Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009
Paquita la del Barrio
Από τις ειδήσεις
Paquita La del Barrio admitted that she has performed for druglords in Mexico. " I have worked (for drug-traffickers). One does not realize until after the fiesta begins", the interpreter and composer commented. " They are a very educated people, my respect for them (...) Work is work ", she added.
Γενικότερα
Paquita La del Barrio is the stage name of Francisca Viveros Barradas, Mexican singer of the ranchero genre and other traditional Mexican styles.
Her songs speak often against the Mexican machista culture, which has made her very popular, especially with female audiences. Her catch-phrase, used often in her songs is "¿Me estás oyendo, inútil?". She is considered to be the "Reina del Pueblo" or "La Guerrillera del Bolero".
"¿Me estás oyendo, inútil?" ... τελειο!
Τι να πω, μοιάζει με Ελληνίδα θεία, θα μπορούσε κάλλιστα να τραγουδάει σε αντίστοιχα ελληνικά πανηγύρια, αλλα υπαρχει αντίστοιχη στην Ελλάδα;; Μου αρέσει που ειναι ειλικρινής.
tres veces te engañé
la primera por coraje
la segunda por capricho
la tercera por placer
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 09, 2009
off to never-never land
H ταινία Grey Gardens είναι ένα ντοκιμαντέρ των αδελφών Mayles* γυρισμένο το 1975. Θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η ζωή δύο γυναικών, μητέρας και κόρης, ξεπεσμένων αριστοκράτισσων που ζουν στην ερειπωμένη επαύλη τους στο Hamptons. H έπαυλη ονομάζεται Grey Gardens, από το χρώμα των αμμόλοφων, των τσιμεντένιων τοίχων που περιτριγύριζαν τους κήπους και της ομίλχης από την κοντινή ακτή· οι δύο γυναίκες ονομάζονται Edith 'Big Edie' Bouvier Beale και Edith 'Little Edie' Bouvier Beale. Αν σας θυμίζει κάτι το επίθετο, ναι, ειναι συγγενείς της Jackie Bouvier-Kennedy-Onassis, θεία και ξαδέλφη αντίστοιχα.
Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρθηκαν να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ όταν διαβάσαν στις εφημερίδες ότι ο δήμος σκόπευε να γκρεμίσει το Grey Gardens και να εξώσει τις δύο κατοίκους του, κατόπιν παράπονων των γειτονων ότι η εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν γύρω και μέσα στην επαύλη, αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Κατόπιν παρέμβασης της Jackie, η οποία έδωσε κάποια λεφτά για να καθαριστεί και να συντηρηθεί κάπως η έπαυλη και οι κήποι, οι δύο γυναίκες τελικά κράτησαν το σπίτι τους. Και δέχτηκαν την επίσκεψη των αδελφών....
Το ντοκιμαντέρ είναι σαν τα σωστά παιδικά παραμύθια: μαγευτικό και ταυτόχρονα αληθινά τρομακτικό. Το Grey Gardens είναι το παλάτι που σταμάτησε στο χρόνο· τα φυτά, τα δέντρα και τα ζώα συνέχιζoυν να ζουν και να μεγαλώνουν, ενώ οι παλατιανοί έχουν παγώσει στις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος. Ετσι και οι δυο Edies, 79 και 58 χρονών, ζουν γύρω από ένα πλήρες χάος πραγμάτων και αναμήσεων, συσωρρευμένο χρόνια τώρα, αναπαράγοντας ad infinitum μια εφηβική σχέση μητέρας-κόρης. Είναι συναρπαστικό να τις βλέπεις να αδιαφορουν για τα πάντα γύρω τους, ενώ ακούν τραγούδια του 30 από το ραδιόφωνο, τσακώνονται για το ποια έχει καλύτερη φωνή, βράζουν καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα δίπλα στο κρεβάτι, ταίζουν τα ρακούν στη σοφίτα με φέτες τόστ, κάνουν ηλιοθεραπεία στη βεράντα, κοιτάνε παλιές φωτογραφίες, συζητάνε για τους εραστές τους -πάντα μαλώνοντας.
Και οι δύο γυναίκες είναι έντονες προσωπικότητες, αλλά η μικρή Edie είναι η σταρ του ντοκιμαντέρ, πρώτον
για τις αλλόκοτες, σχεδόν ποιητικές φράσεις της , και δεύτερον για τα ρούχα (revolutionary dresses) που φοράει. Το όνειρό της -και πηγή των διαφωνιών με τη μητέρα της- ήταν να γίνει ηθοποιός, και πραγματικά είχε το σώμα, το πρόσωπο και το στυλ για το επάγγελμα. Παρόλα αυτά, το κάλεσμά της ήταν μάλλον η μόδα, τα ρούχα που φοράει και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον τα φοράει και τα συνδυάζει είναι πραγματικά απίστευτος. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να βάλουν μια πετσέτα στο κεφάλι, ένα πουλόβερ και την φούστα τους ανάποδα, δεμένη με παραμάνες, και να φαίνονται κομψές. Η γυναίκα είναι fashion icon, σε κάθε σκηνή εμφανίζεται με διαφορετική αμφίεση, και κόβω το κεφάλι μου ότι πολλοί σχεδιαστές έχουν αντιγράψει το στυλ της. Αν σας ενδιαφέρει η μόδα, πρέπει να δείτε την ταινία για αυτό τον λόγο και μόνο. Στη σκηνή που τη δείχνει να διακοσμεί ένα δωμάτιο με απομεινάρια διάφορων αναμνηστικών, φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει εικαστικός καλλιτέχνης, αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές - ή σε μια άλλη οικογένεια.
Η κατάσταση της έπαυλης είναι θα σοκαριστική για τους περισσότερους θεατές, καθώς επικράτει σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους αρκετούς από τους γνωστούς κανόνες υγιεινής. Αυτή όμως η αντισυμβατικότητα είναι που κάνει τις πρωταγωνίστριες γοητεύτικές -και τρομακτικές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μισοί απ'οσους έχουν δει την ταινία πιστεύουν ότι πρόκειται για δύο τρελές που θα έπρεπε να είναι έγκλειστες κάπου, ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν ως σύμβολα μιας ρομαντικής, απελευθερωμένης, εξω-κανονικής ζωής. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το γεγονός ότι είναι πλούσιες τους έδωσε τη δυνατότητα να ζουν όπως θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσει κάνεις το υπέροχο σπίτι, οι δύο γυναίκες ζουν πια μέσα στη φτώχεια. Αυτό που ίσως να τους έχει δώσει η ταξική τους καταγωγή, είναι μια η στάση αποστασιοποιημένης, και μερικές φορές ειρωνικής αδιαφορίας για τον κόσμο έξω από τον δικό τους.
To ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να γίνει ένα freak show, αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αποστάσεις τους, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης, χωρίς να ευτελίζουν το θέμα τους. Τα αστεία κομμάτια της ταινίας είναι αβίαστα, και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό με συνενοχή των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μπορεί να ήταν ελαφρώς βαρεμένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα έξυπνες και γεννημένες performer. Σε κάποια σημεία οι διαπληκτισμοί μητέρας-κόρης γίνονται κουραστικοί, αλλά σαν σύνολο η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και προκλητική. Αν την ψάξετε, θα την βρείτε για κατέβασμα...προτείνω να κατεβάσετε και υπότιτλους...
*Εχουν γυρίσει το Gimmie Shelter, το Monterey Pop, και το When We Were Kings.
Οι σκηνοθέτες ενδιαφέρθηκαν να γυρίσουν το ντοκιμαντέρ όταν διαβάσαν στις εφημερίδες ότι ο δήμος σκόπευε να γκρεμίσει το Grey Gardens και να εξώσει τις δύο κατοίκους του, κατόπιν παράπονων των γειτονων ότι η εγκατάλειψη και τη βρωμιά που επικρατούσαν γύρω και μέσα στην επαύλη, αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Κατόπιν παρέμβασης της Jackie, η οποία έδωσε κάποια λεφτά για να καθαριστεί και να συντηρηθεί κάπως η έπαυλη και οι κήποι, οι δύο γυναίκες τελικά κράτησαν το σπίτι τους. Και δέχτηκαν την επίσκεψη των αδελφών....
Το ντοκιμαντέρ είναι σαν τα σωστά παιδικά παραμύθια: μαγευτικό και ταυτόχρονα αληθινά τρομακτικό. Το Grey Gardens είναι το παλάτι που σταμάτησε στο χρόνο· τα φυτά, τα δέντρα και τα ζώα συνέχιζoυν να ζουν και να μεγαλώνουν, ενώ οι παλατιανοί έχουν παγώσει στις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή που σταμάτησε ο χρόνος. Ετσι και οι δυο Edies, 79 και 58 χρονών, ζουν γύρω από ένα πλήρες χάος πραγμάτων και αναμήσεων, συσωρρευμένο χρόνια τώρα, αναπαράγοντας ad infinitum μια εφηβική σχέση μητέρας-κόρης. Είναι συναρπαστικό να τις βλέπεις να αδιαφορουν για τα πάντα γύρω τους, ενώ ακούν τραγούδια του 30 από το ραδιόφωνο, τσακώνονται για το ποια έχει καλύτερη φωνή, βράζουν καλαμπόκι σε μια κατσαρόλα δίπλα στο κρεβάτι, ταίζουν τα ρακούν στη σοφίτα με φέτες τόστ, κάνουν ηλιοθεραπεία στη βεράντα, κοιτάνε παλιές φωτογραφίες, συζητάνε για τους εραστές τους -πάντα μαλώνοντας.
Και οι δύο γυναίκες είναι έντονες προσωπικότητες, αλλά η μικρή Edie είναι η σταρ του ντοκιμαντέρ, πρώτον
για τις αλλόκοτες, σχεδόν ποιητικές φράσεις της , και δεύτερον για τα ρούχα (revolutionary dresses) που φοράει. Το όνειρό της -και πηγή των διαφωνιών με τη μητέρα της- ήταν να γίνει ηθοποιός, και πραγματικά είχε το σώμα, το πρόσωπο και το στυλ για το επάγγελμα. Παρόλα αυτά, το κάλεσμά της ήταν μάλλον η μόδα, τα ρούχα που φοράει και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον τα φοράει και τα συνδυάζει είναι πραγματικά απίστευτος. Δεν μπορώ να φανταστώ πολλές γυναίκες που θα μπορούσαν να βάλουν μια πετσέτα στο κεφάλι, ένα πουλόβερ και την φούστα τους ανάποδα, δεμένη με παραμάνες, και να φαίνονται κομψές. Η γυναίκα είναι fashion icon, σε κάθε σκηνή εμφανίζεται με διαφορετική αμφίεση, και κόβω το κεφάλι μου ότι πολλοί σχεδιαστές έχουν αντιγράψει το στυλ της. Αν σας ενδιαφέρει η μόδα, πρέπει να δείτε την ταινία για αυτό τον λόγο και μόνο. Στη σκηνή που τη δείχνει να διακοσμεί ένα δωμάτιο με απομεινάρια διάφορων αναμνηστικών, φαίνεται ότι θα μπορούσε να γίνει εικαστικός καλλιτέχνης, αν είχε ζήσει σε άλλες εποχές - ή σε μια άλλη οικογένεια.Η κατάσταση της έπαυλης είναι θα σοκαριστική για τους περισσότερους θεατές, καθώς επικράτει σχεδόν πλήρης εγκατάλειψη και αδιαφορία για τους αρκετούς από τους γνωστούς κανόνες υγιεινής. Αυτή όμως η αντισυμβατικότητα είναι που κάνει τις πρωταγωνίστριες γοητεύτικές -και τρομακτικές. Είναι ενδιαφέρον ότι οι μισοί απ'οσους έχουν δει την ταινία πιστεύουν ότι πρόκειται για δύο τρελές που θα έπρεπε να είναι έγκλειστες κάπου, ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν ως σύμβολα μιας ρομαντικής, απελευθερωμένης, εξω-κανονικής ζωής. Η αλήθεια είναι μάλλον κάπου στη μέση. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το γεγονός ότι είναι πλούσιες τους έδωσε τη δυνατότητα να ζουν όπως θέλουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσει κάνεις το υπέροχο σπίτι, οι δύο γυναίκες ζουν πια μέσα στη φτώχεια. Αυτό που ίσως να τους έχει δώσει η ταξική τους καταγωγή, είναι μια η στάση αποστασιοποιημένης, και μερικές φορές ειρωνικής αδιαφορίας για τον κόσμο έξω από τον δικό τους.
To ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να γίνει ένα freak show, αλλά οι σκηνοθέτες καταφέρνουν και κρατάνε τις ισορροπίες και τις αποστάσεις τους, αναδεικνύοντας την περιπλοκότητα της κατάστασης, χωρίς να ευτελίζουν το θέμα τους. Τα αστεία κομμάτια της ταινίας είναι αβίαστα, και πιστεύω σε μεγάλο βαθμό με συνενοχή των πρωταγωνιστριών, οι οποίες μπορεί να ήταν ελαφρώς βαρεμένες, αλλά ήταν ταυτόχρονα έξυπνες και γεννημένες performer. Σε κάποια σημεία οι διαπληκτισμοί μητέρας-κόρης γίνονται κουραστικοί, αλλά σαν σύνολο η ταινία παραμένει ενδιαφέρουσα και προκλητική. Αν την ψάξετε, θα την βρείτε για κατέβασμα...προτείνω να κατεβάσετε και υπότιτλους...
*Εχουν γυρίσει το Gimmie Shelter, το Monterey Pop, και το When We Were Kings.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 01, 2009
Parole parole parole
Έχει πλάκα πόσο διαφορετικά χρησιμοποιούνται παρόμοιες λέξεις σε κάθε χώρα. Ειδικά οι Ισπανοί χρησιμοποιούν πάρα πολλές ελληνικές λέξεις στην καθημερινότητά τους. Δεν είμαι ο Portokalos, αλλά έχω διαβάσει ότι στα ισπανικά, οι περισσότερες ξένες λέξεις που χρησιμοποιούνται προέρχονται από τα ελληνικά, και όχι από τα αραβικά, όπως νομίζουν αρκετοί Ισπανοί. Πιστεύω ότι βοηθάει και η ομοιότητα στην προφορά, δηλαδή που αλλού θα ακούγατε τις λέξεις féretro και omilía; Αλλά η πλάκα είναι επίσης με λατινογενείς λέξεις που έχουμε δανειστεί εμείς, και φυσικά με τις διάφορες προσφωνήσεις.
Για να ξεκινήσω από τις προσφωνήσεις, εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Στην Ελλάδα τι λέμε: ψηλέ, φίλε, μεγάλε, ... αυτά νομίζω. Εδώ λένε chavál, brujo, tío, hombre, hermano, varón, niño, pequeño, guapo κ.α. Αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι ότι χρησιμοποιούνται οι αντίστοιχες εκφράσεις και για τις γυναίκες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συντροφικές / φιλικές προσφωνήσεις για τις γυναίκες... Μόνο γκομενικές. Δηλαδή δεν λέμε μεγάλη, ψηλή, φίλη... εδώ το λένε, και οι άντρες στις γυναίκες και οι γυναίκες μεταξύ τους. Εγώ το πιο συντροφικό που θυμαμαι να φωνάζω τις φίλες μου ήταν "μαλάκα" σε διακοπές στις Κυκλάδες όταν ήμουν είκοσι. Από αυτά που με φωνάζουν στην Ισπανία, το tía ειδικά με τρελαίνει, δεν ξέρω γιατί, είναι αρκετά μάγκικο, συνήθως μου το λένε πωλήτριες στα μαγαζιά, μου αρέσει πόλύ. Μάλλον με κάνει να νιώθω πολύ νέα και μέσα στα πράγματα. Και το guapa φυσικά μου αρέσει, φυσικά, σε ποιόν δε θα άρεσε. Θυμίζει λίγο το 'love' που λένε οι Βρετανοί, αλλά πιό ωραίο.
Όσο για παρόμοιες λεξεις, λατινικής ή ελληνικής προέλευσης... Οι σερβιέτες λέγονται compresas, και οι χαρτοπετσέτες servietas. Sábanas είναι τα σεντόνια... μπρρ... Όταν νοίκιαζα σπίτι, είχα μια μακρά συζήτηση με τους ιδιοκτήτες σχετικά με τα σεντόνια. Αυτοί έλεγαν, δεν σου έχουμε αφήσει σάμπανας, γιατί ξέρουμε, ότι ο καθένας θέλει να έχει τα δικά του σάμπανας και όχι ξένα σάμπανας, εσύ έχεις φέρει τα δικά σου σάμπανας;
Για να ξεκινήσω από τις προσφωνήσεις, εδώ υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Στην Ελλάδα τι λέμε: ψηλέ, φίλε, μεγάλε, ... αυτά νομίζω. Εδώ λένε chavál, brujo, tío, hombre, hermano, varón, niño, pequeño, guapo κ.α. Αυτό που μου αρέσει πολύ, είναι ότι χρησιμοποιούνται οι αντίστοιχες εκφράσεις και για τις γυναίκες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε συντροφικές / φιλικές προσφωνήσεις για τις γυναίκες... Μόνο γκομενικές. Δηλαδή δεν λέμε μεγάλη, ψηλή, φίλη... εδώ το λένε, και οι άντρες στις γυναίκες και οι γυναίκες μεταξύ τους. Εγώ το πιο συντροφικό που θυμαμαι να φωνάζω τις φίλες μου ήταν "μαλάκα" σε διακοπές στις Κυκλάδες όταν ήμουν είκοσι. Από αυτά που με φωνάζουν στην Ισπανία, το tía ειδικά με τρελαίνει, δεν ξέρω γιατί, είναι αρκετά μάγκικο, συνήθως μου το λένε πωλήτριες στα μαγαζιά, μου αρέσει πόλύ. Μάλλον με κάνει να νιώθω πολύ νέα και μέσα στα πράγματα. Και το guapa φυσικά μου αρέσει, φυσικά, σε ποιόν δε θα άρεσε. Θυμίζει λίγο το 'love' που λένε οι Βρετανοί, αλλά πιό ωραίο.
Όσο για παρόμοιες λεξεις, λατινικής ή ελληνικής προέλευσης... Οι σερβιέτες λέγονται compresas, και οι χαρτοπετσέτες servietas. Sábanas είναι τα σεντόνια... μπρρ... Όταν νοίκιαζα σπίτι, είχα μια μακρά συζήτηση με τους ιδιοκτήτες σχετικά με τα σεντόνια. Αυτοί έλεγαν, δεν σου έχουμε αφήσει σάμπανας, γιατί ξέρουμε, ότι ο καθένας θέλει να έχει τα δικά του σάμπανας και όχι ξένα σάμπανας, εσύ έχεις φέρει τα δικά σου σάμπανας;
Δευτέρα, Νοεμβρίου 23, 2009
Ξένες γλώσσες
Λοιπόν ειμαι στην Ισπανία. Όπου όλοι μιλάνε (μόνο) ισπανικά. Αλλά αυτό θα το αναλύσω αργότερα. Πρώτη πολιτισμική διαφορά που παρατήρησα το καλοκαίρι που πρωτοέφτασα: εδώ δεν κάνουν πεντικιούρ/μανικιούρ. Συγγνώμη, αλλά το πεντικιούρ/μανικιούρ είναι ένα από τα κολλήματά μου. Επίσης αναπτύσσω μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία, όσο περισσότερο έχει εμπεδωθεί η ισότητα των φύλων σε μια χώρα, τόσο πιο απλά βάφονται/ντύνονται οι γυναίκες.
Εδώ λοιπόν οι κοπέλες κυκλοφορούν με τα νυχάκια τους άβαφα, και όταν είναι βαμμένα φαίνεται ότι πρόκειται για χειροποίητο βάψιμο, ενώ τα χρώματα είναι κυρίως αποχρώσεις του μαύρου και του καφέ. Επίσης παρά την τρομερή ζέστη (nueve meses de invierno y tres meses de infierno λένε για τη Μαδρίτη) οι μισές φοράνε κλειστά παπούτσια και αρκετές αθλητικά, ακόμα και με φούστα. Ακούω τις fashion-conscious φίλες μου να ανατριχιάζουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, εδώ ο κόσμος είναι χύμα.
Άλλη γυναικεία/ πολιτισμική διαφορά: τα θύματα οικογενειακής βίας, ή πιο απλά οι
γυναίκες που δολοφονούνται από πρώην/νυν φίλους ή συζύγους, αναφέρονται από τα περισσότερα ΜΜΕ ως θύματα του "machismo" ή της "violencia de genero". Μάλιστα μετρούν τα θύματα, νομίζω είμαστε στο 50ο για φέτος. Δεν ξέρω πως μεταφράζεται η violencia de genero, και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι δεν μεταφράζεται**, πάντως βρίσκω σωστούς τους Ισπανούς που δίνουν μια πολιτική διάσταση σε ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα (και σε άλλες χώρες) παρουσιάζεται αποκλειστικά ως προσωπικό πρόβλημα του θύτη ή του ζευγαριού.
Όχι ότι όλα είναι τέλεια για τις γυναίκες εδώ, οι Ισπανοί είναι ένα περίεργο μείγμα συντηρητισμού (εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έχει μια φορά την εβδομάδα θρησκευτικό ένθετο, το φαντάζεστε αυτό;) και προοδευτισμού, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει ακόμα.
Κατα τ'αλλα πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ήρθα εδώ. Δεν είχα επιλέξει τη χώρα, αλλά είχα επιλέξει να φύγω από την Ελλάδα. Ακουγεται περιπετειώδες, και έτσι το θεωρούσα και εγώ. Αλλά, όπως λέει και ένας φίλος μου σε παρόμοια κατάσταση: τι νόημα έχει όλη αυτή η αναστάτωση τελικά; Νομίζεις ότι δεν σε κρατάει τίποτα στη χώρα σου επειδή δεν έχεις κάποιον, κ΄ επειδή όλοι οι φίλοι σου είναι παντρεμένοι με παιδιά, αλλά δεν είνα έτσι. Πρώτο πρόβλημα, η επικοινωνία και η γλώσσα. Περιττό να πω ότι μετά από την εμπειρία εγκατάστασής μου εδώ, η οποία φυσικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και είχα βοήθεια, αλλά όπως και να είναι είχε τις δυσκολίες της, θαυμάζω απεριόριστα τους μετανάστες που καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά και σπίτι, βάζουν τηλέφωνο, συνεννοούνται με τον διαχειριστή, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, με την τράπεζα, την εφορία, το σούπερ μάρκετ, και που γενικώς φτιάχνουν μια ζωή σε χώρες την γλώσσα των οποίων δεν γνωρίζουν και οι οποίες δεν τους βλέπουν και με μεγάλη αγάπη.
Εγώ αν και ξέρω ισπανικά, νιώθω σχεδόν ανίκανη να τα μιλήσω. Φταίει η τελειομανία μου, προτιμώ να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος, και επίσης η αμηχανία μου. Νομίζω ότι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα, αναδυκνύονται τα προβλήματά επικοινωνίας που ούτως ή άλλως έχουμε. Πάντα ένιωθα πολύ άβολα στα μαγαζιά όταν πρέπει να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να το ζητήσω σε μια ξένη γλώσσα, και που ξέρω ότι θα το πω και λάθος. Το ίδιο και με αυτό που λέμε "ψιλοκουβέντα", με δυσκολεύει και στα ελληνικά. Απλά στα ελληνικά έχω βρει κάποιες στάνταρ εκφράσεις (αλήθεια; τρομερό... μη μου πεις... ωραία! μπράβο! πολύ ενδιαφέρον!)που είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτές. Εδώ προτιμώ, όχι προτιμώ, αναγκάζομαι να μην μιλήσω. Εχω γίνει ένα είδος ημιμουγκού, με αποτέλεσμα πολλοί να με ρωτάνε στη μέση μιας κουβέντας, αν καταλαβαίνω τι μου λένε. Εγώ γνέφω πως ναι, και έχω απομνημονεύσει (και τσεκάρει για ορθογραφία/συνατικτικό/κοινωνική απόδοχή) την φράση: "τα καταλαβαίνω όλα, ξέρω ισπανικά, απλώς έχω ξεχάσει να τα μιλάω". Αλλο δράμα και αυτό να τα καταλαβαίνεις όλα και να μη σε πιστεύουν. Ο τεχνικός της τηλεόρασης είδε τις ισπανικές εφημερίδες στο τραπέζι του σαλονιού και με ρώτησε με κατανοήση: "προσπαθείς να μάθεις ισπανικά, ε;".
Φαντάζομαι, ή ελπίζω ότι είμαι σε μια φάση όπως τα μωρά που ακούν, ακούν, δεν μιλάνε, οι γονείς πάντα ανησυχούν ότι αργούν υπερβολικά να μιλήσουν, και όταν αρχίσουν να μιλάνε, δεν σταματανε. Κάπως έτσι.
**update: μεταφράζεται τελικά, ως "έμφυλη βία", λάθος μου
Εδώ λοιπόν οι κοπέλες κυκλοφορούν με τα νυχάκια τους άβαφα, και όταν είναι βαμμένα φαίνεται ότι πρόκειται για χειροποίητο βάψιμο, ενώ τα χρώματα είναι κυρίως αποχρώσεις του μαύρου και του καφέ. Επίσης παρά την τρομερή ζέστη (nueve meses de invierno y tres meses de infierno λένε για τη Μαδρίτη) οι μισές φοράνε κλειστά παπούτσια και αρκετές αθλητικά, ακόμα και με φούστα. Ακούω τις fashion-conscious φίλες μου να ανατριχιάζουν, αλλά έτσι είναι τα πράγματα, εδώ ο κόσμος είναι χύμα.
Άλλη γυναικεία/ πολιτισμική διαφορά: τα θύματα οικογενειακής βίας, ή πιο απλά οι
γυναίκες που δολοφονούνται από πρώην/νυν φίλους ή συζύγους, αναφέρονται από τα περισσότερα ΜΜΕ ως θύματα του "machismo" ή της "violencia de genero". Μάλιστα μετρούν τα θύματα, νομίζω είμαστε στο 50ο για φέτος. Δεν ξέρω πως μεταφράζεται η violencia de genero, και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι δεν μεταφράζεται**, πάντως βρίσκω σωστούς τους Ισπανούς που δίνουν μια πολιτική διάσταση σε ένα πρόβλημα που στην Ελλάδα (και σε άλλες χώρες) παρουσιάζεται αποκλειστικά ως προσωπικό πρόβλημα του θύτη ή του ζευγαριού.
Όχι ότι όλα είναι τέλεια για τις γυναίκες εδώ, οι Ισπανοί είναι ένα περίεργο μείγμα συντηρητισμού (εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας έχει μια φορά την εβδομάδα θρησκευτικό ένθετο, το φαντάζεστε αυτό;) και προοδευτισμού, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω καταλάβει ακόμα.
Κατα τ'αλλα πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί ήρθα εδώ. Δεν είχα επιλέξει τη χώρα, αλλά είχα επιλέξει να φύγω από την Ελλάδα. Ακουγεται περιπετειώδες, και έτσι το θεωρούσα και εγώ. Αλλά, όπως λέει και ένας φίλος μου σε παρόμοια κατάσταση: τι νόημα έχει όλη αυτή η αναστάτωση τελικά; Νομίζεις ότι δεν σε κρατάει τίποτα στη χώρα σου επειδή δεν έχεις κάποιον, κ΄ επειδή όλοι οι φίλοι σου είναι παντρεμένοι με παιδιά, αλλά δεν είνα έτσι. Πρώτο πρόβλημα, η επικοινωνία και η γλώσσα. Περιττό να πω ότι μετά από την εμπειρία εγκατάστασής μου εδώ, η οποία φυσικά ήταν απόλυτα ελεγχόμενη και είχα βοήθεια, αλλά όπως και να είναι είχε τις δυσκολίες της, θαυμάζω απεριόριστα τους μετανάστες που καταφέρνουν και βρίσκουν δουλειά και σπίτι, βάζουν τηλέφωνο, συνεννοούνται με τον διαχειριστή, τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, με την τράπεζα, την εφορία, το σούπερ μάρκετ, και που γενικώς φτιάχνουν μια ζωή σε χώρες την γλώσσα των οποίων δεν γνωρίζουν και οι οποίες δεν τους βλέπουν και με μεγάλη αγάπη.
Εγώ αν και ξέρω ισπανικά, νιώθω σχεδόν ανίκανη να τα μιλήσω. Φταίει η τελειομανία μου, προτιμώ να μην πω τίποτα από το να πω κάτι λάθος, και επίσης η αμηχανία μου. Νομίζω ότι όταν μιλάμε μια ξένη γλώσσα, αναδυκνύονται τα προβλήματά επικοινωνίας που ούτως ή άλλως έχουμε. Πάντα ένιωθα πολύ άβολα στα μαγαζιά όταν πρέπει να ζητήσω κάτι, πόσο μάλλον τώρα που πρέπει να το ζητήσω σε μια ξένη γλώσσα, και που ξέρω ότι θα το πω και λάθος. Το ίδιο και με αυτό που λέμε "ψιλοκουβέντα", με δυσκολεύει και στα ελληνικά. Απλά στα ελληνικά έχω βρει κάποιες στάνταρ εκφράσεις (αλήθεια; τρομερό... μη μου πεις... ωραία! μπράβο! πολύ ενδιαφέρον!)που είναι αρκετά κοινωνικά αποδεκτές. Εδώ προτιμώ, όχι προτιμώ, αναγκάζομαι να μην μιλήσω. Εχω γίνει ένα είδος ημιμουγκού, με αποτέλεσμα πολλοί να με ρωτάνε στη μέση μιας κουβέντας, αν καταλαβαίνω τι μου λένε. Εγώ γνέφω πως ναι, και έχω απομνημονεύσει (και τσεκάρει για ορθογραφία/συνατικτικό/κοινωνική απόδοχή) την φράση: "τα καταλαβαίνω όλα, ξέρω ισπανικά, απλώς έχω ξεχάσει να τα μιλάω". Αλλο δράμα και αυτό να τα καταλαβαίνεις όλα και να μη σε πιστεύουν. Ο τεχνικός της τηλεόρασης είδε τις ισπανικές εφημερίδες στο τραπέζι του σαλονιού και με ρώτησε με κατανοήση: "προσπαθείς να μάθεις ισπανικά, ε;".
Φαντάζομαι, ή ελπίζω ότι είμαι σε μια φάση όπως τα μωρά που ακούν, ακούν, δεν μιλάνε, οι γονείς πάντα ανησυχούν ότι αργούν υπερβολικά να μιλήσουν, και όταν αρχίσουν να μιλάνε, δεν σταματανε. Κάπως έτσι.
**update: μεταφράζεται τελικά, ως "έμφυλη βία", λάθος μου
Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009
Δεν πήγα σε μια συναυλία
Μια φίλη μου μου πρότεινε να πάμε σε μια συναυλία των Cabra Mecanica, τους οποίους δεν ήξερα καθόλου, αλλά απ'ότι κατάλαβα ήταν πολύ δημοφιλείς στην Ισπανία. Ήταν, γιατί αυτή η συναυλία στην οποία θα πηγαίναμε ήταν αποχαιρετιστήρια, ο τραγουδιστής φεύγει για να φτιάξει άλλο συγκρότημα.
Τελοσπάντων, η συναυλία ήταν τελικά sold out, και δεν πήγαμε ποτέ. Προκειμένου να ενημερωθώ όμως, είχα δει κάποια πράγματα στο youtube. Δεν μπορώ να πω ότι εμβάθυνα, βασικά είδα τα τραγούδια που μου είχε προτείνει η φίλη μου. Και πιο πολύ απ'όλα μου άρεσε το La lista de la compra, δείτε το παρακάτω:
Το τραγούδι ήταν τρομερή επιτυχία το 2001, και είναι απίστευτα κολλητικό, απορώ πως δεν έγινε επιτυχία και στην Ελλάδα. Δεν τους έχω ακούσει καθόλου στο ελληνικό ραδιόφωνο, ούτε καν στον Κόσμο, που παίζει πιο πολλά ισπανικά τραγούδια κι απ'το κρατικό ισπανικό ραδιόφωνο. Ίσως να τους έχουν παίξει και εγώ να έχασα κάτι, δεν ξέρω.
Αλλο ωραίο τραγούδι των Cabra Mecanica είναι το Felicidad. Μου φαίνονται κάτι σαν Manu Chao με αίσθηση του χιούμορ (tú que eres tan guapa y tan lista/ tú que te mereces un príncipe, un dentista). Βέβαια για να καταλάβεις μερικούς στίχους χρειάζεσαι κάτι σαν urban dictionary, μιας και είναι εντελώς slang. Διάβασα μια συνέντευξη του τραγουδιστή όπου έλεγε ότι στους Cabra Mecanica χρησιμοποιούσε σε σημείο παρωδίας τη μαδριλένικη προφορά και slang...ειδικά της περιοχής Lavapiés, που είναι μια λαϊκή συνοικία της Μαδριτής. Εμένα μου έκανε η προφορά του για νότια Ισπανία, αλλά ¿yo qué sé?
Τελοσπάντων, η συναυλία ήταν τελικά sold out, και δεν πήγαμε ποτέ. Προκειμένου να ενημερωθώ όμως, είχα δει κάποια πράγματα στο youtube. Δεν μπορώ να πω ότι εμβάθυνα, βασικά είδα τα τραγούδια που μου είχε προτείνει η φίλη μου. Και πιο πολύ απ'όλα μου άρεσε το La lista de la compra, δείτε το παρακάτω:
Το τραγούδι ήταν τρομερή επιτυχία το 2001, και είναι απίστευτα κολλητικό, απορώ πως δεν έγινε επιτυχία και στην Ελλάδα. Δεν τους έχω ακούσει καθόλου στο ελληνικό ραδιόφωνο, ούτε καν στον Κόσμο, που παίζει πιο πολλά ισπανικά τραγούδια κι απ'το κρατικό ισπανικό ραδιόφωνο. Ίσως να τους έχουν παίξει και εγώ να έχασα κάτι, δεν ξέρω.
Αλλο ωραίο τραγούδι των Cabra Mecanica είναι το Felicidad. Μου φαίνονται κάτι σαν Manu Chao με αίσθηση του χιούμορ (tú que eres tan guapa y tan lista/ tú que te mereces un príncipe, un dentista). Βέβαια για να καταλάβεις μερικούς στίχους χρειάζεσαι κάτι σαν urban dictionary, μιας και είναι εντελώς slang. Διάβασα μια συνέντευξη του τραγουδιστή όπου έλεγε ότι στους Cabra Mecanica χρησιμοποιούσε σε σημείο παρωδίας τη μαδριλένικη προφορά και slang...ειδικά της περιοχής Lavapiés, που είναι μια λαϊκή συνοικία της Μαδριτής. Εμένα μου έκανε η προφορά του για νότια Ισπανία, αλλά ¿yo qué sé?
Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009
Πήγα σε μία συναυλία
Όταν διάβασα ότι οι Agent Ribbons είναι ένα συγκρότημα freak-folk*, bursesque-punk, και είδα τη φωτογραφία τους, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να πάω να τις δω. Ξεκίνησα λοιπόν μια Κυριακή με τον χάρτη ανά χειράς, έφτασα στην συναυλία με μιάμιση ώρα καθυστέρηση (είναι απίστευτο, αλλά καταφέρνω να στήνω στα ραντεβού ακόμα και τον ευατό μου), πλήρωσα 10 ευρώ στην είσοδο και μπήκα σε ένα υπόγειo. To μέρος ήταν σαν το ΑΝ, μόνο το 1/5 σε μέγεθος.
Εξεπλάγην λίγο όταν αντί για κορίτσια με φούξια μαλλία και vintage φορέματα είδα δύο μαντράχαλους, καταιδρωμένους, γυμνούς από τη μέση και πάνω να παίζουν heavy metal. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ΑN... heavy metal... I'm getting too old for this. Ήμουν σίγουρη ότι είχα μπει στο λάθος μαγαζί, ή ότι είχαν ακυρωθεί οι Agent Ribbons και έπαιζαν κάποιοι άλλοι. Με την γνωστή κοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω κάποιον τι έχει συμβεί, οπότε αποφάσισα να κάτσω, έστω για μια μπύρα. Τελικά οι ημίγυμνοι, ιδρωμένοι μαντράχαλοι δεν ήταν τόσο κακοί, τους λένε Za, και ήταν support στις Agent Ribbons. Η πλάκα ήταν ότι άλλαζαν συνέχεια όργανα, δεν ξέρω αν ήταν από άποψη, ή αν απλά τους έλειπε κόσμος από το συγκρότημα. Πάντως ο κιθαρίστας έπαιξε και τρομπέτα, ο ντράμερ αρμόνιο, μετά ο κιθαρίστας τύμπανα, μετά ο ντράμερ άρπα...Ήταν σαν λίγο σαν να βλέπεις μουσικές καρέκλες, μόνο που αυτοί που κάθονταν στις καρέκλες, έπαιζαν και τη μουσική. O πιο πετυχημένος συνδυασμός ήταν η τρομπέτα με τα ντραμς, αρκετά εξωτικό.
Μετά βγήκαν οι Agent Ribbons, το ωραίο στις συναυλίες άσημων συγκροτημάτων σε μικρά μέρη είναι ότι πριν και μετά τη συναυλία τα μέλη των συγκροτημάτων κάθονται δίπλα σου και συζητάνε με διάφορους, μετά τους βλέπεις να ανεβαίνουν και να ρυθμίζουν ας πούμε το ύψος της καρέκλας στα ντραμς και να διαβάζουν το play list, το οποίο είναι συνήθως προχειρογραμμένα, βιαστικά σκισμένα κομμάτια χαρτί. Τελοσπάντων, βγήκαν οι Agent Ribbons και ήταν πραγματικά καλές. Απ'οτι είδα στο myspace τους από την Ευρώπη έχουν κάνει μόνο περιοδία στην Ισπανία, πρέπει κάποιος να τις πει να έρθουν στην Ελλάδα, στοιχηματίζω ότι θα γίνει χαμός στο Bios. Έχουν μερικά ωραία τραγούδια, έξυπνους στίχους και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η τραγουδίστρια στην αρχή έκανε ένα μίνι μουσικοχορευτικό νούμερο με ένα ομπρελίνο, και ήταν γενικώς τρισχαριτωμένη, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η βιολονίστρια η οποία είχε ένα απίστευτο στυλ: ανέκφραστο πρόσωπο, νεκρό βλέμμα και ρομποτικές στακάτες κινήσεις. Είμαι σίγουρη ότι πέρναγε τέλεια. Συνοπτικά, αυτό που λέγαμε και παλιότερα, τρελοαμερικανες. Εδώ ένα κλιπάκι τους από το youtube, από τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που παίξανε:
Για κάτι πιο μελωδικό και με καλύτερο ήχο, ακούστε αυτό, The boy with the wooden lips:
Στο site τους αναφέρουν μεταξύ των επιρροών τους τους Breeders (surprise, surprise). Για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα να ανέφεραν και τους Belly, το συγκρότημα της Tanya Donelly. Γράφουν επίσης για ένα ντοκιμαντέρ, το Grey Gardens, για οποίο θα αφιερώσω ένα επόμενο ποστ.
Αυτός είναι ο τύπος του συγκροτήματος στο οποίο θα ήθελα να παίζω, αν είχα κάποιο ταλέντο στη μουσική. Ομολογώ ότι ζηλεύω λίγο, τη Δευτέρα μετά τη συναυλία πήγαινα σε μια χαζή δουλειά που με είχε στείλει το αφεντικό μου και σκέφτομουν γκκρρρ, τι να κάνουν τώρα αυτές οι agent ribbons;; θα κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο, καπνίζοντας τσιγάρα και γρατζουνίζοντας τις γαλάζιες κιθάρες τους; θα μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με κάποιον ωραίο μυστηριώδη μουσικό; θα κάνουν τρελούς συνδυασμούς με τα ρούχα των γιαγιάδων τους; γκρρρ.... μετά είδα ξανά το τεράστιο πρόγραμμα της περιοδίας τους, διάβασα ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα, και εντάξει, ένιωσα καλύτερα που κάνω μια δουλειά που δε μου λέει τίποτα.
Όπως και να έχει, αν σας άρεσαν, περάστε από το myspace τους και ακούστε κι άλλα: http://www.myspace.com/agentribbons
*(οι Ισπανοί χρησιμοποιούν τη λέξη freak, ή μάλλον friki, με διάφορες έννοιες, μια από τις οποίες πρέπει να είναι αντίστοιχη με τη δική μας 'εναλλακτικό')
Εξεπλάγην λίγο όταν αντί για κορίτσια με φούξια μαλλία και vintage φορέματα είδα δύο μαντράχαλους, καταιδρωμένους, γυμνούς από τη μέση και πάνω να παίζουν heavy metal. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ΑN... heavy metal... I'm getting too old for this. Ήμουν σίγουρη ότι είχα μπει στο λάθος μαγαζί, ή ότι είχαν ακυρωθεί οι Agent Ribbons και έπαιζαν κάποιοι άλλοι. Με την γνωστή κοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω κάποιον τι έχει συμβεί, οπότε αποφάσισα να κάτσω, έστω για μια μπύρα. Τελικά οι ημίγυμνοι, ιδρωμένοι μαντράχαλοι δεν ήταν τόσο κακοί, τους λένε Za, και ήταν support στις Agent Ribbons. Η πλάκα ήταν ότι άλλαζαν συνέχεια όργανα, δεν ξέρω αν ήταν από άποψη, ή αν απλά τους έλειπε κόσμος από το συγκρότημα. Πάντως ο κιθαρίστας έπαιξε και τρομπέτα, ο ντράμερ αρμόνιο, μετά ο κιθαρίστας τύμπανα, μετά ο ντράμερ άρπα...Ήταν σαν λίγο σαν να βλέπεις μουσικές καρέκλες, μόνο που αυτοί που κάθονταν στις καρέκλες, έπαιζαν και τη μουσική. O πιο πετυχημένος συνδυασμός ήταν η τρομπέτα με τα ντραμς, αρκετά εξωτικό.
Μετά βγήκαν οι Agent Ribbons, το ωραίο στις συναυλίες άσημων συγκροτημάτων σε μικρά μέρη είναι ότι πριν και μετά τη συναυλία τα μέλη των συγκροτημάτων κάθονται δίπλα σου και συζητάνε με διάφορους, μετά τους βλέπεις να ανεβαίνουν και να ρυθμίζουν ας πούμε το ύψος της καρέκλας στα ντραμς και να διαβάζουν το play list, το οποίο είναι συνήθως προχειρογραμμένα, βιαστικά σκισμένα κομμάτια χαρτί. Τελοσπάντων, βγήκαν οι Agent Ribbons και ήταν πραγματικά καλές. Απ'οτι είδα στο myspace τους από την Ευρώπη έχουν κάνει μόνο περιοδία στην Ισπανία, πρέπει κάποιος να τις πει να έρθουν στην Ελλάδα, στοιχηματίζω ότι θα γίνει χαμός στο Bios. Έχουν μερικά ωραία τραγούδια, έξυπνους στίχους και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η τραγουδίστρια στην αρχή έκανε ένα μίνι μουσικοχορευτικό νούμερο με ένα ομπρελίνο, και ήταν γενικώς τρισχαριτωμένη, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η βιολονίστρια η οποία είχε ένα απίστευτο στυλ: ανέκφραστο πρόσωπο, νεκρό βλέμμα και ρομποτικές στακάτες κινήσεις. Είμαι σίγουρη ότι πέρναγε τέλεια. Συνοπτικά, αυτό που λέγαμε και παλιότερα, τρελοαμερικανες. Εδώ ένα κλιπάκι τους από το youtube, από τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που παίξανε:
Για κάτι πιο μελωδικό και με καλύτερο ήχο, ακούστε αυτό, The boy with the wooden lips:
Στο site τους αναφέρουν μεταξύ των επιρροών τους τους Breeders (surprise, surprise). Για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα να ανέφεραν και τους Belly, το συγκρότημα της Tanya Donelly. Γράφουν επίσης για ένα ντοκιμαντέρ, το Grey Gardens, για οποίο θα αφιερώσω ένα επόμενο ποστ.
Αυτός είναι ο τύπος του συγκροτήματος στο οποίο θα ήθελα να παίζω, αν είχα κάποιο ταλέντο στη μουσική. Ομολογώ ότι ζηλεύω λίγο, τη Δευτέρα μετά τη συναυλία πήγαινα σε μια χαζή δουλειά που με είχε στείλει το αφεντικό μου και σκέφτομουν γκκρρρ, τι να κάνουν τώρα αυτές οι agent ribbons;; θα κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο, καπνίζοντας τσιγάρα και γρατζουνίζοντας τις γαλάζιες κιθάρες τους; θα μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με κάποιον ωραίο μυστηριώδη μουσικό; θα κάνουν τρελούς συνδυασμούς με τα ρούχα των γιαγιάδων τους; γκρρρ.... μετά είδα ξανά το τεράστιο πρόγραμμα της περιοδίας τους, διάβασα ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα, και εντάξει, ένιωσα καλύτερα που κάνω μια δουλειά που δε μου λέει τίποτα.
Όπως και να έχει, αν σας άρεσαν, περάστε από το myspace τους και ακούστε κι άλλα: http://www.myspace.com/agentribbons
*(οι Ισπανοί χρησιμοποιούν τη λέξη freak, ή μάλλον friki, με διάφορες έννοιες, μια από τις οποίες πρέπει να είναι αντίστοιχη με τη δική μας 'εναλλακτικό')
Παρασκευή, Οκτωβρίου 23, 2009
The Greekssss
H σειρά The Wire, δημιούργημα του πρώην αστυνομικού ρεπόρτερ David Simon, δεν είναι και καινούρια (2002-2008). Εγω πάντως την ανακάλυψα πρόσφατα, χάρη σε μια εκπομπή του Πετρίδη, που έπαιξε ένα φανταστικό αφιέρωμα με τραγούδια σχετικά με τη Βαλτιμόρη, την πόλη στην οποία διαδραματίζεται η σειρά.
The Steets of Baltimore, τραγουδισμένο απο τον Gram Parsons
Η δεύτερη σεζόν της σειράς πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των λιμενεργατών της Βαλτιμόρης και του συνδικάτου τους, και μερικές φορές θυμίζει ένα παρατεταμένο video του Born in the USA (αμερικάνικη εργατιά, βιομηχανική παρακμή, φτώχια καλή καρδιά μα και γκρίνια). Πέρα από αυτά, αλλά και χωμένη ως τα μπούνια στη συνδικαλιστική διαφθορά, είναι μια διεθνής εγκληματική οργάνωση που εξειδικεύεται στο εμπόριο ναρκωτικών και το human trafficking, γνωστή ως "The Greeks". Η οποία, ω ναι, αποτελείται από Έλληνες! Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει όντως ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική, για να ξέρω, να αισθανθώ εθνικά περήφανη ή όχι; Και υπήρξε άραγε κάποια οργισμένη αντίδραση από την ελληνοαμερικάνικη κοινότητα της Αμερικής;
Πιστεύω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον George Pelecanos, o οποίος συνυπογράφει αρκετα από τα επεισόδια, για αυτή την cool ελληνική παρουσία στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δρώμενα. Γιατί μη μου πείτε, είναι πιο cool να είσαι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ που τον τρέμει όλο το σύμπαν, παρά χοντρός εστιάτορας που τον βρίζουν οι πελάτες γιατί το φαγητό είναι παραψημένο. Τα ελληνικά που μιλάνε οι Greeks βέβαια είναι μεταφρασμένα αγγλικά και τα εκφέρουν με τόσο άθλια προφορά, που περνάνε αρκέτα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που άκουσες. Συγγνώμη, στο Sopranos το είχαν κάνει σημαία τους ότι οι σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί ήταν αυθεντικοί ιταλοαμερικάνοι, χάθηκε στο the Wire να βάλουν στο cast κάποιον ελληνοαμερικάνο; Και εδώ ριγμένοι;
Πρέπει να πω ότι το στοιχείο που ξεχώριζει τους Greeks από τους άλλους gangsters της σειράς (μαύρους έμπορους ναρκωτικών μέρχι τώρα, δεν έχω δει όλες τις σεζόν) είναι ότι είναι όλοι bad to the bone. Στις άλλες εγκληματικές ομάδες του The Wire υπάρχει πάντα κάποιος που διστάζει, κάποιος που έχει θέματα συνείδησης, που δεν είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει ειναι σωστό. Οχι στους Greeks. Είναι σκληροτράχηλοι, αποφασισμένοι και δε σηκώνουν πολλά-πολλά. Βέβαια έχουν έναν κώδικα τιμής μεταξύ τους, τον οποίο σέβονται, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους...δεν θέλεις να τους θυμώσεις, αυτό θα πω μόνο. Άλλα διαφοροποιητικά στοιχεία είναι ότι πίνουν καφέ σε μικρό κύπελο, τον οποίον ρουφάνε με θόρυβο, παίζουν κομπολόι, κάνουν το σταυρό τους, φοράνε καβουράκι (ή μπερέ), είναι λιγομίλητοι και ακούν συνέχεια ελληνική μουσική της δεκαετίας του 60. Σε μια πολύ δυνατή σκηνή ακούγεται -και δένει πολύ καλά με τα δρώμενα- ολόκληρο το Έφυγε Έφυγε του Καζαντζίδη.
Η σειρά είναι πολύ καλή, και η σχηματική απεικόνιση των Greeks είναι μάλλον αναμενόμενη. Ίσως αυτούς τους Έλληνες να έχει στο φαντασιακό του, ή να έχει γνωρίσει ο Pelecanos. Ίσως για στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, παραμένει μόνο μια επικάλυψη πατρογονικών χαρακτηριστικών, πολλές φορές απαρχαιωμένων στην χώρα καταγωγής. Κάποιες βρισιές στα ελληνικά, βαρύς γλυκός, ούζο και κομπολόι. Η ελληνικότητα, ή οποιαδήποτε ...ότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι ενιαίο, για τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σπάει σε θραύσματα. Λέξεις, μουσική, ποτό, φαγητό, χειρονομίες.
Όπως μου είχε πει μια φίλη μου που ζει στην Αμερική όταν της είχα πει ότι το My Big Fat Greek Wedding δεν απεικονίζει σωστά τους Έλληνες: "Μα δεν είναι για τους Έλληνες. Είναι για τους Ελληνοαμερικάνους."
The Steets of Baltimore, τραγουδισμένο απο τον Gram Parsons
Η δεύτερη σεζόν της σειράς πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των λιμενεργατών της Βαλτιμόρης και του συνδικάτου τους, και μερικές φορές θυμίζει ένα παρατεταμένο video του Born in the USA (αμερικάνικη εργατιά, βιομηχανική παρακμή, φτώχια καλή καρδιά μα και γκρίνια). Πέρα από αυτά, αλλά και χωμένη ως τα μπούνια στη συνδικαλιστική διαφθορά, είναι μια διεθνής εγκληματική οργάνωση που εξειδικεύεται στο εμπόριο ναρκωτικών και το human trafficking, γνωστή ως "The Greeks". Η οποία, ω ναι, αποτελείται από Έλληνες! Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει όντως ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική, για να ξέρω, να αισθανθώ εθνικά περήφανη ή όχι; Και υπήρξε άραγε κάποια οργισμένη αντίδραση από την ελληνοαμερικάνικη κοινότητα της Αμερικής;
Πιστεύω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον George Pelecanos, o οποίος συνυπογράφει αρκετα από τα επεισόδια, για αυτή την cool ελληνική παρουσία στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δρώμενα. Γιατί μη μου πείτε, είναι πιο cool να είσαι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ που τον τρέμει όλο το σύμπαν, παρά χοντρός εστιάτορας που τον βρίζουν οι πελάτες γιατί το φαγητό είναι παραψημένο. Τα ελληνικά που μιλάνε οι Greeks βέβαια είναι μεταφρασμένα αγγλικά και τα εκφέρουν με τόσο άθλια προφορά, που περνάνε αρκέτα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που άκουσες. Συγγνώμη, στο Sopranos το είχαν κάνει σημαία τους ότι οι σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί ήταν αυθεντικοί ιταλοαμερικάνοι, χάθηκε στο the Wire να βάλουν στο cast κάποιον ελληνοαμερικάνο; Και εδώ ριγμένοι;
Πρέπει να πω ότι το στοιχείο που ξεχώριζει τους Greeks από τους άλλους gangsters της σειράς (μαύρους έμπορους ναρκωτικών μέρχι τώρα, δεν έχω δει όλες τις σεζόν) είναι ότι είναι όλοι bad to the bone. Στις άλλες εγκληματικές ομάδες του The Wire υπάρχει πάντα κάποιος που διστάζει, κάποιος που έχει θέματα συνείδησης, που δεν είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει ειναι σωστό. Οχι στους Greeks. Είναι σκληροτράχηλοι, αποφασισμένοι και δε σηκώνουν πολλά-πολλά. Βέβαια έχουν έναν κώδικα τιμής μεταξύ τους, τον οποίο σέβονται, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους...δεν θέλεις να τους θυμώσεις, αυτό θα πω μόνο. Άλλα διαφοροποιητικά στοιχεία είναι ότι πίνουν καφέ σε μικρό κύπελο, τον οποίον ρουφάνε με θόρυβο, παίζουν κομπολόι, κάνουν το σταυρό τους, φοράνε καβουράκι (ή μπερέ), είναι λιγομίλητοι και ακούν συνέχεια ελληνική μουσική της δεκαετίας του 60. Σε μια πολύ δυνατή σκηνή ακούγεται -και δένει πολύ καλά με τα δρώμενα- ολόκληρο το Έφυγε Έφυγε του Καζαντζίδη.
Η σειρά είναι πολύ καλή, και η σχηματική απεικόνιση των Greeks είναι μάλλον αναμενόμενη. Ίσως αυτούς τους Έλληνες να έχει στο φαντασιακό του, ή να έχει γνωρίσει ο Pelecanos. Ίσως για στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, παραμένει μόνο μια επικάλυψη πατρογονικών χαρακτηριστικών, πολλές φορές απαρχαιωμένων στην χώρα καταγωγής. Κάποιες βρισιές στα ελληνικά, βαρύς γλυκός, ούζο και κομπολόι. Η ελληνικότητα, ή οποιαδήποτε ...ότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι ενιαίο, για τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σπάει σε θραύσματα. Λέξεις, μουσική, ποτό, φαγητό, χειρονομίες.
Όπως μου είχε πει μια φίλη μου που ζει στην Αμερική όταν της είχα πει ότι το My Big Fat Greek Wedding δεν απεικονίζει σωστά τους Έλληνες: "Μα δεν είναι για τους Έλληνες. Είναι για τους Ελληνοαμερικάνους."
Σάββατο, Οκτωβρίου 10, 2009
photo quiz
Aκολουθώντας την πρόταση της Dolly, ανεβάζω φωτογραφίες από την πόλη στην οποία βρίσκομαι... Είναι λίγο βαρετές, της είχα πάρει από το γνωστό κόκκινο διώροφο τουριστικό λεωφορείο, την προηγούμενη φορά που είχα έρθει εδώ, ως καλή τουρίστρια. Το οποίο λεωφορείο περνάει τώρα κάτω από το σπίτι που έχω νοικιάσει, και ειδικά όταν το πιάνει φανάρι κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο, είναι σαν να έχει σταματήσει νταλίκα δίπλα μου. Κοιτάω τον κόσμο στα καθίσματα του λεωφορείου από το παράθυρό μου και προσποιούμαι ότι είμαι και εγώ ένας τυπικός μόνιμος κάτοικος της πόλης και προσπαθώ να κάνω μια μίνι παράσταση παραδοσιακότητας. Κομπλάρω λίγο, δεν θέλω να πάνε στην πατρίδα τους με λάθος εντυπώσεις για τους ντόπιους.
Σκέφτομαι τι θα έκανε ένας τυπικός κάτοικος της πόλης αυτής, αλλά μια και δεν έχω γνωρίσει κανέναν, δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάνει ο οποιοσδήποτε κάτοικος οποιασδήποτε πόλης. Εδώ τα παράθυρα των σπιτιών είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε τυχαίνει αρκετά συχνά να βλέπω μερικούς γείτονές μου. Συγκεκριμένα δύο, ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι και μια κυρία που μάλλον μένει μόνη της. Το ζευγάρι βγαίνει έξω να καπνίσει, η γυναίκα έχει αγορίστικο κούρεμα, ο άνδρας με τα σώβρακα αρκετά συχνά, η γυναίκα καθαρίζει το μπαλκόνι, και το παιδάκι παίζει κρυφτό με εμένα πίσω από τις κουρτίνες. Κάποιες άλλες φορές ετοιμάζονται να βγούνε -ο άντρας πάλι βγαίνει έξω με τα σώβρακα, η γυναίκα στρώνει την μπλούζα της, φαίνονται αρκετά trendy ως ζευγάρι. H κυριούλα την έχω δει απλά να διαβάζει δίπλα στο παράθυρο. Εγώ πάλι, όποτε τους έχω δει είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση... Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο.
Τι λέτε λοιπόν;
Σκέφτομαι τι θα έκανε ένας τυπικός κάτοικος της πόλης αυτής, αλλά μια και δεν έχω γνωρίσει κανέναν, δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάνει ο οποιοσδήποτε κάτοικος οποιασδήποτε πόλης. Εδώ τα παράθυρα των σπιτιών είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε τυχαίνει αρκετά συχνά να βλέπω μερικούς γείτονές μου. Συγκεκριμένα δύο, ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι και μια κυρία που μάλλον μένει μόνη της. Το ζευγάρι βγαίνει έξω να καπνίσει, η γυναίκα έχει αγορίστικο κούρεμα, ο άνδρας με τα σώβρακα αρκετά συχνά, η γυναίκα καθαρίζει το μπαλκόνι, και το παιδάκι παίζει κρυφτό με εμένα πίσω από τις κουρτίνες. Κάποιες άλλες φορές ετοιμάζονται να βγούνε -ο άντρας πάλι βγαίνει έξω με τα σώβρακα, η γυναίκα στρώνει την μπλούζα της, φαίνονται αρκετά trendy ως ζευγάρι. H κυριούλα την έχω δει απλά να διαβάζει δίπλα στο παράθυρο. Εγώ πάλι, όποτε τους έχω δει είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση... Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο.
Τι λέτε λοιπόν;
Κυριακή, Σεπτεμβρίου 27, 2009
country of me
Όταν ζεις σε μια καινούρια χώρα, έχεις τόσα πράγματα να πεις, που τελικά παραμένεις άφωνος. Δεν ξέρεις πραγματικά από που να ξεκινήσεις: πώς είναι οι άνθρωποι εδώ, πως νιώθεις εσύ, πως είναι τα μέρη, πως είναι η ζωή σου...
Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ ήσυχη. Για πρώτη φορά δεν έχω φίλους και παρέες. Βγαίνω μόνη μου και κοιτάζω τους άλλους. Η μέρα είναι πραγματικά τεράστια, γιατί δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση πέρα από τη δουλειά: δεν έχω γραφτεί σε κανένα γυμναστήριο, δεν είναι ανάγκη να επισκεφτώ διάφορους συγγενείς και διάφορα παιδάκια, να βγω το βράδυ, ή να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κλπ. Και δεν μου έχει λείψει καθόλου, για πρώτη φορά νιώθω τόσο ήρεμη. Ούτε καν ανησυχώ αν πίνω και καπνίζω πολύ, γιατί πολύ απλά, όταν είμαι μόνη μου, ούτε πίνω ούτε καπνίζω -ιδιαίτερα. Τελικά πηγή όλων των προβλημάτων μου είναι οι άλλοι, ή για να κάνω την αυτοκριτική μου, η σχέση μου με τους άλλους.
Όταν δεν υπάρχουν άλλοι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν χρειάζεται πια να σκέφτομαι γιατί με νευρίασε ο τάδε, ή τι εννοούσε η δείνα, ή να νιώθω τύψεις που δεν παίρνω τηλέφωνο, ή που παίρνω πολλά τηλέφωνα... Δεν υπάρχει κανείς να εντυπωσιάσεις, κανείς να προσπαθήσεις να πείσεις, κανείς να σε θυμώσει, να σε κάνει να βαρεθείς, κανείς να τα χαλάσεις ή να τα βρεις μαζί του. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεσαι ανθρπώπους κοντά σου για να τους λες τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι άνθρωποι. Αν κατάφερνα και μα μην δουλεύω κιόλας, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά και η δουλειά προς το παρόν έχει ελάχιστη επαφή με κόσμο.
ΟΚ, μάλλον θα περάσει αυτή η φάση, σκέφτομαι όμως ότι μετά από μια ολόκληρη ζωή υπερκοινωνικότητας, έχω πολλά αποθέματα ακόμα. Σε επόμενο ποστ η αποκάλυψή: σε ποιά χώρα βρίσκομαι;
Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ ήσυχη. Για πρώτη φορά δεν έχω φίλους και παρέες. Βγαίνω μόνη μου και κοιτάζω τους άλλους. Η μέρα είναι πραγματικά τεράστια, γιατί δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση πέρα από τη δουλειά: δεν έχω γραφτεί σε κανένα γυμναστήριο, δεν είναι ανάγκη να επισκεφτώ διάφορους συγγενείς και διάφορα παιδάκια, να βγω το βράδυ, ή να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κλπ. Και δεν μου έχει λείψει καθόλου, για πρώτη φορά νιώθω τόσο ήρεμη. Ούτε καν ανησυχώ αν πίνω και καπνίζω πολύ, γιατί πολύ απλά, όταν είμαι μόνη μου, ούτε πίνω ούτε καπνίζω -ιδιαίτερα. Τελικά πηγή όλων των προβλημάτων μου είναι οι άλλοι, ή για να κάνω την αυτοκριτική μου, η σχέση μου με τους άλλους.
Όταν δεν υπάρχουν άλλοι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν χρειάζεται πια να σκέφτομαι γιατί με νευρίασε ο τάδε, ή τι εννοούσε η δείνα, ή να νιώθω τύψεις που δεν παίρνω τηλέφωνο, ή που παίρνω πολλά τηλέφωνα... Δεν υπάρχει κανείς να εντυπωσιάσεις, κανείς να προσπαθήσεις να πείσεις, κανείς να σε θυμώσει, να σε κάνει να βαρεθείς, κανείς να τα χαλάσεις ή να τα βρεις μαζί του. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεσαι ανθρπώπους κοντά σου για να τους λες τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι άνθρωποι. Αν κατάφερνα και μα μην δουλεύω κιόλας, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά και η δουλειά προς το παρόν έχει ελάχιστη επαφή με κόσμο.
ΟΚ, μάλλον θα περάσει αυτή η φάση, σκέφτομαι όμως ότι μετά από μια ολόκληρη ζωή υπερκοινωνικότητας, έχω πολλά αποθέματα ακόμα. Σε επόμενο ποστ η αποκάλυψή: σε ποιά χώρα βρίσκομαι;
Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2009
Τετάρτη, Αυγούστου 12, 2009
Είμαστε πολύ πίσω τελικά...
Πριν από αρκετά χρόνια είχα δει μία εκπομπή στην τηλεόραση με φιλοξενούμενο τον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη, ο οποίος υποστήριζε με κάθε σοβαρότητα ότι δεν διαβάζει ποτέ γυναίκες, γιατί οι γυναίκες δεν μπορούν να γράψουν. Απέδωσα την ατάκα στον εξυπνακισμό που χαρακτηρίζει και τα γραπτά του κειμενα, καθώς σε μια 70'ς τύπου προσπάθεια να 'σοκάρει το κοινό'.
Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.
Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.
Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.
Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.
Όμως όσο μεγαλώνω, παρατηρώ ότι τα κρούσματα αυτά δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που χαρακτηρίζουν ιδιόμορφους ανθρώπους. Είναι η mainstream άποψη, ειδικά μεταξύ μορφωμένων ανδρών ηλικίας 35-40 και άνω. Τα δικαιώματα των γυναικών και η θέση τους στην κοινωνία ήταν πάντα ένα θέμα που στην καθυστερημένη Ελλάδα προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση θυμηδία, και αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν (ανδρώθηκαν να το πω;;) σε μια εποχή που η συζήτηση (ακαδημαϊκή και δημόσια) για τα θέματα αυτά στην Ελλάδα μόλις ξεκινούσε. Οι ανθρωποι αυτοί μεγάλωσαν ακούγοντας τις οργισμένες, υποτιμήτικές και ειρωνικές απόψεις των πατεράδων τους και άλλων φορέων εξουσίας για το θέμα της ισότητας των γυναικών.
Αυτό είναι και το αστείο με αυτούς: νομίζουν ακόμα ότι μπορούν να σοκάρουν, ή να εκνευρίσουν τις γυναίκες με επιχειρήματα που έχουν απορριφθεί ακαδημαϊκά και επιστημονικά στον υπόλοιπο κόσμο, από το 1980 τουλάχιστον. Είναι τόσο τετριμμένα αυτά που λένε, που βαριέσαι να ασχοληθείς μαζί τους. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Κωστής Παπαγιώργης, που είναι αρκετα ενδιαφέρων κατα τ'αλλα, αλλά οι σοφίες του για τις γυναίκες, μόνο ένα συγκαταβατικό χαμόγελο μπορούν να προκαλέσουν.
Το θέμα είναι, ότι στην καθυστερημένη Ελλάδα, αυτοί οι άνθρωποι είναι ηγέτες, είναι οικογενειάρχες, είναι καθηγητές, είναι διαμορφωτές κοινής γνώμης. Και αν ίσως, ντρέπονται να βγουν και να διαλαλήσουν τον μισογυνισμό τους δημόσια (κακώς, θα έπρεπε), τον επιβάλλουν με έναν έμμεσο καθημερινό τρόπο στις φοιτήτριες τους, τις υπαλλήλους τους, τις κόρες τους. Στην δουλειά, περιμένουν ότι οι γυναίκες είναι ικανές μόνο σε ορισμένου τύπου εργασίες, και αυτές τους δίνουν. Στην οικογένεια, περιμένουν ότι τα κοριτσάκια θα κάνουν μαλαγανιές, ότι θα είναι κοκέτες, ότι θα τους αρέσει να βοηθάνε στο σπίτι, και αυτά τα μαθαίνουν να κάνουν. Στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο τους περνάνε την ιδέα ότι είναι ικανές για συγκεκριμένου τύπου σπουδές και μαθήματα ή και ακόμα ότι δεν αξίζει να ασχοληθούν πολύ με σπουδές, γιατί στην καλύτερη περιπτωση θα έχουν μια ήσσονος σημασίας δουλειά, συμπληρωματική του κύριου εισοδήματος, που θα είναι αυτό του άντρα τους.
Και μετά είναι τόσο τυφλοί, που μιλάνε για κάποια βιολογικής προέλευσης διαφορά στις ικανότητες και τη συμπεριφορά, ή για ελεύθερη επιλογή.
Κυριακή, Αυγούστου 09, 2009
Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009
megalomaniac
Αν ονειρευτείς ότι, σε κάποια εκσυγχρονισμένη εκδοχή της Παλαιάς Διαθήκης, εσύ και ο Μωυσής (που φέρνει λίγο σε Charlton Heston) είστε επιφορτιμένοι με το καθήκον να παραλάβετε τις 10 Εντολές, είσαι μεγαλομανής; Μήπως κάποιοι που σε έχουν χαρακτηρίσει 'αυταρχική' έχουν κάπου δίκιο;;
Επίσης, αν τελικά στο όνειρο όλο κάτι συμβαίνει και δεν καταφέρνεις να πάρεις τις 10 Εντολές (έχασες τους φακούς επαφής σου, σε παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο κάποιοι άσχετοι και σε ενοχλούν, δεν βρίσκεις το Σινά στον χάρτη κλπ) αυτό σημαίνει τελικά ότι δεν είσαι και τόσο μεγαλομανής, ή απλώς ότι είσαι ένας αγχωμένος μεγαλομανής;
Επίσης, αν τελικά στο όνειρο όλο κάτι συμβαίνει και δεν καταφέρνεις να πάρεις τις 10 Εντολές (έχασες τους φακούς επαφής σου, σε παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο κάποιοι άσχετοι και σε ενοχλούν, δεν βρίσκεις το Σινά στον χάρτη κλπ) αυτό σημαίνει τελικά ότι δεν είσαι και τόσο μεγαλομανής, ή απλώς ότι είσαι ένας αγχωμένος μεγαλομανής;
Σάββατο, Ιουνίου 20, 2009
Pretty on the inside?
Οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την ομορφιά, ή έτσι λέγεται. Οι άνδρες είναι αυτοί που παρασύρονται από τα γυναικεία φυσικά θέλγητρα, ενώ οι γυναίκες υποτίθεται ότι έλκονται από τη δύναμη, την εξουσία, την εξυπνάδα, ή την καλοσύνη του άλλου. Κι όμως, η ομορφιά μας σκλαβώνει όλους.
Θεωρείται ένδειξη επιφανειακότητας να διαλέγει κανείς ερωτικούς συντρόφους με βάση το πόσο τον τραβάει η εξωτερική τους εμφάνιση. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή, ότι όταν λέμε ότι θεωρούμε κάποιον ωραίο, δεν αναφερόμαστε σε κάποιου τύπου φωτογραφική ομορφιά, αλλά στο σύνολο της παρουσίας του, τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του, το πως φέρει τον ευατό του στον χώρο. Ίσως, αλλά κλίνω προς την άποψη ότι αυτό που μας αρέσει είναι το πρόσωπο και το σώμα του άλλου, και πρέπει πραγματικά να είναι πολύ ηλίθιος ή αντιπαθητικός κάποιος για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από αυτό. Ίσως να είναι τελικά απλώς ανθρώπινη αδυναμία, αλλά η έλξη που μας ασκεί κάποιος που βρίσκουμε όμορφο είναι σχεδόν ακαταμάχητη. Ακόμα και αν μας νευριάζει, ακόμα και αν τον έχουμε βαρεθεί, ακόμα και αν τον αντιπαθούμε, το μούδιασμα που νιώθουμε όταν τον ενατενίζουμε, είναι κάθε φορά το ίδιο.
Και αντίστροφα. Η ασχήμια, μπορεί να σε κάνει να αντιπαθήσεις ανθρώπους που ίσως αλλιώς θα σου ήταν αδιάφοροι, ή και συμπαθητικοί. Για παράδειγμα, ένας τύπος που είναι στο μεταπτυχιακό μαζί μου. Όλως τυχαίως, τον γνώριζα και από παλιά. Είχα να τον δω γύρω στα πέντε-έξι χρόνια, και όταν ξανασυναντηθήκαμε τρόμαξα να τον γνωρίσω. Τότε, ηταν ένα εμφανίσιμο παιδί, μελαχροινός, πολύ ψηλός και αδύνατος. Θυμάμαι ότι τον είχα θεωρήσει καλή περίπτωση. Τώρα πρέπει να έχει πάρει γύρω στα 80 κιλά. Δεν είναι μόνο του σώμα του, αλλά κυρίως το πρόσωπο του, είναι σχεδόν ένα άλλο πρόσωπο. Το να είσαι χοντρός δεν σημαίνει ότι είσαι άσχήμος, αλλά ο συγκεκριμένος ασχήμυνε πολύ. Και επίσης είναι πολύ κουραστικός ως συμφοιτητής. Έχει εμμονές με συγκεκριμένα θέματα, μιλάει πάντα κρυπτικά, και γενικώς αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα. Σε ένα μάθημα, καθώς τον κοίταζα, ενώ έκανε μια από τις ακατανόητες παρεμβάσεις του, και μετά βίας συγκρατόμουν να μην τον διακόψω, μου ήρθε στο μυαλό η παλιά του εικόνα. Άραγε αν ήταν ο παλιός, ψηλός και αδύνατος ευατός του, που είχε και αδυναμία στο ποτό, θα τον έβλεπα αλλιώς; Θα θεωρούσα την παραξενιά του γοητευτική; Το ότι μιλάει μονίμως με μισόλογα ως δείγμα μιας ρομαντικής, βασανισμένης προσωπικότητας; Την διαφορά των απόψεων μας έναυσμα για παθιασμένες συζητήσεις; Κατέληξα ότι πιθανώς, ναι, έστω και φευγαλέα. Ενώ με την τώρινη του εμφάνιση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 'δε μας παρατάς με τις βλακείες σου ρε φίλε'.
Θεωρείται ένδειξη επιφανειακότητας να διαλέγει κανείς ερωτικούς συντρόφους με βάση το πόσο τον τραβάει η εξωτερική τους εμφάνιση. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή, ότι όταν λέμε ότι θεωρούμε κάποιον ωραίο, δεν αναφερόμαστε σε κάποιου τύπου φωτογραφική ομορφιά, αλλά στο σύνολο της παρουσίας του, τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του, το πως φέρει τον ευατό του στον χώρο. Ίσως, αλλά κλίνω προς την άποψη ότι αυτό που μας αρέσει είναι το πρόσωπο και το σώμα του άλλου, και πρέπει πραγματικά να είναι πολύ ηλίθιος ή αντιπαθητικός κάποιος για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από αυτό. Ίσως να είναι τελικά απλώς ανθρώπινη αδυναμία, αλλά η έλξη που μας ασκεί κάποιος που βρίσκουμε όμορφο είναι σχεδόν ακαταμάχητη. Ακόμα και αν μας νευριάζει, ακόμα και αν τον έχουμε βαρεθεί, ακόμα και αν τον αντιπαθούμε, το μούδιασμα που νιώθουμε όταν τον ενατενίζουμε, είναι κάθε φορά το ίδιο.
Και αντίστροφα. Η ασχήμια, μπορεί να σε κάνει να αντιπαθήσεις ανθρώπους που ίσως αλλιώς θα σου ήταν αδιάφοροι, ή και συμπαθητικοί. Για παράδειγμα, ένας τύπος που είναι στο μεταπτυχιακό μαζί μου. Όλως τυχαίως, τον γνώριζα και από παλιά. Είχα να τον δω γύρω στα πέντε-έξι χρόνια, και όταν ξανασυναντηθήκαμε τρόμαξα να τον γνωρίσω. Τότε, ηταν ένα εμφανίσιμο παιδί, μελαχροινός, πολύ ψηλός και αδύνατος. Θυμάμαι ότι τον είχα θεωρήσει καλή περίπτωση. Τώρα πρέπει να έχει πάρει γύρω στα 80 κιλά. Δεν είναι μόνο του σώμα του, αλλά κυρίως το πρόσωπο του, είναι σχεδόν ένα άλλο πρόσωπο. Το να είσαι χοντρός δεν σημαίνει ότι είσαι άσχήμος, αλλά ο συγκεκριμένος ασχήμυνε πολύ. Και επίσης είναι πολύ κουραστικός ως συμφοιτητής. Έχει εμμονές με συγκεκριμένα θέματα, μιλάει πάντα κρυπτικά, και γενικώς αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα. Σε ένα μάθημα, καθώς τον κοίταζα, ενώ έκανε μια από τις ακατανόητες παρεμβάσεις του, και μετά βίας συγκρατόμουν να μην τον διακόψω, μου ήρθε στο μυαλό η παλιά του εικόνα. Άραγε αν ήταν ο παλιός, ψηλός και αδύνατος ευατός του, που είχε και αδυναμία στο ποτό, θα τον έβλεπα αλλιώς; Θα θεωρούσα την παραξενιά του γοητευτική; Το ότι μιλάει μονίμως με μισόλογα ως δείγμα μιας ρομαντικής, βασανισμένης προσωπικότητας; Την διαφορά των απόψεων μας έναυσμα για παθιασμένες συζητήσεις; Κατέληξα ότι πιθανώς, ναι, έστω και φευγαλέα. Ενώ με την τώρινη του εμφάνιση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 'δε μας παρατάς με τις βλακείες σου ρε φίλε'.
Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2009
Μόδα είναι
Είχα πάντα προβληματική σχέση με τη μόδα. Κοινώς ήμουν άσχετη. Πέραν τούτου, στόχος μου ήταν πάντα να περάσω όσο πιο απαρατήρητη γίνεται, οπότε προσπαθούσα να φοράω ότι πιο ουδέτερο και άχρωμο έβρισκα.
Πρόσφατα κατάλαβα ότι ο ασφαλέστερος τρόπος περάσεις απαρατήρητος είναι η μόδα. Όσο πιο μέσα στη μόδα είσαι, τόσο λιγότερο ξεχωρίζεις από το πλήθος. Και αν τυχόν και διαφέρεις, διαφέρεις μόνο ως μέλος μιας ομάδας, δηλαδή ως μέλος μιας ομοιότητας.
Είναι πολύ ενδιαφέρον, το πως πράγματα που είναι (ήταν) αισθητικά ή εικαστικά ουδέτερα αποκτούν σχεδόν ηθικές συνδηλώσεις, ανάλογα με το αν είναι στη μόδα. Π.χ. τα νυχάκια των ποδιών είναι 'απερποίητα' αν δεν είναι βαμμένα. Δεν είναι απλά άβαφτα, καταλαβαίνετε, πρόκειται για περίπτωση σχεδόν βρωμιάς. Τα κατσαρά (μη ισιωμένα) μαλλιά, είναι αχτένιστα, ή 'ethnic'. Δεν έχεις βαφτεί; Αποτελείς προσβολή για αυτούς που σε βλέπουν να κυκλοφορείς έτσι. Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, ως γυναίκα, ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, πρέπει να έχεις ίσια μαλλιά, να είσαι βαμμένη, να φοράς τακούνια και έχεις κάνει πεντικιούρ/μανικιούρ. Και αναφέρομαι στα minimum της mainstream μόδας, δεν πάω καν στα ρούχα.
Αντίστοιχοι και χειρότεροι κανόνες ισχύουν για την alternative μόδα, εκεί βέβαια μπορείς να παίξεις λίγο παραπάνω με τα στυλ, αρκεί να το κάνεις με παιγνιώδη στόχο. Δηλαδή μπορείς να έχεις ειρωνικά τεράστια μπλε ελεκτρικ νύχια, ή να καλλιεργήσεις ένα ειρωνικό μουστάκι, να φοράς ένα ειρωνικό κολάν κλπ.
Το κρίμα είναι ότι βλέπεις ωραίες, ξεχωριστές κοπέλες, όσο μεγαλώνουν, να αφομοιώνουν μόδα και να γίνονται κλώνοι της εικόνας που έχουν εσωτερικεύσει για τη μοντέρνα μαμά/την κυρία/την καλλιτέχνη/το στέλεχος επιχειρήσεων/την γκόμενα/ κοκ.
Πρόσφατα κατάλαβα ότι ο ασφαλέστερος τρόπος περάσεις απαρατήρητος είναι η μόδα. Όσο πιο μέσα στη μόδα είσαι, τόσο λιγότερο ξεχωρίζεις από το πλήθος. Και αν τυχόν και διαφέρεις, διαφέρεις μόνο ως μέλος μιας ομάδας, δηλαδή ως μέλος μιας ομοιότητας.
Είναι πολύ ενδιαφέρον, το πως πράγματα που είναι (ήταν) αισθητικά ή εικαστικά ουδέτερα αποκτούν σχεδόν ηθικές συνδηλώσεις, ανάλογα με το αν είναι στη μόδα. Π.χ. τα νυχάκια των ποδιών είναι 'απερποίητα' αν δεν είναι βαμμένα. Δεν είναι απλά άβαφτα, καταλαβαίνετε, πρόκειται για περίπτωση σχεδόν βρωμιάς. Τα κατσαρά (μη ισιωμένα) μαλλιά, είναι αχτένιστα, ή 'ethnic'. Δεν έχεις βαφτεί; Αποτελείς προσβολή για αυτούς που σε βλέπουν να κυκλοφορείς έτσι. Αν σέβεσαι τον εαυτό σου, ως γυναίκα, ως άνθρωπος, ως επαγγελματίας, πρέπει να έχεις ίσια μαλλιά, να είσαι βαμμένη, να φοράς τακούνια και έχεις κάνει πεντικιούρ/μανικιούρ. Και αναφέρομαι στα minimum της mainstream μόδας, δεν πάω καν στα ρούχα.
Αντίστοιχοι και χειρότεροι κανόνες ισχύουν για την alternative μόδα, εκεί βέβαια μπορείς να παίξεις λίγο παραπάνω με τα στυλ, αρκεί να το κάνεις με παιγνιώδη στόχο. Δηλαδή μπορείς να έχεις ειρωνικά τεράστια μπλε ελεκτρικ νύχια, ή να καλλιεργήσεις ένα ειρωνικό μουστάκι, να φοράς ένα ειρωνικό κολάν κλπ.
Το κρίμα είναι ότι βλέπεις ωραίες, ξεχωριστές κοπέλες, όσο μεγαλώνουν, να αφομοιώνουν μόδα και να γίνονται κλώνοι της εικόνας που έχουν εσωτερικεύσει για τη μοντέρνα μαμά/την κυρία/την καλλιτέχνη/το στέλεχος επιχειρήσεων/την γκόμενα/ κοκ.
Παρασκευή, Μαΐου 29, 2009
το κέρασμα
Τώρα τελευταία έχω ένα πρόβλημα με το κέρασμα. 'Εχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κερνάνε συνέχεια -δε μιλάω για άντρες, μάλιστα δύο από τους τέσσερις ανθρώπους που έχω στο μυαλό μου είναι γυναίκες... Δηλαδή θα βγείτε και θα σπέυσουν να πληρώσουν. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος: έχουν τα γενέθλιά τους, έχουν καιρό να σε δούνε, έχεις έρθει στη γειτονιά τους (!), πρώτη φορά βγαίνετε, τελευταία φορά βγαίνετε, έχουν κάτι ευχάριστο να γιορτάσουν, είναι λυπημένοι και θέλουν να το ρίξουν έξω, ξέρουν ότι έχεις οικονομικές δυσκολίες και θέλουν να σε βοηθήσουν, τους είχες εξυπηρετήσει σε κάτι πρόσφατα, παντρεύτηκε η κουμπάρα τους, κοκ.
Ποιό είναι το πρόβλημά τους; Πιστεύω ότι είναι τρομερά πατερναλιστικό και πατροναριστικό να σε κερνάνε χωρίς λόγο. Θέλουν να σου δείξουν ότι έχουν λεφτά; Οτι είναι large; Ότι αυτοί 'δεν είναι γύφτοι'; Θέλουν να δείξουν ότι έχουν κάποια επιφάνεια; Γιατί δηλαδή πρέπει να σου πετάνε μονίμως τα λεφτά τους στη μούρη; Σίγουρα πάντως θέλουν να επιβεβαιώσουν ένα είδος ανωτερότητας (οικονομικής, συναισθηματικής, ηθικής) σε σχέση με τους άλλους, αλλά κυρίως με εσένα που κερνάνε. Αυτή επιβολή βασίζεται στη βεβαιότητά τους ότι δε θα κάνεις μεγάλη φασαρία να μην σε κεράσουν. Δηλαδή θα επιμείνεις ότι δεν θέλεις, αλλά γελοιότητες τύπου σου χώνω λεφτά στην τσέπη δε θα κάνεις μάλλον. Οπότε ουσιαστικά σου επιβάλλουν το δικό τους, τo ευγενικό, γαλαντόμο, υποκριτικό κέρασμα τους.
Εκεί που τρελαινεται ο κεραστής είναι αν του έχει προσφέρεις εσύ κάτι πριν. Δηλαδή του έχεις κάνει ένα δώρο, ή τον έχεις βοηθήσει σε κάτι, ή (ακόμα-ακόμα) τον έχεις κεράσει γιατί γίορταζες. Εκεί θα πάθει ντελίριο μέχρι να υπεραναπληρώσει, μη και βγεις εσύ από πάνω, πρέπει πάση θυσία να ισοσκελίσει τον λογαριασμό. Θα περνάτε από μαγαζιά στο δρόμο και αν τυχόν δεις κάτι που σου αρέσει στη βιτρίνα είναι ικανός να μπουκάρει μέσα να στο αγοράσει. Πρόσεξε, μπορεί να σε παγιδεύσει -under false pretenses- να μπείτε σε κάποιο μαγαζί και καλά για να ψωνίσει αυτός. Για πότε θα σου φορτώσει οτιδήποτε έχεις τολμήσει να κοιτάξεις για πάνω από δύο δευτερόλεπτα και θα τρέξει στο ταμείο να τα πληρώσει, ούτε που θα καταλάβεις.
Τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δέχονται, γι'αυτό και προσφέρουν τόσο άγαρμπα.
Ποιό είναι το πρόβλημά τους; Πιστεύω ότι είναι τρομερά πατερναλιστικό και πατροναριστικό να σε κερνάνε χωρίς λόγο. Θέλουν να σου δείξουν ότι έχουν λεφτά; Οτι είναι large; Ότι αυτοί 'δεν είναι γύφτοι'; Θέλουν να δείξουν ότι έχουν κάποια επιφάνεια; Γιατί δηλαδή πρέπει να σου πετάνε μονίμως τα λεφτά τους στη μούρη; Σίγουρα πάντως θέλουν να επιβεβαιώσουν ένα είδος ανωτερότητας (οικονομικής, συναισθηματικής, ηθικής) σε σχέση με τους άλλους, αλλά κυρίως με εσένα που κερνάνε. Αυτή επιβολή βασίζεται στη βεβαιότητά τους ότι δε θα κάνεις μεγάλη φασαρία να μην σε κεράσουν. Δηλαδή θα επιμείνεις ότι δεν θέλεις, αλλά γελοιότητες τύπου σου χώνω λεφτά στην τσέπη δε θα κάνεις μάλλον. Οπότε ουσιαστικά σου επιβάλλουν το δικό τους, τo ευγενικό, γαλαντόμο, υποκριτικό κέρασμα τους.
Εκεί που τρελαινεται ο κεραστής είναι αν του έχει προσφέρεις εσύ κάτι πριν. Δηλαδή του έχεις κάνει ένα δώρο, ή τον έχεις βοηθήσει σε κάτι, ή (ακόμα-ακόμα) τον έχεις κεράσει γιατί γίορταζες. Εκεί θα πάθει ντελίριο μέχρι να υπεραναπληρώσει, μη και βγεις εσύ από πάνω, πρέπει πάση θυσία να ισοσκελίσει τον λογαριασμό. Θα περνάτε από μαγαζιά στο δρόμο και αν τυχόν δεις κάτι που σου αρέσει στη βιτρίνα είναι ικανός να μπουκάρει μέσα να στο αγοράσει. Πρόσεξε, μπορεί να σε παγιδεύσει -under false pretenses- να μπείτε σε κάποιο μαγαζί και καλά για να ψωνίσει αυτός. Για πότε θα σου φορτώσει οτιδήποτε έχεις τολμήσει να κοιτάξεις για πάνω από δύο δευτερόλεπτα και θα τρέξει στο ταμείο να τα πληρώσει, ούτε που θα καταλάβεις.
Τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δέχονται, γι'αυτό και προσφέρουν τόσο άγαρμπα.
Πέμπτη, Μαΐου 14, 2009
Permanently Blue
Δεν είναι τέλειο αυτό που όταν δεν υπάρχει βίντεο για ένα τραγούδι οι fans φτιάχνουν δικά τους; Που είναι διάφορα ό,τι να ναι, από το εξώφυλλο του δίσκου στατικό χωρίς καμία άλλη εικόνα, μέχρι τους στίχους απλώς να τρέχουν σε στυλ καραόκι, μέχρι το σκύλο τους να τρέχει στην αυλή, μέχρι αυτούς τους ίδιους να ερμηνεύουν lip-syncing το τραγούδι; Δε θα βάλω όμως κάτι τέτοιο, θα βάλω ένα live. Tους Chairlift τους κατέβασα μετά από μια κριτική του Ζήλου στο Αθηνόραμα (ο Ζήλος είναι πιστεύω ο στυλιστικός πατέρας των κριτικών του Φραγκούλη, αλλά στο πιο εκλεκτικο).
Oi Chairlift βγήκαν αρκετά καλοί και τo Bruises είναι το πιο κολλητικό τραγούδι του δίσκου (ή μάλλον του folder), χαρούμενο αλλά και κάπως μελαγχολικούλιιιιιιι.
Oi Chairlift βγήκαν αρκετά καλοί και τo Bruises είναι το πιο κολλητικό τραγούδι του δίσκου (ή μάλλον του folder), χαρούμενο αλλά και κάπως μελαγχολικούλιιιιιιι.
Παρασκευή, Μαΐου 08, 2009
I was me but now he's gone
Πρέπει να εξομολογηθώ ότι έχω εμμονή με αυτό το τραγούδι. Και ότι έχω μαζέψει περί τις 15 live εκτελέσεις του από το youtube και αλλού. Το σόλο της αρχής είναι από αυτά που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις κιθάρα. Είναι από αυτά που λέω αιώνια σόλο: δηλαδή το φαντάζεσαι να αντηχεί κάπου στην αιωνιότητα.
Αυτή είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις, όχι μόνο μουσικά -η φωνή του James είναι πολύ καλή εδώ- αλλά σαν σκηνοθεσία και σκηνικό. Το εντελώς μωβ σούρουπο, οι ασιάτες αστυνομικοί, οι διάφορες σημαίες, η φυλετικά απροσδιόριστη σύνθεση του πλήθους, οι μαντράχαλοι με τα κεράκια, όλα είναι κάπως εξωπραγματικά. Anyway, enjoy.
Αυτή είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις, όχι μόνο μουσικά -η φωνή του James είναι πολύ καλή εδώ- αλλά σαν σκηνοθεσία και σκηνικό. Το εντελώς μωβ σούρουπο, οι ασιάτες αστυνομικοί, οι διάφορες σημαίες, η φυλετικά απροσδιόριστη σύνθεση του πλήθους, οι μαντράχαλοι με τα κεράκια, όλα είναι κάπως εξωπραγματικά. Anyway, enjoy.
Σάββατο, Απριλίου 25, 2009
Άνω Πατήσια / Κάτω Πατήσια (;)
Συζήτηση μεταξύ δύο ανρθώπων: εμού και μίας... ανωπατησιώτισσας. Σε αγκύλη οι σκέψεις μου και η περιγραφή του σκηνικού..
Εγώ: Που μένεις;
Αυτή: Άνω Πατήσια. Καμία σχέση με τα Κάτω Πατήσια, βασικά είμαι πολύ ψηλά, είμαι πολύ πιο πάνω και από το κάτω μέρος των Άνω Πατησιών.
Εγώ: Μάλιστα... [whatever].
Αυτή: Εσύ;
Εγώ: Πλατεία Αμερικής.
Αυτή: [γελάει δήθεν ένοχα με το χεράκι μπροστά στο στόμα] Ωχ... συγγνώμη ρε συ... [παρατεταμένο χαρούμενο βλέμμα πάνω από το χεράκι].
Εγώ: Γιατί, τι έγινε;
Αυτή: Ε, ξέρεις, Πλατεία Αμερικής, Κάτω Πατήσια δεν είναι; Επειδή τόνισα πριν ότι δεν μένω Κάτω Πατήσια.
Εγώ: Ε, δεν είναι και πολύ ωραία τα Κάτω Πατήσια εδώ που τα λέμε. Αλλά, όχι ότι με πειράζει, η Πλατεία Αμερικής δεν είναι Κάτω Πατήσια. Η δικιά σου γειτονιά είναι όντως πολύ όμορφη [ας κάνω την καλή για να ηρεμήσει].
Αυτή: Χμμ... ναι μάλλον έχεις δίκιο, τα Κάτω Πατήσια ξεκινάνε από την Κολιάτσου, έτσι δεν είναι;
Εγώ: [όχι ακριβώς, βασικά τα Κάτω Πατήσια ορίζονται περισσότερο σε σχέση με την Αχαρνών, αλλά βαριέμαι τώρα]. Ναι, ας πούμε.
Αυτή: Δίπλα στη Φυλής δεν είσαι;
Εγώ: ??? Η Φυλής είναι πέντε-έξι δρόμους πιο κάτω από μένα.
Αυτή: [παιχνιδιάρικα] Έλα τώρα, άστα αυτά. Έχω φίλη που μένει Κάτω Πατήσια [άντε πάλι] και ξέρω που είναι η Φυλής, ακριβώς κάτω από εκεί που μένεις είναι.
Εγώ: Καλά, δεν πρέπει να πάρω και λεωφορείο για να πάω, αλλά δεν είναι και ακριβώς από κάτω. Τέλος πάντων, ούτως ή άλλως το κακόφημο κομμάτι της Φυλής είναι προς τη Βικτώρια.
Αυτή: Ναι το ξέρω [γιατί ξεκίνησες τότε αυτή την κουβέντα μαλακισμένη;].
Εγώ: Και να σου πω την αλήθεια, είναι και κάπως παρεξηγημένη η Φυλής, είναι συμπαθητικός δρόμος.
Αυτή [ανθυποκαγχασμός]: 'Συμπαθητικός' δρόμος;; Τι πάει να πει αυτό;
Εγώ: Εννοώ έχει δέντρα, είναι αρκετά φαρδύς αλλά και ήσυχος, δεν έχει άσχημες πολυκατοικίες.
Αυτή [εντονότερος καγχασμός]: Α, ναι και είναι ο μοναδικός δρόμος στην Αθήνα που έχει ψωρο-νερατζιές... Ησυχος τι εννοείς; Πιό ήσυχος από την Πατησίων;
Εγώ: Να σου πω δεν ξέρω καν αν είναι νερατζιές, πάντως δεν έχουν και όλοι οι δρόμοι στην Αθήνα δέντρα, μακάρι να είχαν.
Αυτή: Ναι, στον δρόμο που μένω δεν έχει καθόλου δέντρα [μπα, υπάρχει δρόμος στα παραδεισένια Άνω Πατήσια που δεν έχει δέντρα;]. Είναι πολύ όμορφα στη γειτονιά μου πάντως, όλο καινούριες πολυκατοικίες. Εσύ γιατί μένεις εκεί, μένουν οι γονείς σου;
Εγώ: Όχι, οι γονείς μου μένουν πιο πέρα. Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτές τις περιοχές γιατί έχουν πολλούς μετανάστες.
Αυτή [προσβεβλημένο/σοκαρισμένο ύφος]: Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες. Εγώ μεγάλωσα με μετανάστες. Δίπλα μας έμεναν κάτι Πακιστανοί και είχαμε πολύ καλές σχέσεις, τους δίναμε το αλάτι, μαχαιροπίρουνα. Μια χαρά είναι οι ξένοι, δεν το λέω για αυτό.
Εγώ: Στην Πλατεία Αμερικής οι περισσότεροι είναι μαύροι.
Αυτή: Είδες; [συγκαταβατικό/ενθαρρυντικό ύφος]. Βλέπεις και ωραία παλληκάρια, είναι ωραίοι οι μαύροι. Αυτο που δεν μου αρέσει εμένα είναι όταν δημιουργούνται γκέτα.
Εγώ: [πως να μην δημιουργούνται 'γκέτα' όταν όλοι οι Έλληνες είναι ευατούληδες, συμπεγματικοί αρχοντοχωριάτες σαν κι εσένα;] Ναι. Τι να σου πω, πάντως η περιοχή που μένω εμένα μου αρέσει. Έχει ωραίες πολυκατοικίες, πολλά νεοκλασσικά, σπίτια της δεκαετίας του 30... Εντάξει της λείπει το πράσινο, και είναι κάπως στριμωγμένα, αλλά έτσι είναι όλη η Αθήνα. Αρχιτεκτονικά πάντως, είναι από τις περιοχές που έχουν πολύ ενδιαφέρον, δε θα μπορούσα να μένω σε μια γειτονιά χωρίς προσωπικότητα, με αυτές τις κιτς καινούριες πολυκατοικίες [αρχίζω και εγώ να γίνομαι κακούλα].
Αυτή: Τι;; Το 60 δεν χτίστηκε όλη αυτή η περιοχή; Με τις απαίσιες πολυκατοικίες χωρίς μπαλκόνια;
Εγω: [εντάξει δεν αντέχω άλλο]. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΟΠΕΛΙΑ#$%$&^$^$Η&>$%&$&^$#%^$%^&$^&^#$ [της χώνω δύο ξανάστροφές και φεύγω]
Δυστυχώς δεν τελείωσε έτσι το σκηνικό... Συνεχίστηκε βασανιστικά με αντεγκλήσεις εκατέρωθεν. Και αυτή η συζήτηση έχει επαναλφεί με διάφορες παραλλαγές και διάφορα άτομα -αν και η συγκεκριμένη τύπισσα παίρνει βραβείο μαλακιας.
Η δικιά μου απορία είναι: Τι ζόρι τραβάνε αυτοι με εμάς; Εγώ αν είχα επιλέξει τη γειτονιά μου και ήμουν ευχαριστημένη με την ποιότητα ζωής εκει, ούτε που θα με ένοιαζε αν κάποιος έμενε σε 'υποβαθμισμένη' -my ass- γειτονιά. Θα τον λυπόμουν κιόλας και από καλοσύνη θα ήμουν έξτρα ευγενική μαζί του.
Δηλαδή, είμαστε πολύ γελοίοι εμείς οι Έλληνες. Βρίζουμε, λοιδωρούμε και υποτιμάμε ασταματάστητα -όχι μόνο στις παρέες, αλλά και απο τα ΜΜΕ- όσους έχουν μείνει στο κέντρο, και μετά κλαψουρίζουμε ότι το κέντρο έχει εγκαταλειφθεί, ότι έχει γίνει γκέτο, ότι είναι βρώμικο κλπ κλπ. Αλλά τέτοιοι υποκριτές είμαστε.
Εγώ: Που μένεις;
Αυτή: Άνω Πατήσια. Καμία σχέση με τα Κάτω Πατήσια, βασικά είμαι πολύ ψηλά, είμαι πολύ πιο πάνω και από το κάτω μέρος των Άνω Πατησιών.
Εγώ: Μάλιστα... [whatever].
Αυτή: Εσύ;
Εγώ: Πλατεία Αμερικής.
Αυτή: [γελάει δήθεν ένοχα με το χεράκι μπροστά στο στόμα] Ωχ... συγγνώμη ρε συ... [παρατεταμένο χαρούμενο βλέμμα πάνω από το χεράκι].
Εγώ: Γιατί, τι έγινε;
Αυτή: Ε, ξέρεις, Πλατεία Αμερικής, Κάτω Πατήσια δεν είναι; Επειδή τόνισα πριν ότι δεν μένω Κάτω Πατήσια.
Εγώ: Ε, δεν είναι και πολύ ωραία τα Κάτω Πατήσια εδώ που τα λέμε. Αλλά, όχι ότι με πειράζει, η Πλατεία Αμερικής δεν είναι Κάτω Πατήσια. Η δικιά σου γειτονιά είναι όντως πολύ όμορφη [ας κάνω την καλή για να ηρεμήσει].
Αυτή: Χμμ... ναι μάλλον έχεις δίκιο, τα Κάτω Πατήσια ξεκινάνε από την Κολιάτσου, έτσι δεν είναι;
Εγώ: [όχι ακριβώς, βασικά τα Κάτω Πατήσια ορίζονται περισσότερο σε σχέση με την Αχαρνών, αλλά βαριέμαι τώρα]. Ναι, ας πούμε.
Αυτή: Δίπλα στη Φυλής δεν είσαι;
Εγώ: ??? Η Φυλής είναι πέντε-έξι δρόμους πιο κάτω από μένα.
Αυτή: [παιχνιδιάρικα] Έλα τώρα, άστα αυτά. Έχω φίλη που μένει Κάτω Πατήσια [άντε πάλι] και ξέρω που είναι η Φυλής, ακριβώς κάτω από εκεί που μένεις είναι.
Εγώ: Καλά, δεν πρέπει να πάρω και λεωφορείο για να πάω, αλλά δεν είναι και ακριβώς από κάτω. Τέλος πάντων, ούτως ή άλλως το κακόφημο κομμάτι της Φυλής είναι προς τη Βικτώρια.
Αυτή: Ναι το ξέρω [γιατί ξεκίνησες τότε αυτή την κουβέντα μαλακισμένη;].
Εγώ: Και να σου πω την αλήθεια, είναι και κάπως παρεξηγημένη η Φυλής, είναι συμπαθητικός δρόμος.
Αυτή [ανθυποκαγχασμός]: 'Συμπαθητικός' δρόμος;; Τι πάει να πει αυτό;
Εγώ: Εννοώ έχει δέντρα, είναι αρκετά φαρδύς αλλά και ήσυχος, δεν έχει άσχημες πολυκατοικίες.
Αυτή [εντονότερος καγχασμός]: Α, ναι και είναι ο μοναδικός δρόμος στην Αθήνα που έχει ψωρο-νερατζιές... Ησυχος τι εννοείς; Πιό ήσυχος από την Πατησίων;
Εγώ: Να σου πω δεν ξέρω καν αν είναι νερατζιές, πάντως δεν έχουν και όλοι οι δρόμοι στην Αθήνα δέντρα, μακάρι να είχαν.
Αυτή: Ναι, στον δρόμο που μένω δεν έχει καθόλου δέντρα [μπα, υπάρχει δρόμος στα παραδεισένια Άνω Πατήσια που δεν έχει δέντρα;]. Είναι πολύ όμορφα στη γειτονιά μου πάντως, όλο καινούριες πολυκατοικίες. Εσύ γιατί μένεις εκεί, μένουν οι γονείς σου;
Εγώ: Όχι, οι γονείς μου μένουν πιο πέρα. Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτές τις περιοχές γιατί έχουν πολλούς μετανάστες.
Αυτή [προσβεβλημένο/σοκαρισμένο ύφος]: Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες. Εγώ μεγάλωσα με μετανάστες. Δίπλα μας έμεναν κάτι Πακιστανοί και είχαμε πολύ καλές σχέσεις, τους δίναμε το αλάτι, μαχαιροπίρουνα. Μια χαρά είναι οι ξένοι, δεν το λέω για αυτό.
Εγώ: Στην Πλατεία Αμερικής οι περισσότεροι είναι μαύροι.
Αυτή: Είδες; [συγκαταβατικό/ενθαρρυντικό ύφος]. Βλέπεις και ωραία παλληκάρια, είναι ωραίοι οι μαύροι. Αυτο που δεν μου αρέσει εμένα είναι όταν δημιουργούνται γκέτα.
Εγώ: [πως να μην δημιουργούνται 'γκέτα' όταν όλοι οι Έλληνες είναι ευατούληδες, συμπεγματικοί αρχοντοχωριάτες σαν κι εσένα;] Ναι. Τι να σου πω, πάντως η περιοχή που μένω εμένα μου αρέσει. Έχει ωραίες πολυκατοικίες, πολλά νεοκλασσικά, σπίτια της δεκαετίας του 30... Εντάξει της λείπει το πράσινο, και είναι κάπως στριμωγμένα, αλλά έτσι είναι όλη η Αθήνα. Αρχιτεκτονικά πάντως, είναι από τις περιοχές που έχουν πολύ ενδιαφέρον, δε θα μπορούσα να μένω σε μια γειτονιά χωρίς προσωπικότητα, με αυτές τις κιτς καινούριες πολυκατοικίες [αρχίζω και εγώ να γίνομαι κακούλα].
Αυτή: Τι;; Το 60 δεν χτίστηκε όλη αυτή η περιοχή; Με τις απαίσιες πολυκατοικίες χωρίς μπαλκόνια;
Εγω: [εντάξει δεν αντέχω άλλο]. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΟΠΕΛΙΑ#$%$&^$^$Η&>$%&$&^$#%^$%^&$^&^#$ [της χώνω δύο ξανάστροφές και φεύγω]
Δυστυχώς δεν τελείωσε έτσι το σκηνικό... Συνεχίστηκε βασανιστικά με αντεγκλήσεις εκατέρωθεν. Και αυτή η συζήτηση έχει επαναλφεί με διάφορες παραλλαγές και διάφορα άτομα -αν και η συγκεκριμένη τύπισσα παίρνει βραβείο μαλακιας.
Η δικιά μου απορία είναι: Τι ζόρι τραβάνε αυτοι με εμάς; Εγώ αν είχα επιλέξει τη γειτονιά μου και ήμουν ευχαριστημένη με την ποιότητα ζωής εκει, ούτε που θα με ένοιαζε αν κάποιος έμενε σε 'υποβαθμισμένη' -my ass- γειτονιά. Θα τον λυπόμουν κιόλας και από καλοσύνη θα ήμουν έξτρα ευγενική μαζί του.
Δηλαδή, είμαστε πολύ γελοίοι εμείς οι Έλληνες. Βρίζουμε, λοιδωρούμε και υποτιμάμε ασταματάστητα -όχι μόνο στις παρέες, αλλά και απο τα ΜΜΕ- όσους έχουν μείνει στο κέντρο, και μετά κλαψουρίζουμε ότι το κέντρο έχει εγκαταλειφθεί, ότι έχει γίνει γκέτο, ότι είναι βρώμικο κλπ κλπ. Αλλά τέτοιοι υποκριτές είμαστε.
Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2009
Make you up
Παρατήρησα ότι τώρα τελευταία το makeup είναι της μόδας. Και δεν μιλάμε για το κλασσικό βάψιμο τύπου μάσκαρα-ρουζ-λιπ γκλος αλλά για εξτραβαγκάντζες με πράσινες σκιές στο μέτωπο, βλεφαρίδες-νυχτερίδα, μπλέ ρουζ στα μάγουλα, πράσινο λιπ γκλος στο πηγούνι, χρυσόσκονη στον λαιμό και γενικώς ένα βάψιμο που θυμίζει περισσότερο κλόουν, ντραγκ κουίν, αναγεννησιακό πίνακα, θέατρο καμπούκι, κινέζικη όπερα, πατρινό καρναβάλι, πείτε το όπως θέλετε.
Ποιοί όμως ήταν οι πρώτοι διδάξαντες; Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αγόρια με makeup, και γνωρίζω ότι με ρίμελ έχουν εμφανιστεί διάφοροι ήδη από τη δεκαετία του εξήντα, όπως ο Mick Jagger (κυρίως στο Performance) και ο Marc Bolan, αλλά αυτοί έκαναν ελαφριά χρήση της μπογιάς και του πινέλου. Εδώ μιλάμε για afficionados του makeup, για ανρθώπους που έκαναν το makeup τέχνη, κεντρικό κομμάτι της σκηνικής τους παρουσίας και της καλλιτεχνικής τους περσόνας. Δηλαδή μιλάμε για τον Bowie... Δεν είναι πανέμορφος;
Είναι τρομέρο πόσο σύγχρονη φαίνεται αυτή η φωτογραφία. Και πόσο τον έχουν αντιγράψει οι Empire of the Sun.
Υστερόγραφο/Honorable Mention 2 : Τα σακάκια του Brandon Flowers. Δεν είναι μακιγιάζ, το ξέρω, αλλά είναι αρκετά θεατρικό. Go Brandon. Είσαι σε καλό δρόμο, αλλά μην περιμένεις να γεράσεις για να αρχίζεις να βάφεσαι. Δεν γίνεται να φοράς τέτοια σακκάκια χωρίς makeup, είναι σαν να αφήνεις μισοτελειωμένη τη δουλειά.
Ευτυχώς δε, βλέπω ότι το κάνουν και κοπελίτσες πιά. Γιατί όπως θα δείτε παρακάτω, οι πιο παράτολμοι του extreme makeup ήταν πάντα οι άντρες. Κάτι σαν τους σεφ: οι γυναίκες το κάνουν κάθε μέρα, αλλά οι άντρες μεγαλουργούν. Όλα αυτά βέβαια στην ανδροκρατική κοινωνία του παρελθόντος, που ήθελε την κοπελίτσα να βάφεται καθως πρέπει μανταμίτσα για να είναι ομορφούλα και βρει γαμβρό, ένω τώρα βάφεται σαν την μεθυσμένη ξαδέλφη της Divine σε αποκριάτικο πάρτι για να δείξει ότι είναι εναλλάκτικ. Και αυτό είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Πιο δημιουργικό.
Ποιοί όμως ήταν οι πρώτοι διδάξαντες; Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα αγόρια με makeup, και γνωρίζω ότι με ρίμελ έχουν εμφανιστεί διάφοροι ήδη από τη δεκαετία του εξήντα, όπως ο Mick Jagger (κυρίως στο Performance) και ο Marc Bolan, αλλά αυτοί έκαναν ελαφριά χρήση της μπογιάς και του πινέλου. Εδώ μιλάμε για afficionados του makeup, για ανρθώπους που έκαναν το makeup τέχνη, κεντρικό κομμάτι της σκηνικής τους παρουσίας και της καλλιτεχνικής τους περσόνας. Δηλαδή μιλάμε για τον Bowie... Δεν είναι πανέμορφος;
Διορώθστε με αν κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι κανείς τραγουδιστής μετά τον Bowie δε δούλεψε τόσο επιτυχημένα το makeup -και τα κουστούμια, και τις περσόνες και την όλη δραματικότητα/θεατρικότητα του πράγματος.
Επάξιος ακόλουθος -στον τομέα του makeup- μέχρι τώρα, μόνο ο Adam Ant, τον οποίον όσοι πέρασαν ροκ εφηβεία στην Ελλάδα τέλη '80 έχουν μάθει να περιφρονούν (πολύ pop και gay) αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από πολύ όμορφος, εφευρετικός στο ψιμμύθιο και τα ενδύματα (ήταν ο πρώτος που λάνσαρε τον συνδυασμό δανδή/πειρατή -βλ. Jack Sparrow) έχει βγάλει και καναδυό καλούς δίσκους. Ω, ναι.
Είναι τρομέρο πόσο σύγχρονη φαίνεται αυτή η φωτογραφία. Και πόσο τον έχουν αντιγράψει οι Empire of the Sun.
Και φυσικά, η γυναίκα που έχει γίνει icon για όλες τις rock/alternative/indie τραγουδίστριες όσον αφορά βάψιμο, ντύσιμο, στυλ και ερμηνεία. Θεά η Siouxie, η πρώτη που δεν βγήκε να τραγουδήσει σαν κοριτσάκι ή σαν γκόμενα , αλλά 'σαν πολεμιστής'.
Honorable mention στον Nick Rhodes των Duran Duran o οποίος δεν έκανε κάτι ιδιαίτερα πρωτοπόρο, βαφόταν απλά ακριβώς όπως όλες οι γυναίκες στα 80's.
Λείπει ο Μάης από τη Σαρακοστή; Λείπει ο Robert Smith από ποστ για το μακιγιάζ; Δε θεωρώ ότι έκανε και κάτι σπουδαίο σε αυτόν τον τομέα, απλά φόραγε πολύ μολύβι. Και έξασε και το μαλλί. Και έβαζε το κραγιόν έξω από τη γραμμή των χειλιών. Όπως και να έχει, με αυτές τις τρεις απλες κινήσεις έφτιαξε ένα αθάνατο look, που έχει επηράσει και επηρεάζει ακόμα πολύ κόσμο.
Honorable mention στον Nick Rhodes των Duran Duran o οποίος δεν έκανε κάτι ιδιαίτερα πρωτοπόρο, βαφόταν απλά ακριβώς όπως όλες οι γυναίκες στα 80's.
Και τώρα ας μεταφερθούμε στην Αμερική. Ξέρω ότι κάποιοι σκεφτήκατε ήδη κάποιους βαψομανείς που δεν έχουν αναφερθεί μέχρι τώρα. Είχα αισθητικό δίλημμα αν έπρεπε να τους αναφέρω, γιατι αν πάρω αυτό τον δρόμο (του μέταλ, τον αγύριστο) θα πρέπει να μιλήσω για κάθε καραγκιόζη που βάζει αλεύρι 100 στο πρόσωπο και krayola no.0 στο μάτι για να τρομάξει τον κόσμο. Η θεωρία μου είναι ότι οι Αμερικάνοι δεν καταλαβαίνουν το makeup στους άντρες. Η μάλλον τον συνδυασμό makeup/κιθάρες/άντρες. Συνήθως παρουσιάζεται ως κάτι απλά τρομακτικό/αλλόκοτο και πολύ σπάνια ως σέξι (εγώ το βρίσκω πολύ σέξι). Μάλλον δεν αισθάνονται άνετα με τη γυναικεία τους πλευρά; Ή με τις πιο περίπλοκες ερμηνείες/αποχρώσες των πραγματών; Ή με το παιγνίδι;
Άλλος ασχημάντρας ο Μarylin. Και εδώ καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής φωτογραφία. Αγάπη μου, άκου να σου πω κάτι: ο Bowie ήταν αστεράνθρωπος από έναν μακρινό πλανήτη και η μια κόρη του ενός ματιού του ήταν μεγαλύτερη από την άλλη εκ γεννετής, εσύ είσαι ένα σπασικλάκι από το Οχάιο που πρέπει να βάλει φακό επαφής για να κάνει το ένα μάτι να φαίνεται αλλιώτικό από το άλλο. So sad. Παίρνεις πόντους για την προσπάθεια πάντως.
Και τέλος, η νέα γενιά.... Χωρίς σειρά προτίμησης, οι Empire of the Sun, η Lady Gaga και η Bat for Lashes. Δεν ξέρω τι θέλουν να μας πουν τα παιδιά αυτά. Το makeup είναι απλά ένα gimmick για να πουλήσουν δίσκους ή το εννοούν; Πιο πολύ απ'όλους με πείθει η Lady Gaga, γιατί έχει δουλέψει σε καμπαρέ και γιατί πρέπει να είναι πραγματικά θεόμουρλη.
Τελοσπάντων (αναστεναγμός) αρχίζω με μια συμπάθεια μου, τον Alice Cooper. O Alice έχει βγάλει ωραία τραγούδια τη δεκατία του 70, αγοράστε ένα best (προτείνω το Mascara and Monsters) και σλιζ-ροκάρετε (ή σοκ-ροκάρετε αν προτιμάτε) χωρίς ενοχές. Μιας και το είπα, πάω να βάλω στο Muscle of Love να παίζει...
Πιστέψτε με, προσπάθησα πάρα μα πάρα πολύ να βρω μια μη-σιχαμένη φωτογραφία των Κiss. Και ναι, αυτή ήταν η λιγότερη σιχαμένη που βρήκα. Δε ξέρω τι να πω, έχω διαβάσει ότι έχουν πατεντάρει το μακιγιάζ τους και ο Billy Corgan τους αναφέρει ως μεγάλη επιρροή.
Άλλος ασχημάντρας ο Μarylin. Και εδώ καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί μια αξιοπρεπής φωτογραφία. Αγάπη μου, άκου να σου πω κάτι: ο Bowie ήταν αστεράνθρωπος από έναν μακρινό πλανήτη και η μια κόρη του ενός ματιού του ήταν μεγαλύτερη από την άλλη εκ γεννετής, εσύ είσαι ένα σπασικλάκι από το Οχάιο που πρέπει να βάλει φακό επαφής για να κάνει το ένα μάτι να φαίνεται αλλιώτικό από το άλλο. So sad. Παίρνεις πόντους για την προσπάθεια πάντως.
Και τέλος, η νέα γενιά.... Χωρίς σειρά προτίμησης, οι Empire of the Sun, η Lady Gaga και η Bat for Lashes. Δεν ξέρω τι θέλουν να μας πουν τα παιδιά αυτά. Το makeup είναι απλά ένα gimmick για να πουλήσουν δίσκους ή το εννοούν; Πιο πολύ απ'όλους με πείθει η Lady Gaga, γιατί έχει δουλέψει σε καμπαρέ και γιατί πρέπει να είναι πραγματικά θεόμουρλη.
Πέμπτη, Μαρτίου 05, 2009
Τα ύπουλα greeklish είναι τα καλύτερα
Δεν είμαι γλωσσοαμύντορας, ούτε πιουρίστας της ελληνικής γλώσσας (εξού και η λέξη πιουρίστας...). Πιστεύω ότι οι γλώσσες είναι ζωντανές, κινούνται, εξελίσσονται και στη διαδικασία αυτή νέες λέξεις, αλλά και νέοι τρόποι ομιλίας γεννιούνται και πεθαίνουν. Όλα είναι θεμιτά...κατά κάποιο τρόπο.
Ούτε εγώ γνωρίζω που ακριβώς πρέπει να βάλουμε τα όρια, αλλά κάπου πρέπει να μπουν. Δεν υπάρχει άλλο κριτήριο πέρα από το αισθητήριο της γλώσσας του καθενος. Καποια πράγματα ακούγονται άσχημα. Σε σένα θα μου πεις. ΟΚ, σε μένα.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι ούτε η ασυνταξία ούτε τα λάθη, αλλά η τεμπελιά των γράφοντων. Εξηγούμαι: τα ατοπήματα στα οποία θα αναφερθώ αφορούν κακομεταφρασμένα αγγλικά. Όχι απαραίτητα από κείμενα, κυρίως -υποθέτω- από το κεφάλι των γραφόντων. Όταν τα περισσότερα κείμενα που διαβάζεις είναι στα αγγλικά, είναι φυσιολογικό να σου έρχεται πιο εύκολα η αγγλική εκφραση, παρά η ελληνική.
Δεν βλάπτει όμως να σκεφτόμαστε και λίγο αν αυτό που γράφουμε έχει νόημα στα ελληνικά, ετσί όπως μιλιούνται τώρα τουλάχιστον... Και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε κάτι δημιουργικά. Για ακραίες λεκτικές ακροβασίες γράψτε ποίημα παιδιά, όχι κριτική κινηματογράφου. Όλα τα παραδείγματα είναι από το περιοδικό Σινεμά, το οποίο και συμπαθώ -αρκετά, αλλά μάλλον πρέπει να προσλάβει καλύτερους διορθωτές, ή να περνάει μερικά κείμενα από κάποιο ειδικο πρόγραμμα "αποαγγλοποίησης".
Να πω βέβαια, ότι μερικές φορές η απευθείας μετάφραση είναι πετυχημένη, αλλά αυτό συμβαίνει όταν η ίδια η αγγλική λέξη έχει ελληνικές ρίζες: π.χ. emblematic (εμβληματικός), dystopia (δυστοπία). Ακόμα βέβαια να βρεθεί ο μάγκας που θα μεταφράσει έξυπνα το iconic. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια κλασικά δείγματα αγγλοελληνικούρας:
-"δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται"
πως λέμε "as good as it gets"... είναι τόσο ασύντακτο όσο ακούγεται!
-"με περισσότερο αίμα απ'όσο μπορεί να αντέξει"
ό,τι πάρεις όσο-όσο τελικά.
-"τα μεγάλα 'κοχόνες' του σκηνοθέτη του"
πες αρχίδια, δεν πειράζει. καταλαβαίνουμε.
-"χρειάστηκε διπλή θέαση"
όλοι μαζί:
science fiction/double feature/doctor x/will build a creature,
βρε Μανώλη Τραμπαρίφα/βάλε τη διπλή ταρίφα
-"σαγηνευτικά κατεστραμένος χαρακτήρας" "εξωγήινων διαστάσεων μελόδραμα" "υπέροχα νατουραλιστική ταινία"
δε θέλω να είμαι πολύ αυστηρή, δεν είναι ακριβώς λάθος. απλώς το όλο σύστημα "επίρρημα/επίθετο + μετοχή/επίθετο + ουσιαστικό " είναι άκομψο. wonderfully broken...greek.
-"το κυνήγι που εξαπέλυσε το FBI απέναντι σε..."
το κυνήγι εξαπολύεται εναντίον κάποιου και όχι απέναντι σε κάποιον
-"στο επεισόδιο όπου η σειρά σπάει τον τέταρτο τοίχο"
παιδιά πότε έσπασαν οι άλλοι τρεις; ζούμε αλήθεια ακόμα στις εποχές που πρέπει να χρησιμοποιείς κακοχωνεμένες αγγλικές/αμερικάνικες εκφράσεις για να δείξεις ότι είσαι au courrant; γιατί να σταματήσουμε στον τέταρτο τοίχο; γιατί όχι "στο επεισόδιο που η σειρά πήδηξε τον καρχαρία";;
-"ο κοινωνικά άβολος πιτσιρικάς"
υποθέτω μετάφραση του socially akward/ self-conscious/ inept; άβολα είναι τα καθίσματα, οι καταστάσεις... ενίοτε και οι εκφράσεις...
-"βομβαστικό σάουντρακ"
το σάουντρακ το λέμε, το βομβαστικό... χμμ.... όχι ακόμα. αλλά χάρη στο Σινεμά, ποτέ δεν ξέρεις:) στην τελική γράψε "μπομπάστικ σάουντρακ", να υπάρχει και συνοχή στην απόδοση.
-"υπνωτική φωνή"
μετάφραση του hypnotic, μόνο που το υπνωτικό στα ελληνικά είναι χάπι. υπνωτιστική φωνή, καλύτερα.
-"εξήγηση στο φονικό μένος...δε δίνεται"
εξήγηση για... ΓΙΑ το φονικό μένος.
-"πιστεύοντας ότι είχα εξανλήσει το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος από τις πιο σημαντικές του προσθήκες"
;;; τι είναι το συγκεκριμένο είδος, στοκ;; γιατί, οι προσθήκες τι σας λένε;; το 'εξαντλώ από';; άστο, κάψτο, σε καμιά γλώσσα δε βγάζει νόημα.
-"να γελάσεις, να προκληθείς, να ανοίξεις διάλογο με την ταινία"
να προκληθείς; ασε προκλήθηκα χτες σε μονομαχία και είμαι λίγο αγχωμένη.
Υπάρχουν κι άλλα, αλλά ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Άσε που δε τη θέλω τη θέση της διορθώτριας στο Σινεμά. Δε τη θέλω σου ΛΕΩΩΩΩΩΩ.........................
Εν κατακλείδι: Το ξέρω ότι όλοι χρησιμοποιούμε αγγλικούρες όταν μιλάμε, αλλά λίγο γούστο και φαντασία δε βλάπτουν, ειδικά στον γραπτό λόγο.
Ούτε εγώ γνωρίζω που ακριβώς πρέπει να βάλουμε τα όρια, αλλά κάπου πρέπει να μπουν. Δεν υπάρχει άλλο κριτήριο πέρα από το αισθητήριο της γλώσσας του καθενος. Καποια πράγματα ακούγονται άσχημα. Σε σένα θα μου πεις. ΟΚ, σε μένα.
Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο δεν είναι ούτε η ασυνταξία ούτε τα λάθη, αλλά η τεμπελιά των γράφοντων. Εξηγούμαι: τα ατοπήματα στα οποία θα αναφερθώ αφορούν κακομεταφρασμένα αγγλικά. Όχι απαραίτητα από κείμενα, κυρίως -υποθέτω- από το κεφάλι των γραφόντων. Όταν τα περισσότερα κείμενα που διαβάζεις είναι στα αγγλικά, είναι φυσιολογικό να σου έρχεται πιο εύκολα η αγγλική εκφραση, παρά η ελληνική.
Δεν βλάπτει όμως να σκεφτόμαστε και λίγο αν αυτό που γράφουμε έχει νόημα στα ελληνικά, ετσί όπως μιλιούνται τώρα τουλάχιστον... Και να προσπαθούμε να μεταφράσουμε κάτι δημιουργικά. Για ακραίες λεκτικές ακροβασίες γράψτε ποίημα παιδιά, όχι κριτική κινηματογράφου. Όλα τα παραδείγματα είναι από το περιοδικό Σινεμά, το οποίο και συμπαθώ -αρκετά, αλλά μάλλον πρέπει να προσλάβει καλύτερους διορθωτές, ή να περνάει μερικά κείμενα από κάποιο ειδικο πρόγραμμα "αποαγγλοποίησης".
Να πω βέβαια, ότι μερικές φορές η απευθείας μετάφραση είναι πετυχημένη, αλλά αυτό συμβαίνει όταν η ίδια η αγγλική λέξη έχει ελληνικές ρίζες: π.χ. emblematic (εμβληματικός), dystopia (δυστοπία). Ακόμα βέβαια να βρεθεί ο μάγκας που θα μεταφράσει έξυπνα το iconic. Πάμε λοιπόν να δούμε κάποια κλασικά δείγματα αγγλοελληνικούρας:
-"δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο ακούγεται"
πως λέμε "as good as it gets"... είναι τόσο ασύντακτο όσο ακούγεται!
-"με περισσότερο αίμα απ'όσο μπορεί να αντέξει"
ό,τι πάρεις όσο-όσο τελικά.
-"τα μεγάλα 'κοχόνες' του σκηνοθέτη του"
πες αρχίδια, δεν πειράζει. καταλαβαίνουμε.
-"χρειάστηκε διπλή θέαση"
όλοι μαζί:
science fiction/double feature/doctor x/will build a creature,
βρε Μανώλη Τραμπαρίφα/βάλε τη διπλή ταρίφα
-"σαγηνευτικά κατεστραμένος χαρακτήρας" "εξωγήινων διαστάσεων μελόδραμα" "υπέροχα νατουραλιστική ταινία"
δε θέλω να είμαι πολύ αυστηρή, δεν είναι ακριβώς λάθος. απλώς το όλο σύστημα "επίρρημα/επίθετο + μετοχή/επίθετο + ουσιαστικό " είναι άκομψο. wonderfully broken...greek.
-"το κυνήγι που εξαπέλυσε το FBI απέναντι σε..."
το κυνήγι εξαπολύεται εναντίον κάποιου και όχι απέναντι σε κάποιον
-"στο επεισόδιο όπου η σειρά σπάει τον τέταρτο τοίχο"
παιδιά πότε έσπασαν οι άλλοι τρεις; ζούμε αλήθεια ακόμα στις εποχές που πρέπει να χρησιμοποιείς κακοχωνεμένες αγγλικές/αμερικάνικες εκφράσεις για να δείξεις ότι είσαι au courrant; γιατί να σταματήσουμε στον τέταρτο τοίχο; γιατί όχι "στο επεισόδιο που η σειρά πήδηξε τον καρχαρία";;
-"ο κοινωνικά άβολος πιτσιρικάς"
υποθέτω μετάφραση του socially akward/ self-conscious/ inept; άβολα είναι τα καθίσματα, οι καταστάσεις... ενίοτε και οι εκφράσεις...
-"βομβαστικό σάουντρακ"
το σάουντρακ το λέμε, το βομβαστικό... χμμ.... όχι ακόμα. αλλά χάρη στο Σινεμά, ποτέ δεν ξέρεις:) στην τελική γράψε "μπομπάστικ σάουντρακ", να υπάρχει και συνοχή στην απόδοση.
-"υπνωτική φωνή"
μετάφραση του hypnotic, μόνο που το υπνωτικό στα ελληνικά είναι χάπι. υπνωτιστική φωνή, καλύτερα.
-"εξήγηση στο φονικό μένος...δε δίνεται"
εξήγηση για... ΓΙΑ το φονικό μένος.
-"πιστεύοντας ότι είχα εξανλήσει το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος από τις πιο σημαντικές του προσθήκες"
;;; τι είναι το συγκεκριμένο είδος, στοκ;; γιατί, οι προσθήκες τι σας λένε;; το 'εξαντλώ από';; άστο, κάψτο, σε καμιά γλώσσα δε βγάζει νόημα.
-"να γελάσεις, να προκληθείς, να ανοίξεις διάλογο με την ταινία"
να προκληθείς; ασε προκλήθηκα χτες σε μονομαχία και είμαι λίγο αγχωμένη.
Υπάρχουν κι άλλα, αλλά ας μη διυλίζουμε τον κώνωπα. Άσε που δε τη θέλω τη θέση της διορθώτριας στο Σινεμά. Δε τη θέλω σου ΛΕΩΩΩΩΩΩ.........................
Εν κατακλείδι: Το ξέρω ότι όλοι χρησιμοποιούμε αγγλικούρες όταν μιλάμε, αλλά λίγο γούστο και φαντασία δε βλάπτουν, ειδικά στον γραπτό λόγο.
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 19, 2009
Μια νύχτα στα μπουζούκια
Παγάκια στο ποτήρι που φτάνουν μέχρι τα χείλη για να ξανακυλίσουν πίσω
Στάχτες παντού, τσιγάρα παντού
Ντεκολτέ πολλά ντεκολτέ και βυζιά
Εικοσάρες κάνουν ερωτικές πρόβες με άγαρμπους αλλά αποφασισμένους εικοσάρηδες
Πηγαίνοντας προς τις τουαλέτες τα παρασκήνια ανοιχτά για τα δει ο καθένας
Ένας πενηντάρης με τσιγκελωτό μουστάκι μόνος μπροστα σε μια ταμειακή μηχανή
Ένας πιτσιρικάς γεμίζει βιαστικά τα ταψάκια με λουλούδια από καφάσια
Το δωμάτιο είναι γεμάτο με καφάσια και λουλούδια
Και αυτός γεμίζει, γεμίζει πυρετωδώς
Κιθάρες και μπουζούκια αφημένα σε θήκες σε έναν προθάλαμο
Ο Αδαμαντίδης γυρίζει ισιώνοντας την κόκκινη γραβάτα του
Είναι πιο κοντός από μένα με τακούνια
Η Στανίση βγαίνει με φούξια φόρεμα φλαμένκο κάποιος της ισώνει την ουρά
Ζευγάρια μεσήλικων παρακολουθούν αμίλητα με μια μπουκάλα ουίσκι στη μέση
Βιαστικοί σερβιτόροι περνάνε με δίσκους και σαμπανιέρες πάνω από το κεφάλι σου
Στην πίστα κόσμος και οι τραγουδιστές πίσω, σχεδόν κρυμμένοι
Μόνοι στην σκηνή συννεοούνται σε κώδικα με τις λουλουλούδες
μαζεύουν γαρύφαλλα, πετάνε γαρύφαλλα,
χαιρετάνε, μιλάνε τσουγκρίζουν ποτήρια
'Για να περάσει καλά ο κόσμος
που ήρθε να πετάξει λουλούδια και να χορέψει
Ήσυχες τριαντάρες κατεβάζουν δύο μπουκάλες κρασί
'Ο,τι και να κάνεις κάποια πέταλα θα καταλήξουν στο τραπέζι σου
Στάχτες παντού, τσιγάρα παντού
Ντεκολτέ πολλά ντεκολτέ και βυζιά
Εικοσάρες κάνουν ερωτικές πρόβες με άγαρμπους αλλά αποφασισμένους εικοσάρηδες
Πηγαίνοντας προς τις τουαλέτες τα παρασκήνια ανοιχτά για τα δει ο καθένας
Ένας πενηντάρης με τσιγκελωτό μουστάκι μόνος μπροστα σε μια ταμειακή μηχανή
Ένας πιτσιρικάς γεμίζει βιαστικά τα ταψάκια με λουλούδια από καφάσια
Το δωμάτιο είναι γεμάτο με καφάσια και λουλούδια
Και αυτός γεμίζει, γεμίζει πυρετωδώς
Κιθάρες και μπουζούκια αφημένα σε θήκες σε έναν προθάλαμο
Ο Αδαμαντίδης γυρίζει ισιώνοντας την κόκκινη γραβάτα του
Είναι πιο κοντός από μένα με τακούνια
Η Στανίση βγαίνει με φούξια φόρεμα φλαμένκο κάποιος της ισώνει την ουρά
Ζευγάρια μεσήλικων παρακολουθούν αμίλητα με μια μπουκάλα ουίσκι στη μέση
Βιαστικοί σερβιτόροι περνάνε με δίσκους και σαμπανιέρες πάνω από το κεφάλι σου
Στην πίστα κόσμος και οι τραγουδιστές πίσω, σχεδόν κρυμμένοι
Μόνοι στην σκηνή συννεοούνται σε κώδικα με τις λουλουλούδες
μαζεύουν γαρύφαλλα, πετάνε γαρύφαλλα,
χαιρετάνε, μιλάνε τσουγκρίζουν ποτήρια
'Για να περάσει καλά ο κόσμος
που ήρθε να πετάξει λουλούδια και να χορέψει
Ήσυχες τριαντάρες κατεβάζουν δύο μπουκάλες κρασί
'Ο,τι και να κάνεις κάποια πέταλα θα καταλήξουν στο τραπέζι σου
Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009
Βαριέμαι τα παιδιά των φίλων μου
Θα μπορούσα να είχα σταματήσει στον τίτλο, και θα τα είχα πει όλα. Πως αλήθεια να πεις σε μια φίλη σου ότι δε σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα να γνωρίσεις το παιδί της; Η μάλλον, εντάξει να το γνωρίσω, αλλά δεν το γέννησα εγώ αγάπη μου -μη μου το φορτώνεις;
Πάντα απορούσα με τις -άτεκνες- κοπέλες που ασχολούνται με τα παιδιά των φιλενάδων τους. Σκεφτόμουν πάντα: είναι γιατί δεν έχουν ανήψια… Ακούγεται λίγο απλοϊκό, αλλά πραγματικά πως βρίσκεις την ενεργητικότητα και το κουράγιο να χαλάς ώρες της ζωής σου για ένα παιδάκι με το οποίο (έλα, μεταξύ μας είμαστε τώρα) δεν έχεις καμία πραγματική σχέση; Βασικά τζάμπα είναι, κάνεις τη μανούλα για ένα απόγευμα, κάνεις και καλή εντύπωση -κοιτάχτε πόσο supportive είμαι με τις μαμάδες φίλες μου, πόσο καλή είμαι με τα μωράκια -και παίρνεις πόντους μητερούλας (άρα και ΄γυναικοσύνης’, γιατί ως γνωστόν όλες οι σωστές γυναίκες είναι και μητέρες).
Δεν υποστηρίζω ότι δε θα βοηθούσα μια φίλη μου με παιδί σε δύσκολη στιγμή, αλλά εδώ δε μιλάμε για δύσκολες στιγμές. Μιλάμε για ένα καφέ, μια βόλτα με τη φίλη σου. Ή ακόμα λιγότερο, ένα τηλεφώνημα. Γιατί πρέπει να είναι παρόν στο υπόβαθρο ΠΑΝΤΑ ένα μωρό; Γιατί πρέπει να δέχομαι ότι οι συζητήσεις μας θα διακόπτονται κάθε 2 λεπτά επειδή το μωρό στραβομουτσούνιασε; Γιατί πρέπει να υποστώ τα κλάματα και τις γκρίνιες του; Γιατί πρέπει να βρίσκω χαριτωμένα τα μωρά; Και η σχέση μάνας-παιδιού δεν είναι προσωπική και ιδιαίτερη; Ειλικρινά, αισθάνομαι αμηχανία όταν είμαι παρούσα στις γλύκες που κάνουν οι γονείς στα μωρά τους… Ειδικά όταν αυτές οι γλύκες κρατάνε ώρα. Συγγνώμη για τον παραλληλισμό, αλλά μου θυμίζουν ζευγάρια που ανταλλάσσουν γλωσσόφιλα όταν είναι σε παρέα. There is a time and a place που έλεγε και μια ψυχή…
Ξέρω, ότι σε πρώτη ανάγνωση ίσως ακούγεται κακομαθημένο αυτό που λέω. Να κάνω λοιπόν μια διευκρίνιση. Δε μιλάω για τους πρώτους 6-8 μήνες μετά τη γέννα, όπου το παιδί είναι ‘συγκύτιο’ -που λένε- με τη μητέρα. Ούτε μιλάω για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν για 1-2 ώρες το παιδί τους κάπου. Νομίζω ότι πολλές φορές φταίνε η ίδιες οι γυναίκες. Παγιδεύονται σε ένα ρόλο και δε θέλουν (ενώ θα μπορούσαν) να επιφορτίζονται λιγότερο με το παιδί. Μάλλον το θέλουν, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν, ούτε στον εαυτό τους. Είπαμε, είναι σοκαριστικό, είναι ενάντια σε όλα τα αγνά στερεότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει, να παραδέχεσαι ότι το παιδί σου σε έχει κουράσει και ότι θα ήθελες ένα διάλειμμα. Είσαι κακιά, κακιά μανούλα. Οι περισσότερες επίσης, δε διεκδικούν καν να κάνουν λιγότερες δουλειές στο σπίτι (λιγότερες = και πάλι διπλάσιες από όσες κάνει ένας άντρας) ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο. Θα μου πεις, επιλογή τους.
Αυτό ακριβώς. Είναι επιλογή να μην θέλεις να ξεκολλήσεις από το παιδί σου. Είναι επιλογή, ακόμα και όταν ξεκολλάς, να φέρνεις την παρέα σου σε δύσκολη θέση λέγοντας ότι νιώθεις τύψεις που είναι μόνο του (δηλαδή με τη γιαγιά, ή ακόμα χειρότερα, με τον μπαμπά, που ο κακομοίρης δεν έχει ιδέα τι να κάνει με ένα παιδί). Έτσι ακριβώς, και εμένα είναι επιλογή μου να προτιμώ από το να έχω μια ανούσια συνάντηση με μια φίλη μου, όπου θα σπαταλήσουμε 80% του χρόνου ασχολούμενες με το μωρό, και δε θα μπορέσουμε να σταυρώσουμε κανονική κουβέντα, να μην συναντηθούμε καθόλου. Είναι αν μη τι άλλο πιο ειλικρινές, και από τις δύο πλευρές.
Υ.Γ. Μη μου αρχίσετε τώρα με τις μαμάδες που παρατάνε τα παιδιά και τρέχουν για την καριέρα τους, δεν παίζει αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όχι στις διαστάσεις που του έχουν δώσει. Και τελοσπάντων, από πού συνάγεται ότι η μητέρα πρέπει να είναι ο βασικός πάροχος φροντίδας των παιδιών, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Να βοηθήσουν και οι άντρες αν θεωρούν τόσο σημαντική τη συνεχή παρουσία των γονιών στο σπίτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)