Di mi la verita

Εξομογόγηση:
Η μεταφορά του προσωπικού βάρους σου στον άλλο.

Εξομολογούμενος:
Αυτός που με την πράξη της εξομολόγησης υποδηλώνει ότι η αλήθεια του είναι:

-σημαντική
-χρήσιμη
-απευλευθερωτική
-άγνωστη

για τον άλλον.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτα ισχύουν για το πως βλέπει αυτός την αλήθεια του. Το τελευταίο που νοιάζει τον εξομολογούμενο είναι οι άλλοι. Αυτό που τον νοιάζει είναι να τα πει. Και μετά είναι όλα εντάξει. Αυτός τουλάχιστον, νιώθει κατά τι ελαφρύτερος.

Εξομολογητής:
-Όταν είναι επαγγελματίας νιώθει πολύ σημαντικός. Επίσης μπορεί να δώσει τζάμπα άφεση.
-Όταν είναι ερασιτέχνης, όταν δεν έχει ζητήσει κάποια εξομογόγηση, όταν αυτή η αλήθεια τον πληγώνει, όταν αυτή η αλήθεια δεν ακολουθείται από κάποια αντίστοιχη πράξη -εκτός από αζήτητη και άσχημη, είναι και άχρηστη δηλαδή- νιώθει ένα μετέωρο συναίσθημα μεταξύ αγανάκτησης, απορίας και στενοχώριας. Και φυσικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τις αμαρτίες του άλλου, εκτός από το να τις υποστεί και να πει και ευχαριστώ για την ειλικρίνια.

Η αλήθεια δεν είναι κάποια υπέρτατη αξία. Δεν έχει κανένα νοήμα από μόνη της.

Κατά βάθος, όταν λέμε σκληρές αλήθειες είναι μόνο για να ικανοποιήσουμε δικές μας ανάγκες (σύγχωρεσης; αποδοχής; τακτοποιησης ψυχολογικών εκκρεμοτήτων;) και όχι επειδή νοιαζόμαστε για τον άλλον ή για τη σχέση του μαζί μας. Σίγουρα όχι επειδή μας ενδιαφέρει κάποια αφηρημένη έννοια όπως η αλήθεια.

Και αυτή είναι η αλήθεια.

Μικρός Απολογισμός

Ένας απολογισμός της χρονιάς, αφού όλοι ξέρουμε ότι οι απολογισμοί γίνονται καλοκαίρι και όχι Χριστούγεννα, και ότι η νέα χρονιά ξεκινάει τον Σεπτέμβριο και όχι την Πρωτοχρονιά. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που διαφωνώ τόσο πολύ με κριτικούς μουσικής και ταινιών. Επιτέλους απέκτησα δικό μου γούστο ή απλώς το μυαλό μου άρχισε να φυραίνει; Ο καιρός θα δείξει…

Θα έπρεπε να μου αρέσουν, αλλά δεν:

Feist- The Reminder: To προσπάθησα, αλλά έχει και πολλά τραγούδια το άτιμο το cd. 13; Άντε μέχρι τα πρώτα 5-6 κάτι πάει κι έρχεται, αν και μου ακούγεται απλώς σαν μια αδιάφορη εκδοχή της Regina Spektor. Αλλά όχι και 13 βρε Feist μου, με το ζόρι έφτασα στα 8.

Αυτή που παίζει την άρπα. H Joanna Newsom . Ούτε για μισό τραγούδι.

Το δεύτερο των Arcade Fire: Καμία σχέση με το πρώτο. Δηλαδή ίδιο με το πρώτο, αλλά για κάποιο λόγο απίστευτα βαρετό και ανέμπνευστο.

Το Deathproof : Ήθελα πολύ να μου αρέσει. Πίστεψα ότι θα μου αρέσει. Μετά από τις υποσχέσεις για ατέλειωτο χαβαλέ, πώρωση, αδρεναλίνη και απενοχοποιημένο fun, ήμουν έτοιμη να το λατρέψω. Μου αρέσει η βία, μου αρέσουν τα b-movies, μου αρέσουν οι γυναίκες που δίνουν ξύλο, μου αρέσει ο Ταραντίνο, το πόσο δηλαδή θετικά προκατειλημμένη ήμουν, μπορεί να το καταλάβει κάποιος και από την προέλευση του ψευδωνύμού μου. Αλλά δεν μου άρεσε. Το πρώτο μέρος ήταν ΟΚ, αλλά από το δεύτερο μόνο η καταδίωξη άξιζε.

Δημόσιοι φόβοι σε ιδιωτικούς χώρους: Μάλλον δεν το έχει δει και κανένας, αλλά ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα σοβαρά να φύγω από το σινεμά. Απορώ με τις εξαιρετικές κριτικές που πήρε, ακόμα και από εμπορικά ξένα περιοδικά (που μπορεί να κάνουν μαλακίες βάζοντας 5/5 αστέρια σε ταινίες όπως το Tranformers πχ. αλλά έχουν καλό bullshit detector σον αφορά καλλιτεχνικές ταινίες).

Prison break : Εντάξει, δεν το έχω προσπαθήσει και πολύ, αλλά δεν καταφέρνει να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Το ίδιο είχα πάθει και με το Lost. Ευτυχώς που δεν το προσπάθησα.

Τι μου άρεσε λοιπόν; Καλά, κατά βάθος είμαι μια επαγγελματίας γκρινιάρα και τίποτα δε μου αρέσει, αλλά κάποια πράγματα που μου έκαναν φέτος –μερικά είναι παλιότερα, αλλά τώρα τα ανακάλυψα:

Από μουσικές το Magic Position του Patick Wolf, το ομώνυμο των The Good, the Bad and the Queen, φυσικά το ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ Writer's Block, το In the Aeroplane over the Sea των Neutral Milk Hotel και το Take-Offs and Landings των Rileo Kiley (ναι, ο προτελευταίος δίσκος είναι εννιά ετών και ο τελευταίος έξι, το 2018 θα σας πω για τους φετινούς, καλά να ΄μαστε).

Από σειρές οι Sopranos (απίθανο τέλος, τι να πω), το Arrested Development (πανέξυπνη σειρά, εκπληκτικοί ηθοποιοί) και το αγγλικό Office (ανατριχιαστικά οικείο!). Από ταινίες το Half Nelson .

Απόλυτο guilty pleasure (γιατί είμαστε και σκουπιδιάρηδες): Under my umbrella - Rihanna. Αυτό, μάλιστα, είναι απενοχοποιημένο fun. Απλοικό όσο δεν παίρνει αλλά απίστευτα κολλητικό. Μέχρι και η εισαγωγή του Jay-Z μoυ αρέσει. Μια εποχή το έπαιζα στο repeat σε όλη τη διαδρομή προς τη δουλειά. Κάνω μισή ώρα να φτάσω στη δουλειά μου. Δεν ξέρω τι θα μου σουρνε ο Adorno για τη μαζική κουλτούρα στην οποία έχω υποκύψει, αλλά συμπαθώ Rihanna.

Για να σοβαρευτούμε (γιατί έχουμε και ένα επίπεδο), σας αφήνω με τους Neutral Milk Hotel που απ’ότι είδα δεν έχουν ξαναβγάλει και άλλο δίσκο από τότε, ο τραγουδιστής και συνθέτης Jeff Mangum έχει κάνει ελάχιστα πράγματα, οπότε μιλάμε για maudit καλλιτέχνη, αφού μετά από αυτό το αριστούργημα δε μπόρεσε να συνεχίσει.


But for now we are young
Let us lay in the sun
And count everything we can see.

Καλό καλοκαίρι και ραντεβού το Σεπτέμβρη!