Berlin (ale)

Ομολογουμένως δεν είδα πολλές ταινίες στην Berlinale (μόνο τρεις), αλλά όταν είσαι σε μια ξένη πόλη, ακόμα κι αν έχει διεθνές Φεστιβάλ, ακόμα κι αν έχεις ξαναπάει, προτιμάς απλώς να τριγυρνάς παρά να τρέχεις πανικόβλητος από ταινία σε ταινία. Συν ότι ο καιρός ήταν καταπληκτικός και όλος ο κόσμος ήταν έξω για καφέ και βόλτα.

Πριν ξεκινήσω για την Berlinale, δύο πράγματα καινούρια (για μένα) στο Βερολίνο: Όλοι πηγαίνουν τα Σαββατοκύριακα έξω για brunch. Μην το παραλείψετε αν βρεθείτε εκεί Σ/Κ, σε πολλές καφετέριες έχει μπουφέ all you can eat με 8 ευρώ. Και είναι όλα πεντανόστιμα. Συν ότι την πέφτεις με τις ώρες εκεί και κανένας δε σε ενοχλεί. Το μόνο πρόβλημα είναι αν θα βρεις θέση. Πιο ωραίο μέρος για branch τα καφέ γύρω από την KollwitzPlatz.

Δεύτερο καινούριο πράγμα: απαγορεύεται πλέον το κάπνισμα παντού. Ακόμα και σε καφέ καταλήψεων (είναι δημοφιλείς και ωραίες οι καταλήψεις εκεί, όχι μίζερες και φοβικές σας τις δικές μας), όπως το Morgen Rot στην Kastanienallee, δεν καπνίζει κανείς. Αν θες να κόψεις το κάπνισμα, υπάρχει κάτι θετικό σε αυτό: σου αφαιρείται η επιλογή, οπότε σταματάς να βασανίζεσαι εσωτερικά σχετικά με το αν πρέπει/δεν πρέπει, αν θες/δε θες να καπνίσεις.

Κάτι που έχει μείνει ίδιο με την τελευταία φορά που πήγα –πριν τρία χρόνια- ήταν η AlexanderPlatz. Η πλατεία κόβεται στη μέση από τον υπέργειο σταθμό του S-Bahn. Η μισή (εκεί που είναι και η το περίφημο Fernsehturm) είναι συμπαθητική, στην υπόλοιπη μισή γίνονται ακόμα έργα, και εξακολουθεί να είναι ένα εγκαταλειμμένο, αχανές, κενό ερείπιο της αισθητικής του σοσιαλιστικού ρεαλισμόυ. Από όση ostalgie κι αν πάσχεις, ωραία δεν τη λες.

Πάμε στη Berlinale τώρα, ή μάλλον σε ότι πήρα εγώ χαμπάρι από την Berlinale. Οι ταινίες είναι διασκορπισμένες σε πολλά σινεμά σε όλο το Βερολίνο, πράγμα που σημαίνει ότι δεν δημιουργείται συνωστισμός ούτε τεράστιες ουρές. Τα εισιτήρια βέβαια, βγαίνουν από ενιαίο ταμείο, αλλά προσέξτε αυτό: μπορείς να κλείσεις εισιτήρια μόνο για τις επόμενες τρεις ημέρες, και για όλες τις προβολές κρατούνται περίπου καμιά 50αριά εισιτήρια διαθέσιμα, τα οποία μπορείς να αγοράσεις πηγαίνοντας στο σινεμά μια ώρα περίπου πριν την έναρξη της ταινίας. Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ καλή λύση, γιατί σχεδόν πάντα βρίσκεις θέση έστω και την τελευταία στιγμή, και δεν είναι ανάγκη να φτιάξεις κάποιο ιδιαίτερα μακροπρόθεσμο και περιοριστικό πρόγραμμα για τις ταινίες που θα δεις κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ (όπως πρέπει να κάνεις εδώ για τις Νύχτες Πρεμιέρας). Βέβαια, αν εφάρμοζόταν αυτό στην Αθήνα, ίσως να πήγαιναν ΟΛΟΙ την τελευταία ώρα πριν την ταινία, δεν ξέρω.

Το θέμα είναι ότι όλα κυλάνε χαλαρά και ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία και υστερίες, παρόλο που πρόκειται για ένα πραγματικά μεγάλο διεθνές φεστιβάλ. Ακόμα και στο red carpet, έξω από το Berlinale Palast που είναι η «καρδιά» του Φεστιβάλ δε μαζεύεται πολύς κόσμος – γεγονός που νομίζω οφείλεται και σε μια σχετική αποστασιοποίηση των Γερμανών από μαζικές εκδηλώσεις λατρείας (τα τελευταία 60 χρόνια δηλαδή, αχέμ). ΄Ηταν αρκετά εύκολο να στηθείς εκεί και να περιμένεις να περάσουν οι σταρ, μια μέρα κάθισα για πέντε λεπτά και έπεσα στην είσοδο της Tilda Swindon. Βέβαια την ημέρα της Madonna δεν ξέρω τι γινόταν εκεί, αλλά δεν επιχείρησα και να πάω (η Blu σίγουρα θα την πετύχαινε, εδώ είδε τον Daniel Day Lewis τυχαία στην Αθήνα, τι να λέμε τώρα).

Καμία από τις ταινίες που είδα δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν εορταστική, πολύ-πολιτισμική και τα σινεμά τα ίδια ήταν εκπληκτικά. Μου άρεσε πολύ το Kino International, στην Karl Marx Allee -στο πρώην Ανατολικό βεβαίως- μου θύμισε τα δικά μας Ράδιο Σίτυ (γκρεμίστηκε είναι τώρα σούπερ μάρκετ) και Μπροντγουαίη (έκλεισε, δεν ξέρω τι θα απογίνει), αμφότερα στην Πατησίων. Αλήθεια, σκοπεύουμε να γκρεμίσουμε όλα τα συνοικιακά σινεμά (ακόμα και τα μεγάλα και τα εικαστικά ενδιαφέροντα από αυτά, όπως τα προαναφερόμενα) και να τα κάνουμε multiplex; Δεν είμαι της άποψης με το γιασεμί στα θερινά σινεμά, αλλά κάτι ξέρουν οι Γερμανοί που κρατάνε και τα παλιά τους και όμορφα σκονισμένα σινεμά μαζί με τα καινούρια.