Συζήτηση μεταξύ δύο ανρθώπων: εμού και μίας... ανωπατησιώτισσας. Σε αγκύλη οι σκέψεις μου και η περιγραφή του σκηνικού..
Εγώ: Που μένεις;
Αυτή: Άνω Πατήσια. Καμία σχέση με τα Κάτω Πατήσια, βασικά είμαι πολύ ψηλά, είμαι πολύ πιο πάνω και από το κάτω μέρος των Άνω Πατησιών.
Εγώ: Μάλιστα... [whatever].
Αυτή: Εσύ;
Εγώ: Πλατεία Αμερικής.
Αυτή: [γελάει δήθεν ένοχα με το χεράκι μπροστά στο στόμα] Ωχ... συγγνώμη ρε συ... [παρατεταμένο χαρούμενο βλέμμα πάνω από το χεράκι].
Εγώ: Γιατί, τι έγινε;
Αυτή: Ε, ξέρεις, Πλατεία Αμερικής, Κάτω Πατήσια δεν είναι; Επειδή τόνισα πριν ότι δεν μένω Κάτω Πατήσια.
Εγώ: Ε, δεν είναι και πολύ ωραία τα Κάτω Πατήσια εδώ που τα λέμε. Αλλά, όχι ότι με πειράζει, η Πλατεία Αμερικής δεν είναι Κάτω Πατήσια. Η δικιά σου γειτονιά είναι όντως πολύ όμορφη [ας κάνω την καλή για να ηρεμήσει].
Αυτή: Χμμ... ναι μάλλον έχεις δίκιο, τα Κάτω Πατήσια ξεκινάνε από την Κολιάτσου, έτσι δεν είναι;
Εγώ: [όχι ακριβώς, βασικά τα Κάτω Πατήσια ορίζονται περισσότερο σε σχέση με την Αχαρνών, αλλά βαριέμαι τώρα]. Ναι, ας πούμε.
Αυτή: Δίπλα στη Φυλής δεν είσαι;
Εγώ: ??? Η Φυλής είναι πέντε-έξι δρόμους πιο κάτω από μένα.
Αυτή: [παιχνιδιάρικα] Έλα τώρα, άστα αυτά. Έχω φίλη που μένει Κάτω Πατήσια [άντε πάλι] και ξέρω που είναι η Φυλής, ακριβώς κάτω από εκεί που μένεις είναι.
Εγώ: Καλά, δεν πρέπει να πάρω και λεωφορείο για να πάω, αλλά δεν είναι και ακριβώς από κάτω. Τέλος πάντων, ούτως ή άλλως το κακόφημο κομμάτι της Φυλής είναι προς τη Βικτώρια.
Αυτή: Ναι το ξέρω [γιατί ξεκίνησες τότε αυτή την κουβέντα μαλακισμένη;].
Εγώ: Και να σου πω την αλήθεια, είναι και κάπως παρεξηγημένη η Φυλής, είναι συμπαθητικός δρόμος.
Αυτή [ανθυποκαγχασμός]: 'Συμπαθητικός' δρόμος;; Τι πάει να πει αυτό;
Εγώ: Εννοώ έχει δέντρα, είναι αρκετά φαρδύς αλλά και ήσυχος, δεν έχει άσχημες πολυκατοικίες.
Αυτή [εντονότερος καγχασμός]: Α, ναι και είναι ο μοναδικός δρόμος στην Αθήνα που έχει ψωρο-νερατζιές... Ησυχος τι εννοείς; Πιό ήσυχος από την Πατησίων;
Εγώ: Να σου πω δεν ξέρω καν αν είναι νερατζιές, πάντως δεν έχουν και όλοι οι δρόμοι στην Αθήνα δέντρα, μακάρι να είχαν.
Αυτή: Ναι, στον δρόμο που μένω δεν έχει καθόλου δέντρα [μπα, υπάρχει δρόμος στα παραδεισένια Άνω Πατήσια που δεν έχει δέντρα;]. Είναι πολύ όμορφα στη γειτονιά μου πάντως, όλο καινούριες πολυκατοικίες. Εσύ γιατί μένεις εκεί, μένουν οι γονείς σου;
Εγώ: Όχι, οι γονείς μου μένουν πιο πέρα. Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πρόβλημα με αυτές τις περιοχές γιατί έχουν πολλούς μετανάστες.
Αυτή [προσβεβλημένο/σοκαρισμένο ύφος]: Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες. Εγώ μεγάλωσα με μετανάστες. Δίπλα μας έμεναν κάτι Πακιστανοί και είχαμε πολύ καλές σχέσεις, τους δίναμε το αλάτι, μαχαιροπίρουνα. Μια χαρά είναι οι ξένοι, δεν το λέω για αυτό.
Εγώ: Στην Πλατεία Αμερικής οι περισσότεροι είναι μαύροι.
Αυτή: Είδες; [συγκαταβατικό/ενθαρρυντικό ύφος]. Βλέπεις και ωραία παλληκάρια, είναι ωραίοι οι μαύροι. Αυτο που δεν μου αρέσει εμένα είναι όταν δημιουργούνται γκέτα.
Εγώ: [πως να μην δημιουργούνται 'γκέτα' όταν όλοι οι Έλληνες είναι ευατούληδες, συμπεγματικοί αρχοντοχωριάτες σαν κι εσένα;] Ναι. Τι να σου πω, πάντως η περιοχή που μένω εμένα μου αρέσει. Έχει ωραίες πολυκατοικίες, πολλά νεοκλασσικά, σπίτια της δεκαετίας του 30... Εντάξει της λείπει το πράσινο, και είναι κάπως στριμωγμένα, αλλά έτσι είναι όλη η Αθήνα. Αρχιτεκτονικά πάντως, είναι από τις περιοχές που έχουν πολύ ενδιαφέρον, δε θα μπορούσα να μένω σε μια γειτονιά χωρίς προσωπικότητα, με αυτές τις κιτς καινούριες πολυκατοικίες [αρχίζω και εγώ να γίνομαι κακούλα].
Αυτή: Τι;; Το 60 δεν χτίστηκε όλη αυτή η περιοχή; Με τις απαίσιες πολυκατοικίες χωρίς μπαλκόνια;
Εγω: [εντάξει δεν αντέχω άλλο]. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ ΚΟΠΕΛΙΑ#$%$&^$^$Η&>$%&$&^$#%^$%^&$^&^#$ [της χώνω δύο ξανάστροφές και φεύγω]
Δυστυχώς δεν τελείωσε έτσι το σκηνικό... Συνεχίστηκε βασανιστικά με αντεγκλήσεις εκατέρωθεν. Και αυτή η συζήτηση έχει επαναλφεί με διάφορες παραλλαγές και διάφορα άτομα -αν και η συγκεκριμένη τύπισσα παίρνει βραβείο μαλακιας.
Η δικιά μου απορία είναι: Τι ζόρι τραβάνε αυτοι με εμάς; Εγώ αν είχα επιλέξει τη γειτονιά μου και ήμουν ευχαριστημένη με την ποιότητα ζωής εκει, ούτε που θα με ένοιαζε αν κάποιος έμενε σε 'υποβαθμισμένη' -my ass- γειτονιά. Θα τον λυπόμουν κιόλας και από καλοσύνη θα ήμουν έξτρα ευγενική μαζί του.
Δηλαδή, είμαστε πολύ γελοίοι εμείς οι Έλληνες. Βρίζουμε, λοιδωρούμε και υποτιμάμε ασταματάστητα -όχι μόνο στις παρέες, αλλά και απο τα ΜΜΕ- όσους έχουν μείνει στο κέντρο, και μετά κλαψουρίζουμε ότι το κέντρο έχει εγκαταλειφθεί, ότι έχει γίνει γκέτο, ότι είναι βρώμικο κλπ κλπ. Αλλά τέτοιοι υποκριτές είμαστε.
