Love actually

"Ίσως να μην είμαστε φτιαγμένοι για να έχουμε μια και μοναδική αγάπη στη ζωή μας, αλλά πολλές σημαντικές σχέσεις".
Αυτά λέει η 17χρονη ερωμένη του Isaac Davis στο Μανχάταν, αποστομώνοντάς τον και χαρίζοντας μας έναν συλλογικό αναστεναγμό ανακούφισης.
Είναι πολύ παρηγορητικό να μην νιώθεις ότι πρέπει να βρεις τον ένα και μοναδικό έρωτα. Πόσο πιό ξέγνοιαστος νιώθεις στη σκέψη ότι στη ζωή σου θα έχεις μια σειρά από αξιόλογες σχέσεις και ωραίες στιγμές, χωρίς αυτό το απόλυτο πρέπει του μεγάλου έρωτα. Πόσο βάρος αφαιρεί από τις προηγούμενες σχέσεις, από την παρούσα σχέση σου, ή την παρούσα μοναξιά σου.
Αλλά αυτή την αίσθηση ελευθερίας ακολουθεί ένα αίσθημα κενού. Και μια ίσως παιδική απαίτηση:
Δεν θέλω άλλες σημαντικές σχέσεις. Νιώθω πλήρης εμπειριών. Αγαπάω όλους τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου, αλλά... αρκετά. Μπορώ να έχω τώρα τη μια και μοναδική μου αγάπη παρακαλώ;

Απεργιακές ατάκες

...και το βαθύτερο νόημά τους:

"Συμφωνώ ιδεολογικά με τις απεργίες, αλλά συνήθως δεν απεργώ."
Ψηφίζω Αριστερά, βγάζω πύρινους λόγους κατά της ασυδοσίας των εργοδοτών/των τραπεζών/του καπιταλισμού, συγκινούμαι όταν ακούω αγωνιστικές ιστορίες, αλλά αν χρειαστεί πραγματικά να υψώσω το ανάστημά μου στην εξουσία, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Το μόνο που θέλω στ'αλήθεια είναι να είμαι ένα καλό παιδί.

"Δε θα απεργήσω γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στην κυβέρνηση."
Είμαι κομματόσκυλο του χειρίστου είδους.

"Δεν πολυθέλω να απεργήσω, αλλά έχω να ψωνίσω κάτι απο το Πράκτικερ/να πάω κομμωτήριο και με βολεύει". (σημ. το έχει πει άντρας).
Όχι μόνο είμαι χέστης και θέλω να καλύψω τα νώτα μου λέγοντας ότι δε συμφωνώ με την απεργία, παρόλο που θα απεργήσω, αλλά είμαι και τεμπέλης. (Αντίστοιχη ατάκα: "Θέλω να έρθω αλλά θα έχει πολλή κίνηση" ).

"Για πείτε παιδιά, εδώ απεργείτε συνήθως";
Δεν έχω άποψη ούτε προσωπικότητα και δε θέλω να ξεχωρίσω από το κοπάδι.

"Εσύ γιατί απεργείς, για τα 'δίκαια αιτήματά μας'";
Είμαι ενοχλητικός εξυπνάκιας, θεωρώ ότι είμαι καλύτερος από όλο τον κόσμο, μόνο εγώ διαβάζω εφημερίδα και είμαι ενήμερος και θα σε πιάσω στα πράσα τώρα, κακομοίρη, άσχετε τεμπέλη που θέλεις να απεργήσεις κιόλας.

"Πότε έχει απεργία; Αύριο; Αλήθεια; Εσύ θα απεργήσεις; Ναι;;;; Έχεις πάρει την άδεια του Διευθυντή;"
Μόλις τώρα προσγειώθηκα στην Γη από το μικροαστικό μου Έντερπραιζ στην Κηφισιά, όπου η μαμά μου έφτιαχνε γλυκό κουταλιού, ο μπαμπάς μου σκότωνε μπεκάτσες και όταν σουρούπωνε καθόμασταν όλοι μαζί γύρω από το τζάκι και μου λέγανε παραμύθια.

Και τέλος, οι δύο κλασσικές ατάκες:

Αφεντικό: "Μην τολμήσεις να απεργήσεις"!!
Εδώ δε χρειάζεται μετάφραση. Είμαι απλώς μαλάκας.

Συνδικαλιστής/Εργατοπατέρας (με καχύποπτο ύφος): "Θα απεργήσεις;"
Χα, έτσι και δε απεργήσεις καπιταλιστικό γουρούνι, σε έχω σημειωμένο στη λίστα μου.

Εν κατακλείδι: ο μόνος λόγος να απεργήσεις ή να μην απεργήσεις είναι ο εξής:
Συμφωνείς ή όχι με τα αιτήματα της απεργίας;

Εντάξει, προσθέτω κι άλλον έναν: συμφωνείς, αλλά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χάσεις τη δουλειά σου αν απεργήσεις, οπότε δεν απεργείς.

Όλα τ'άλλα είναι υποκριτικές σαχλαμάρες...αλλά μερικές φορές είναι αστείες. Η ιλαρότητα μπορεί να συγκριθεί μόνο με ατάκες που λέγονται όταν επίκειται αλλαγή κόμματος στην εξουσία και προσπαθούν όλοι να συμπλεύσουν, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ.

Ώρες

Tώρα τρώω από τα έτοιμα... αλλά... δυστυχώς τελευταία δεν υπάρχει έμπνευση. Και όλα αυτά λόγω μιας γελοίας εμμονής που έχω πάθει με τη δουλειά μου.
Τι να γράψω λοιπόν, όχι πάλι τα ίδια. Κάτι παλιό, που είχα γράψει όταν έκανα την πρακτική μου. Τότε βαριόμουνα, τώρα τρέχω, αλλά το συναίσθημα είναι κάπως παρόμοιο.

Πως πέρασαν όλες

αυτές οι ώρες

Xάθηκαν

κοιτάζοντας τους διακόπτες

στους τοίχους

πίνοντας καφέ με γάλα

ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες

βγάζοντας φωτοτυπίες

μετρώντας κρέμες στα ράφια

κρατώντας σημειώσεις

γεμίζοντας ποτήρια με νερό

βάζοντας και βγάζοντας

το σακάκι σου

πλένοντας τα χέρια σου

σκουπίζοντας τα χέρια σου

γράφοντας αναφορές

που κανείς δε θα διαβάσει

Kανείς δε θα στις επιστρέψει

τόσες ώρες