άσλδκξ΄λκδσσ΄δφγδ΄κγηςγξ7πςα

Τις προάλλες έλεγα σε φίλη μου και συν-blogger ότι θα ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ και θα γράφω εκεί ο,τι μου κατεβαίνει. Αυτό μπορείς να το κάνεις και τώρα μου λέει.

Έλα όμως που δεν μπορώ. Θέλω να γράψω για το Μόναχο και τη Βενετία αλλά σκέφτομαι ότι πρέπει να ψάξω να βρω κάποιες ιστορικές πληροφορίες και να ελέγξω την ακρίβεια των γραφόμενών μου και δεν έχω καμία όρεξη. Άλλες φορές σκέφτομαι αν αυτά που θα γράψω έχουν συνοχή με παλιότερα κείμενα. Αν θα παρεξηγηθεί κάποιος. Αν είναι τελείως βλακείες ή βαρετά. Αν όμως το μπλόγκινκ φέρνει κάτι καινούριο, αυτό δεν είναι η υπόσχεση -και η απειλή- ενός αυθόρμητου, αδιαμεσολάβητου λόγου; Η τελικά αυτό είναι αδύνατον/ανεπιθύμητο;

Κατά καιρούς έχω διάφορες ιδέες για μπλογκς, ένα που θα γράφω τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ, ένα που θα δημοσιεύω ερωτικές επιστολές (που έχω γράψει εγώ), ένα που θα γράφω μόνο λίστες με πράγματα που με ενοχλούν, ένα που θα γράφω πράγματα που ακούω στο δρόμο, ένα για τα ποιήματά μου. Η σκέψη βέβαια ότι θα πρέπει να κάνω λογκ ιν και λογκ αουτ πέντε-έξι φορές την ημέρα για να συντηρώ όλα αυτά τα μπλογκς (φυσικά δε θα είναι όλα στο ίδιο όνομα) με αποθαρρύνει. Μου αρέσει όμως η σκέψη ότι επιτέλους πια θα κάνω ό,τι θέλω.

Ότι θα με κυνηγούσε η ακατανίκητη επιθυμία μου να είμαι αρεστή ακόμα και όταν γράφω ανώνυμα, δεν το περίμενα.

Πάντως (και μέχρι να διασπαστώ σε 15 μπλογκς) χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κατέβρεχα περιστέρια με το τηλέφωνο του ντους μέσα σε ένα art installation, μέρος της έκθεσης που έκανε μια ομάδα από συναδέλφους που ήταν παράλληλα καλλιτέχνες. Το αρτ ινσταλέισιον ήταν ένα μπάνιο και από μια τρύπα σε ένα μεγάλο κουτί έπεφτε συνέχεια καναβούρι. Εκεί μαζεύονταν τα βρώμικα απαίσια περιστέρια -πριν καραδοκούσαν πάνω στα ντουλάπια και τα παράθυρα- εγώ ήμουν κλεισμένη στο μπάνιο και προσπαθούσα να τα διώξω καταβρέχοντάς τα, ή και καμιά φορά σπρώχνοντας τα με τα χέρια. Αυτά όμως στέκονταν ακίνητα, βρώμικα και βρεγμένα, πάνω στο καλοριφέρερ, το νεροχύτη, τα ντουλάπια, το μπάνιο, σχεδιάζοντας, κοιτώντας με λαχτάρα και υπομονή το καναβούρι να πέφτει.