Βαριέμαι τα παιδιά των φίλων μου

Θα μπορούσα να είχα σταματήσει στον τίτλο, και θα τα είχα πει όλα. Πως αλήθεια να πεις σε μια φίλη σου ότι δε σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα να γνωρίσεις το παιδί της;  Η μάλλον, εντάξει να το γνωρίσω, αλλά δεν το γέννησα εγώ αγάπη μου -μη μου το φορτώνεις;

Πάντα απορούσα με τις -άτεκνες- κοπέλες που ασχολούνται με τα παιδιά των φιλενάδων τους. Σκεφτόμουν πάντα: είναι γιατί δεν έχουν ανήψια… Ακούγεται λίγο απλοϊκό, αλλά πραγματικά πως βρίσκεις την ενεργητικότητα και το κουράγιο να χαλάς ώρες της ζωής σου για ένα παιδάκι με το οποίο (έλα, μεταξύ μας είμαστε τώρα) δεν έχεις καμία πραγματική σχέση;  Βασικά τζάμπα είναι, κάνεις  τη μανούλα για ένα απόγευμα, κάνεις και καλή εντύπωση -κοιτάχτε πόσο supportive είμαι με τις μαμάδες φίλες μου, πόσο καλή είμαι με τα μωράκια -και παίρνεις πόντους μητερούλας (άρα και ΄γυναικοσύνης’, γιατί ως γνωστόν όλες οι σωστές γυναίκες είναι και  μητέρες).

Δεν υποστηρίζω ότι δε θα βοηθούσα μια φίλη μου με παιδί σε δύσκολη στιγμή, αλλά εδώ δε μιλάμε για δύσκολες στιγμές. Μιλάμε για ένα καφέ, μια βόλτα με τη φίλη σου.  Ή ακόμα λιγότερο, ένα τηλεφώνημα.  Γιατί πρέπει να είναι παρόν στο υπόβαθρο ΠΑΝΤΑ ένα μωρό; Γιατί πρέπει να δέχομαι ότι οι συζητήσεις μας θα διακόπτονται κάθε 2 λεπτά επειδή το μωρό στραβομουτσούνιασε; Γιατί πρέπει να υποστώ τα κλάματα και τις γκρίνιες του; Γιατί πρέπει να βρίσκω χαριτωμένα τα μωρά; Και η σχέση μάνας-παιδιού δεν είναι προσωπική και ιδιαίτερη; Ειλικρινά, αισθάνομαι αμηχανία όταν είμαι παρούσα στις γλύκες που κάνουν οι γονείς στα μωρά τους…  Ειδικά όταν αυτές οι γλύκες κρατάνε ώρα. Συγγνώμη για τον παραλληλισμό, αλλά μου θυμίζουν ζευγάρια που ανταλλάσσουν γλωσσόφιλα όταν είναι σε παρέα. There is a time and a place που έλεγε και μια ψυχή…

Ξέρω, ότι σε πρώτη ανάγνωση ίσως ακούγεται κακομαθημένο αυτό που λέω.  Να κάνω λοιπόν μια διευκρίνιση. Δε μιλάω για τους πρώτους 6-8 μήνες μετά τη γέννα, όπου το παιδί είναι ‘συγκύτιο’ -που λένε-  με τη μητέρα. Ούτε μιλάω για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να αφήσουν για 1-2 ώρες το παιδί τους κάπου.  Νομίζω ότι πολλές φορές φταίνε η ίδιες οι γυναίκες. Παγιδεύονται σε ένα ρόλο και δε θέλουν (ενώ θα μπορούσαν) να επιφορτίζονται λιγότερο με το παιδί. Μάλλον το θέλουν, αλλά δεν τολμούν να το ομολογήσουν, ούτε στον εαυτό τους. Είπαμε, είναι σοκαριστικό, είναι ενάντια σε όλα τα αγνά στερεότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει,  να παραδέχεσαι ότι το παιδί σου σε έχει κουράσει και ότι θα ήθελες ένα διάλειμμα. Είσαι κακιά, κακιά μανούλα. Οι περισσότερες επίσης, δε διεκδικούν καν να κάνουν λιγότερες δουλειές στο σπίτι (λιγότερες = και πάλι διπλάσιες από όσες κάνει ένας άντρας) ώστε να έχουν περισσότερο χρόνο. Θα μου πεις, επιλογή τους.

Αυτό ακριβώς. Είναι επιλογή να μην θέλεις να ξεκολλήσεις από το παιδί σου. Είναι επιλογή, ακόμα και όταν ξεκολλάς, να φέρνεις την παρέα σου σε δύσκολη θέση λέγοντας ότι νιώθεις τύψεις που είναι μόνο του (δηλαδή με τη γιαγιά, ή ακόμα χειρότερα, με τον μπαμπά, που ο κακομοίρης δεν έχει ιδέα τι να κάνει με ένα παιδί). Έτσι ακριβώς, και εμένα είναι επιλογή μου να προτιμώ από το να έχω μια ανούσια συνάντηση με μια φίλη μου, όπου θα σπαταλήσουμε 80% του χρόνου ασχολούμενες με το μωρό, και δε θα μπορέσουμε να σταυρώσουμε κανονική κουβέντα, να μην συναντηθούμε καθόλου.  Είναι αν μη τι άλλο πιο ειλικρινές, και από  τις δύο πλευρές.

Υ.Γ.  Μη μου αρχίσετε τώρα με τις μαμάδες που παρατάνε τα παιδιά και τρέχουν για την καριέρα τους, δεν παίζει αυτό το πράγμα, τουλάχιστον όχι στις διαστάσεις που του έχουν δώσει. Και τελοσπάντων, από πού συνάγεται ότι η μητέρα πρέπει να είναι ο βασικός πάροχος φροντίδας των παιδιών, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Να βοηθήσουν και οι άντρες αν θεωρούν τόσο σημαντική τη συνεχή παρουσία των γονιών στο σπίτι.