Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007

Άβυσσος η ψυχή της blogger

Λοιπόν... χτες ήμουν σε ένα συνέδριο, στο οποίο μια κοπέλα, αφού συστήθηκε ως άνεργη φιλόλογος, κάτι άλλο που δε θυμάμαι τώρα και blogger, είπε το εξής κοφυφαίο: "ως blogger αναρωτιέμαι γιατί οι διευθυντές των εφημερίδων δεν προσλαμβάνουν εμάς τους bloggers να γράφουμε ώστε να δώσουν μια φωνή και στη νέα γενιά".

Ακόμα πιο κορυφαίο: όλο το ακροατήριο τη χειροκρότησε με ενθουσιασμό.

Μόνο εγώ στριφογύριζα στη θέση μου και έβριζα και με ρωτούσαν οι γύρω μου γιατί διαφωνώ...
Μα τι να πω; Ότι το blogging σου δίνει μια ελευθερία έκφρασης που δε θα είχες ΠΟΤΕ σε μια εφημερίδα; Με τα ίδια λεφτά κιόλας (βλέπε τίποτα).

Ότι τέλος πάντων, θεμιτό είναι να χρησιμοποιείς το blog σου όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως όχημα για κάτι άλλο (να εκδώσεις βιβλία, ποιήματα, να βρεις άντρα, να δουλέψεις στα ΜΜΕ, whatever), αλλά δεν μπορείς να απαιτείς να σε προσλάβει κάποιος επειδή είσαι blogger και εκπρόσωπος της νέας γενιάς.

Μόνο σύνταξη δε ζήτησε η κοπέλα να της δώσουν επειδή είναι blogger.

Τρίτη, Νοεμβρίου 20, 2007

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες

Τα κοριτσάκια με τις κάρτες φτιάχνουν κάρτες. Είναι κάρτες διαπιστεύσεων και φτιάχνονται αρκετά απλά.
Έχεις μια λίστα με τα άτομα που θέλεις να διαπιστεύσεις. Μπορεί να έχεις μια βάση δεδομένων και μπορεί να έχεις και εκτυπωτή πλαστικών καρτών. Μπορεί όμως να έχεις ένα απλό αρχείο word, ένα πλαστικοποιητή και ένα ψαλίδι.
Αφού κατασκευάσεις την κάρτα πρέπει να την τρυπήσεις με ένα ειδικό διακορευτή και από την τρύπα να περάσεις το κορδονάκι. Μετά -προσοχή γιατί τα κορδονάκια μπλέκονται μεταξύ τους- πρέπει να μοιράσεις τις κάρτες που έφτιαξες με τα χεράκια σου στους διαπιστευμένους. Τους οποίους κυνηγάς για να πάρουν τις κάρτες τους και τους οποίους μετά σβήνεις από λίστες για να ξέρεις ότι έχουν πάρει τις κάρτες τους.
Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή βέβαια. Τα κοριτσάκια αυτά όμως δεν είναι και τόσο κοριτσάκια. Είναι κοντά στα 30, έχουν τελειώσει Πανεπιστήμιο, κάποιες έχουν και μεταπτυχιακό, οι περισσότερες έχουν εργασιακή εμπειρία και όλες έχουν περάσει ένα πολύ δύσκολο και αδιάβλητο διαγωνισμό για βρεθούν στις θέσεις που είναι.
Θέσεις που υποτίθεται ότι προορίζονται για 'στελέχη του δημοσίου τομέα'. Στελέχη που κόβουν κάρτες, που κοιμούνται σε άθλια ξενοδοχεία όταν χρειαστεί, που κλείνουν εισιτήρια για δημοσιογράφους, που ανοίγουν πόρτες στα συνέδρια, που κάνουν αποκλειστικά διεκπεραιωτική, χειρωνακτική και γραμματειακή εργασία, η οποία όπως προείπα δεν είναι ντροπή, αλλά σίγουρα δε χρειάζεται να έχεις βγάλει τα μάτια σου στο διάβασμα για να την κάνεις.
Κι όμως τα κοριτσάκια με τις κάρτες υπομένουν αγόγγυστα. Σαν καλά ρομποτάκια κάνουν τη δουλειά που τους έχει ανατεθεί γιατί 'το είπε ο διευθυντής' και 'αυτή είναι η δουλειά μας'. Αυτή είναι η δουλειά μας, φυσικά, αφού κανείς δε διαμαρτύρεται. Κάποιες μάλιστα είναι και αρκετά ευχαριστημένες με τα σημαντικά αυτά καθήκοντα. Σε κοιτάνε με τεράστια μάτια και αν απεργείς η μοναδική τους απορία είναι αν έχεις πάρει την άδεια του διευθυντή.
Μόνο μερικές οργισμένες ψαλιδιές στην κάρτα διαπίστευσης προδίδουν κάποια εσωτερική αναταραχή.

Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007

κι αν δεν είμαι ροκ...

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβησαν 3 πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι επισήμως πια too old to rock 'n' roll:

-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.

-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).

-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007

Ceausescu took my baby

Όσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη κριτική τέχνης.

Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.

Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.

Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.

Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.

Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.

Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.

Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

ελληνικό υβρεολόγιο

Ξεσκονίζοντας κάποια λινκς για blogs που είχα αποθηκεύσει στους σελιδοδείκτες (Mozilla for ever), έπεσα πάνω σε αυτή τη συζήτηση.

Για όσους βαριούνται να μπουνε, να πω ότι ειναι μια λογομαχία μεταξύ κάποιων που υποστηρίζουν την έκθεση Destroy Athens και κάποιων άλλων που την κατακρίνουν. Προφανέστατα όλοι ανήκουν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στον κόσμο της τέχνης.
Και εκεί που νόμιζα ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει σε βρισίδι τα κομματόσκυλα και τους δημοσιογράφους που γράφουν σχόλια στο press-gr, ήθρε το artattackgr να με διαψεύσει.
Πραγματικά σοκάρομαι από το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες βρίζουν ακριβώς όπως οι δημοσιογράφοι, που βρίζουν ακριβώς όπως οι φίλαθλοι.

Δηλαδή μιλάμε το χειρότερο που μπορεί να πει κάποιος για ένα άνδρα είναι ότι:
1. Είναι gay (ιουουουουουου)
2. Έχει γλύψει γυναίκα (άλλο σίχαμα από εκεί).

Για μια γυναίκα, το χειρότερο που μπορεί να ειπωθεί (φυσικά) είναι ότι έχει γαμηθεί (με διάφορους τρόπους και διάφορους ανθρώπους). Χριστέ μου... Πως μπορεί αλήθεια μια γυναίκα να κάνει τέτοια πράγματα; Δεν ντρέπεται; -σκέφτομαι. Και αν τα κάνει, πως μπορεί μετά να επιβιώσει κοινωνικά;

Α , ναι η άλλη κατηγορία ύβρεων είναι αυτή που λέγεται κάτι αντίστοιχο με τα παραπάνω, για συγγενικά σου πρόσωπα όμως...

Τόση πρωτοτυπία πια; Από τους καλλιτέχνες μας κιόλας; Αν δεν είναι αυτοί δημιουργικοί, ποιός θα είναι; Εγώ πάντως όχι, το δηλώνω αυτό.

Αναγνωρίζω ότι τα σχόλια για τις σεξουαλικές συνήθειες των άλλων έχουν μια αμεσότητα -και έναν ερωτισμό ίσως- αλλά ακόμα και το απλό "είσαι βλάκας", είναι πιο έξυπνο από αυτές τις χιλιοειπωμένες σεξιστικές σαχλαμάρες.