κι αν δεν είμαι ροκ...

Αυτό το Σαββατοκύριακο συνέβησαν 3 πράγματα που με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι είμαι επισήμως πια too old to rock 'n' roll:

-Το τηλεφώνημα της φίλης μου που μου ανακοίνωσε ότι βαριέται να πάει στις Electralane μου προκάλεσε ένα τε-ρα-στιο-ο αίσθημα ανακούφισης... Ξαφνικά το βράδυ φαίνεται ωραίο, είμαι έτοιμη να κατακτήσω την πόλη, σκέφτομαι τα ωραιά ζεστά ποτά που θα πιώ στα αγαπημένα μου μαγαζιά, καθισμένη στην αναπαυτική μου καρέκλα, κουτσομπολεύοντας με τη φίλη μου. Καμία σύγκριση με την πορεία μέσα στην κρύα έρημο για να φτάσω στο Gagarin, την ορθοστασία, την κούραση και την απέλπιδα προσπάθεια να δω κάτι από τη σκηνή. Ουφ.

-Κατέβασα προτεινόμενο δίσκο, με 9.9999 βαθμολογία (σιγουράτζα μιλάμε) από το Pitchfork, και ακούγοντάς τον ήμουν σίγουρη ότι είχα κατεβάσει λάθος πράγμα. Τελείως σίγουρη όμως. Ότι ήταν σαν τα μούφα αρχεία που υπήρχαν παλιά στο AudioGalaxy και είχαν άλλα τραγούδια από αυτά που έλεγαν στον τίτλο. Ή ότι κάτι είχε συμβεί στο pc της τύπισσας από την οποία τα κατέβασα και είχε χαλάσει ο ήχος. Έτσι πίστευα, μέχρι που το ξανακατέβασα και κατάλαβα ότι δεν είχαν καταστραφεί τα mp3, ούτε έκανε κάποιος χρήστης πλάκα. Αυτή είναι η μουσική που παίρνει άριστα στο Pitchfork. Ηταν τόσο απίστευτο, που σκέφτηκα να το κατεβάσω και για τρίτη φορά για να βεβαιωθώ. Δε μου φαινόταν καν σαν μουσική (να, τέτοια έλεγε η γιαγιά μου και τσακωνόμασταν όταν έδειχνε Del Leppard το Μουσικόραμα).

-Τέλος, αυτό το Σαββατοκύριακο με πήραν τηλέφωνο από το υπερπέραν για να ψηφίσω τον Βενιζέλο, αν ενδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ λέει. Γιατί είμαι εγώ στο target group του Βενιζέλου; Αν ήμουν έστω στου Γιωργάκη, που αγαπάει τη νεολαία και κάνει και τζόκινγκ, θα μπορούσα να θεωρώ ακόμα τον εαυτό μου rock 'n' roll material.