back in black

Αλο! Σίστερ προς γη... Γύρισα!! Είμαι σε ένα ίντερνετ καφέ και ένα σκυλάκι γρυλλίζει δίπλα μου. Με έχει αγχώσει λίγο, αν και φαίνεται αρκούντως χαρούμενο.

Ουφ... Έφυγε.

Νομίζω ότι κατά το διάστημα της απουσίας μου (ένα μήνας ήταν καλέ σιγά) κατάφερα να σκοτώσω το μπλογκ μου (το οποίο αργοπέθαινε ούτως ή άλλως). Κοίταξα τους returning visitors και το average ήταν επισήμως πλέον 0. Οπότε τουλάχιστον μου έφυγε και αυτό το άγχος.

Μια και πριν από κάποιες μέρες έκλεισα δύο χρόνια στο μπλογκ, νιώθω ότι είναι καιρός για έναν (ω, ναι) απολογισμό. Καταρχάς μια διευκρίνιση: τα profile views μου δεν είναι 121, απλώς κατάφερα σε κάποια φάση να τα σβήσω όλα και ήταν 10.000 σας πληροφορώ. Όχι ένταξει, γύρω στα 900 ήταν. Το λέω απλά γιατί εγώ όταν βλέπω ότι ένα μπλογκ υπάρχει χρόνια και έχει γύρω στα 100 profile views, το θεωρώ λίγο αποτυχημένο. Και το δικό μου μπλογκ δεν είναι καθόλου μα καθόλου αποτυχημένο.

Σχεδιάζα να πω αυτα και άλλα σε μια φανταστική συνέντευξη που θα έπαιρνα από τον ευατό μου και θα τη δημοσιεύα στα γενέθλια του μπλογκ. Αλλά μετά διάβασα ότι είχε δώσει συνέντευξη στον ευατό του και ο Tom Waits, και, καταλαβαίνετε. Άλλη μια καλή ιδέα που μου έκλεψε ο Τom.

Και αυτό νομίζω συνοψίζει το κλίμα αυτού του μπλογκ: Καλές ιδέες που χαθήκαν κάπου στο δρόμο. Γιατί βαρέθηκα, γιατί δεν υπήρχε η ανταπόκριση που περίμενα, γιατί εγώ η ίδια δεν προσπάθησα αρκετά... Πάντως στην αρχή είχα αρχίσει με τρομερό ενθουσιασμό, μου είχε φανεί καταπλητικό το γεγονός ότι ξαφνικά με διάβαζαν κάποιοι άγνωστοι και ότι έβρισκα τόσους καλούς γραφείς στο internet -βασικά πιο πολύ τρελάθηκα με την πάρτη μου, και καλά λέω τώρα ότι υπήρχε και κάτι μη εγωιστικό στη φάση.

Αστείο ήταν επίσης και πως άλλαξε η σχέση μου με φίλους μου που διαβάζαν το μπλογκ: κάποιοι με συμπαθήσανε περισσότερο μετά το μπλογκ (μα καλά, είστε σοβαροί;) και με κάποιους άλλους δεν είχα πια τι να πω, γιατί ότι συζήτηση κι αν ξεκινούσα μου έλεγαν: ναι, ναι, ξέρω, το διάβασα στο μπλογκ σου.

Δεν κλείνω το μπλογκ, απλά είχα καιρό να γράψω και πολυλογώ λίγο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακριβώς γιατί το κρατάω ακόμα, αφού δεν πρόκειται (τελικά) να γίνω διάσημη από αυτό, αλλά δεν πειράζει.

Και σε κάτι πιο σοβαρό: Την Τρίτη έχουν συναυλία οι Def Leppard. Αρνούμαι να αναφερθώ στους Whitesnake, τους οποίους δε θεωρώ σοβαρό συγκρότημα. Αλλά και πάλι, οι περισσότεροι δε θεωρούν σοβαρό συγκρότημα τους Def Leppard (και μάλλον έχουν δίκιο, χα). Τους λες pop metal, τους λες και "the ultimate feelgood rock band" (το διάβασα στο εξώφυλλο ενός περιοδικού που λέγεται "soft rock", τι άλλο να πεις). Νομίζω όμως ότι η καλύτερη περιγραφή είναι working class rock n' roll, ό,τι πρέπει δηλαδή για να παίξεις ξύλο/ να τραγουδήσεις με τους κολλητούς σου στο παμπ όπως κάνω κι εγώ κάθε βράδυ). Και για του λόγου το αληθές here you are:



Όχι, πείτε μου, έχουν οι Whitesnake τέτοια τραγούδια; Έλα blue, come with me :))