Όσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη τέχνη, άλλο τόσο σιχαίνομαι τη στρατευμένη κριτική τέχνης.
Ένα έργο τέχνης πρέπει να κρίνεται μόνο με ως προς την καλλιτεχνική του αρτιότητα. Για παράδειγμα, τα έργα της Riefenstahl είναι επιτεύγματα κινηματογράφησης, κι ας εμφορούνται από ναζιστικές αντιλήψεις.
Μιλώντας όμως τελείως συναισθηματικά, βλέποντας το 4 Μηνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες, το συμπέρασμά μου δεν ήταν ευτυχώς που δε ζω στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, αλλά ευτυχώς που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να κάνω έκτρωση. Το έργο βασικά επικεντρώνεται στο πόσο απαίσια είναι μια έκτρωση. Νομίζω ότι οι χριστιανικοί οργανισμοί που είναι κατά της έκτρωσης θα βάλουν το έργο αυτό πρώτο στη λίστα τους με τα must-see. Μετά από κάτι φιλμάκια που δείχνουν το έμβρυο να κλαίει ή κάτι ανάλογο.
Αν ο σκοπός της ταινίας ήταν να δείξει ότι τα αυταρχικά καθεστώτα δημιουργούν τέρατα και οδηγούν τους ανθρώπους σε ακραίες αλλά απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση τους επιλογές, απέτυχε να το κάνει πειστικά. Αν ο σκοπός ήταν να τρομοκρατήσει τον κόσμο για τις εκτρώσεις, το πέτυχε και με το παραπάνω.
Γιατί άσχετο με το υπό ποιες συνθήκες γίνεται η έκτρωση (οι συγκεκριμένες είχαν βέβαια να κάνουν με το καθεστώς απαγόρευσης), το αποτέλεσμα είναι ίδιο: ένα σκοτωμένο έμβρυο. Είτε στην κάνει ο τέλειος γιατρός στο αποστειρωμένο εργαστήριο με τον αγαπημένο σου να σου κρατάει το χεράκι, είτε στην κάνει ο γιατρός-κτήνος σε βρώμικο ξενοδοχείο. Το να ακούμε ανατριχιαστικές περιγραφές της διαδικασίας και να κάνει ζουμ η κάμερα στο σκοτωμένο έμβρυο, μου φαίνεται σαν κήρυγμα κατά της έκτρωσης.
Θα μου πεις, έτσι είναι όμως. Έτσι είναι, αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι φίλες και γνωστές μου που χρειάστηκε να κάνουν έκτρωση και πόσο φριχτά θα ένιωθαν αν τους πέταγε κανείς κάτι τέτοιο στα μούτρα.
Αυτά, κατά τ’άλλα η ταινία ήταν αρκετά καλή.
2 σχόλια:
συμφωνώ ότι ήταν φριχτό να βλέπεις τη διαδικασία με τέτοια λεπτομέρεια καθώς και ότι η σκηνή που περιγράφεις θα μπορούσε να λείπει. ειδικά σε ό,τι αφορά τη διάρκειά της. παρολ'αυτά, πιστέυω οτι η ταινία μιλούσε περισσότερο για τη φιλία και μέχρι τι μπορεί να κανει κάποιος για ένα φιλο.
όσο για τη ρουμανία του τσαουσέσκου, εκτός από τη μαύρη αγορά, η ιστορία θα μπορούσε να είναι η ίδια και στην ελλάδα της δεκαετίας του 70.
@ανώνυμος: όντως θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί και στην Ελλάδα του 70. η φιλία ήταν μια παράμετρος, αλλά ούτε αυτό το ένιωσα. θεωρητικά θα έπρεπε να είναι πολύ καλές φίλες για να δεχτεί η πρωταγωνίστρια να κάνει αυτή τη θυσία, αλλά δε φαινόταν να έχουν τόσο έντονη σχέση. όπως έγραψα και στο ποστ, είναι αρκετά συναισθηματική η κριτική μου, ίσως να μου ξέφυγαν κάποια πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου