Κυριακή, Σεπτεμβρίου 27, 2009

country of me

Όταν ζεις σε μια καινούρια χώρα, έχεις τόσα πράγματα να πεις, που τελικά παραμένεις άφωνος. Δεν ξέρεις πραγματικά από που να ξεκινήσεις: πώς είναι οι άνθρωποι εδώ, πως νιώθεις εσύ, πως είναι τα μέρη, πως είναι η ζωή σου...

Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ ήσυχη. Για πρώτη φορά δεν έχω φίλους και παρέες. Βγαίνω μόνη μου και κοιτάζω τους άλλους. Η μέρα είναι πραγματικά τεράστια, γιατί δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση πέρα από τη δουλειά: δεν έχω γραφτεί σε κανένα γυμναστήριο, δεν είναι ανάγκη να επισκεφτώ διάφορους συγγενείς και διάφορα παιδάκια, να βγω το βράδυ, ή να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κλπ. Και δεν μου έχει λείψει καθόλου, για πρώτη φορά νιώθω τόσο ήρεμη. Ούτε καν ανησυχώ αν πίνω και καπνίζω πολύ, γιατί πολύ απλά, όταν είμαι μόνη μου, ούτε πίνω ούτε καπνίζω -ιδιαίτερα. Τελικά πηγή όλων των προβλημάτων μου είναι οι άλλοι, ή για να κάνω την αυτοκριτική μου, η σχέση μου με τους άλλους.

Όταν δεν υπάρχουν άλλοι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν χρειάζεται πια να σκέφτομαι γιατί με νευρίασε ο τάδε, ή τι εννοούσε η δείνα, ή να νιώθω τύψεις που δεν παίρνω τηλέφωνο, ή που παίρνω πολλά τηλέφωνα... Δεν υπάρχει κανείς να εντυπωσιάσεις, κανείς να προσπαθήσεις να πείσεις, κανείς να σε θυμώσει, να σε κάνει να βαρεθείς, κανείς να τα χαλάσεις ή να τα βρεις μαζί του. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεσαι ανθρπώπους κοντά σου για να τους λες τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι άνθρωποι. Αν κατάφερνα και μα μην δουλεύω κιόλας, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά και η δουλειά προς το παρόν έχει ελάχιστη επαφή με κόσμο.

ΟΚ, μάλλον θα περάσει αυτή η φάση, σκέφτομαι όμως ότι μετά από μια ολόκληρη ζωή υπερκοινωνικότητας, έχω πολλά αποθέματα ακόμα. Σε επόμενο ποστ η αποκάλυψή: σε ποιά χώρα βρίσκομαι;

4 σχόλια:

maria είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Είχα βρει κι εγώ την ησυχία μου όταν είχα φύγει πριν από χρόνια στον βορρά. Έχεις όλο το χρόνο να γευτείς το καινούριο τοπίο, περισσότερα βιβλία, μουσική. Να ακούσεις την δικιά σου εσωτερική φωνή. Και κυρίως είναι ότι μπορείς να διαλέξεις εσύ και μόνο εσύ τον βαθμό "απομόνωσης", τον ρυθμό της ζωής σου. Νομίζω ότι αυτή η άσκηση με έκανε να καταλάβω ότι κάτω από οποιεσδήποτε εντέλει συνθήκες μπορείς να επιλέξεις τον δικό σου ρυθμό. Καλή αρχή λοιπόν!

Gogo είπε...

Που είσαι άραγεεε? Πάντως κάπου που θα βρεις την ηρεμία που έχεις τόσο ανάγκη!

dolly είπε...

Για ακριβώς αυτούς τους λόγους που ανέφερες έχω μια φαντασίωση (ναι,ναι είναι τόσο έντονο που καταντάει φαντασίωση) οτι φεύγω όχι απλώς σε μια άλλη χώρα αλλά αλλάζω και ήπειρο. Μακριά από συγγενείς φίλους πρωην γκόμενους που φοβάσαι μη τους συναντήσεις στην επόμενη στροφή,διότι...η Αθήνα τελικά είναι ένα χωριό.
Να περνάς καλά στην άλλη χώρα(ή και ήπειρο;). Θα πρότεινα να ανεβάσεις φωτογραφίες και να προσπαθήσουμε να μαντέψουμε.

switchblade_sister είπε...

ευχαριστώ για τις ευχές..!