The world is a stage

…and I am standing here with emptiness all around, όπως λέει και το γνωστό αγαπημένο τραγούδι.

Σε μια εβδομάδα από τώρα πρέπει να παρουσιάσω μια εργασία μου. Θα είμαι μόνη σε ένα δωμάτιο με τρεις εξεταστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι μετά την παρουσίαση θα μου κάνουν και ερωτήσεις για την εργασία μου.

Δεν υπάρχει τίποτα που να σιχαίνομαι περισσότερο από τις παρουσιάσεις. Εντάξει, ίσως τις κατσαρίδες. Αλλά ακόμα και αυτές αντιμετωπίζονται κάπως, από τις παρουσιάσεις δεν γλιτώνεις με τίποτα. Όσες και να κάνεις, μπορεί στην πορεία να βελτιώσεις τα λεγόμενα presentation skills, αλλά από το άγχος δεν ξεφεύγεις με τίποτα.

Ακόμα και αυτή η παρουσίαση, που ουσιαστικά δεν έχει καμία σημασία και δεν θα καθορίσει τίποτα για το μέλλον μου, μου προκαλεί τρόμο. Ξυπνάω ξαφνικά το βράδυ με ορθάνοιχτα τα μάτια (ακριβώς όπως στα θρίλερ) επειδή σκέφτηκα ότι έχω ξεχάσει κάτι, ότι ίσως κάποια νούμερα δεν είναι σωστά, ότι θα με ρωτήσουν κάτι που δεν ξέρω και κοινώς ότι θα γίνω ρεζίλι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ίσως ακριβώς το γεγονός ότι το όλο πράγμα δεν έχει καμία σημασία να μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό. Ότι θα πρέπει να υποστώ μια παρωδία ακαδημαϊκής διαδικασίας, από ανθρώπους που δεν είναι καν καθηγητές σε κάποιο Πανεπιστήμιο, προκειμένου απλώς να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Γιατί πάνω απ’όλα, είναι το φαίνεσθε.

Μέχρι να έρθει αυτή η καταραμένη στιγμή, είμαι εντελώς ανίκανη για οποιαδήποτε δραστηριότητα, πέρα από το να κάνω πρόβες και να βλέπω τηλεόραση. Μιλάμε για πολλή τηλεόραση, μέχρι και «Δύο μέρες μόνο» είδα χθες. Τι άλλο θα επακολουθήσει Θεέ μου;

Θα μπορούσα να πάω ένα ταξίδι γιατί έχω μια εβδομάδα καιρό, αλλά για κάποιο ακαθόριστο λόγο, νιώθω ότι δεν μπορώ. Ότι δεν πρέπει.

Το παρήγορο είναι βέβαια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ακριβώς έτσι πριν από μια παρουσίαση. Μου είχε πει ένας καθηγητής Πανεπιστημίου ότι του προκαλούν τέτοιο άγχος, που σε ένα διεθνές συνέδριο, είχε κάνει λάθος την πρωτεύουσα μιας αφρικάνικης χώρας. Εντάξει, του λέω εγώ, συμβαίνουν αυτά. Ναι, μου λέει αυτός, αλλά είμαι καθηγητής Γεωγραφίας. Ουπς.

Αφού όλοι νιώθουμε έτσι, γιατί δεν καταργούμε τις παρουσιάσεις; Αν συμμετείχα ποτέ σε κάποιο κίνημα, πέρα από αυτό για την «προστασία των δικαιωμάτων των επιβαινόντων σε ταξί» (φανταστικό – θα ήθελα να το δημιουργήσω, αλλά φευ), θα ήταν η «επαναστατική κίνηση για απελευθέρωση από τις παρουσιάσεις».

ΕΚΑΠ. ΟΛΕ.