό κουτάκι, και επειδή μάλλον το βλέμμα μου εξακολουθούσε να ειναι σχετικά κενό, ένιωσε την ανάγκη να μου εξηγήσει: "Ξέρεις το ρωτάμε, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι transgender"... Τι προχωρημένο σκέφτηκα. Και είναι όντως πολύ προχωρημένο, να κάτι άλλο που δε φανταζόμουν το ελληνικό κράτος θα είχε την ευαισθησία να εφαρμόσει. <br />
<br />
Ομως, αν ήμουν στο παρελθόν άνδρας, που είχε ολοκληρώσει πλήρως χειρουργικά και ψυχολογικά την μεταβασή του στο άλλο φύλο, δε θα είχα αλλάξει και το ονομά μου, και την ταυτότητά μου, και άρα την αναφορά στο φύλο μου; Θα ήμουν επισήμως πλέον, και για κάθε συναλλαγή μου με το κράτος, γυναίκα. Ορίζω τον ευατό ως γυναίκα, αυτό είμαι, και αυτό το κουτάκι θέλω να τικάρω στη φόρμα. Αρα πάλι υπάρχει θέμα. <br />
<br />
Ισπανοί κοινωνικοί λειτουργοι, αρχίστε να σημειώνετε και να σκεφτείτε αν το φύλο ορίζεται σταθερά, ή αν θα πρέπει να υπάρχει και κατηγορία in transition.Φαίνεται αστείο, αλλά δεν κάνω πλάκα. Στην Ισπανία, η κοινωνική ασφάλιση καλύπτει τις επεμβάσεις αλλαγής φύλου. Καταστάσεις που δυστυχώς θα αργήσουμε πολύ να δουμε στην Ελλάδα..switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-58518265958287027452010-08-11T05:17:00.000+03:002013-06-29T21:14:10.586+03:00ΓενέθλιαΛοιπόν αυτόν τον μήνα πέσανε πολλά γενέθλια μαζί και ήταν όλα Αύγουστο. Πρώτα ήσουν εσύ, ή πρώτα θυμάμαι εσένα, που ήσουν ασυνήθιστα φιλικός, ήδη μεθυσμένος γαρ, και με ρώτησες με νόημα αν ήθελα σου κάνω ένα δώρο, εγώ είπα ναι χωρίς να το πιστεύω, τελικά με ευχαρίστησες για το δώρο μου, που μάλλον άρεσε πιο πολύ σε εσένα παρά σε μένα, και μετά ήταν τα γενέθλια μιας φίλης μου που φιλοξενούσα και ήθελε να δει την πόλη του Δον Κιχώτη, ή μάλλον την πόλη του Θερβάντες, στην οποία πήγαμε και δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, Αύγουστος στη Μεσόγειο γαρ, όλοι στις παραλίες και κάπου ανάμεσα ήταν τα γενέθλια μιας Αμαζόνας, που γεννήθηκε σε μια σχεδία στον Αμαζόνιο, που αλλού; Αλλά είχε και τα γενέθλιά του αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία της Αμαζόνας που γεννήθηκε στη σχεδία στη ζούγκλα, και που μετά κάποιος Ελβετός τη γνώρισε στη Βραζιλία, την ερωτεύτηκε και την πήρε 17 χρονών στη χώρα του – την Ελβετία. Τώρα αυτή ζει στη Μαδρίτη και μιλάει γαλλικά έχει ένα εκπληκτικό σώμα και ψάχνει για δουλειά. Αλλά δεν ανησυχώ γι’ αυτήν, αν και ίσως θα έπρεπε. Ανησυχώ για μένα, δεν ξέρω ποτέ τι να ευχηθώ στα γενέθλια.<br />
<br />
<br />
Και ξέρεις, σε λυπήθηκα όταν ήρθαν τα γενέθλιά σου, για τις πληγές του Οιδίποδα που έχεις, για το ότι έχεις ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του δωματίου σου που γράφει απλά «Εύα», για το σπίτι σου που αποκαλείς κόλαση και είναι όντως μια κόλαση, για το ότι έχεις να πας στην πατρίδα σου 20 χρόνια, για το ότι στα γενέθλια σου σε πήρε μόνο η μια από τις τέσσερις αδελφές σου, ούτε καν η μάνα σου που δεν θυμάται ποιος είσαι, για τον χρόνο που περνάει για σένα και προσπαθείς να τον καθυστερήσεις παριστάνοντας μια παρωχημένη εκδοχή του εαυτού σου. Και αρκετές φορές το πετυχαίνεις. Αλλά ούτε εσένα σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ. Και είσαι και άντρας. Πάντα θα βρίσκεται μια χαζή να ερωτευτεί. Εμένα ναι, με φοβάμαι. Εμένα με νοιάζει ακόμα. Και δεν ξέρω τόσα πολλά. Ούτε είμαι ηθοποιός. Ούτε καν κυνική. Επιπλέον, έρχονται και άλλα γενέθλια σε λίγο. Έρχονται γενέθλια που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε πέφτουν, όπως του πατέρα μου. Και μιας φίλης μου από το σχολείο που μετακόμισε στα 18 στην Αμερική. Όχι, δεν πλένει πιάτα στην Αστόρια, σπούδασε σε ακριβό πανεπιστήμιο. Από το σύνδρομο του μετανάστη δε γλύτωσε όμως, πάντα θέλει να βρίσκεται κοντά σε Έλληνες. Φυσικά παντρεύτηκε ‘Έλληνα. Ξέρω ότι είναι Αύγουστο τα γενέθλια της, όπως και του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πότε. <br />
<br />
Ο αδελφός μου θυμάμαι πειραζόταν που ο πατέρας μου δεν θυμόταν τα γενέθλιά μας, αλλά εγώ όχι, γιατί ούτε εγώ θυμόμουν τα δικά του –του πατέρα μου. It takes one to know one, που λένε. Εγώ ξέρω λοιπόν κάποιον, ποιος είναι αυτός που με ξέρει εμένα δεν ξέρω. Και πότε είναι τα γενέθλιά του.switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-21167854552912046382010-06-30T09:41:00.003+03:002010-06-30T09:43:38.308+03:00sorry seems to be...the hardest word, έτσι λέει η λαϊκή σοφία -και ο Elton Johnn. Εγώ αν μπορούσα να προσθέσω κάτι, θα έλεγα ότι "βοήθεια" είναι η πιο δύσκολη λέξη. Και να την πεις, και να την καταλάβουν οι άλλοι. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμα και οι φίλοι σου, απλώς δεν θέλουν να ξέρουν. Και είναι κατανοητό. Αλλά δεν παύει να είναι σκληρό. <br />
<br />
Οι αμερικάνικες ταινίες είναι γεμάτες με ιστορίες για ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια, και όλοι γύρω τους είναι πρόθυμοι να τους τη δώσουν, αλλά αυτοί το αρνούνται. Σας προκαλώ να κάνετε ένα τεστ, και να πείτε στους γύρω σας ότι είστε αλκοολικοί, ναρκομανείς, καταθλιπτικοί ή οτιδήποτε αντίστοιχο. Δε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν, όχι, το πιθανότερο είνα να σου πουν ότι είναι ιδέα σου. Βλέπετε, οι περισσότεροι άνρωθποι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τέτοιες δυστυχίες, ακόμα και όταν αφορούν τον καλύτερό τους φίλο, ή τον εραστή τους.<br />
<br />
Φωνάζεις βοήθεια, με όποιο τρόπο μπορείς εσύ, και οι απαντήσεις που παίρνεις κυμαίνονται από το 'γράψτους όλους' στο 'τι θα φάμε αύριο' -αλλιώς γνωστό και ως κουκουρούκου. Ο κόσμος δεν θέλει να ξέρει ότι δεν τα βγάζεις πέρα. Και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση τους. Θυμάμαι μια φίλη που πέρναγε μια αντίστοιχη κατάσταση, και αλήθεια, ήθελα να τη βοηθήσω, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Μου φαινόταν ότι ό,τι και να έκανα, δεν είχε κανένα νόημα. Ακόμα και αν μπορούσα να είμα 24 ώρες το 24ωρο μαζί της, αυτή πάλι θα ήταν χάλια... Με θύμωνε κιόλας, γιατί σκεφτόμουν ότι δεν εκτιμάει καν την προσπάθειά μου, να είμαι μαζί της 24 ώρες το 24ώρο -σχεδόν. Και φυσικά σκεφτόμουν ότι παραπονιέται πολύ, ότι είναι αδύναμος χαρακτήρας, ότι ομφαλοσκοπεί κλπ...<br />
<br />
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα τελικά. Το δυστύχημα είναι ότι όταν νιώθεις αβοήθητος, όταν νιώθεις ότι θα χαθείς, ότι αν σε αφήσουν ελεύθερο θα κάνεις την μεγαλύτερη τρέλα, πραγματικά δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει. Ούτε ο ευατός σου. Νιώθεις όμως ότι θα ήθελες κάποιος να σε σταματήσει. Και ίσως να γίνεσαι ο πιο ενοχλητικός άνρθωπος στον κόσμο για όσους έχουν έστω και την ελάχιστη διάθεση να σε ακούσουν, Ακόμα χειρότερα, γίνεσαι κακός και είρων. Και τελικά είναι θέμα τύχης και ίσως ενός καλόυ γιατρού (δηλαδή επίσης τύχη), τι θα γίνει με τη ζωή σου.<br />
<br />
Οταν είχα δει την ταινία Σώσε με, μου είχε φανεί pathetic, και ακόμα μου φαίνεται, ότι μια γυναίκα ζητάει από κάποιον εραστή του απώτατου παρελθόντος να τη 'σώσει'. Μερικές φορές βέβαια, αυτό ακριβώς χρειάζεσαι, έστω για ένα βράδυ.Και αν αυτό το κάτι ή ο κάποιος δεν έρθει, πολεμάς, πολεμάς να φύγεις από εκεί...switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-61048758908545058462010-06-12T03:53:00.009+03:002010-06-12T04:10:44.790+03:00these are the days of our livesΜερικές μέρες απλά δε σε θέλει... Θυμάμαι μια φίλη μου, που μου έλεγε: πήρα τους πάντες τηλέφωνο, κανείς δεν ήθελε να βγεί, βγήκα μόνη μου και πέρασα χάλια... έπερεπε να είχα μείνει μέσα... Παρόλο που τέτοια μοιρολατρία μου φαινόταν πάντα υπερβολική, μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να αλλαξοπιστώ.<br />
<br />
Δηαλδή μπαίνεις στο μετρό και ο συρμός σταματάει κάθε πέντε λεπτά στο τούνελ (είσαι και λίγο κλειστοφοβική), φτάνεις (ακόμα πιο) καθυστερημένη στη δουλειά, το φωτοτυπικό δεν δουλεύει, ο μαλάκας του γραφείου σήμερα σε εκνευρίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας τη συντήρηση του προφίλ καλού κοριτσιού που έχεις με κόπο καλλιεργήσει, καθώς ανακγάζεσαι να του πεις ότι είναι ένας βλάκας χωρίς ίχνος χιούμορ, δήλωση που για κάποιο λόγο αυτός παίρνει κατάκαρδα.<br />
<br />
Μετά , γυρίζοντας σπίτι, μαζί με έναν τόνο χαρτιά που δεν πρόλαβες να δεις στην δουλειά, κουβαλάς, για είκοσι λεπτά και έναν καθρέφτη 1,40 ύψος στα χέρια, γιατί το μαγαζί απ'οπου τον αγόρασες, τελικά δεν κάνει παράδοση στο σπίτι, κινδυνεύοντας, όπως περπατάς με τον καθφέφτη στο πλάι, να αποκεφαλίσεις διάφορα παιδάκια, σε ένα συμβάν που θα ήταν και λίγο αστείο αν δεν ήταν τόσο οδυνηρά πιθανό. Φτάνεις σπίτι για να ανακαλύψεις ότι το ιντερνετ δε δουλεύει και ότι για κάποιο μυστήριο λόγο τα απελπισμένα τηλεφωνήματα που κάνεις -ακόμα και στους γονείς σου- μένουν αναπάντητα. <br />
<br />
Αποφασίζεις να τελειώσεις τη νύχτα σου στο αγαπημένο σου μπαρ, μόνο για ανακαλύψεις ότι το μοναδικό ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή σου χαριεντίζεται με άλλη, που του κρατάει και το χέρι, δηλαδή μιλάμε για έρωτα. Φεύγεις οργισμένη, αλλά κοιτώντας το κινητό σου, συνειδητοποιείς ότι κανεις δε συγκινηθκε με τη δραματική έξοδό σου. Φτάνεις σπίτι, κοιτάς το μέιλ, και ούτε καν ο αόρατος άνθρωπος δεν σου έχει στείλει τίποτα. (αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση).<br />
<br />
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίζεις ότι θέλεις να ακούσεις το τραγούδι του Βοσκόπουλου "Και λέω, σε τι κόσμο βρέθηκα; Δεν τον αντέχω πια, βαρέθηκα" αλλα ακόμα και το you tube αρνείται να λειτουργήσει.<br />
<br />
Μερικές μέρες, είναι καλύτερα να μη βγαίνεις, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ούτε καν από το κρεββάτι σου.switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-8714332032139623332010-05-27T00:55:00.004+03:002013-07-29T02:09:57.325+03:00Ομάδα Απο ΠοιησηΒγήκε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη ο συλλογικός ποιητικός τόμος της ομάδας <em>Απο Ποιηση</em>.<br />
Τα ποιήματα θα παρουσιαστούν σε ευρηματικό happening στην οδό Μαυρομιχάλη 18, τη Δευτέρα 31 Μαίου και ώρα 21:00.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/_bnJp7E0xrwc/S_2YquijVgI/AAAAAAAAAKM/W2QZO8IRnfw/s1600/app.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" gu="true" src="http://1.bp.blogspot.com/_bnJp7E0xrwc/S_2YquijVgI/AAAAAAAAAKM/W2QZO8IRnfw/s320/app.jpg" /></a></div>
<br />
Μερικά ποιήματα από τη συλλογή:<br />
<br />
<b><em>Αντιόπη Αθανασιάδου / SPLEEN</em></b><br />
<br />
«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»<br />
Κυρία με πάστα στην πλατεία Κολωνακίου<br />
Να ‘σαι νάνος<br />
Ο Σηκουάνας όχι ο Σεν<br />
Να σε λένε Εντίτ, Γκιλί, Νταλιντά<br />
Να σε αποκληρώνουν<br />
Να έχεις δικό σου τάφο<br />
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου<br />
Ένας χυμένος καφές<br />
Ο Τσάρλι Πάρκερ<br />
Η Οριάν Δούκισσα του Γκερμάντ<br />
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ<br />
Οι τρανσέξουαλ<br />
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα<br />
Η «υπό τας φιλύρας»<br />
Η κοκαΐνη<br />
Το αυτί του Βαν Γκογκ<br />
Η ρωμαϊκή άνοιξη της κ. Στόουν<br />
Να αποχαιρετάς μέρη που δεν πήγες<br />
Να μη σε νοιάζει<br />
<br />
Όχι ο Άντι Γουόρχολ, όχι τα σίξτις<br />
Όχι το Μανχάταν<br />
<br />
Ησυχία στο δρόμο<br />
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο<br />
Ο ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό<br />
<br />
<br />
<strong><em>Λένα Καλλέργη / ΡΥΖΙ ΜΕ ΨΑΡΙΑ</em></strong><br />
<br />
Πίσω από το νηφάλιο βλέμμα σου<br />
<br />
Βλέπω αλμυρές σταγόνες να εκτοξεύονται<br />
Ολονυχτίες θάλασσας στα βράχια<br />
Γενιές ψαράδων να ακμάζουν και να χάνονται<br />
Ενώ κοπάδια μέδουσες πλέουν ακάθεκτες<br />
Αφήνοντας νεκρούς στο βούρκο του πυθμένα.<br />
<br />
<br />
<br />
Κι όπως μασάς αργά και καταπίνεις<br />
Ρύζι καθησυχαστικό<br />
Βλέπω την αγωνία του νερού<br />
Πόσες φορές πλημμύρισε το σπίτι σου<br />
Πόσους κουβάδες κουβαλήσατε λασπόνερα<br />
Και νιώθω να κυλούν κάτω από την πλάτη σου<br />
Τ' ανώφελα ποτίσματα του θερινού μεσημεριού<br />
Και μια υγρασία επίμονη, απ'τη βαθιά σου παιδική ηλικία<br />
Να στάζει μες στα κόκαλα.<br />
<br />
Βρώμικο, ζωντανό νερό<br />
Μες στο νερό μεγάλωσε το ρύζι<br />
Μες στο νερό σκοτώθηκαν τα ψάρια.<br />
<br />
Δεν κλαις, μα το νερό χτυπάει να φύγει<br />
Κανένα φράγμα δεν το κράτησε για πάντα<br />
Πού να τον πνίξει το θυμό<br />
Που να πλυθεί και πως να ξεδιψάσει<br />
Τρέχει απ'την αλλαγή στη μεταμόρφωση, κι εσύ<br />
Χαμογελάς στεγνά<br />
Και την ανάσα σου κρατάς μην ξεχειλίσεις.<br />
<br />
<strong><em>Ιουλία Λειβαδίτη / ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ</em></strong><br />
<br />
Η μούσα μου με επισκέπτεται <br />
μόνο στον ύπνο μου<br />
και όλο σπανιότερα <br />
τώρα τελευταία<br />
<br />
Όταν έρχεται φέρνει<br />
λειψά παιδικά παιγνίδια<br />
ξέφτια περίφημων ποιημάτων<br />
σαλιωμένα χαλίκια <br />
από το στόμα βαριεστημένου σοφιστή<br />
δάκτυλα που δε γίνονται άγγιγμα<br />
μάτια που δε γίνονται βλέμμα<br />
<br />
γκρεμίσματα και κουφάρια ποδοπαταέι <br />
ανέμελα με τον ερχομό της <br />
η νέα ημέρα <br />
<br />
<br />
<br />
<strong><em>Πέννυ Μηλιά / ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ</em></strong><br />
<br />
Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα<br />
Δρόμοι της ειρήνης<br />
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο<br />
<br />
Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική<br />
Μέλι και κοφτερό γυαλί<br />
<br />
Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα<br />
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα<br />
<br />
Σήραγγες και πορθμοί<br />
μάτια που ανοίγουν στο χθες<br />
πλάστιγγες της μνήμης<br />
<br />
Δέντρα με μαύρα κορμιά<br />
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι<br />
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις<br />
<br />
Όλα ωραία, σαν Ανάσταση<br />
Μαζί<br />
κι είναι σα ψέμα<br />
<br />
Κι άσε τους έλληνες περήφανους<br />
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους<br />
<br />
Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι<br />
Ως αμνοί<br />
Ποτίζουν την άνοιξη<br />
Φρέσκιες κραυγές<br />
Σκυροδεμένες παπαρούνες<br />
Στην αιχμή του μεσημεριούswitchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-33643587190127019452010-05-16T10:37:00.004+03:002010-05-16T11:01:27.541+03:00Other Switchblades no. 2: Strawberry SwitchbladesΑρκετά πιό γλυκές από τις <a href="http://switchblade-sister.blogspot.com/2010/03/other-switchblades-n1.html">Switchblade Symphony</a>, όπως φαίνεται και από το ονομά τους. Αυτές τις έμαθα όταν κάποιος μουσικοφιλος μπλόγκερ με ρώτησε αν τις έχω ακούσει, λόγω ονόματος. Pop-punk, ιδιότροπο, χαρούμενο και έξυπνο. Κρίμα που έβγαλαν μόνο έναν δίσκο δεν είχαν συνέχεια, αν και φαίνεται να γνωρίζουν δόξες στο youtube.<br /><br />Strawberry Switchblade was a female pop rock band formed in Scotland in 1981 by Jill Bryson and Rose McDowall, best known for their song "Since Yesterday" in 1985.<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/x7QPBzAJ_io&hl=es_ES&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/x7QPBzAJ_io&hl=es_ES&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br />Τhey attained little more than the unenviable title of one-hit wonders, when all subsequent releases to "Since Yesterday" failed to reach the Top 50 in the UK Singles Chart. In order to pay their tax bills, the band recorded two singles solely for the Japanese market. By early 1986, the group disbanded.<br /><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Hn6xdAfcGQo&hl=es_ES&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/Hn6xdAfcGQo&hl=es_ES&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br />Μου αρέσει πολύ η εμφάνισή τους, κάτι σαν Kate Bush meets Madonna meets Susie. Τρελοβρετανίδες όπως θα λέγαμε παλιότερα (ή ίσως λέμε ακόμα).switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-29943732.post-35387873022758926212010-05-05T19:48:00.004+03:002010-05-06T03:09:54.487+03:00Gaggle / Κοπάδι (χηνών)Εικοσιδυομελής γυναικεία "art choir". 'Ονειρο ή εφιάλτης; Κάτι και από τα δύο, όπως φαίνεται.<br /><br /><object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Mkx8j6-ymgg&hl=es_ES&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Mkx8j6-ymgg&hl=es_ES&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object><br /><br />Μόνο με φωνητικά και ντραμς (και ακόμα καλύτερα):<br /><br /><object width="640" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/ipungjWpkz0&hl=es_ES&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/ipungjWpkz0&hl=es_ES&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="640" height="385"></embed></object>switchblade_sisterhttp://www.blogger.com/profile/12528492246849519715noreply@blogger.com0