Η μουσική είναι επικίνδυνη

Αυτό είπε ο Ζίζεκ στο ντοκιμαντέρ «Κινηματογραφικός οδηγός για διεσταμμένους» που είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αναφερόταν στο γεγονός ότι η μουσική μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διάφορους πολιτικούς σκοπούς, θεμιτούς και μη. Το θεμιτό φυσικά ανάλογα από την οπτική γωνία του καθενός.

Η μουσική δηλαδή δεν έχει κάποια αντικειμενική, εξωτερική αξία ή κατεύθυνση πέρα από αυτή που της δίνει ο καθένας. Εξ ου και η επικινδυνότητα, ή το απρόβλεπτο, ανεξέλεγκτο της μουσικής.

Αυτό βίωσα εγώ στη συναυλία των Pearl Jam χτες, όταν τραγούδησαν το Black. Μέχρι εκείνή τη στιγμή όλα πήγαιναν καλά και ωραία, όπως ήταν αναμένομενο -και απαιτούμενο- από ένα μεγάλο συγκρότημα όπως οι Pearl Jam.

Το αναγνώρισα φυσικά από τις πρώτες νότες και περίμενα ότι απλώς θα τραγουδούσαμε όλοι μαζί άλλο ένα τραγούδι της ώριμης εφηβείας μας. Λάθος. Η προσωπική μου ιστορία με το τραγούδι με πρόλαβε. Δεν λέω κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό, είμαι σίγουρη για αυτό, αλλά το τραγούδι αυτό ήταν για μένα το τραγούδι του χωρισμού μου από τον πρώτο μου έρωτα. Μιλάμε για 13 χρόνια πριν και για κάποιον άνθρωπο που ως λογικό ον που είμαι, δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Δεν ξέρω καν ποιος είναι πλέον, ή αν ζει. Τις προάλλες μάλιστα είχα συνειδητοποιήσει ότι αν τον γνώριζα τώρα, μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε θα μου έλεγε τίποτα.

Πέραν της ψύχραιμης ανάλυσης του τώρα, τότε αυτή η κατάσταση με είχε διαλύσει. Και χωρίς μελοδραματισμούς, σίγουρα δεν έχω ξανανιώσει έτσι, απλώς μετά από κάποια χρόνια, έμαθα να ζω με αυτό. Δηλαδή κάποιοι άνθρωποι (όλοι;) ερωτεύονται τρελά μόνο μια φορά στη ζωή τους. Έξαλλου αυτά τα έντονα συναισθήματα δεν κρατάνε, αν συνέχιζε η σχέση θα γινόμασταν άλλο ένα βαρετό ζευγάρι, όλα τα γνωστά παρηγορητικά. Που φυσικά πρέπει να τα πιστέψουμε, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε. Και που φυσικά τα έχω πιστέψει και εξακολουθώ να τα πιστεύω.

Εκτός από όταν άρχισε το Black και ξαφνικά ένιωσα ακριβώς όπως τότε. Δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας βεβιασμένης προσπάθειας να ταξιδέψω στο παρελθόν και να βυθιστώ σε αναπολήσεις, με μια γλυκειά μελαγχολία ολούθε. Ήταν ένα συναίσθημα τόσο παλιό και γνώριμο, τόσο φυσικό, ακριβώς σαν τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού, που επανέρχονται ένας προς έναν, χωρίς να θυμάσαι καν πιο είναι το τραγούδι. Ήταν ένα συναίσθημα που ήταν πάντα εκεί, που είναι πάντα εκεί. Ήμουν πάλι στο δωματιό μου, έπαιζα το δίσκο και έκλαιγα μέχρι θανάτου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα στερηθεί αυτή την ευτυχία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος μου έχει δείξει ότι μπορούσα να είμαι ανέλεμελη και ερωτευμένη για να το πάρει τόσο άδικα πίσω. Και άρχισα να κλαίω στη μέση της συναυλίας. Κάτι που παρεπιπτόντως σιχαίνομαι να κάνω. Γενικώς, όχι μόνο σε συναυλίες. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Σκεφτόμουν, γιατί τώρα αυτό, τόσα χρόνια μετά; Γιατί είναι τόσο βίαιο; Γιατί δεν μπορώ να το ελέγξω;

Γι’αυτό είναι επικίνδυνη η μουσική.