Εργασία και χαρά

Ξαναγυρνώντας στη δουλειά μετά από ένα ωραίο (;) φοιτητικό διάλειμμα θυμήθηκα ξανά γιατί δε μου αρέσει η δουλειά και πλέον απορρίπτω μετά βδελυγμίας όσα έλεγα πριν από μερικούς μήνες, δηλαδή ότι βαρέθηκα να διαβάζω, να γράφω εργασίες και να δίνω εξετάσεις. Διάβασμα και πάλι διάβασμα, αν η μόνη άλλη επιλογή που έχεις είναι η δουλειά.

Δεν αντέχω τη δουλειά στο γραφείο γιατί πρώτον πρέπει να ντύνομαι σαν άνθρωπος κάθε πρωί (ναι, καταβάλλω τρομερή προσπάθεια γι'αυτό) και γιατί δεύτερον πρέπει να συναναστρέφομαι άλλους ανθρώπους. Μου φαίνεται έως και παρανοϊκό να κάθομαι σε ένα γραφείο και να δουλεύω, να κάνω τηλέφωνα, γενικότερα να υπάρχω με άλλους 5 ξένους γύρω μου. Όσο καλοί και χρυσοί να είναι, δεν παύουν να είναι άλλοι άνθρωποι, με τα ελαττώματά τους και τις παραξενιές τους. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δηλαδή που μετά από κάποιο διάστημα αναγκαστικής συνύπαρξης είναι τόσο συμπαθητικά όσο η βρύση που στάζει μονότονα το βράδυ και δε σ'αφήνει να κοιμηθείς, βαριέσαι όμως να σηκωθείς να την κλείσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορείς να κλείσεις τη βρύση και το νερό στάζει και πάνω σου. Μιλάμε για το μαρτύριο της σταγόνας δηλαδή.

Κάποιες μέρες κυλάνε σχετικά ανώδυνα, αλλά κάποιες άλλες νιώθεις ότι και μόνο ο ήχος των δακτύλων τους στο πληκτρολόγιο σου γανώνει το μυαλό. Όλοι οι μανιερισμοί τους, που χτες μπορεί να τους έβρισκες και χαριτωμένους, σήμερα σου φαίνονται αβάσταχτα ενοχλητικοί. Είναι όπως η ατάκα από το War of the Roses, απάντηση της γυναίκας στην ερώτηση του συζύγου της γιατί θέλει διαζύγιο: "Because. When I watch you eat. When I see you asleep. When I look at you lately, I just want to smash your face in."

Κάπως έτσι. Ο ένας μιλάει πολύ δυνατά στο τηλέφωνο. Η άλλη θέλει να μου επισημάνει ότι είναι λάθος να λέμε USB τα φλασάκια, γιατί το USB είναι ουσιαστικά η υποδοχή και όχι το φλασάκι το ίδιο. Μεγάλη ανακάλυψη κι αυτή, αλλά τα έχω ξαναπεί για τους ξερόλες. Η παράλλη είναι στον κόσμο της και ρωτάει συνέχεια ως νέος Σπύρος Παπαδόπουλος στους Απαράδεκτους : τι έγινε παιδιά, για ποιό θέμα μιλάτε;

Αυτή η τελευταία είμαι εγώ, δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από τους εκνευριστικούς ανθρώπους. Γιατί στη δουλειά, όλοι οι άνθρωποι γίνονται εκνευριστικοί.