Pretty on the inside?

Οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για την ομορφιά, ή έτσι λέγεται. Οι άνδρες είναι αυτοί που παρασύρονται από τα γυναικεία φυσικά θέλγητρα, ενώ οι γυναίκες υποτίθεται ότι έλκονται από τη δύναμη, την εξουσία, την εξυπνάδα, ή την καλοσύνη του άλλου. Κι όμως, η ομορφιά μας σκλαβώνει όλους.

Θεωρείται ένδειξη επιφανειακότητας να διαλέγει κανείς ερωτικούς συντρόφους με βάση το πόσο τον τραβάει η εξωτερική τους εμφάνιση. Υπάρχει και η άλλη εκδοχή, ότι όταν λέμε ότι θεωρούμε κάποιον ωραίο, δεν αναφερόμαστε σε κάποιου τύπου φωτογραφική ομορφιά, αλλά στο σύνολο της παρουσίας του, τις κινήσεις του, τις εκφράσεις του, το πως φέρει τον ευατό του στον χώρο. Ίσως, αλλά κλίνω προς την άποψη ότι αυτό που μας αρέσει είναι το πρόσωπο και το σώμα του άλλου, και πρέπει πραγματικά να είναι πολύ ηλίθιος ή αντιπαθητικός κάποιος για να μπορέσουμε να δούμε πέρα από αυτό. Ίσως να είναι τελικά απλώς ανθρώπινη αδυναμία, αλλά η έλξη που μας ασκεί κάποιος που βρίσκουμε όμορφο είναι σχεδόν ακαταμάχητη. Ακόμα και αν μας νευριάζει, ακόμα και αν τον έχουμε βαρεθεί, ακόμα και αν τον αντιπαθούμε, το μούδιασμα που νιώθουμε όταν τον ενατενίζουμε, είναι κάθε φορά το ίδιο.

Και αντίστροφα. Η ασχήμια, μπορεί να σε κάνει να αντιπαθήσεις ανθρώπους που ίσως αλλιώς θα σου ήταν αδιάφοροι, ή και συμπαθητικοί. Για παράδειγμα, ένας τύπος που είναι στο μεταπτυχιακό μαζί μου. Όλως τυχαίως, τον γνώριζα και από παλιά. Είχα να τον δω γύρω στα πέντε-έξι χρόνια, και όταν ξανασυναντηθήκαμε τρόμαξα να τον γνωρίσω. Τότε, ηταν ένα εμφανίσιμο παιδί, μελαχροινός, πολύ ψηλός και αδύνατος. Θυμάμαι ότι τον είχα θεωρήσει καλή περίπτωση. Τώρα πρέπει να έχει πάρει γύρω στα 80 κιλά. Δεν είναι μόνο του σώμα του, αλλά κυρίως το πρόσωπο του, είναι σχεδόν ένα άλλο πρόσωπο. Το να είσαι χοντρός δεν σημαίνει ότι είσαι άσχήμος, αλλά ο συγκεκριμένος ασχήμυνε πολύ. Και επίσης είναι πολύ κουραστικός ως συμφοιτητής. Έχει εμμονές με συγκεκριμένα θέματα, μιλάει πάντα κρυπτικά, και γενικώς αυτά που λέει δεν βγάζουν νόημα. Σε ένα μάθημα, καθώς τον κοίταζα, ενώ έκανε μια από τις ακατανόητες παρεμβάσεις του, και μετά βίας συγκρατόμουν να μην τον διακόψω, μου ήρθε στο μυαλό η παλιά του εικόνα. Άραγε αν ήταν ο παλιός, ψηλός και αδύνατος ευατός του, που είχε και αδυναμία στο ποτό, θα τον έβλεπα αλλιώς; Θα θεωρούσα την παραξενιά του γοητευτική; Το ότι μιλάει μονίμως με μισόλογα ως δείγμα μιας ρομαντικής, βασανισμένης προσωπικότητας; Την διαφορά των απόψεων μας έναυσμα για παθιασμένες συζητήσεις; Κατέληξα ότι πιθανώς, ναι, έστω και φευγαλέα. Ενώ με την τώρινη του εμφάνιση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν 'δε μας παρατάς με τις βλακείες σου ρε φίλε'.