Όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό, θετικό ή αρνητικό, ένα από τα πρώτα μελήματά μας είναι να μάθουμε ‘πως το είδαν οι ξένοι’. ‘Εγκωμιαστικά τα ξένα ΜΜΕ για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων’ ‘Πρωτοσέλιδο σε όλα τα ξένα ΜΜΕ οι καταστροφές στην Αθήνα’. Και αντίστοιχα, ‘δικαιωθήκαμε’ ή ‘γίναμε ρεζίλι’.
Η εικόνα της Ελλάδας στα ξένα ΜΜΕ είναι σημαντική, σίγουρα, αλλά είναι κάτι που θα πρέπει να απασχολεί κυρίως τους επαγγελματίες της διπλωματίας και όχι όλο τον κόσμο, ούτε καν τα ελληνικά media.
Γιατί βιώνουμε τόσο αγχωτικά/τραυματικά την εικόνα μας στα ξένα ΜΜΕ; Στις ταραχές του 1992 στο Λος Άντζελες έγινε σμπαράλια το σύμπαν για έξι ημέρες, σκοτώθηκαν 53 άτομα, είπε κανείς ότι έγινε ρεζίλι η Αμερική; Ή ότι ξαφνικά η Αμερική έγινε αναξιόπιστος συνομιλητής, μια χώρα στην οποία δε θα πατήσει κανείς τουρίστας ή επενδυτής το πόδι του; Το ίδιο και με το Παρίσι το 2005. Άλλα είναι αυτά που κάνουν μια χώρα να κερδίζει ή να χάνει στο διεθνές στερέωμα. Και δε μιλάω για τις προσφιλείς σε όλους τους Έλληνες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά πολύ απλά για άλλου τύπου επιδόσεις (οικονομικές, διπλωματικές, κοινωνικές, κλπ.)
Μου φαίνεται τουλάχιστον γελοίο ότι οι αναφορές των ξένων ΜΜΕ στην Ελλάδα αποτελούν με τη σειρά τους ειδήσεις στα ελληνικά ΜΜΕ και αντικείμενο συζήτησης μεταξύ παρεών. Δείχνει ένα τεράστιο σύμπλεγμα κατωτερότητας (η άλλη όψη του συμπλέγματος ανωτερότητάς μας), είναι ετεροπροσδιορισμός και φανερώνει για άλλη μια φορά την αδυναμία μας να αρθρώσουμε εμείς, ψύχραιμα, λόγο για τον εαυτό μας και τη χώρα μας.
