Σάββατο, Ιουνίου 12, 2010

these are the days of our lives

Μερικές μέρες απλά δε σε θέλει... Θυμάμαι μια φίλη μου, που μου έλεγε: πήρα τους πάντες τηλέφωνο, κανείς δεν ήθελε να βγεί, βγήκα μόνη μου και πέρασα χάλια... έπερεπε να είχα μείνει μέσα... Παρόλο που τέτοια μοιρολατρία μου φαινόταν πάντα υπερβολική, μπορώ να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να αλλαξοπιστώ.

Δηαλδή μπαίνεις στο μετρό και ο συρμός σταματάει κάθε πέντε λεπτά στο τούνελ (είσαι και λίγο κλειστοφοβική), φτάνεις (ακόμα πιο) καθυστερημένη στη δουλειά, το φωτοτυπικό δεν δουλεύει, ο μαλάκας του γραφείου σήμερα σε εκνευρίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, δυσκολεύοντας τη συντήρηση του προφίλ καλού κοριτσιού που έχεις με κόπο καλλιεργήσει, καθώς ανακγάζεσαι να του πεις ότι είναι ένας  βλάκας χωρίς ίχνος χιούμορ, δήλωση που για κάποιο λόγο αυτός παίρνει κατάκαρδα.

Μετά , γυρίζοντας σπίτι, μαζί με έναν τόνο χαρτιά που δεν πρόλαβες να δεις στην δουλειά, κουβαλάς, για είκοσι λεπτά και  έναν καθρέφτη 1,40 ύψος στα χέρια, γιατί το μαγαζί απ'οπου τον αγόρασες, τελικά δεν κάνει παράδοση στο σπίτι, κινδυνεύοντας, όπως περπατάς με τον καθφέφτη στο πλάι, να αποκεφαλίσεις διάφορα παιδάκια, σε ένα συμβάν που θα ήταν και λίγο αστείο αν δεν ήταν τόσο οδυνηρά πιθανό. Φτάνεις σπίτι για να ανακαλύψεις ότι το ιντερνετ δε δουλεύει και ότι για κάποιο μυστήριο λόγο τα απελπισμένα τηλεφωνήματα που κάνεις -ακόμα και στους γονείς σου-  μένουν αναπάντητα.

Αποφασίζεις να τελειώσεις τη νύχτα σου στο αγαπημένο σου μπαρ, μόνο για ανακαλύψεις ότι το μοναδικό ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή σου χαριεντίζεται με άλλη, που του κρατάει και το χέρι, δηλαδή μιλάμε για έρωτα. Φεύγεις οργισμένη, αλλά κοιτώντας το κινητό σου, συνειδητοποιείς ότι κανεις δε συγκινηθκε με τη δραματική έξοδό σου. Φτάνεις σπίτι, κοιτάς το μέιλ, και ούτε καν ο αόρατος άνθρωπος δεν σου έχει στείλει τίποτα. (αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση).

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίζεις ότι θέλεις να ακούσεις το τραγούδι του Βοσκόπουλου "Και λέω, σε τι κόσμο βρέθηκα; Δεν τον αντέχω πια, βαρέθηκα" αλλα ακόμα και το you tube αρνείται να λειτουργήσει.

Μερικές μέρες, είναι καλύτερα να μη βγαίνεις, όχι μόνο από το σπίτι, αλλά ούτε καν από το κρεββάτι σου.

5 σχόλια:

gogo είπε...

αλλά τελικά τουλάχιστον δούλεψε το ιντερνετ :))))

switchblade_sister είπε...

σωστή:))

Ανώνυμος είπε...

Τελικά έχουμε όλοι αυτές τις μέρες που νομίζουμε οτι έχει συντελεστεί πυρηνική καταστροφή και οι μόνοι επιζώντες είμαστε εμείς...γελάω ακόμα με την περιγραφή.
"αόρατος άνθρωπος= υπαρκτός άνθρωπος με τον οποίο φανταζόμαστε ότι έχουμε/θα μπορούσαμε να είχαμε σχέση" πολύ εύστοχο!
"μα πιο πολύ το μάτι" το πίσω από την πλάτη;
καλό καλοκαίρι
dolly

Ανώνυμος είπε...

επιζήσαντες;Αααχ γαμώ τα ελληνικά μου. Ντεν ξέρει...
Νττοοολλλυυυυ

switchblade_sister είπε...

ναι, ακριβώς αυτό πίσω από την πλάτη...:) επιζώντες, επιζήσαντες, το αποτέλεσμα μετράέι!