Όταν ζεις σε μια καινούρια χώρα, έχεις τόσα πράγματα να πεις, που τελικά παραμένεις άφωνος. Δεν ξέρεις πραγματικά από που να ξεκινήσεις: πώς είναι οι άνθρωποι εδώ, πως νιώθεις εσύ, πως είναι τα μέρη, πως είναι η ζωή σου...
Θα αρχίσω από το τελευταίο. Η ζωή μου εδώ είναι πολύ ήσυχη. Για πρώτη φορά δεν έχω φίλους και παρέες. Βγαίνω μόνη μου και κοιτάζω τους άλλους. Η μέρα είναι πραγματικά τεράστια, γιατί δεν έχω καμία άλλη υποχρέωση πέρα από τη δουλειά: δεν έχω γραφτεί σε κανένα γυμναστήριο, δεν είναι ανάγκη να επισκεφτώ διάφορους συγγενείς και διάφορα παιδάκια, να βγω το βράδυ, ή να πάω σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κλπ. Και δεν μου έχει λείψει καθόλου, για πρώτη φορά νιώθω τόσο ήρεμη. Ούτε καν ανησυχώ αν πίνω και καπνίζω πολύ, γιατί πολύ απλά, όταν είμαι μόνη μου, ούτε πίνω ούτε καπνίζω -ιδιαίτερα. Τελικά πηγή όλων των προβλημάτων μου είναι οι άλλοι, ή για να κάνω την αυτοκριτική μου, η σχέση μου με τους άλλους.
Όταν δεν υπάρχουν άλλοι, δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν χρειάζεται πια να σκέφτομαι γιατί με νευρίασε ο τάδε, ή τι εννοούσε η δείνα, ή να νιώθω τύψεις που δεν παίρνω τηλέφωνο, ή που παίρνω πολλά τηλέφωνα... Δεν υπάρχει κανείς να εντυπωσιάσεις, κανείς να προσπαθήσεις να πείσεις, κανείς να σε θυμώσει, να σε κάνει να βαρεθείς, κανείς να τα χαλάσεις ή να τα βρεις μαζί του. Δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι, χρειάζεσαι ανθρπώπους κοντά σου για να τους λες τα προβλήματα που σου δημιουργούν άλλοι άνθρωποι. Αν κατάφερνα και μα μην δουλεύω κιόλας, όλα θα ήταν τέλεια. Αλλά και η δουλειά προς το παρόν έχει ελάχιστη επαφή με κόσμο.
ΟΚ, μάλλον θα περάσει αυτή η φάση, σκέφτομαι όμως ότι μετά από μια ολόκληρη ζωή υπερκοινωνικότητας, έχω πολλά αποθέματα ακόμα. Σε επόμενο ποστ η αποκάλυψή: σε ποιά χώρα βρίσκομαι;
