το κέρασμα

Τώρα τελευταία έχω ένα πρόβλημα με το κέρασμα. 'Εχω παρατηρήσει ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κερνάνε συνέχεια -δε μιλάω για άντρες, μάλιστα δύο από τους τέσσερις ανθρώπους που έχω στο μυαλό μου είναι γυναίκες... Δηλαδή θα βγείτε και θα σπέυσουν να πληρώσουν. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος: έχουν τα γενέθλιά τους, έχουν καιρό να σε δούνε, έχεις έρθει στη γειτονιά τους (!), πρώτη φορά βγαίνετε, τελευταία φορά βγαίνετε, έχουν κάτι ευχάριστο να γιορτάσουν, είναι λυπημένοι και θέλουν να το ρίξουν έξω, ξέρουν ότι έχεις οικονομικές δυσκολίες και θέλουν να σε βοηθήσουν, τους είχες εξυπηρετήσει σε κάτι πρόσφατα, παντρεύτηκε η κουμπάρα τους, κοκ.

Ποιό είναι το πρόβλημά τους; Πιστεύω ότι είναι τρομερά πατερναλιστικό και πατροναριστικό να σε κερνάνε χωρίς λόγο. Θέλουν να σου δείξουν ότι έχουν λεφτά; Οτι είναι large; Ότι αυτοί 'δεν είναι γύφτοι'; Θέλουν να δείξουν ότι έχουν κάποια επιφάνεια; Γιατί δηλαδή πρέπει να σου πετάνε μονίμως τα λεφτά τους στη μούρη; Σίγουρα πάντως θέλουν να επιβεβαιώσουν ένα είδος ανωτερότητας (οικονομικής, συναισθηματικής, ηθικής) σε σχέση με τους άλλους, αλλά κυρίως με εσένα που κερνάνε. Αυτή επιβολή βασίζεται στη βεβαιότητά τους ότι δε θα κάνεις μεγάλη φασαρία να μην σε κεράσουν. Δηλαδή θα επιμείνεις ότι δεν θέλεις, αλλά γελοιότητες τύπου σου χώνω λεφτά στην τσέπη δε θα κάνεις μάλλον. Οπότε ουσιαστικά σου επιβάλλουν το δικό τους, τo ευγενικό, γαλαντόμο, υποκριτικό κέρασμα τους.

Εκεί που τρελαινεται ο κεραστής είναι αν του έχει προσφέρεις εσύ κάτι πριν. Δηλαδή του έχεις κάνει ένα δώρο, ή τον έχεις βοηθήσει σε κάτι, ή (ακόμα-ακόμα) τον έχεις κεράσει γιατί γίορταζες. Εκεί θα πάθει ντελίριο μέχρι να υπεραναπληρώσει, μη και βγεις εσύ από πάνω, πρέπει πάση θυσία να ισοσκελίσει τον λογαριασμό. Θα περνάτε από μαγαζιά στο δρόμο και αν τυχόν δεις κάτι που σου αρέσει στη βιτρίνα είναι ικανός να μπουκάρει μέσα να στο αγοράσει. Πρόσεξε, μπορεί να σε παγιδεύσει -under false pretenses- να μπείτε σε κάποιο μαγαζί και καλά για να ψωνίσει αυτός. Για πότε θα σου φορτώσει οτιδήποτε έχεις τολμήσει να κοιτάξεις για πάνω από δύο δευτερόλεπτα και θα τρέξει στο ταμείο να τα πληρώσει, ούτε που θα καταλάβεις.

Τελικά αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να δέχονται, γι'αυτό και προσφέρουν τόσο άγαρμπα.

Permanently Blue

Δεν είναι τέλειο αυτό που όταν δεν υπάρχει βίντεο για ένα τραγούδι οι fans φτιάχνουν δικά τους; Που είναι διάφορα ό,τι να ναι, από το εξώφυλλο του δίσκου στατικό χωρίς καμία άλλη εικόνα, μέχρι τους στίχους απλώς να τρέχουν σε στυλ καραόκι, μέχρι το σκύλο τους να τρέχει στην αυλή, μέχρι αυτούς τους ίδιους να ερμηνεύουν lip-syncing το τραγούδι; Δε θα βάλω όμως κάτι τέτοιο, θα βάλω ένα live. Tους Chairlift τους κατέβασα μετά από μια κριτική του Ζήλου στο Αθηνόραμα (ο Ζήλος είναι πιστεύω ο στυλιστικός πατέρας των κριτικών του Φραγκούλη, αλλά στο πιο εκλεκτικο).
Oi Chairlift βγήκαν αρκετά καλοί και τo Bruises είναι το πιο κολλητικό τραγούδι του δίσκου (ή μάλλον του folder), χαρούμενο αλλά και κάπως μελαγχολικούλιιιιιιι.

I was me but now he's gone

Πρέπει να εξομολογηθώ ότι έχω εμμονή με αυτό το τραγούδι. Και ότι έχω μαζέψει περί τις 15 live εκτελέσεις του από το youtube και αλλού. Το σόλο της αρχής είναι από αυτά που σε κάνουν να θέλεις να μάθεις κιθάρα. Είναι από αυτά που λέω αιώνια σόλο: δηλαδή το φαντάζεσαι να αντηχεί κάπου στην αιωνιότητα.

Αυτή είναι μια από τις καλύτερες εκτελέσεις, όχι μόνο μουσικά -η φωνή του James είναι πολύ καλή εδώ- αλλά σαν σκηνοθεσία και σκηνικό. Το εντελώς μωβ σούρουπο, οι ασιάτες αστυνομικοί, οι διάφορες σημαίες, η φυλετικά απροσδιόριστη σύνθεση του πλήθους, οι μαντράχαλοι με τα κεράκια, όλα είναι κάπως εξωπραγματικά. Anyway, enjoy.