Κυριακή, Ιουλίου 20, 2014

Ένας κυριακάτικος καφές στη Μαδρίτη

Τις προάλλες είχα πάει σε ένα από αυτά τα εναλλακτικά καφέ της Μαδρίτης, που το έχει ένα ασχημούτσικο ζευγάρι στα 30. Πάω λοιπόν στο καφέ, κάθομαι και όπως πάντα, δεν ερχόταν κανένας να μου πάρει παραγγελία. Δεν άντεχα να περιμένω υπομονετικά, γιατί πείναγα αφόρητα. Σηκώνομαι λοιπόν, πηγαίνω στο μπαρ και λέω χαμογελώντας στην κοπέλα, η οποία φορούσε μαύρο ζιβάγκο και είχε τα μαλλιά της πλεξίδα: «Γεια». «Γεια» μου απαντάει απότομα και η κοτσιδού, με ένα σοβαρό, επικριτικό ύφος. Το να μην περιμένεις να έρθουν στο τραπέζι σου οι σερβιτόροι σε εναλλακτικά καφέ και να πηγαίνεις εσύ σε αυτούς, υπονοεί κάποιο είδος βιασύνης ή πίεσης, κάτι απαράδεκτο στα εναλλακτικά καφέ σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν επιτρέπεται να βιάζεται. Και μετά σου λέει «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Ήξερα ότι το αμάρτημά μου ήταν μεγάλο, με κατέβαλε η αμηχανία και δεν ήξερα πώς να αρχίσω. Αφού κοιτιόμασταν στα μάτια για λίγο και προκειμένου τα τελειώσει το μαρτύριο μου,  της λέω το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου: «Κάθομαι εκεί», δείχνοντας με το δάκτυλό μου κάπου στο βάθος. Αυτή με και κοίταξε με ένα συνοφρυωμένο, δήθεν απορημένο ύφος σαν να μου έλεγε «και εμένα τι μου το λές;». «Ναι», απάντησε τελικά αδιάφορα, σταματώντας την πρόταση εκεί. Περίμενα να μου ζητήσει τι θέλω αλλά δεν έλεγε τίποτα, απλά με κοίταζε.Και την κοίταζα κι εγώ. Πάλι.  «Θέλω ένα καφέ και ένα κέικ» της είπα, θέλωντας η γη να με καταπιεί. Δεν θυμάμαι αν απάντησε, διατηρούσε πάντως αυτό το ύφος σαν να μην καταλάβαινε καθόλου τι γινόταν ή τι της έλεγα.

Κάθισα χωρίς να ξέρω αν τελικά θα μου έφερναν την παραγγελία , με την αμηχανία μου να έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο μόνος λόγος που δεν σηκώθηκα να φύγω επιτόπου είναι κάτι ασκήσεις αυτοπεποίθησης και κοινωνικής ωριμότητας που καταπιέζω τον ευατό μου να κάνει. Μετά από λίγο ήρθε το έτερο μέλος του ζευγαριού, ο άσχημος μουσάτος τύπος, φέρνοντας το κέικ, το οποίο δεν είχε κουτάλι. Και εγώ γέλασα, γιατί σκέφτηκα, φυσικά και δεν έχει κουτάλι. «Τι έγινε;» μου είπε αυτός. «Τίποτα» λέω εγώ. «Όχι, πες μου» απάντησε αυτός με αυτή την ήρεμη χίπικη απορία. «Ε…» ξεκινάω εγώ, και δεν ήμουν σίγουρη ότι θυμόμουν καλά τη λέξη κουτάλι στα ισπανικά, «δεν έχει κουτάλι για το κέικ». Αυτός κοίταξε τα χέρια του, όπου ακόμα κρατούσε τον δίσκο με τον καφέ, πάντα με την ίδια λυπημένη απορία για τις απαιτήσεις μου. «Το κουταλάκι του καφέ σου κάνει;» μου είπε. «Ναι μου κάνει», είπα εγώ, γιατί δεν άντεχα άλλο αυτή τη συζήτηση, ένιωσα εντελώς σπαστικιά. Όταν μου ακούμπησε τα πράγματα στο τραπέζι στάθηκε για λίγο από πάνω μου και εξακολουθούσε να με κοιτάει, ή εγώ τουλάχιστον ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Χωρίς να τον κοιτάζω άνοιξα για να διαβάσω  δήθεν ένα βιβλίο, αλλά έκανα μια απίστευτη γκριμάτσα, βγάζοντας την γλώσσα έξω σαν να έκανα εμετό. Παράλληλα μιλούσα λίγο στον εαυτό μου όπως έκανα συχνά όταν αγανακτούσα στην Ισπανία, στα ελληνικά μουρμουρίζοντας «ηλίθιε, βλάκα, κοντέ, μούσια».

Όταν φύγω από τη Μαδρίτη θα μου λείψει πραγματικά η χαρά του να λέω κάτω από την ανάσα μου, σε όποιον με σπρώχνει στο δρόμο ή με ενοχλεί με οποιονδήποτε τρόπο, «παλιομαλάκα». Ο μούσιας στάθηκε λίγο ακόμα από πάνω μου, πραγματικά δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτόταν και μετά πήγε πάλι μέσα. Ήθελα να σηκωθώ και να φύγω αμέσως αλλά δεν το έκανα. Γιατί δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον κόσμο εδώ; σκεφτόμουν. Είμαι ήδη τρία χρόνια σε αυτή τη χώρα, τι κάνω λάθος; Που βρίσκεται επιτέλους το μυστικό της ομαλής  πολιτιστικής επικοινωνίας μεταξύ εμού και των Ισπανών; Γαμώ τη Μεσόγειο μου μέσα δηλαδή, υποτίθεται ότι όλοι μοιάζουμε σε αυτή τη θάλασσα. Και γιατί το εναλλακτικό ζευγάρι είναι σήμερα τόσο έξτρα περίεργο μαζί μου; Μήπως επειδή φαίνεται ότι έχω έρθει από το κομμωτήριο και έχω βαφτεί, νομίζουν ότι είμαι μια παλιοαστή, πουλημένη στις πολυεθνικές; Αν είχα έρθει χύμα, με πλαστική γυαλιστερή φόρμα και τα μαλλιά σε λαστιχάκι, όπως αυτές οι δυο κοπέλες δίπλα, σίγουρα δε θα μου είχαν φερθεί έτσι.

Έφαγα το κέικ τόσο γρήγορα που μου έκατσε στο λαιμό, ήπια λίγο από τον καφέ, που ήταν όπως πάντα χάλια και προσπάθησα να βρω την τιμή όσων είχα παραγγείλει στον κατάλογο για να φύγω χωρίς να τους ξαναδώ. Δυστυχώς όμως το κέικ δεν ήταν στον κατάλογο. Μάζεψα όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και ετοιμάστηκα να αντιμετωπίσω την κοτσιδού στο μπαρ. Για κάποιον άγνωστο λόγο μου χαμογέλασε, με έναν τρόπο που φαινόταν ειλικρινής και όλη η συναλλαγή μας ήταν αναπάντεχα φιλική. Δεν ήξερα τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά της. Υποθέτω οι γκριμάτσες εμετού που έκανα μπροστά στον μούσια και το γεγονός ότι μιλούσα και έβριζα μόνη μου σε ξένη γλώσσα οδήγησε το ζευγάρι στο συμπέρασμα ότι έχω κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, το οποίο δεν ήταν και εντελώς ψέματα.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 11, 2014

Υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο...

...αυτό δεν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα; Είναι φανταστικό (δηλαδή καθόλου φανταστικό) ότι όταν λες σε καποιον φίλο σου ότι είσαι στενοχωρημένος, αυτή είναι μια πολυ συνηθισμένη απάντηση. Βέβαια δεν τίθεται έτσι, γιατί έτσι αποκαλύπτεται το πόσο αναίσθητη και εγωκεντρική είναι αυτή η προσέγγιση (πιο εγωκεντρική από το να στενοχωριέσαι για τα δικά σου προβλήματα!). Συνήθως σου λένε: μα σκέψου τι δύσκολα περνάνε οι άνθρωποι στο Χ μέρος του κόσμου (εκεί που έγινε η πιο προσφατη μεγάλης κλίμακας τραγωδίας που καλύπτουν τα μέσα)..  ή μα σκέψου τι τραβάει ο Χ συγκερκιμένος άνθρωπος... ή θες να σου πω κάτι πραγματικά κακό: ο Χ φίλος μου έχει την Χ αρρώστια.

Πολλές φορές οι άνθρωποι που σου λένε τέτοια, σε προσωικό επίπεδο, έχουν καλές προθέσεις.Ισως πραγματικά, μια σύγκριση με τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου, να σε κάνει να "βάλεις τα πράγματα σε προοπτική"  οπως θα έλεγαν. Και πάλι όμως, δεν είναι απίστευτα εγωιστικό να νιώσεις καλύτερα για τον ευατό σου επειδή άλλοι περνάνε χειρότερα; Δηλαδη πως βοηθάει αυτό τους άλλους; Αν είσαι σε μια δουλειά που μισείς, η λύση δεν είναι να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά. Δεν πρόκειται να κάνει τη δουλειά σου καλύτερη, ούτε να βρει δουλειά  στους άνεργους. Είναι μια απολύτως  μη-παραγωγική σκέψη και θα έλεγα και κονωνικά και προσωπικά βλαβερή. Αν δεν αναλαμβάνεις ποτέ δράση για να βελτιώσεις τη ζωή του, επειδή "υπάρχουν και χειρότερα", δε θα κάνεις ποτέ τίποτα. Επίσης, άνθρωποι που περνάνε δύσκολες στιγμές, ή που υποφέρουν από κατάθλιψη, είναι πιθανόν απλά να νιώσουν χειρότερα στη σκέψη ότι υπάρχουν τόσοι δισεκατομμύρια άνρθωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα.

Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις; Να σκέφτεσαι συνέχεια ότι κάποιος έιναι χειρότερα από σένα και να αγνοείς τα δικά σου προβλήματα; Δηλαδή να μην σκέφτεσαι για τη δική σου ζωή, αλλά μόνο για τις ζωές των άλλων; Πολύ απλά δεν γίνεται, οι άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι. Επισης, όσο άσχημο και να ακούγεται πάντα υπάρχει κάποιος κάπου που είναι χειρότερα. Πάντα. Αν κάποιος είναι σοβαρά άρρωστος, υπάρχουν  άνρθωποι που είναι σοβαρά άρρωστοι και δεν έχουν καμία πρόσβαση σε περίθαλψη. Ή είναι μόνοι και δεν έχουν κανένα φίλο ή συγγενή να τους στηρίξει, κοκ. Δεν ξέρω τι νόημα έχει ή τι παρηγοριά θα έδινε αυτή η σκέψη σε κάποιον που είναι σοβαρά άρρωστος.

Το θέμα είναι νομίζω ότι απλά οι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν για τα προβληματά σου. Γιατί έχουν και αυτοί προβλήματα (αν και όχι πάντα χειρότερα, χο χο). Αυτή είναι η αλήθεια τελικά, εκεί έχω καταλήξει. Σου λένε "παρηγορητικές" βλακείες για να σε ξεφορτωθούν και να γυρίσουν στη ζωή τους, με όσο το δυνατόν λιγότερα βάρος. Η απόδειξη είναι ότι αν έχεις ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα (αρρώστια είναι κάτι που θεωρείται σοβαρό από όλους γενικώς, αν και εκεί μπορεί να ακούσεις διάφορα για ΑΚΟΜΑ πιο σοβαρές αρρώστιες), να σου πω ένα μυστικό: ούτε τότε θέλει κανένας να του μιλάς για αυτό. Τότε θέλει ακόμα λιγότερο να σε ακούσει από όταν το πρόβλημά σου ήταν κάτι 'ασόβαρο' όπως ότι δεν έχεις λεφτά για σινεμά. Τότε είναι που δεν θέλει να ξέρει ΤΙΠΟΤΑ και μπορεί ακόμα και να αρνηθεί, στο βαθμό του δυνατού, ότι υπαρχει πρόβλημα. Γιατι τότε ο άλλος έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με την δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, και όχι με μια θεωρητική εκδοχή της (τι τραβάει ο Χ 'άλλος').

Και εδώ φαίνεται η πραγματική υποκρισία της ατάκας "υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα". Εχω προσπαθήσει κάποιες φορές να μιλήσω για έναν φίλο μου που πέθανε με ανθρώπους που δεν ήταν φίλος τους, αλλά τον ήξεραν, και η αντίδραση είναι ένα αμήχανο κενό και η αλλαγή κουβέντας. Μέχρι και αστεία έχω ακούσει ως αντίδραση. Και εγώ η ίδια όμως έχω άντιδράσει κάπως έτσι όταν ήθελε να μου μιλήσει για αυτόν ο καλύτερος του φίλος, στον ένα χρόνο της επέτειου του θανάτου του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θέλω να πω, τα παραπάνω δεν τα λέω για να πω: τι κακοί που είναι οι άνθρωποι που δεν σε ακούνε γιατί όλοι έτσι είμαστε. Είναι πραγματικά δύσκολο να κάτσεις και να ακούσεις κάποιον άνθρωπο που περνάει κάτι πολύ δύσκολο. Και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να βελτιωθόυμε σε αυτό το θέμα. Να μπορούμε να αντικρύσουμε κατάματα μια άσχημη κατάσταση που ζει ενας φίλος του και να πουμε: Ναι είναι απαίσιο αυτό που ζεις. Χωρίς αστεία, χωρίς αλλαγή θέματος, χωρίς καμία πίεση να μιλήσει περισσότερο ή λιγότερο ο άλλος.  Το να λες σε κάποιον που ζορίζεται ότι υπάρχουν και χειρότερα είναι ακριβώς το αντίθετο της βοήθειας και της υποστήριξης. Αρνείσαι την πραγματικότητα των συναισθημάτων του και τη σοβαρότητα της εμπειρίας του.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 10, 2013

O διακόπτης

Ο διακόπτης φυσικά είναι αυτός που διακόπτει και στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν μιλάς!*. Εχω ξαναγράψει για διακόπτες, αυτούς που σε διακόπτουν για να διορθώσουν γραμματικά ή συντακτικά σου λάθη όταν μιλάς μια ξένη γλώσσα (ή ακόμα και τη μητρική σου, αυτοί είναι ακόμα πιο σπαστικοί όπως είχαμε πει).

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία διακοπτών, οι οποίοι δεν σε διακόπτουν γιατί θέλουν να σχολιάσουν ή να διορθώσουν κάτι που είπες αλλά πολύ απλά επειδή... έτσι θέλουν. Συνήθως αυτοί οι διακόπτες δεν λένε κάτι έχει σχέση με τη συζήτηση που (νόμιζες ότι) είχατε. Σε σταματάνε στη μέση της πρότασης για να πουνε κάτι σαν: "Α, κοίτα αυτό το ωραίο κτήριο!", "λοιπόν χθες με πήρε τηλέφωνο η Μαρίνα και.." ή "τι λες θα πάμε για μπάνιο αυρίο;" ή "είδες την τελευτία ταινία του Γούντι Άλλεν;" ή "ωχ, αύριο το πρωί έχω μια συνάντηση και βαριέμαι" ή "πάντα ήθελα να πάρω σπίτι σε αυτή τη γειτονιά!" ή "πόσοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής λες να προφυλακιστούν τελικά;" ή "να μην ξεχάσω να πάρω φαμπουλόζο πριν πάω σπίτι" ή "νιψον ανομηματα μη μοναν οψιν"ή "E=MC2" ή "我覺得只有我自己的代表", κλπ κλπ. Τονίζω, αυτές οι παρατηρήσεις δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτό που έλεγες εσύ πριν. Αυτός ο διακόπτης είναι ίσως πιο καλοπροαίρετος από τον άλλον που σου διοθρώνει τα λάθη, γιατί δεν θέλει  να σου κάνει ούτε τον έξυπνο ούτε τον δάσκαλο, αλλά δεν ξέρω αν τελικά είναι και λιγότερο ενοχλητικός. Δεδομένο ότι όταν του μιλάς το βλέμμα του χάνεται σε διάφορες αδιευκρίνιστες κατευθύνσεις -οι παρατηρήσεις που κάνει όταν σε διακόπτει έχουν σχέση με  κάτι από τον περιβάλλον χώρο που τράβηξε την προσοχή του, ενώ εσύ μίλαγες και δεν σου έδινε καμία σημασία- θα μπορούσαμε να πουμε ότι υπάγεται στην συμπαθή συνομοταξία των αφηρημένων. Δεν το κάνουν επίτηδες, απλά ξεχνιούνται. Χάνονται γιατί ρεμβάζουν. Ισως αυτή τη στιγμή  τετραγωνίζουν τον κύκλο. Ή τριχοτομούν την γωνία.

Θα διαφωνήσω όμως Και εγώ είμαι αφηρημένη. Εχω χάσει άπειρα τρένα, λεωφορεια, αεροπλάνα, έχω ξεχάσει κινητά, πορτοφόλια και τσάντες σε διάφορα σημεία της Αθήνας και άλλων πόλεων, έφτασα σχεδόν 20 για να προσέξω ότι η Πατησίων γραφόταν 28η Οκτωβρίου στις πινακίδες (και είχα μεγαλώσει εκέί), έχω τα γενέθλια των γονιών μου, του αδελφού μου και των ανηψιών μου σε υπενθύμιση στο κινητό μου γιατί μου είναι αδύνατον να μάθω πότε είναι, κλπ κλπ. Όμως ποτέ δεν αδιαφόρησα ΤΟΣΟ πολύ γι' αυτόν που μου μιλούσε ώστε να αρχίσω να σκέφτομαι παντελώς άσχετα πράγματα και σαν να μην έφτανε αυτό, να τον τον διακόψω κιόλας..

Κοιτάξτε, ξέρω τι θα πείτε: Κοπελιά, μήπως μιλάς πολύ; Μήπως είσαι λίγο βαρετή στην τελική;
Και θα σας πω: Δεν ξέρω! Μάλλον θα σας πω όχι, γιατί εννοείται πως κανένας δεν πιστεύει ότι μιλάει υπερβολικά πολυ ή ότι λέει βαρετά πράγματα. Και λιγότερο από όλους εγώ! Θα σας πω όμως και κάτι άλλο: οι διακόπτες δεν διακόπτουν μόνο εμένα: τους έχω μελετήσει και διακόπτουν όλον τον κόσμο! Γιατί εννοείται ότι κανένας δεν είναι πιο σημαντικός από αυτους. Ποιά σκέψη, φόβος ή αγωνία που διατυπώνει ο συνομιλητής τους μπορεί να είναι πιο σημαντική από το ότι θέλουν να πάνε στην Κόστα Ρίκα;  'Η από το ότι τους αρέσει ο Μπραμς; Πέπει να είσαι ιδιαίτερα εγωκεντρικό άτομο για να διακόπτεις τον άλλο για να πεις μια τυχαία σκέψη που πέρασε από το μυαλό σου.

Για να δουμε και την άλλη πλευρά, και εγώ είχα μια φίλη που μίλαγε πάρα πολυ και πραγματικά μερικές φορές, ειδικά στο τηλέφωνο, συνειδητοποιούσα ότι είχα χάσει επεισόδια από αυτά που μου έλεγε, γιατί ειχα αρχίσει να σκέφτομαι δικά μου. Αλλά ποτέ, ποτέ δεν την διέκοψα ενώ μίλαγε για να πω κάτι άσχετο. Θέλω να πω, δεν νομίζω ότι οι διακόπτες διακόπτουν επειδή βαριούνται ή ξεχνιούνται.  Νομίζω ότι διακόπτουν γιατί απλούστατα δεν ενδιαφέρονται για κάποιον περισσότερο από ότι για τον ευατό τους.

Πολύ σκληρό;  Δεν θεωρώ ότι οι διακόπτες είναι κακοί άνθρωποι, θεωρώ όμως ότι πρόκειται, όπως είπα παραπάνω, για ιδιαίτερα εγωκεντρικά άτομα. Εχοντας πει αυτό, όλοι είμαστε εγωιστές με τον τρόπο μας. Αλλά αυτός ο τρόπος είναι ιδιαίτερα ενοχλητικός και επίσης, όπως έχω πει και για αυτούς που σε διορθώνουν: η διακοπή της ροής του λόγου σου είναι μια μορφή λογοκρισίας. Και είναι εκτός των κανόνων του παιχνιδιού του διαλόγου.  Μια φίλη μου, κατ' επάγγλεμα διακόπτης, μάλιστα έχει την συνήθεια, αφού με διακόπτει για να πει το πρώτο τυχαίο πράγμα που πέρασε εκείνο το δευτερόλεπτο από το μυαλό της, να λέει αμέσως μετά: "Ωχ, συγγνώμη σε διέκοψα, συνέχισε!". Εσύ μπορεί να είσαι διακόπτης, αλλά εγω δεν είμαι ρομπότ να λειτουργώ με τις εντολές σου και να ξαναπιάνω το νήμα της σκέψης μου από εκεί που το έκοψες. Τη νιοστή φορά που μου είπε την παραπάνω ατάκα της απάντησα: "Ναι, με διέκοψες. Το κάνεις συχνά αυτό". Δεν νομίζω ότι το πρόσεξε.


*"Είστε διακόπτης, λογοδιακοπτρία, εχερσιφρόνη..." από τον θρυλικό διάλογο Ζουράρι vs. Κακαουνάκη του Μητσικώστα...




Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 02, 2013

to crash the critic saying / is it right or is it wrong

Το τί συμβαίνει ακριβώς στο μυαλό της Lady Gaga είναι παντελώς άγνωστο...O mainstream τύπος έχει μια σχέση αγάπης/μίσους με την τραγουδίστρια. Στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ είναι σπάνιο να διαβάσεις μια σοβαρή άποψη. Τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για κατασκεύασμα των εταιριών, για μια τραγουδίστρια που προκαλεί για να προκαλέσει, που είναι απελπισμένη για προσοχή και χρησιμοποιεί το σώμα της για να εξιτάρει, και άλλα τέτοια μισογυνιστικά κλασικα εικονογραφημένα. Τα αμερικάνικα ΜΜΕ που την ξέρουν λίγο καλύτερα δίνουν έμφαση σαν κριτική στο ότι είναι στυλ χωρίς ουσία, ότι είναι ψεύτικη και δήθεν, σε αντίθεση με άλλες ποπ σταρ που δεν υποκρίνονται ότι είναι κάτι σημαντικό, όπως π.χ. η Katy Perry. Θα έλεγα ότι σαν φαν της Lady Gaga, αυτή η κριτική μου φαίνεται πιο έγκυρη, γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια ασυνέπεια μεταξύ της διακυρηγμένης πρόθεσής της να κάνει υψηλή τέχνη και των τραγουδιών της που (θέλουν να) είναι καρά mainstream και εμπορικά. Από την άλλη δεν με πειράζει ότι μια τραγουδίστρια παίζει με διάφορα εικαστικά στυλ έστω κι αν το κάνει εντελώς επιφανειακά, ή δεν αποκλείω η Lady Gaga να έχει ένα Messiah complex και να πιστεύει ότι φέρνει υψηλή τέχνη στις μάζες. Αν είχατε γνωρίσει Little Monsters πάντως, θα βλέπατε ότι δεν έχει αποτύχει σε αυτό. Πολλά νέα παιδιά εκφράζονται καλλιτεχνικά και εμπνέονται από τα κουστούμια και τα βίντεο της Γκάγκα, κάτι που η ίδια ενθαρρύνει.

Εμένα μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα ψάξει και πολύ, απλά μου άρεσαν το Let's Dance και το Poker Face σαν χορευτικά τραγούδια. Από περιέργεια πήγα σε μια συναυλία της στη Μαρδίτη  πριν τρία χρόνια και εκεί έγινα φαν. Ποιός θα το έλεγε αυτό το κατασκεύασμα των εταιριών, το στυλ χωρίς ουσία κλπ, θα κέρδιζε κάποιαν ορκισμένη indie rock (και hard rock) φαν με τη μουσική της; Δεν το περίμενα, αλλά μου άρεσαν και άλλα τραγούδια της, πραγματικά όμως, τα τραγούδια. Οχι τα σκηνικά, όχι τα κουστούμια, τα τραγούδια.  Μου άρεσε πολυ και η φωνή της, εντυπωσιαστηκα που έπαιζε πιάνο (γιατί βέβαια οι γυναίκες ποπ σταρ υποτίθεται ότι απλά τραγουδάνε σαν παπαγάλοι τραγούδια άλλων, έτσι δεν είναι;). Είχε μια πολύ blues εκτέλεση ενός τραγουδιού της που λέγεται Teeth, και πραγματικά δεν πίστευα ότι μια ποπ τραγουδίστρια είχε ένα ολόκληρο στάδιο να κρατάει την ανάσα του με απλά μια ηλεκτρική κιθάρα και αυτή να ουρλιάζει "show me your teeth".

Τι έγινε μετά; Πήρα το Fame Monster και μου άρεσε πολύ. Μετά βγήκε το Born this Way, το οποίο επίσης μου άρεσε, αλλά λιγότερο. Το θέμα είναι ότι ναι, δεν νομίζω ότι η Gaga είναι μουσική αγία, προφανώς έχει το self-promotion και το self-adoration στο αίμα της. Από την άλλη, ποιός σταρ δεν το έχει;; Δεν γίνεται να γίνεις σταρ αν δεν το έχεις, πολύ απλα, για να μη κοροϊδευόμαστε. Και οι Beatles το είχανε και οι Led Zeppelin και ο David Bowie (όχι η Gaga δεν έχει βγάλει ακόμα τραγούδια εξίσου καλά με τους παραπάνω, απλά επισημαίνω ότι πρέπει να σου αρέσει πολύ να εκτίθεσαι για να γίνεις σταρ, ακόμα και ροκ σταρ, τέλος). Είναι άδικο να επισημαίνουμε αυτό το χαρακτηριστικό σε γυναίκες ποπ σταρ μόνο. Ουτε πιστεύω ότι είναι μουσική ιδιοφυία. Είναι όμως απίστευτα ταλαντούχα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία περί τουτου. Σαν τραγουδίστρια και χορεύτρια είναι σίγουρα καλύτερη από Madonna (Θε μου ΄σχώρα με). Εχει φοβερή φωνή, γράφει ωραία τραγούδια, χορεύει πολύ καλά και έχει και μια πρωτοφανή αντίληψη για το pop zeitgeist.

Για μένα η καλύτερη της στιγμή ήταν αυτή:



Αριστούργημα. Ελπίζω να κάνει και άλλα τόσο καλά πράγματα. Και για να επιστρέψω στον τίτλο του ποστ, το "I wait for you to bang the gong / to crash the critic saying/ is it right or is it wrong, είναι στίχος από το τελευταίο της τραγούδι, το Applause. Το τραγούδι δεν με συγκλόνισε, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά είναι καλό. Διάβασα κριτικές για τους στίχους ότι είναι self-aggrandazing (όπου self εκεί και η Gaga), και ότι ζητάει από τους φαν της να την λατρέψουν χωρίς κριτική, ένα μουσικό "πίστευε και μη ερεύνα". Θα διαφωνήσω όμως. Νομίζω ότι στο Applause η Gaga απλά εκφράζει την επιθυμία κάθε καλλιτέχη να έχει απήχηση το έργο του. Οποιος μιλάει για "τέχνη για την τέχνη" νομίζω κάνει λάθος. Οσοι δημιουργούν κάτι απευθύνονται σε κάποιον. Αλλιώς έφτιαχναν κάτι για  να ξεχαρμανιάσουν, ένα τραγούδι, ένα ποιημα, έναν πίνακα, οτιδήποτε, και μετά θα το έκαιγαν. Οι καλλιτέχνες, ειδικά αυτοί των performing arts, φυσικά και ζουν για το χειροκρότημα. Οχι με μια δουλική έννοια, ότι θα έκαναν τα πάντα για ένα χειροκρότημα... αλλά τρέφονται από αυτό.

Και όσο για τον κριτικό (to crash the critic) τι να τον κάνουμε;; Εγώ ως music nerd ήμουν πραγματικά σκλάβος των κριτικών. Επαιρνα το Ποπ και Ροκ και ότι είχε 4 ή 5 αστέρια και μια ενδιαφέρουσα κριτική προσπαθούσα να το αγοράσω (δεν υπήρχε ίντερνετ τότε..). Μέχρι δίσκο των Prong είχα αγοράσει. Ο,τι έλεγε ο Πετρίδης ότι ήταν καλό το άκουγα με προσοχή (αυτό ισχεί ακόμα!). Είναι κακό αυτό; Οχι  βέβαια, πολλά πράγματα που έγιναν αγαπημένα μου τα έμαθα από κριτικούς. Και σε πολλά επέμεινα πολυ για να τα καταλάβω και τελικά ανταμοίφθηκα. Οχι δηλαδή το Whole Lotta Love όταν το άκουγα στα ακουστικά μου και ήμουν 14, νομίζετε ότι καταλάβαινα τι συνέβαινε;; Δεν καταλάβαινα, και μπορεί  να το είχα παρατήσει γιατί ηταν πολύ περιεργο για μένα (αυτή η κιθάρα που πήγαινε πέρα δώθε στα αυτιά μου... και οι περιεργες φωνές), αν δεν ήταν για τις κριτικές που είχα διαβάσει (και για το ότι είχα δει 'βίντεο' των Led Zeppelin στο ΜΤV, είχα δει δηλαδή πως ήταν ο Robert Plant όταν ήταν 20.. ). Οι κριτικές είναι σημαντικές λοιπόν, βέβαια. Αλλά ακόμα σημαντικότερο είναι, αφού έχεις διαβάσεις τις κριτικές και έχεις ακούσει πολλά και διάφορα, να σχηματίσεις το δικό σου κριτήριο. Και πολλές φορές η κριτική έχει πέσει έξω... για να πουμε για ένα είδωλο της Gaga (και δικό μου, και δικό μου!!) ο Bowie δεν είχε πάντα την κριτική αποδοχή που έχει τώρα, που έχει γίνει σχεδόν σαν patron saint της βρετανικής μουσικής.  Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Οποτε λοιπον, δεν έχει εντελώς άδικο η Gaga όταν θέλει τους φανς να συνθλίψουν τον κριτικό. Με την έννοια, καλή και η επαγγελματική κριτική, αλλά ακόμα καλύτερη η γνώμη σου. Αφού έχεις διαβάσει και κριτικές βέβαια (λέω εγώ...αλλά εγώ είμαι φυτό μη με ακούτε...).

Τετάρτη, Ιουλίου 24, 2013

International Indie Rock

Δυο τραγούδια με τα οποία έχω κολλήσει αυτό το καλοκαίρι:

Αυτός είναι Ισπανός από την Μαγιόρκα και τραγουδάει στα αγγλικά (απίστευτα σπάνιο για Ισπανό!). Τον λένα L.A. (Έλε Α ισπανιστί... έτσι το προφέρουν εδώ οι radio djs τουλάχιστον, το οποίο δεν λέει και πολλά γιατί προφέρουν και τους U2 Ου Ντος χωρίς να κάνουν καθόλου πλάκα). Τρελό κόλημμα! Και ο δίσκος του δεν είναι κακός.




Και αυτοί είναι Γερμανοί... Λίγο με αγχώνει να βλέπω Γερμανούς με κόκκινες τιράντες και άσπρα πουκάμισα, φαίνονται λίγο κάφροι, αλλά ροκ εντ ρολ χωρίς λίγη καφρίλα δεν γίνεται. Επίσης πολυ κολλητικό τραγούδι, είναι ο,τι πρέπει να μπει σε διαφήμιση και αν κατάλαβα καλά από τα σχόλια στο YouΤube ήταν (είναι;;) επίσημο τραγουδι για την FIFA 2013; Επίσης τα γερμανικά πάνε τρελά σε αυτή τη μουσική punk/pop. Πάνε τόσο τρελά που δεν ξέρω ακόμα αν μου αρέσει όλος ο δίσκος γιατί έχω υπνωτιστεί από τα γερμανικά στα τραγούδια (από τα οποία δεν καταλαβαίνω γρυ έτσι για να εξηγούμαστε).



Ο online σεξισμός τελείωσε!!! (not)

Παιδιά ξαφνικά μετά το προηγούμενο ποστ, με τίτλο "Σταματήστε τις μισογυνιστικές μαλακίες" σταμάτησαν όλοι τις μισογυνιστικές μαλακίες σε ΟΛΟ το ιντερνετ! Και στην πραγματική ζωή. Ποιός θα το έλεγε ότι ήταν τόσο απλό; Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα ποστ! Γιού-χουου!

A,  συγγνώμη όχι, μόλις τώρε με ενημέρωσαν ότι οι μισογυνιστικές μαλακίες συνεχίζονται ακάθεκτες! Απλά είχε ενεργοποιηθεί στον υπολογιστή μου το μαγικό αντισεξιστικό φίλτρο για το ιντερνετ. Και για αυτό έβλεπα μόνο 10 sites ρε γαμώτο.

 Είχα στο μυαλό μου να γράψω για όσους/ες γράφουν σεξιστικά χωρίς να το θέλουν αλλά χμφμμφφ... είναι τόσοι πολλοί, είναι σχεδόν οι πάντες και δεν ξέρω, τελικά το θέλουν ή δεν το θέλουν; Πόσα περιθώρια να δώσεις σε μορφωμένους ενήλικες με πρόσβαση στο ιντερνετ να μην έχουν πάρει χαμπάρι τις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες σε κοινωνικό/πολιτικό/επαγγελματικό/οικονομικό επίπεδο;;  Και την βία που υφίστανται σε προσωπικό και δημόσιο επίπεδο; Και πόσο να δικαιολογήσεις ως απλή άγνοια το γεγονός ότι διαιωνίζουν αυτή την κουλτούρα υποτίμησης των γυναικών με τις βλακείες που γράφουν στο ιντερνετ;  Είχα στο μυαλό μου διάφορους προοδευτικούς που έγραφαν για "βιασμό της δημοκρατίας" (ο βιάσμος συμβαίνει μόνο σε έμβια όντα, όχι σε έννοιες), κάποιους που θεωρούν ότι το να λες τους ναζιστές "ναζίστριες" είναι υποτιμητικό (γιατί το να είσαι γυναίκα είναι εγγενώς υποτιμητικό, duh), άλλους που θεωρούν ότι γυναίκα/ανώ των 40/μόνη είναι από μόνο του ένα φοβερό αστείο (αν βάλεις δε και χοντρή/ με γάτες γίνεται ακόμα πιο γαμάτο το αστείο), τους δημοσιογράφους που γράφουν τη λέξη σεξισμό σε εισαγωγικά ("σεξισμός", γιατί ξέρεις, είναι κάτι που δεν υπάρχει στα αλήθεια, χο χο) ήθελα ακόμα να γράψω και γιατί έχω ένα πρόβλημα με τις αγαπημένες μου Fug Girls (δυο προβλήματα: body policing και slut-shaming) και ένα σωρό άλλα. Αλλά τελικά δεν το έκανα, τι να πω, the story of my life.

Εξακολουθώ να πιστεύω πάντως ότι σε online χώρους είναι σημαντικό να επισημαίνουμε με μηνύματα/σχόλια όσο και μικρά αν είναι τον σεξισμό ορισμένων σχολιαστών/γραφέων  (είτε προέρχεται από άγνοια, συνήθεια, βλακεία είτε από pure μισογυνισμό). Και επειδή τα πιο αναλύτικά και ψύχραιμα επιχειρηματα τα έχουν πει άλλες καλύτερα από μένα και είναι στο ιντερνετ για όποιον βάλει τη λέξη "φεμινισμός" στο google,  ένα απλό "αυτά που λες είναι σεξιστικές μαλακίες" σε αυτή τη φάση της ζωής μου, μου φαίνεται είναι αρκετά καλό. Δεν είναι το άριστο, αλλά μερικές φορές είναι το μοναδικό που μπορώ να κάνω και είναι καλύτερο από την απόλυτη σιωπή.


Σάββατο, Ιουνίου 29, 2013

Σταματήστε τις μισογυνιστικές μαλακίες

Νομίζω ότι πρέπει να δημιουργηθεί μια διαδικυτακή περσόνα που θα μπαίνει και θα σχολιάζει στα youtube, blogs, ενημερωτικά site και διάφορα άλλα και απλά θα λέει: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Έτσι απλά, χωρίς εξήγηση, ad infinitum, να τελειώνουμε. Είναι απίστευτο το σεξιστικο/μισογυνιστικό δηλητήριο που χύνεται στο ίντερνετ απλά και μόνο επειδή υπάρχει μια γυναίκα στο δημόσιο χώρο.  Εχει γράψει μια γυναίκα ένα άρθρο με το οποίο διαφωνείς; Γράψε στο σχόλιο ότι είναι κατίνα ή πουτάνα, απλό, μην ασχοληθείς με τίποτε άλλο. Μια πολιτικός έκανε κάτι που δε σου αρέσει; Το ίδιο. Μια γυναίκα τόλμησε να ανεβάσει τη φάτσα της στο youtube, για οποιοδήποτε λόγο; Μην παραλείψεις να σχολιάσεις το πόσο άσχημη είναι, ή αντίστροφα (δηλαδή καθόλου αντίστροφα, ακριβώς το ίδιο θετικό είναι) ποσο θα ήθελες να την γαμήσεις. Μπαίνεις σε ένα γαμημένο message board, για μια γαμημένη σειρα fiction, είτε είναι Game of Thrones, είτε το Breaking Bad, είτε το Dexter και το μόνο που διαβάζεις για τους γυναικείους χαρακτήρες είναι πόσο ενοχλήτικές είναι. Ή ποσο πουτάνες. Η συνήθως, και τα δύο μαζί, ενοχλητικές πουτάνες, όλες, μα όλες, είναι δυνατόν; Τόσο πολυ μισούμε η παρουσία των γυναικών στον δημόσιο χώρο, ακόμα σε επίπεδο ρόλων σε σειρές.

 Ακόμα και στην Ισπανία που θεωρώ ότι είναι πιο μπροστά από εμάς στα γυναικεία θέματα, έπαθα σοκ όταν διάβασα τα σχόλια που έκαναν για την Maria Dolores de Cospedal στο facebook. Η María Dolores de Cospedal είναι πολιτικός της δεξιάς, του κυβερνώντος κόμματος PP, και είπε όντως κάτι απαράδεκτο. Εν μέσω του δράματος των εξώσεων (περιληπτικά: στην Ισπανία ισχύει το εξής κουλό: αν δεν μπορείς να πληρώσεις το στεγαστικό δάνειο, σου παίρνουν το σπίτι, ακόμα και αν είναι πρώτη κατοικία ΚΑΙ συνεχίζεις να χρωστάς το δάνειο.. καλό; Ναι είναι αλήθεια, ψάξτε το), η Cospedal είπε: οι ψηφοφόροι του PP πάντα είναι συνεπείς και πάντα πληρώνουν αυτά που χρωστάνε (πως λέμε Lannisters always pay their debts.). Δηλαδή αυτοί που δεν τα πληρώνουν είναι προφανώς μη-ψηφοφόροι του PP, τεμπέληδες, ανάξιοι, χαβαλετζήδες σοσιαλιστές που χάλασαν τα λεφτά τους σε ακριβό χαμόν και μπύρες τώρα ζητάνε από το κράτος να τους ξεμπλέξει. Απαράδεκτο, αισχρό σε όλα τα επίπεδα αυτό που είπε δεν το συζητάμε. Λοιπον τα σχόλια που έγιναν στο διαδίκτυο, από άντρες και γυναίκες (γιατί και οι γυναίκες μπορούν να έιναι μισογύνισσες μην το ξεχνάμε αυτό) ήταν κατα 85% (ο αριθμός πρόεκυψε μετά από σοβαρή επιστημονική έρευνα -not) ήταν πόσο πουτάνα, αγάμητη (εδώ φαίνεται ότι αν είσαι γυναίκα you just can´t win), σκύλα, ξεσκσιμένη κλπ κλπ είναι η Cospedal. .Και υποθέτω ότι τα σχόλια τα έκαναν προοδευτικοί άνρθωποι... σοσιαλιστές που λέμε. Κατάλαβες τι θα γινόταν αν καμία αριστερή έλεγε κάτι που δεν άρεσε και άρχιζαν να την βρίζουν οι δεξιοί...

Βεβαια και στην Ελλάδα δεν πάμε πίσω... Ο Πιτσιρικός, αγαπημένος διάφορων αριστερών, επανασταστημένων και μη γράφει απίστευτα μισογυνιστικά.. όποτε αναφέρεται σε γυναίκα είναι για να μας πει ότι θέλει να αγοράσει αρώματα/κοσμήματα ή ότι θέλει να την γαμήσουν, να πάρει τσιμπούκια ή είναι γκόμενα κάποιου ή κάποια παραλλαγή των παραπάνω. Α ναι εκτός αν είναι κάποια καλλίγραμμη νεαρά που κάνει μελαγχολική βόλτα στην παραλία, οποτε τότε εγκρίνεται από το male gaze του Πιτσιρίκου (μην αγοράσεις άρωμα όμως, αυτό είναι πολυ πεζό!!). Το άρθρο που έγραψε για το θάνατο της Θάτσερ ήταν ένα αηδιαστικό μνημείο μισογυνισμού και το λέω αυτό έχοντας πληρη επίγνωση του πόσο άθλια ήταν η Θάτσερ. Εδώ στο Shakesville μιλάει πολύ ωραία (όπως πάντα) για το ποσο μισογυνιστικά δήθεν προοδευτικοί αντιμετώπισαν τον θάνατο της Θάτσερ:
http://www.shakesville.com/2013/04/rip-margaret-thatcher.html Τελοσπάντων λοιπον αν κάποιος που υποτίθεται είναι προοδευτικός γράφει έτσι για γυναίκες έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Το ξέραμε δηλαδή αλλά ας το επισημάνουμε άλλη μια φορά. Και ας φτιάξουμε μια περσόνα, που θα ανιχνεύει αυτόματα τα σεξιστικά/μισογυνιστικά σχόλια που θα απαντάει μόνο: ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Γιατί δεν γίνεται κάθε φορά να αναλύουμε το θέμα από την αρχή.

Θα συνεχίσω με προοδευτικούς που (κατά λάθος ή από άγνοια αυτοί -ελπίζω) γράφουν σεξιστικά πράγματα.