Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Το άγιο ζευγάρι

Aν δεν θέλεις να θεωρηθείς μίζερος, μικροπρεπής, ζηλιάρης, γρουσούζης, κουτσομπόλης, κακεντρεχής και πικρόχολος, πρέπει να συμμετέχεις ψυχή τε και σώματι στη λατρεία του άγιου ζευγαριού. Ποιο είναι το άγιο ζευγάρι; Είναι το οποιοδήποτε ζευγάρι. Γιατί είναι άγιο; Δεν γνωρίζω ακριβώς, ίσως επειδή το ζευγάρι θεωρείται προοίμιο της οικογένειας, ή απαραίτητη προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας. Από τη μαζική λατρεία εξαιρούνται μερικές φορές τα παράνομα και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ποιοι είναι οι κανόνες που πρέπει να τηρείς σε σχέση με το ιερό ζευγάρι:

1. Πρέπει πάντα να χαίρεσαι όταν ακούς ότι ο τάδε τα έφτιαξε με τη δείνα, ακόμα κι αν εσύ σκέφτεσαι πως αυτός ο ηλίθιος βρήκε γκόμενα και εσύ είσαι μόνος σου.

2. Όλα τα ζευγάρια είναι καλά και ταιριαστά. Δεν έχει σημασία που η μία είναι πανέξυπνη και ο άλλος πανίβλακας, ή που ο ένας είναι πανέμορφος και η άλλη κακάσχημη, γιατί «δεν μετράει μόνο η εμφάνιση». «δε μετράει μόνο το μυαλό» και τελος πάντων «δεν ξέρεις πως αυτοί τα βρίσκουν μεταξύ τους».

3. Όλα τα ζευγάρια θα παντρευτούν. Πρέπει να το πιστεύεις ακράδαντα αυτό, δεν έχει σημασία που και τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι 20 χρονών και εμπειρικά γνωρίζεις ότι το 95% των σχέσεων που ξεκινούν σε αυτή την ηλικία διαλύονται μετά από μερικά χρόνια. Αν δεν λες και εσύ ότι «αυτοί θα παντρευτούν» πρέπει τουλάχιστον να συμφωνείς με τέτοιες δηλώσεις, αλλιώς κακό φίδι που σε έφαγε.

4. Κάθε αναφορά σε ζευγάρι πρέπει να εισάγεται ή και να ακολουθείται από ένα θετικό σχόλιο, όπως «τι αγαπημένο ζευγάρι», «τι τέλειο ζευγάρι» και «πόσο χαίρομαι που τους βλέπω μαζί».

5. Ο καινούριος γκόμενος της φίλης σου είναι αβλεπί φανταστικός, γλυκούλης και πολύ καλό παιδί. Το ίδιο και η καινούρια γκόμενα του φίλου σου. Το ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος αν πεις την ειλικρινή σου γνώμη, ξέχνα το.

6. Ακόμα και όταν η φίλη σου σου κάνει παράπονα για τη σχέση της, δεν πρέπει επ’ουδενί να τη συμβουλεύσεις να χωρίσει. Όχι αγάπη μου. Χωρίζουμε μόνο όταν ο άλλος χιλιοκερατώνει, είναι χαρτοπαίκτης, αλκοολικός και δέρνει. Από μια ηλικία και μετά, ούτε αυτοί οι λόγοι δεν είναι αποδεκτοί. Μην αναφέρω την απλή βαρεμάρα, αυτό φυσικά και δεν είναι λόγος να χωρίσεις, αφού ως γνωστόν όλα τα ζευγάρια βαριούνται από μερικά χρόνια και μετά (μερικοί από μερικούς μήνες και μετά, αλλά ποιος μετράει).

7. Όταν ακούς ότι ένα ζευγάρι χώρισε, πρέπει πάντα να στενοχωριέσαι. Άσχετο αν τις τελευταίες φορές που τους έβλεπες τσακώνονταν συνέχεια, ή δεν μιλιόντουσαν καν. Καλύτερη αντίδραση όταν δεν έχεις τίποτα να πεις: ένα παρατεταμένο «ααααα» με παράλληλο γέρσιμο του κεφαλιού στο πλάι, κάπως όπως όταν βλέπεις μωράκια, αλλά με πιο λυπημένο τονισμό το «ααααα».

8. Αφού το ζευγάρι έχει χωρίσει, πρέπει να εξακολουθείς να το δοξολογείς και δεν είσαι ασφαλής παρά μόνο αφού και οι δύο τα φτιάξουν με άλλους. Γιατί σκέψου να αισθανθείς ελεύθερος, να αρχίζεις να λες την πραγματική σου γνώμη και αυτοί να τα ξαναβρούν; Θα είσαι πάντα ο κακός που δεν πίστεψε στην αγάπη τους.

9. Αν έχεις τολμήσει να εκφέρεις αρνητική άποψη για το ζευγάρι στο παρελθόν και επαληθεύεσαι, δεν πρέπει με καμία δύναμη να θυμίσεις στους άλλους ότι «τα έλεγες εσύ». Τώρα εκτός από κακός γίνεσαι και χαιρέκακος.

10. Αυτοί οι κανόνες γίνονται πιο αυστηροί όσο πιο κοντά στον κύκλο σου είναι το ζευγάρι. Δε το συζητώ για τα παντρεμένα ζευγάρια, αυτά είναι πιο ιερά κι από ένα εκατομμύριο αγελάδες στην Ινδία.


Και ένας παράγωγος κανόνας: Η μοναδική αιτία για την κακή συμπεριφορά ή τα νεύρα αυτών που είναι μόνοι τους είναι ακριβώς το ότι είναι μόνοι τους. Για αυτούς που είναι στριμμένοι αλλά ζευγαρωμένοι, τι να πω, δεν υπάρχει εξήγηση. Μήπως δεν τα πηγαίνουν καλά τώρα τελευταία;

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

About a girl

Αφού το ζήτησε η Γωγώ... δε μπορώ να πω όχι!

Πέντε πράγματα για μένα (σιγά που σας νοιάζει κιόλας..) :

1. Το 70% του χρόνου μου το σπαταλάω σκεπτόμενη πώς θα φύγω από τη δουλειά μου. Όταν το καταφέρνω, αρχίζω να σκέφτομαι πώς θα φύγω από την καινούρια μου δουλειά.

2. Έχω δει 10 φορές την ταινία "Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη"*. Τις δε σκηνές που παίζει Bowie, πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές τις έχω δει. Μια εποχή νόμιζα ότι ήμουν ο Bowie -σ'αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι είχα στην κατοχή μου μαύρο αδιάβροχο με ψηλό γιακά και κουκούλα.

3. Δε μου αρέσει καθόλου ο Gaudi. Δε μου αρέσουν καθόλου οι οργανικές μορφές στην αρχιτεκτονική, τις θεωρώ αηδιαστικές.

4. Όταν κόβω τα νύχια μου, φροντίζω να τα μετράω όλα με ευλάβεια, μετά τα πετάω με προσοχή στην τουαλέτα και τραβάω αμέσως το καζανάκι. Αυτό γιατί μια φίλη μου είχε πει κάποτε ότι είναι γρουσουζιά να μην πετάς ΟΛΑ σου τα νύχια. Και να καραδοκεί ένα κομμένο νύχι σου κάπου στο σπίτι...μπρρρ. Όταν μου συμβαίνει κάτι κακό, το αποδίδω πάντα στο άτιμο νύχι που μου ξέφυγε.

5. Καμιά φορά, μικρότερη, είχα περισσότερη όρεξη να δω "Ατίθασα Νιάτα", παρά να ακούσω Πετρίδη. Αλλά εντάξει, δε μου συνέβαινε συχνά...


Θα ήθελα να γράψει και η Blu Note 5 πράγματα για τον εαυτό της και θα ήθελα να μην τα ξέρω ήδη!!!



*Άσχετο, αλλά ποιοι ηλίθιοι χρήστες έχουν βαθμολογήσει την ταινία αυτή με 6.6 στο imdb; Ουστ παλίοσκυλα, θα μπω να της βάλω 100 δεκάρια!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 16, 2007

Εργασία και χαρά

Ξαναγυρνώντας στη δουλειά μετά από ένα ωραίο (;) φοιτητικό διάλειμμα θυμήθηκα ξανά γιατί δε μου αρέσει η δουλειά και πλέον απορρίπτω μετά βδελυγμίας όσα έλεγα πριν από μερικούς μήνες, δηλαδή ότι βαρέθηκα να διαβάζω, να γράφω εργασίες και να δίνω εξετάσεις. Διάβασμα και πάλι διάβασμα, αν η μόνη άλλη επιλογή που έχεις είναι η δουλειά.
Δεν αντέχω τη δουλειά στο γραφείο γιατί πρώτον πρέπει να ντύνομαι σαν άνθρωπος κάθε πρωί (ναι, καταβάλλω τρομερή προσπάθεια γι'αυτό) και γιατί δεύτερον πρέπει να συναναστρέφομαι άλλους ανθρώπους. Μου φαίνεται έως και παρανοϊκό να κάθομαι σε ένα γραφείο και να δουλεύω, να κάνω τηλέφωνα, γενικότερα να υπάρχω με άλλους 5 ξένους γύρω μου. Όσο καλοί και χρυσοί να είναι, δεν παύουν να είναι άλλοι άνθρωποι, με τα ελαττώματά τους και τις παραξενιές τους. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δηλαδή που μετά από κάποιο διάστημα αναγκαστικής συνύπαρξης είναι τόσο συμπαθητικά όσο η βρύση που στάζει μονότονα το βράδυ και δε σ'αφήνει να κοιμηθείς, βαριέσαι όμως να σηκωθείς να την κλείσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορείς να κλείσεις τη βρύση και το νερό στάζει και πάνω σου. Μιλάμε για το μαρτύριο της σταγόνας δηλαδή.

Κάποιες μέρες κυλάνε σχετικά ανώδυνα, αλλά κάποιες άλλες νιώθεις ότι και μόνο ο ήχος των δακτύλων τους στο πληκτρολόγιο σου γανώνει το μυαλό. Όλοι οι μανιερισμοί τους, που χτες μπορεί να τους έβρισκες και χαριτωμένους, σήμερα σου φαίνονται αβάσταχτα ενοχλητικοί. Είναι όπως η ατάκα από το War of the Roses, απάντηση της γυναίκας στην ερώτηση του συζύγου της γιατί θέλει διαζύγιο: "Because. When I watch you eat. When I see you asleep. When I look at you lately, I just want to smash your face in."

Κάπως έτσι. Ο ένας μιλάει πολύ δυνατά στο τηλέφωνο. Η άλλη θέλει να μου επισημάνει ότι είναι λάθος να λέμε USB τα φλασάκια, γιατί το USB είναι ουσιαστικά η υποδοχή και όχι το φλασάκι το ίδιο. Μεγάλη ανακάλυψη κι αυτή, αλλά τα έχω ξαναπεί για τους ξερόλες. Η παράλλη είναι στον κόσμο της και ρωτάει συνέχεια ως νέος Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους : τι έγινε παιδιά, για ποιό θέμα μιλάτε;

Αυτή η τελευταία είμαι εγώ, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τους εκνευριστικούς ανθρώπους. Γιατί στη δουλειά, όλοι οι άνθρωποι γίνονται εκνευριστικοί.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Catch you if I can

Σήμερα τελείωσα μόνη μου το μπουκάλι κρασί που είχα αγοράσει στην περίπτωση που θα γυρνούσαμε σπίτι μαζί.

Επίσης σήμερα πήγα στη δουλειά τον καφέ που είχα αγοράσει στην περίπτωση που θα γυρνούσαμε σπίτι μαζί -και θα ήθελες καφέ. Τον έβαλα σε ένα πλαστικό σακουλάκι, δίπλα στους καφέδες των άλλων κοριτσιών. Μαζί με ένα κουταλάκι που πλένω χωρίς απορρυπαντικό και στάζει όταν το βάζω στο πλαστικό σακουλάκι. Και βρέθηκα στην κουζίνα να φτιάχνω καφέ με μια κυρία που μου έλεγε ότι στο εξωτερικό όλες οι εταιρίες πληρώνουν για τον καφέ των εργαζομένων. Όχι όπως εδώ. Ένιωσα λίγο άχρηστη και ηλίθια που περίμενα 10 λεπτά στην κουζίνα της δουλειάς να βράσει ο καφές που πήρα στην περίπτωση που θα ανέβαινες σπίτι μου. Το ηλεκτρικό μάτι -που έχουν αγοράσει οι εργαζόμενοι- είναι πού αργό.

Γενικώς αισθάνομαι ηλίθια και άχρηστη στη δουλειά. Εν μέρει επειδή εσύ μου έχεις πει ότι η δουλειά είναι ντροπή και ότι εσύ μπορείς να περνάς πολύ ωραία απλώς χαϊδεύοντας τη γάτα σου. Θα ήθελα να είμαι η γάτα σου. Εντωμεταξύ μπήκε μια κοπέλα με ταγιέρ στην κουζίνα και η κυρία που είχε ζήσει 12 χρόνια στο εξωτερικό (Παρισι, Βρυξέλλες, Λονδίνο κλπ) τη ρώτησε αν αυτηνής της κλέβουν τα γιαούρτια από το ψυγείο. Όχι, απάντησε η άλλη, με άψογο ύφος κυρίας του καλού κόσμου, εγώ δεν βάζω ποτέ το γιαούρτι μου στο ψυγείο. Και θαύμασα τις γυναίκες που μπορούν πάντα να ντύνονται και να μιλάνε σαν κυρίες.

Εγώ δεν ήμουν πολύ καλά ντυμένη, δεν είχα όρεξη το πρωί που ξύπνησα, επειδή πονούσα. Σκεφτόμουν αν ο λόγος που πονούσα είναι η επέμβαση που έκανα πρόσφατα. Ίσως αν σου έλεγα ότι είχα κάνει επέμβαση, με ολική αναισθησία παρακαλώ, και δεν είπα τίποτα σε κανέναν, ούτε και σένα, να με θαύμαζες. Ίσως πάλι να ήθελες απλώς να το βάλεις στα πόδια. Όπως το τελευταίο βραδύ, που μου έβαλες το χέρι στον ώμο και μου είπες ΄τα λέμε’ ενώ είχες αρχίσει ήδη να φεύγεις.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

The one that got away

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Brina ( ή life is hard and then you die ή http://www.labrinouka.blogspot.com/) : γιατί μας άφησες παιδί μου;

Θα επανέθλει βέβαια, αλλά μέσα σε αυτό το υπαρξιακό, αυτο-αναφορικό χάος που λέγεται blogging, είναι λογικό ένας blogger να αναρωτηθεί γιατί κάνει ό,τι κάνει.

Μου άρεσε που έκλεισε το blog χωρίς δραματικές ανακοινώσεις. Γι' αυτό είπα να κάνω εγώ μια δραματική ανακοίνωση, ως γνωστή drama queen.

Ξεκίνησα το blog παίρνοντας θάρρος από τη Brina. Και όταν έβλεπα ότι είχε περισσότερα profile views από μένα, ζήλευα λίγο. Και όταν πόσταρε κάτι, είχα ένα παραπάνω κίνητρο να ποστάρω κι εγώ. Πως το λένε να δεις; Δημιουργικός ανταγωνισμός; Σαν καθρέφτης ένα πράγμα. Με λίγη παραμόρφωση.

Πάνω απ΄όλα, έγραφε πολύ ωραία. Εις αναμονή του καινούριου της blog λοιπόν, ελπίζω να μην αργήσει πολύ...