Παραξενιές των Ισπανών

Μερικές είναι καλές, μερικές κακές, κάποιες άλλες απλα...διαφορετικές!

• Οι εγκυκλοπαίδιες στο μετρό: Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος των βιβλίων που διαβάζουν οι Ισπανοί στο μετρό. Όρθιοι, με το ένα χέρι ελεύθερο, με τρομερό στριμωξίδι, στο ένα πόδι, χωρις κανένα χέρι ελεύθερο, το 50% περίπου τον επιβατών του μετρό μόλις μπει στο βαγόνι θα ανοίξει την τσάντα του Σπορτ Μπίλι και θα βγάλει μια γκουμούτσα, πάχους μεταξύ του Μαγικού Βουνού, του Δεκαήμερου του Βοκακίου και του Οδυσσέα, και θα αρχίσουν ατάραχοι να διαβάζουν, σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποιοι διαβάζουν και περπατώντας στο μετρό. Εμένα το θέμα μου είναι πως κουβαλάνε όλο αυτό το βάρος στις τσάντες τους.. χάθηκαν οι εφημερίδες, τα σταυρόλεξα, τα βίπερ νόρα, κάτι πιο φυσιολογικό τελοσπάντων; Υποσημείωση: ο Stieg Larsson κάνει θραύση, και πιστεύω ένας λόγος είναι ακριβώς ότι τα βιβλία του είναι τεράστια.

• Οι ουρές... το είχα διαβάσει σε έναν οδηγό, αλλά δεν το είχα πιστέψει... Οι Ισπανοί λατρεύουν τις ουρές. Αν δηλαδή υπάρχουν δύο ταμεία, στο ένα δεν περιμένει κανένας και στο άλλο υπάρχει μια ουρά δύο φορές γύρω από το τετράγωνο, εκεί θα πάνε να στηθούνε. Η πιο καταπληκτική ουρά που έχω δει είναι για το Prado Σαββατοκύριακο στις ώρες που είναι δωρεάν, πιστεύω πρέπει να μπει στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες. Στην κυριολεξία πιάνει πέντε-έξι τετράγωνα, και μιλάμε για μεγάλα τετράγωνα. Η πιο κουφή, είναι αυτή που κάνουν στη στάση των λεωφορείων...ναι, σχηματίζουν ουρά περιμένοντας το λεωφορείο. Εγώ δεν το είχα καταλάβει, και την πρώτη φορά που έφυγα από τη "θέση" μου για να δω μια βιτρίνα, όταν γύρισα, η κυρία πού ήταν πίσω μου και είχε προχωρήσει μου είπε "perdon" και μου ξανάδωσε τη θέση μου. Αυτό πιστεύω δεν θα έπαιζε ποτέ στην Ελλάδα, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά όταν το λεωφορείο αργεί μισή ώρα και έχουν μαζευτεί 500 άτομα στην στάση, είναι λίγο δύσκολο να κάνεις ουρά. Πάντως πρέπει να επισημανθεί αυτό, οι Βρετανοί δεν πιάνουν μπάζα στο queuing μπροστά στους Ισπανούς.

• Οι χαιρετούρες. Hola, hola και πάλι hola οπουδήποτε και να δεις τον οποιονδήποτε, και μετά hasta luego, επίσης οποτεδήποτε φεύγεις από οπουδήποτε. Και αυτό περιλαμβάνει το ταξί, το ασανσέρ σε μια εταιρία, την καφετέρια, το μπαρ, το μαγαζί με ρούχα που μπήκες να ρίξεις μια ματιά και έφυγες σε πέντε λεπτά, τον τύπο που μοιράζει φυλλάδια, τον άστεγο της γειτονιάς σου, τον ταμία σε οποιοδήποτε μαγαζί, τους φύλακες σε ένα κτίριο που επισκέπτεσαι, την κοπέλα με την οποία περιμένετε μαζί στις τουαλέτες ενός μπαρ κλπ κλπ. Ευγενικό είναι, δε λέω, αλλά το hasta luego (κάτι σαν 'τα λεμε αργότερα΄) τι το θέλουν; Αφού δεν προκειται να τους ξαναδείς, ειδικά τους ταξιτζήδες δηλαδή. Στην Βαρκελώνη επίσης χαιρετάνε σαν τρελοί, αλλά όταν φεύγουν λένε adios, που μου κάνει κάπως πιο νορμάλ.

• Τα σταυρωτά φιλιά στο μάγουλα. Νομίζαμε ότι εμείς οι Ελληνες φιλιόμαστε, αλλά όχι αγαπητοί. Εμείς φιλιόμαστε όταν βλέπουμε κάποιο φίλο μας, εδώ φιλιούνται όλοι με όλους. Δεν θα το εξηγήσω παραπάνω, να σας πω απλά ότι κεραιάς που ήρθε μια μέρα να μου φτιάξει την τηλεόραση με φίλησε όταν μπήκε μέσα. Εντάξει, είχε έρθει συστημένος από ένα κοινό φίλο, αλλά και πάλι....

• Σου δίνουν την απόδειξη στο χέρι. Εντάξει, μιλάμε για τρομερή λεπτομέρια, αλλά μου έχει κάνει εντύπωση. Στην Ελλάδα στη βάζουν στη σακούλα, εδώ θα σου βάλουν τα πράγματα στη σακούλα, θα σου δώσουν τα ρέστα και μετά την απόδειξη, χέρι με χέρι. Γενικώς έχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές από χώρα σε χώρα στο πως γίνονται οι συνάλλαγες, παράδειγμα σε μερικές χώρες ποτέ δεν σου δίνουν λεφτά στο χέρι, στα αφήνουν πάντα στον πάγκο ή στο σχετικό "πιατάκι".

• Τραγούδια όπως αυτό εδώ: Mi novio es un zombie...από την Alaska, μεγάλη σταρ στην Ισπανία. Θεά. Τι να μας πει η Lady Gaga...