Τα ποιήματα θα παρουσιαστούν σε ευρηματικό happening στην οδό Μαυρομιχάλη 18, τη Δευτέρα 31 Μαίου και ώρα 21:00.
Μερικά ποιήματα από τη συλλογή:
Αντιόπη Αθανασιάδου / SPLEEN
«Το χλωροφορμισμένο δειλινό»
Κυρία με πάστα στην πλατεία Κολωνακίου
Να ‘σαι νάνος
Ο Σηκουάνας όχι ο Σεν
Να σε λένε Εντίτ, Γκιλί, Νταλιντά
Να σε αποκληρώνουν
Να έχεις δικό σου τάφο
Να μην είσαι καλά στα μυαλά σου
Ένας χυμένος καφές
Ο Τσάρλι Πάρκερ
Η Οριάν Δούκισσα του Γκερμάντ
Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ
Οι τρανσέξουαλ
Η Βαρβάκειος ξημέρωμα
Η «υπό τας φιλύρας»
Η κοκαΐνη
Το αυτί του Βαν Γκογκ
Η ρωμαϊκή άνοιξη της κ. Στόουν
Να αποχαιρετάς μέρη που δεν πήγες
Να μη σε νοιάζει
Όχι ο Άντι Γουόρχολ, όχι τα σίξτις
Όχι το Μανχάταν
Ησυχία στο δρόμο
Ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο
Ο ήλιος που λευκαίνει τον ουρανό
Λένα Καλλέργη / ΡΥΖΙ ΜΕ ΨΑΡΙΑ
Πίσω από το νηφάλιο βλέμμα σου
Βλέπω αλμυρές σταγόνες να εκτοξεύονται
Ολονυχτίες θάλασσας στα βράχια
Γενιές ψαράδων να ακμάζουν και να χάνονται
Ενώ κοπάδια μέδουσες πλέουν ακάθεκτες
Αφήνοντας νεκρούς στο βούρκο του πυθμένα.
Κι όπως μασάς αργά και καταπίνεις
Ρύζι καθησυχαστικό
Βλέπω την αγωνία του νερού
Πόσες φορές πλημμύρισε το σπίτι σου
Πόσους κουβάδες κουβαλήσατε λασπόνερα
Και νιώθω να κυλούν κάτω από την πλάτη σου
Τ' ανώφελα ποτίσματα του θερινού μεσημεριού
Και μια υγρασία επίμονη, απ'τη βαθιά σου παιδική ηλικία
Να στάζει μες στα κόκαλα.
Βρώμικο, ζωντανό νερό
Μες στο νερό μεγάλωσε το ρύζι
Μες στο νερό σκοτώθηκαν τα ψάρια.
Δεν κλαις, μα το νερό χτυπάει να φύγει
Κανένα φράγμα δεν το κράτησε για πάντα
Πού να τον πνίξει το θυμό
Που να πλυθεί και πως να ξεδιψάσει
Τρέχει απ'την αλλαγή στη μεταμόρφωση, κι εσύ
Χαμογελάς στεγνά
Και την ανάσα σου κρατάς μην ξεχειλίσεις.
Ιουλία Λειβαδίτη / ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ
Η μούσα μου με επισκέπτεται
μόνο στον ύπνο μου
και όλο σπανιότερα
τώρα τελευταία
Όταν έρχεται φέρνει
λειψά παιδικά παιγνίδια
ξέφτια περίφημων ποιημάτων
σαλιωμένα χαλίκια
από το στόμα βαριεστημένου σοφιστή
δάκτυλα που δε γίνονται άγγιγμα
μάτια που δε γίνονται βλέμμα
γκρεμίσματα και κουφάρια ποδοπαταέι
ανέμελα με τον ερχομό της
η νέα ημέρα
Πέννυ Μηλιά / ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Θάλασσα ήσυχη σα ψέμα
Δρόμοι της ειρήνης
Ξεχασμένοι απ’ τον άνθρωπο
Η θάλασσα μια γλώσσα ατόφια ελληνική
Μέλι και κοφτερό γυαλί
Εκεί που τα τρένα πηγαίνουν ακόμα
Χαλίκια, χαλίκια και βότσαλα
Σήραγγες και πορθμοί
μάτια που ανοίγουν στο χθες
πλάστιγγες της μνήμης
Δέντρα με μαύρα κορμιά
Φυλλωσιές που λιμνάζει το μάτι
Θλιμμένες κι άχρηστες πια Ακροπόλεις
Όλα ωραία, σαν Ανάσταση
Μαζί
κι είναι σα ψέμα
Κι άσε τους έλληνες περήφανους
Να κείτονται στα ρείθρα των καινούργιων αυτοκινητοδρόμων τους
Χρωστούμενοι και διαμελισμένοι
Ως αμνοί
Ποτίζουν την άνοιξη
Φρέσκιες κραυγές
Σκυροδεμένες παπαρούνες
Στην αιχμή του μεσημεριού
