To all my friends

Πριν από κάποια χρόνια έκανα παρέα με κάποιους ανθρώπους. Όταν έβγαινα μαζί τους αρκετές φορές αισθανόμουν άσχημα. Γιατί; Δεν μπορώ κι εγώ να πω… Ήταν όλοι πολύ ευφυείς και αστείοι άνθρωποι. Επίσης εκείνη την εποχή ήμουν μόνη μου, οπότε ήταν η καλύτερη εναλλακτική λύση. Πολλά βράδια είχα γελάσει πολύ με τα αστεία τους. Αλλά σε προσωπικό επίπεδο δεν είχαν τίποτα να μου πουν. Το μόνο που ήξερα είναι ότι με έκαναν να αισθάνομαι δυσάρεστα, χωρίς να μπορέσω να προσδιορίσω το γιατί ακριβώς. Ήταν ίσως το γεγονός ότι στο πλαίσιο του κυνισμού, του όλοι είμαστε άνετοι και αποστασιοποιημένοι και δε διστάζουμε να πούμε άσχημες αλήθειες, ή ό,τι μας κατεβαίνει γενικώς -χωρίς να μας ενδιαφέρει αν πληγώνουμε ή προσβάλουμε τον άλλον- είχα ακούσει ουκ ολίγα κακεντρεχή σχόλια. Η άλλη προσφιλής τακτική ήταν ότι σιωπηρά εξοστρακίζουμε τον άλλον και μετά είναι δικό του πρόβλημα πως θα ενσωματωθεί.

Για αρκετό καιρό πίστευα ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Μέχρι που γνώρισα σε κάποιους άλλους φίλους μου αυτή την παρέα και άκουσα αυτό που πάντα υποψιαζόμουν: οι φίλοι σου είναι μίζεροι και στραβωμένοι. Δεν μπορούσα να το πιστέψω μέχρι που το άκουσα αρκετές φορές. Ένιωσα μια πικρόχολη δικαίωση, γιατί τα όσα παράπονα είχα εκφράσει κατά καιρούς είχαν αγνοηθεί με το τη λογική του ‘ε, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά΄ ή ακόμα χειρότερα ‘μην κάνεις σαν κακομαθημένο’.

Κράτησα ένα-δύο ανθρώπους μόνο από αυτήν παρέα, δεν μπορώ να πω ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κακίας και αδιαφορίας οφειλόταν μόνο σε αυτούς που άφησα, αλλά ίσως αυτοί που κράτησα ήταν οι μόνοι με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ, ένας προς έναν.

Δεν μετάνιωσα για τίποτα, πέρασα αρκετά καλά όσο τους έκανα παρέα. Προφανώς κάτι είχαν να μου δώσουν. Αλλά απόψε τους ξαναείδα και το γνωστό συναίσθημα ξαναγύρισε. Άκουσα μέσα σε ένα βράδυ ότι έχω αποτρελαθεί και ότι είμαι δυστυχισμένη. Τίποτα καινούριο δηλαδή, αυτά που άκουγα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτά που αυτοί οι άνθρωποι έλεγαν ο ένας στον άλλον χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό, ανελέητα.. Και πάλι ένιωσα αυτό το δυσάρεστο, κρύο συναίσθημα. Αυτό που στο δικό τους σύμπαν δεν εξηγείται..

Γιατί στο δικό μου σύμπαν, δεν νοείται φίλος που μιλάει έτσι. Δε νοείται φίλος που σε κάνει να νιώθεις απρόσκλητος στην ίδια σου την παρέα, που φεύγει και δεν χαιρετάει, που σε αφήνει να τον ψάχνεις ενώ έχετε ραντεβού, που εκφράζεται με τα χειρότερα λόγια για τη δουλειά σου. Ας είμαι ένα κακομαθημένο παιδί, προτιμώ τους φίλους μου αληθινούς. Και ευγενικούς. Νομίζω ότι γίνονται και τα δύο.

Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν, κάτι που είχα γράψει πριν 4-5 χρόνια:

Τα νιάτα σας έχουν περάσει προ πολλού, κι αυτά όμως χαλάστηκαν σε αξιοθρήνητες βραδιές σαν τη σημερινή. Οι ίδιοι πέντε άνθρωποι, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες κουβέντες, κάθε μέρα ένα αναμάσημα της προηγούμενης. Θέλετε να νομίζετε ότι σας σώζει η επίγνωση της μιζέριας σας, αλλά τίποτα δε μπορεί να σώσει τα ξεφτισμένα αστεία, τα κουρασμένα λογοπαίγνια και τις αέναες διηγήσεις των παλιών καλών καιρών. Όλα αυτά τα παιχνίδια εξουσίας που σας αρέσει να παίζετε, δήθεν κρυφά, είναι τόσο βαρετά φανερά. Θα θέλατε να βρίσκεστε στον πυθμένα της κοινωνίας και στην κορυφή της διανόησης, αλλά δυστυχώς παγιδευτήκατε κάπου στη μέση.

Au revoir.