Γιατί έχασες το αεροπλάνο;

Πραγματικά, η έκπληξη που προκαλεί σε μερικούς ανθρώπους το γεγονός ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που χάνουν αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια, δεν σταματάει να με εντυπωσιάζει.

Μα γιατί έχασες το αεροπλάνο;;;; Είναι η πιο συνηθισμένη αντίδραση. Γιατί, πώς, δηλαδή τι σου έτυχε; Σίγουρα κάτι πολύ σοβαρό σου συνέβη για να χάσεις το αεροπλάνο. Δηλαδή στο νου μερικών ανθρώπων απλά δε υπάρχει χώρος για λάθη, ανακρίβιες, μπερδέματα, αφηρημάδα, ή κακή οργάνωση χρόνου. Δεν είναι δυνατόν, πως το λένε, να έχεις ξυπνήσει στην ώρα σου, και όμως να χάσεις το αεροπλάνο. Πολύ απλά, απίστευτο.

Είναι σχεδόν αξιαγάπητη αυτή η αντίδραση στην αφέλεια της και στην άκρατη εμπιστοσύνη της στην εύρυθμη λειτουργία του κόσμου. Βέβαια υπάρχουν και οι λιγότερο γλυκούληδες, που θα σε αντιμετωπίσουν σαν υπάνθρωπο επειδή δεν συμβαδίζεις με την αντίληψή τους για την ευταξία και το ορθόν..

Από την άλλοι, υπάρχουν και άνθρωποι που από την επαφή τους με ανθρώπους που χάνουν αεροπλάνα (με ανθρώπους σαν εμένα δηλαδή) δεν εκπλήσσονται, δεν απορούν,  και χωρίς παρατηρήσεις ή απέλπιδες προσπάθειες συνετισμού, η μόνη ερώτηση τους είναι: εντάξει, τελικά, για πότε βρήκες εισιτήριο;

Και γιατί όχι;

Πολλές φορές όταν τελειώνει, η διαφαίνεται έντονα η δυνατότητα ότι πάει να τελειώσει μια φιλική σχέση, έστω και όχι ιδιαίτερα μακροχρόνια πολλοί συγκινούμαστε, και λέμε, όχι δεν πρέπει! Στο όνομα όσων ζήσαμε μαζί, του ότι έχουμε περάσει ωραίες στιγμές, ή κάποιες απλά στιγμές μαζί, δεν πρέπει να χαλάσουμε τη φιλία μας. Πρέπει να είμαστε πολιτισμένοι, είναι κρίμα να τελειώσει όλο το πράγμα με έναν καβγά. Πρέπει να συνεχίσουμε να κρατάμε μια επαφή και να βλεπόμαστε.

Τα λεω γιατί και εγώ τα σκέφτομαι, βασικά τα σκεφτόμουν τις τελευταίες ημέρες που ήρθε (έρχεται;) το τέλος μιας (χαλαρής σε συχνότητα, αλλά έντονης σε στιγμές) φιλίας που είχα δημιουργήσει στην Μαδρίτη. Μα τι κρίμα, σκεφτόμουν, να λήξει έτσι αυτή η γνωριμία των δύο χρόνων, για έναν καβγά, ας κάνω την προσπάθεια να μείνουμε φίλες, έστω και αν δεν θα έχει κάποια ιδιαίτερη συνέχεια αυτή η φιλία.

Και μετά σκέφτηκα: εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν. Δηλαδή όχι με την έννοια: υπάρχουν σημαντικότητερα προβλήματα στον κόσμο (εννοείται, πάντα υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα στον κόσμο) αλλά ότι, εδώ έχουν χαθεί μακροχρόνιες και έντονες φιλίες εξαιτίας  καβγάδων, απόστασης, ή ακόμα και θανάτου, εδώ έχεις χωρίσει από ανθρώπους που θεωρούσες ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς (γιατί  και η ερωτική σχέση ουσιαστικά μια πολύ δυνατή φιλία είναι) και θα προσπαθήσεις να διατηρήσεις επαφή με μια κοπέλα που ξέρεις ούτε καν δύο χρόνια και που ποτέ δεν ήρθατε πολύ κοντά; Και ένας λόγος παραπάνω να μην προσπαθήσω να διασώσω τη σχέση είναι ότι νομίζω πως ενας καβγάς δεν έρχεται ποτέ από το πουθενά, επειδή έγινε μια παρεξήγηση, ένα τραγικό λάθος. Δείχνει ότι κάπου στη σχέση αυτή υπάρχει μια ρωγμή. Και ίσως είναι μια ρωγμή επιφανειακή, αλλά ίσως και να δείχνει βαθύτερα ρήγματα.

Είναι εντυπωσιακό, πώς παρά το ότι ζούμε -υποτίθεται- σε μια εποχή που φίλοι, γνωστοί, και εραστές έρχονται και φεύγουν με σχετική ευκολία, ταχύτητα και ελαφρότητα, τελικά  επιθυμούμε να διατηρήσουμε στο διηνεκές οποιαδήποτε σχέση είχαμε, έστω και ως βαλσαμωμένο ζώο, για να μην παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε. Αποτύχαμε να διατηρήσουμε έναν δεσμό, έναν γάμο, μια φιλία, οτιδήποτε. Αποτύχαμε να αρέσουμε, να είμαστε αγαπητοί, να συγχωρήσουμε, να κάνουμε χρόνο και χώρο στη ζωή μας, να βρούμε τη χρυσή τομή μεταξύ των εγώ μας. Γιατί όμως είναι αποτυχία, και δεν είναι απλά αναγνώριση κάποιων ασυμφιλίωτων διαφορών; Γιατί είναι περισσότερο πολιτισμένο να βγαίνουμε μια φορά το εξάμηνο για έναν καφέ και να προσποιούμαστε ότι νιώθουμε άνετα, από το να παραδεχθούμε ότι βασικά, δεν θέλουμε αυτό το άτομο στη ζωή μας πια. Ισως η παραδοχή του εφήμερου των σχέσεων μας τρομάζει γιατί μας παραπέμπει στο εφήμερο της ίδιας μας της ύπαρξης; Τι είπα τώρα, το ξέρω... είδα και την ταινια με τον Φρουντ και τον Γιουνγκ και επηρεάστηκα.

Πραμγατικά δεν ξέρω τι είναι αυτη η ανάγκη να μην απομακρύνουμε έστω και τους πιο δευτερεύοντες φίλους μας, αν πρόκειται για μια βαθύτερη ανάγκη για σταθερότητα και συνέχεια, αν πρόκειται απλά για καλούς τρόπους και κοινωνικές συνήθειες που έχουμε μάθει -δεν είναι καλό να τσακώνεσαι, δεν είναι καλό να χωρίζεις από φίλους. Εγώ νομίζω ότι με έναν ιδιαίτερα μανιχαιστικό τρόπο, κάθε φορά που τσακώνομαι και χάνομαι με κάποιον, αυτό που με πειράζει τελικά είναι, ότι είναι ακόμα ένας άλλος άνθρωπος με τον οποίο δεν μπορώ να συνεννοηθώ, ακόμα ένας βλάκας, ακόμα ένας εχθρός. Και σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται κακοί ή αδιάφοροι, νιώθω ότι δεν μπορώ να χάσω ακόμα και τους λιγότερο ενθουσιώδεις συμμάχους μου.