Πήγα σε μία συναυλία

Όταν διάβασα ότι οι Agent Ribbons είναι ένα συγκρότημα freak-folk*, bursesque-punk, και είδα τη φωτογραφία τους, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να πάω να τις δω. Ξεκίνησα λοιπόν μια Κυριακή με τον χάρτη ανά χειράς, έφτασα στην συναυλία με μιάμιση ώρα καθυστέρηση (είναι απίστευτο, αλλά καταφέρνω να στήνω στα ραντεβού ακόμα και τον ευατό μου), πλήρωσα 10 ευρώ στην είσοδο και μπήκα σε ένα υπόγειo. To μέρος ήταν σαν το ΑΝ, μόνο το 1/5 σε μέγεθος.

Εξεπλάγην λίγο όταν αντί για κορίτσια με φούξια μαλλία και vintage φορέματα είδα δύο μαντράχαλους, καταιδρωμένους, γυμνούς από τη μέση και πάνω να παίζουν heavy metal. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ΑN... heavy metal... I'm getting too old for this. Ήμουν σίγουρη ότι είχα μπει στο λάθος μαγαζί, ή ότι είχαν ακυρωθεί οι Agent Ribbons και έπαιζαν κάποιοι άλλοι. Με την γνωστή κοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω κάποιον τι έχει συμβεί, οπότε αποφάσισα να κάτσω, έστω για μια μπύρα. Τελικά οι ημίγυμνοι, ιδρωμένοι μαντράχαλοι δεν ήταν τόσο κακοί, τους λένε Za, και ήταν support στις Agent Ribbons. Η πλάκα ήταν ότι άλλαζαν συνέχεια όργανα, δεν ξέρω αν ήταν από άποψη, ή αν απλά τους έλειπε κόσμος από το συγκρότημα. Πάντως ο κιθαρίστας έπαιξε και τρομπέτα, ο ντράμερ αρμόνιο, μετά ο κιθαρίστας τύμπανα, μετά ο ντράμερ άρπα...Ήταν σαν λίγο σαν να βλέπεις μουσικές καρέκλες, μόνο που αυτοί που κάθονταν στις καρέκλες, έπαιζαν και τη μουσική. O πιο πετυχημένος συνδυασμός ήταν η τρομπέτα με τα ντραμς, αρκετά εξωτικό.

Μετά βγήκαν οι Agent Ribbons, το ωραίο στις συναυλίες άσημων συγκροτημάτων σε μικρά μέρη είναι ότι πριν και μετά τη συναυλία τα μέλη των συγκροτημάτων κάθονται δίπλα σου και συζητάνε με διάφορους, μετά τους βλέπεις να ανεβαίνουν και να ρυθμίζουν ας πούμε το ύψος της καρέκλας στα ντραμς και να διαβάζουν το play list, το οποίο είναι συνήθως προχειρογραμμένα, βιαστικά σκισμένα κομμάτια χαρτί. Τελοσπάντων, βγήκαν οι Agent Ribbons και ήταν πραγματικά καλές. Απ'οτι είδα στο myspace τους από την Ευρώπη έχουν κάνει μόνο περιοδία στην Ισπανία, πρέπει κάποιος να τις πει να έρθουν στην Ελλάδα, στοιχηματίζω ότι θα γίνει χαμός στο Bios. Έχουν μερικά ωραία τραγούδια, έξυπνους στίχους και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η τραγουδίστρια στην αρχή έκανε ένα μίνι μουσικοχορευτικό νούμερο με ένα ομπρελίνο, και ήταν γενικώς τρισχαριτωμένη, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η βιολονίστρια η οποία είχε ένα απίστευτο στυλ: ανέκφραστο πρόσωπο, νεκρό βλέμμα και ρομποτικές στακάτες κινήσεις. Είμαι σίγουρη ότι πέρναγε τέλεια. Συνοπτικά, αυτό που λέγαμε και παλιότερα, τρελοαμερικανες. Εδώ ένα κλιπάκι τους από το youtube, από τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που παίξανε:



Για κάτι πιο μελωδικό και με καλύτερο ήχο, ακούστε αυτό, The boy with the wooden lips:


Στο site τους αναφέρουν μεταξύ των επιρροών τους τους Breeders (surprise, surprise). Για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα να ανέφεραν και τους Belly, το συγκρότημα της Tanya Donelly. Γράφουν επίσης για ένα ντοκιμαντέρ, το Grey Gardens, για οποίο θα αφιερώσω ένα επόμενο ποστ.

Αυτός είναι ο τύπος του συγκροτήματος στο οποίο θα ήθελα να παίζω, αν είχα κάποιο ταλέντο στη μουσική. Ομολογώ ότι ζηλεύω λίγο, τη Δευτέρα μετά τη συναυλία πήγαινα σε μια χαζή δουλειά που με είχε στείλει το αφεντικό μου και σκέφτομουν γκκρρρ, τι να κάνουν τώρα αυτές οι agent ribbons;; θα κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο, καπνίζοντας τσιγάρα και γρατζουνίζοντας τις γαλάζιες κιθάρες τους; θα μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με κάποιον ωραίο μυστηριώδη μουσικό; θα κάνουν τρελούς συνδυασμούς με τα ρούχα των γιαγιάδων τους; γκρρρ.... μετά είδα ξανά το τεράστιο πρόγραμμα της περιοδίας τους, διάβασα ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα, και εντάξει, ένιωσα καλύτερα που κάνω μια δουλειά που δε μου λέει τίποτα.

Όπως και να έχει, αν σας άρεσαν, περάστε από το myspace τους και ακούστε κι άλλα: http://www.myspace.com/agentribbons



*(οι Ισπανοί χρησιμοποιούν τη λέξη freak, ή μάλλον friki, με διάφορες έννοιες, μια από τις οποίες πρέπει να είναι αντίστοιχη με τη δική μας 'εναλλακτικό')