Gary, θυμήσου, είμαστε μαζί σου

Καλά είναι λίγο παθέτικ το γεγονός ότι το μόνο πράγμα που με ενθουσιασε να γράψω κάτι στο  μπλογκ είναι η είδηση ότι ο πρώην αγαπημένος Gary Oldman σκίζει με την ταινία Tinker, Tailor, Soldier, Spy, βασισμένη σε κατασκοπικό μυθιστόρημα του John le Carré, αλλά εντάξει, ο καθένας όπως τη βρίσκει.

Ακούγεται ότι μπορεί και να πάρει Όσκαρ, όχι ότι τα Όσκαρ είναι η απόδειξη ότι κάποιος είναι καλός ηθόποιος, αλλά είναι μια καταξίωση, και για να είμαι ειλικρινής... δεν ξέρω αν ο Gary την αξίζει... Χα! Πως σας φαίνεται αυτό; Ο Oldman (τώρα σοβαρεύομαι) είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος ηθοποιός, ο οποίος στα ξεκινήματα του είχε χαρακτηριστεί και ως ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του. Για να θυμηθούμε οι παλιοί (και να μαθαίνουμε οι νεώτεροι) ο Gary ξεκίνησε από την Αγγλία, με καταπληκτικές ερμηνείες στο Sid and Nancy (1986),  το Prick Up Your Ears (1987) και το Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990).

Ο Gary στις δόξες του

Υστερα πήγε στην Αμερική (το οποίο ήταν και μάλλον η καλλιτεχνική καταστροφή του τελικά, αλλά ας μη προτρέχουμε) και έπαιξε στο State of Grace (1990), όπου εκεί τον είχα δει και εγώ παιδόυλα και είχα πάθει αυτό που λέμε ντου-βρου-τζά. Για να καταλάβετε, είδα την ταινία άλλες τρεις φορές στο σινεμά, με τρεις διαφορετικές φίλες, στις οποίες έλεγα κάθε φορά ότι την έβλεπα για πρώτη φορά γιατί ντρεπόμουν να πω την αλήθεια, και άπειρες φορές σε βίντεο. Ακόμα θυμάμαι όλες τις ατάκες του, και ο Gary είχε δεύτεροτριτο ρόλο εκεί. Οχι, δεν είμαι ψυχάκιας. Αλλά η ταινία ήταν καλή και αυτός ήταν καταπληκτικός. Εχω και αδυναμία σε αλκοολικούς με λαδωμένο μαλλί που φοράνε φόρμα και περφέκτο χωρίς μπλουζάκι, και συνδυάζουν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την ηλιθιότητα με την παράνοια. Μάλλον και ο Κόπολα έχει ίδια γούστα με μένα, γιατί είδε τον Gary εκεί, και που τον πήρε λέτε; Ναι, στο Dracula (1992), όπου πάλι ο Gary είναι θεός, και μάλλον είναι και η πρώτη και τελευταία φορά (μέχρι τώρα τουλάχιστον) όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία με εμπορική επιτυχία και κριτική αποδοχή. Παρά τα ελλατωματάκια της ταινίας, αγαπώ και επίσης ξέρω όλες τις ατάκες απ'έξω. I... have crossed...oceans of time... to find you... Επίσης αυτή η ταινία ήταν η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που ο Δράκουλας είναι ερωτευμένος με την Μίνα, δεν είναι δηλαδή απλά ένα σεξομανές τέρας. Νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησε και ο νέος τύπος των ευαίσθητων/βασανισμένων βρυκολάκων, με πρώτο μιμητή την εκπληκτική σειρά Buffy the Vampire Slayer, και μετά (μακριά από εμάς) τις ταινίες Λυκόφως, και ένα σωρό άλλες τηλεοπτικές σειρές.

Για να γυρίσω όμως στο θέμα μου. Μετά τον Δράκουλα αγαπητοί φίλοι... το χάος. Και μην ακούσω τίποτα για τα καραγκιοζιλίκια του Gary στο True Romance (1993), το Léon (1994) και το The Fifth Element (1997). Ταινίες που είχαν σχετική επιτυχία, αλλά ο Gary είχε τυποποιηθεί πλέον σε ρόλους του sidekick ψυχάκια, που καμία σχέση δεν είχαν με το βάθος (τι είπα τώρα...) των παλιότερων ερμηνειών του. Μόνη φωτεινή εξαίρεση, αν και δεν το είδε κανένας, το The Contender (2000). Μετα, ακόμα χειρότερα. Την δεκαετία του 2000 είχε εξαφανιστεί σχεδόν τελείως, για να καταλάβετε τον είχα δει σε μια δευτεράντζα straight-to-video ημι-τσόνα, δεν έχω λόγια. Και δεν έπαιζε καν στις σκηνές πορνό, δηλαδή πλήρης αποτυχία. Εκεί πραγματικά είχα σκεφτεί ότι η κάριέρα του έχει πάει εντελώς για φούντο, κρίμα το παιδί. Τι παιδί δηλαδή, που τα είχε τα χρονάκια πλέον. Κάπου πρέπει να έκανε και αυτός κάτι λάθος, δεν μπορεί δηλαδή να είναι τόσο χάλια το σύστημα του Χόλιγουντ που να χαράμισε έναν τέτοιον ηθοποιό.

Ενιγουεειιιι. Τελευταία οι ελπίδες μου είχαν αναπτερωθεί, γιατί  τον έβλεπα σε δεύτερους ρόλους, μεν, μη τυποποιημένους δε.. Κάτι το Μπατμαν (βαριέμαι να βάλω λινκ, χα, αυτό το ξέρουμε όλοι εντάξει) κάτι ο Χάρι Πότερ, λες να ίσιωσε το πράγμα σκέφτηκα; Γιατί τον σκεφτόμουν εγώ τον Gary, δεν τον είχα ξεγράψει, παρά τις άθλιες ταινίες του. Και να τα μας λοιπόν στην Βενετία, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ταινία που έχει πάρει καλές κριτικές. Ποτέ δεν κατάλαβα τι πήγε ακριβώς στραβά την σταδιοδρομία του, και όπως και είπα παραπάνω, δεν ξέρω αν του αξίζει κάποια αναγνώριση τύπου Όσκαρ, δεδομένου ότι πλάκα πλάκα μόνο σε πέντε-έξι καλές ταινίες έχει παίξει  στη ζωή του. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ, μπορεί να ξεκινάει μια νέα καριέρα για τον Gary τώρα, μακάρι.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

Ο Gary τώρα