...αυτό δεν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα; Είναι φανταστικό (δηλαδή καθόλου φανταστικό) ότι όταν λες σε καποιον φίλο σου ότι είσαι στενοχωρημένος, αυτή είναι μια πολυ συνηθισμένη απάντηση. Βέβαια δεν τίθεται έτσι, γιατί έτσι αποκαλύπτεται το πόσο αναίσθητη και εγωκεντρική είναι αυτή η προσέγγιση (πιο εγωκεντρική από το να στενοχωριέσαι για τα δικά σου προβλήματα!). Συνήθως σου λένε: μα σκέψου τι δύσκολα περνάνε οι άνθρωποι στο Χ μέρος του κόσμου (εκεί που έγινε η πιο προσφατη μεγάλης κλίμακας τραγωδίας που καλύπτουν τα μέσα).. ή μα σκέψου τι τραβάει ο Χ συγκερκιμένος άνθρωπος... ή θες να σου πω κάτι πραγματικά κακό: ο Χ φίλος μου έχει την Χ αρρώστια.
Πολλές φορές οι άνθρωποι που σου λένε τέτοια, σε προσωικό επίπεδο, έχουν καλές προθέσεις.Ισως πραγματικά, μια σύγκριση με τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου, να σε κάνει να "βάλεις τα πράγματα σε προοπτική" οπως θα έλεγαν. Και πάλι όμως, δεν είναι απίστευτα εγωιστικό να νιώσεις καλύτερα για τον ευατό σου επειδή άλλοι περνάνε χειρότερα; Δηλαδη πως βοηθάει αυτό τους άλλους; Αν είσαι σε μια δουλειά που μισείς, η λύση δεν είναι να σκεφτείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δουλειά. Δεν πρόκειται να κάνει τη δουλειά σου καλύτερη, ούτε να βρει δουλειά στους άνεργους. Είναι μια απολύτως μη-παραγωγική σκέψη και θα έλεγα και κονωνικά και προσωπικά βλαβερή. Αν δεν αναλαμβάνεις ποτέ δράση για να βελτιώσεις τη ζωή του, επειδή "υπάρχουν και χειρότερα", δε θα κάνεις ποτέ τίποτα. Επίσης, άνθρωποι που περνάνε δύσκολες στιγμές, ή που υποφέρουν από κατάθλιψη, είναι πιθανόν απλά να νιώσουν χειρότερα στη σκέψη ότι υπάρχουν τόσοι δισεκατομμύρια άνρθωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα.
Τι ακριβώς πρέπει να κάνεις; Να σκέφτεσαι συνέχεια ότι κάποιος έιναι χειρότερα από σένα και να αγνοείς τα δικά σου προβλήματα; Δηλαδή να μην σκέφτεσαι για τη δική σου ζωή, αλλά μόνο για τις ζωές των άλλων; Πολύ απλά δεν γίνεται, οι άνθρωποι δεν λειτουργούν έτσι. Επισης, όσο άσχημο και να ακούγεται πάντα υπάρχει κάποιος κάπου που είναι χειρότερα. Πάντα. Αν κάποιος είναι σοβαρά άρρωστος, υπάρχουν άνρθωποι που είναι σοβαρά άρρωστοι και δεν έχουν καμία πρόσβαση σε περίθαλψη. Ή είναι μόνοι και δεν έχουν κανένα φίλο ή συγγενή να τους στηρίξει, κοκ. Δεν ξέρω τι νόημα έχει ή τι παρηγοριά θα έδινε αυτή η σκέψη σε κάποιον που είναι σοβαρά άρρωστος.
Το θέμα είναι νομίζω ότι απλά οι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν να ακούσουν για τα προβληματά σου. Γιατί έχουν και αυτοί προβλήματα (αν και όχι πάντα χειρότερα, χο χο). Αυτή είναι η αλήθεια τελικά, εκεί έχω καταλήξει. Σου λένε "παρηγορητικές" βλακείες για να σε ξεφορτωθούν και να γυρίσουν στη ζωή τους, με όσο το δυνατόν λιγότερα βάρος. Η απόδειξη είναι ότι αν έχεις ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα (αρρώστια είναι κάτι που θεωρείται σοβαρό από όλους γενικώς, αν και εκεί μπορεί να ακούσεις διάφορα για ΑΚΟΜΑ πιο σοβαρές αρρώστιες), να σου πω ένα μυστικό: ούτε τότε θέλει κανένας να του μιλάς για αυτό. Τότε θέλει ακόμα λιγότερο να σε ακούσει από όταν το πρόβλημά σου ήταν κάτι 'ασόβαρο' όπως ότι δεν έχεις λεφτά για σινεμά. Τότε είναι που δεν θέλει να ξέρει ΤΙΠΟΤΑ και μπορεί ακόμα και να αρνηθεί, στο βαθμό του δυνατού, ότι υπαρχει πρόβλημα. Γιατι τότε ο άλλος έρχεται αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με την δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο, και όχι με μια θεωρητική εκδοχή της (τι τραβάει ο Χ 'άλλος').
Και εδώ φαίνεται η πραγματική υποκρισία της ατάκας "υπάρχουν και σοβαρότερα προβλήματα". Εχω προσπαθήσει κάποιες φορές να μιλήσω για έναν φίλο μου που πέθανε με ανθρώπους που δεν ήταν φίλος τους, αλλά τον ήξεραν, και η αντίδραση είναι ένα αμήχανο κενό και η αλλαγή κουβέντας. Μέχρι και αστεία έχω ακούσει ως αντίδραση. Και εγώ η ίδια όμως έχω άντιδράσει κάπως έτσι όταν ήθελε να μου μιλήσει για αυτόν ο καλύτερος του φίλος, στον ένα χρόνο της επέτειου του θανάτου του. Δεν ήξερα τι να κάνω. Θέλω να πω, τα παραπάνω δεν τα λέω για να πω: τι κακοί που είναι οι άνθρωποι που δεν σε ακούνε γιατί όλοι έτσι είμαστε. Είναι πραγματικά δύσκολο να κάτσεις και να ακούσεις κάποιον άνθρωπο που περνάει κάτι πολύ δύσκολο. Και πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να βελτιωθόυμε σε αυτό το θέμα. Να μπορούμε να αντικρύσουμε κατάματα μια άσχημη κατάσταση που ζει ενας φίλος του και να πουμε: Ναι είναι απαίσιο αυτό που ζεις. Χωρίς αστεία, χωρίς αλλαγή θέματος, χωρίς καμία πίεση να μιλήσει περισσότερο ή λιγότερο ο άλλος. Το να λες σε κάποιον που ζορίζεται ότι υπάρχουν και χειρότερα είναι ακριβώς το αντίθετο της βοήθειας και της υποστήριξης. Αρνείσαι την πραγματικότητα των συναισθημάτων του και τη σοβαρότητα της εμπειρίας του.
