Τετάρτη, Δεκεμβρίου 10, 2008

λένε για μας...

Όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό, θετικό ή αρνητικό, ένα από τα πρώτα μελήματά μας είναι να μάθουμε ‘πως το είδαν οι ξένοι’. ‘Εγκωμιαστικά τα ξένα ΜΜΕ για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων’ ‘Πρωτοσέλιδο σε όλα τα ξένα ΜΜΕ οι καταστροφές στην Αθήνα’. Και αντίστοιχα, ‘δικαιωθήκαμε’ ή ‘γίναμε ρεζίλι’.

Η εικόνα της Ελλάδας στα ξένα ΜΜΕ είναι σημαντική, σίγουρα, αλλά είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί κυρίως τους επαγγελματίες της διπλωματίας και όχι όλο τον κόσμο, ούτε καν τα ελληνικά media.

Γιατί βιώνουμε τόσο αγχωτικά/τραυματικά την εικόνα μας στα ξένα ΜΜΕ; Στις ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες έγινε σμπαράλια το σύμπαν για έξι ημέρες, σκοτώθηκαν 53 άτομα, είπε κανείς ότι έγινε ρεζίλι η Αμερική; Ή ότι ξαφνικά η Αμερική έγινε αναξιόπιστος συνομιλητής, μια χώρα στην οποία δε θα πατήσει κανείς τουρίστας ή επενδυτής το πόδι του; Το ίδιο και με το Παρίσι το 2005. Άλλα είναι αυτά που κάνουν μια χώρα να κερδίζει ή να χάνει στο διεθνές στερέωμα. Και δε μιλάω για τις προσφιλείς σε όλους τους Έλληνες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά πολύ απλά για άλλου τύπου επιδόσεις (οικονομικές, διπλωματικές, κοινωνικές, κλπ.)

Μου φαίνεται τουλάχιστον γελοίο ότι οι αναφορές των ξένων ΜΜΕ στην Ελλάδα αποτελούν με τη σειρά τους ειδήσεις στα ελληνικά ΜΜΕ και αντικείμενο συζήτησης μεταξύ παρεών. Δείχνει ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητας (η άλλη όψη του συμπλέγματος ανωτερότητάς μας), είναι ετεροπροσδιορισμός και φανερώνει για άλλη μια φορά την αδυναμία μας να αρθρώσουμε εμείς, ψύχραιμα, λόγο για τον εαυτό μας και τη χώρα μας.

3 σχόλια:

Fight Back είπε...

πολυ σωστα, ταυτιζομαι πληρως.
υποθετω πως αναπαραγει ο κοσμος αυτα που ακουει στις ειδησεις γιατι ειναι κουραστικο να σκεφτεται

Heliotypon είπε...

Η Ελλάδα έχει ένα φοβερό αίσθημα μειονεξίας, δεν ξέρω από πότε, αλλά σίγουρα το έχει στην σύγχρονη εποχή. Θαυμάζουμε του "ξένους" γενικώς. Μιλάμε για το τι γίνεται "στο εξωτερικό" λες και οποιαδήποτε χώρα εκτός συνόρων είναι θεϊκή και παραδεισένια. Η εξάρτησή μας από τους (δυτικούς βέβαια) ξένους έχει γίνει κάτι σχεδόν σαν εθνικό ναρκωτικό. Μιά κι εμείς δεν παράγουμε τίποτε, και μόνη μας "βιομηχανία" είναι ο τουρισμός, πάντα μας απασχολεί "τι θα λένε οι ξένοι", αλλά καθόλου για το τι θα λένε οι συνέλληνες! Χώρα παρακμιακή, με πολιτισμό που τον παρέδωσε και δεν της έμεινε τίποτε, εξαρτώμενη μέχρι το μεδούλι, φυσικό είναι να μεταδίδει αυτό το μήνυμα και στους ξένους. Αν νομίζεις ότι είσαι ανίκανος, άσκημος, μειονεκτικός, το μήνυμα περνάει και στον άλλον. 'Ετσι και με μας. Αν τα ίδια επεισόδια γίνονταν στη Γερμανία ή στην Αγγλία θα περνούσαν απαρατήρητα. Σε μας σπάνε καρύδια!

switchblade_sister είπε...

@fightback: είναι λίγο κουραστικό να σκέπτεσαι, πως να το κάνουμε

@helitypon: η πλάκα είναι ότι η διαπίστωση ότι πάσχουμε από αίσθημα μειονεξίας, στην υπερβολή της, μπορεί να γίνει και αυτή με τη σειρά της μια εκδήλωση αυτού του αισθήματος μειονεξίας...