Τετάρτη, Οκτωβρίου 22, 2008

all work and no play

Αφού υποτίθεται ότι ο κάθε πονεμένος κάνει την ψυχανάλυσή του στο μπλογκ του, ας πω και εγώ τον πόνο μου... Γιατί μισώ τους πάντες στη δουλειά μου; Δεν μισώ κάποιον συγκεκριμένο, απλά την όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Με ενοχλούν οι κοπέλες που στα 28 τους μιλάνε σαν 40αρες νοικοκυρές και το μόνο τους νέο είναι ότι ο Γιάννης γυρνάει αργά από τη δουλειά και ότι θέλουν να πάνε σε κάνα θέατρο βρε παιδί μου, αλλά που να βρουν καιρό με τα ψώνια και το μαγείρεμα.

Και οι άντρες ξέρεις ότι μεταξύ τους αναφέρονται σε εσένα ως μουνί ή γκομενάκι ή οτιδήποτε και μιλάνε μόνο για ποδόσφαιρο και παραπολιτικά και χαζά office politics, άντε χρηματιστήριο στην καλύτερη περίπτωση…

Και το άλλο που όλοι αγαπιόμαστε μεταξύ μας; Που κανένας δε λέει στα ίσια τη γνώμη του για τον άλλον; Που ο κάθε σιχαμένος κωλογλύφτης «είναι καλό παιδί»; Που όταν ειπωθεί κάποιο ανανεωτικό κουτσομπολιό ξέρεις ότι δεν είναι από την pure undiluted κακία που τόσο αγαπάς, αλλά ότι είναι πάλι office politics και ποιος συμπαθεί ποιόν και ο εχθρός του φίλου μου είναι και δικός μου εχθρός και τέτοια χαμερπή…

Και που κανείς δεν έχει άποψη για την δουλειά του, όλοι θέλουν απλά να τελειώσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και να πάνε σπίτι τους; Που ποτέ δε λένε όχι, όσο ηλίθιο/ ταπεινωτικό κι αν είναι αυτό που τους ζητάνε; Να μου πεις απογοητευμένοι και αυτοί, ίσως κάποιοι να θέλανε κάτι παραπάνω κάποτε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα μάτσο δουλάκια χωρίς βούληση.

Γιατί οι άλλοι που λουφάρουν και ως εκ τούτου είναι μονίμως χαζοχαρούμενοι, οπότε τη σπάνε σε εσένα που δουλεύεις εκτοξεύοντας ηλίθιες ατάκες, όπως ότι ότι αγαπάνε τη δουλειά τους; Και εγώ αν ήταν ανύπαρκτη θα την αγαπούσα τρελά.

Όταν είπα σε κάποιον συνάδελφο ότι οι άνθρωποι στη δουλειά είναι απογοήτευση μου απάντησε: « Ο κόσμος όλος είναι μια απογοήτευση . Η δουλειά είναι μια μικρογραφία του κόσμου.»

Τετάρτη, Οκτωβρίου 01, 2008

but she's madonna...

Λοιπόν, πήγα κι εγώ στη Madonna. Οι παρατηρήσεις που θα κάνω είναι κυρίως κοινωνιολογικού περιεχομένου και κάπως σκόρπιες. Καταρχάς, έχω βαρεθεί αυτό που όλοι την θαυμάζουν επειδή είναι 50 και χοροπηδάει. Τι είναι, αθλήτρια είναι και πρέπει να την προσκυνάμε για τις σωματικές τις επιδόσεις; Όλοι κοιτάζουν με ένα μείγμα φρίκης και θαυμασμού τους υπεράνθρωπα τεντωμένoυς μύες της, που τέτοιους μόνο ο Bruce Lee είχε -ο οποίος έδερνε και κόσμο, for a living. Φαντάζομαι όλο αυτό το fascination έχει να κάνει με κάποιον προτεσταντικού τύπου θαυμασμό για την ατομική προσπάθεια και τη πειθαρχία, αλλά τι σχέση έχει αυτό με τη -έστω και καθαρά χορευτική- μουσική;

Δεύτερον έχω βαρεθεί να ακούω πόσο πλούσιο ήταν το show. Και εδώ πάλι από τον κόσμο μια παιδιάστικη αντίδραση: είχε και αυτοκίνητο, είχε και τροχόσπιτο, είχε και τσιγγάνους με βιολιά, άλλαξε τόσα κουστούμια, άρα τα άξιζε τα λεφτά της. Είχε πολύ πράγμα. Αν έβγαζε και ελέφαντα, και αρκούδα να κάνει τη Βουγιουκλάκη στον καθρέφτη, ακόμα πιο καλό θα ήταν. Και εμένα μου άρεσε το shοw, σκέφτηκα ότι θα μπορεί να το παίζει και στο Vegas όταν γίνει 60.

Τρίτη και τελευταία σκόρπια παρατήρηση: στην συναυλία αυτή πήγε κόσμος που δεν πηγαίνει ποτέ σε συναυλίες. Και φάνηκε από το πόσο σφιγμένοι, ακούνητοι και άφωνοι ήταν όλοι. Και μην ακούσω τώρα ότι ήταν καινούρια τραγούδια, το get into the groove και το express yourslelf τους έβαλε να τραγουδήσουν και οι άσχετοι που είχαν πάει ντυμένοι για βαφτίσια στην Ηλιούπολη, ούτε αυτά δεν ήξεραν. Που τους έδειχνε και τους στίχους σε γιγαντοθόνες, karaoke style. Πράγμα που δείχνει ότι οι περισσότεροι είχαν πάει εκεί απλά για δούνε το τσίρκο και να χάσκουν.

Θα μου πεις, ποιος φταίει, το Madonnaκι φταίει, αυτό πουλάει η γυναίκα. Δεν λέω όχι, επειδή όμως έχω διαβάσει σε συνέντευξή της ότι έχει επηρεαστεί πολύ ως προς τη θεατρικότητα των live της από τον Bowie, τον οποίο είχε δει στο Diamond Dogs Tour όταν ήταν έφηβη και ξετρελάθηκε, αυτό που περίμενα ήταν μια θεατρικότητα που να φτιάχνει ατμόσφαιρα και να εμπλουτίζει το mood των τραγουδιών, και όχι μια σκέτη επιδειξη χορευτικών και λοιπών ικανοτήτων.

Νομίζω ότι σε μερικά τραγούδια, όπως το Devil wouldn't recognize you, You must love me και το Give it to me, ή όταν έπαιξε σε rock εκτέλεση το Borderline και άλλα, το κατάφερε αυτό, δηλαδή κατάφερε να εγκαθιδρύσει κάποιου είδους ουσιαστική επαφή με το κοινό, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του show ήταν ψυχρό, μηχανιστικό και κάπως... απόμακρο.