Too old to rock and roll, too young to die

Τελικά είμαι πολύ μεγάλη για αυτά τα πράγματα… Και δεν έχω να παραπονεθώ και για κάτι, εφόσον η συναυλία έγινε στο χώρο και την ημέρα που ήταν να γίνει και ξεκίνησε την ώρα που ήταν να ξεκινήσει. Οι Tool ήταν καταπληκτικοί, από τα λίγα συγκροτήματα που είναι καλύτερα να τους ακούς live. Με έναν ήχο που ακροβατούσε ανάμεσα στο πρωτόγονο και το διαστημικό, ένα εντυπωσιακό light show και τον Maynard ως εμβληματική, ασκητική φιγούρα στη σκηνή, έδωσαν μια φανταστική συναυλία. Μερικές στιγμές ήταν σχεδόν υπερβατική η εμπειρία του ήχου τους. Αυτή είναι μουσική που τη βιώνεις όχι μόνο εσωτερικά, αλλά και σαν σωματική εμπειρία.

Μιλώντας για σωματικές εμπειρίες: ξεπάγιασα γιατί εκεί μέσα έκανε περισσότερο κρύο απ’ ότι έξω (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά γίνεται –συναυλία σε κλειστό χώρο με παλτό κουμπωμένο από το λαιμό ως τους αστραγάλους πρώτη φορά παρακολούθησα) και προς το τέλος με πονούσαν τόσο πολύ η μέση μου και τα γόνατά μου από την ορθοστασία που παρακαλούσα να τελειώσει η συναυλία για να πάω στο κρεβάτι μου και να ξαποστάσω. Τι θα γίνει και με εμάς τους ρόκερς κάποιας ηλικίας;; Που είναι οι ωραιότατες κερκιδούλες του ΟΑΚΑ; Που είναι το κράτος τέλος πάντων;