Όταν είσαι μόνος, δηλαδή μη παντρεμένος, στα 30 και ψάχνεις να νοικιάσεις σπίτι, οι ιδιοκτήτες σε αντιμετωπίζουν ως λεπρό, τρελό, επικίνδυνο, ή ως ένα συνδυασμό των τριών. Οι χιλιάδες ερωτήσεις τους από το τηλέφωνο (είστε Ελληνίδα, τι δουλειά κάνετε, είστε παντρεμένη, έχετε φίλο, παιδιά, σκυλιά, γατιά, ποια είναι η ομάδα αίματος σας, τι ψηφίζετε κλπ.) μπορεί να σε οδηγήσουν πρώτα στην απελπισία και μετά το πέμπτο τηλεφώνημα στην παράνοια... Για να μη πω για το πως στραβώνουν αν τους το πεις δια ζώσης. Τέτοια μούτρα ούτε αν τους έλεγες ότι μόλις αποφυλακίστηκες για διπλό φόνο. Και το χειρότερο είναι ότι σε κάνουν να νιώθεις ότι πρέπει να δικαιολογηθείς. Ναι ξέρετε, χίλια συγγνώμη που διατίθεμαι να δώσω 400 ευρώ για την τρύπα σας και δεν έχω και σύντροφο. Θα μπορέσετε ποτέ να με συγχωρέσετε και να μου παραχωρήσετε το υπερτιμημένο σπιτάκι σας; Αν έχετε την καλοσύνη βέβαια, το καταλαβαίνω ότι σας ζητάω πολλά.
Δε σου φτάνει η μιζέρια σου που είσαι μόνος και έρημος στην άπονη τούτη ζήση, δε σου φτάνουν τα σχόλια των γηραιότερων συγγενών για την αποκατάσταση σου, πρέπει να υποστείς και την αποδοκιμασία του κάθε κακομοίρη άσχετου που επειδή έχει ένα σπίτι νομίζει ότι είναι έχει δικαίωμα να σχολιάσει τη ζωή και τις επιλογές σου. Στην τελική ανάλυση, βάλτο στην αγγελία: δεν θέλουμε εργένηδες. Μη μας ταλαιπωρείς και εμάς με τηλέφωνα και με διαδρομές. Δεν καταλαβαίνω τη λογική με την οποία ένα ζευγάρι είναι προτιμότερο από έναν μόνο του άνθρωπο. Και τέλος πάντων όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που κόπτονται τόσο για τα σπίτια τους, γιατί μόλις τα νοικιάσουν δεν ασχολούνται καθόλου και μην τον είδατε τον Παναγή αν χρειαστείς κάτι;
Η μόνη λογική είναι αυτή σύμφωνα με την οποία αυτός που θέλει να μείνει μόνος του, και όχι με τη μανούλα του να του σιδερώνει και να του πλένει, το κάνει όχι επειδή έχει τη θέληση και τη δυνατότητα, αλλά επειδή επιδίδεται σε ύποπτες και ανήθικες δραστηριότητες. Ακόμα και στη δουλειά, όταν ακούν ότι μένω μόνη μου, υποθέτουν ότι είμαι από την επαρχία... Όταν μαθαίνουν ότι οι γονείς μου μένουν στην Αθήνα, παθαίνουν μια σύγχυση, και μετά επακολουθούν τα γνωστά σχόλια: α, εγώ τα πηγαίνω πολύ καλά με τους γονείς μου...!! Μπράβο παιδί μου, την πιπίλα σου που την άφησες είπαμε;
Η τελευταία λύση είναι να βάλω αγγελία σαν αυτές που έβλεπα στο 10%: Straight ζητά straight για αλληλοκάλυψη -προκειμένου να νοικιάσει σπίτι...
Τετάρτη, Ιανουαρίου 31, 2007
Παρασκευή, Ιανουαρίου 19, 2007
Got me in those desert eyes
Εικόνες από το ταξίδι μου στην Αίγυπτο
Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο
Μια φορά δεν είναι αρκετή
Ο Ραμσής ο Β΄ είναι πολύ βαρύς για να σταθεί όρθιος
(Μπορεί να είναι) η Χασεπσούτ, ή η μοναδική γυναίκα Φαραώ: Go Hatshepsut!
Καπνίζοντας shisha στο Fishaway, μέσα στην αγορά του Χαν-Ελ-Χαλίλι
Η πυραμίδα του Χέοπος...για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας. Όσοι αναρωτιέστε ποια στο καλό ήταν τα υπόλοιπα 6 θαύματα, κλικ εδώ
Το παλάτι που έχτισε ο Ισμαήλ για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Γι'αυτό το γεγονός γράφτηκε και η Aida του Verdi, τι μαθαίνει ο άνθρωπος...
Πολυκατοικία όπως Αθήνα, που είναι και η καλύτερη περίπτωση πολυκατοικίας στο Κάιρο. Από το νησάκι του Νείλου ονόματι Zamalek, την πιο ωραία περιοχή και ανθρώπινη του Καίρου -απ'όσες είδα.
Και εδώ όπως Αθήνα, δηλαδή Ιμπραήμ Πασάς όπως Κολοκοτρώνης
Αλεξάνδρεια: περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις. Για την αρχιτεκτονική μιλάω.
Το φρούριο Qaitbay που είναι στη θέση του γνωστού Φάρου της Αλεξάνδρειας
Στην παραλία της Αλεξάνδρειας
Η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Εμένα μου άρεσε, για τους Αιγύπτιους είναι κάτι σαν τους Ολυμπιακούς για τους Έλληνες (εντυπωσιακό, αλλά θα αξιοποιηθεί;)
Το Κάιρο από ψηλά - ένας χαμός από πολυκατοικίες και ουρανοξύστες. Από χαμηλά είναι ένας χαμός από αυτοκίνητα και ανθρώπους.
Το φρούριο του Σαλαντίν στο Κάιρο
Ο μιναρές στο τζαμί του Αλ-Νασρ (στο φρούριο του Σαλαντίν)
Το τζαμί του Μοχάμεντ Αλί (στο φρούριο του Σαλαντίν)Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007
Μαρία η - δήθεν- Άσχημη
Η σειρά “Μαρία η Άσχημη”, που βασίζεται στην κολομβιανή telenovella του 1999 «Yo Soy Betty La Fea» (η οποία έχει εμπνεύσει 8 περίπου εκδοχές σε διάφορες χώρες) μας δείχνει ότι οι άσχημες έχουν μαλλιά σαν πράσα, ρούχα κατηχητικού, φρύδια σαν το Γιαγκούλα, σιδεράκια και φυσικά μυωπία. Αν αφαιρέσεις όλα αυτά τα extras, με ένα ωραίο χτένισμα και με τη συνδρομή ενός ενημερωμένου στυλίστα, γίνονται κούκλες. Επιβεβαιώνεται λοιπόν για άλλη μια φορά η ρήση ότι «δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, αλλά φτωχές». Οι φτωχές γυναίκες δεν έχουν τα λεφτά ή το χρόνο να περιποιηθούν τον εαυτό τους, ή ακόμα περισσότερο δεν διαθέτουν την κοινωνική τεχνογνωσία να ντυθούν και να φτιαχτούν σωστά, σύμφωνα με το τρέχον πρότυπο δηλαδή.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο η Μαρία είναι φτωχή, είδα ότι μένει σε μονοκατοικία με κήπο, από την άλλη βέβαια, σύμφωνα με τις ελληνικές σειρές, οι φοιτητές μένουν σε ρετιρέ στο Λυκαβηττό, οπότε μπορεί και είναι φτωχή με σπιταρώνα, γιατί όχι; Το θέμα είναι ότι αυτή η εικόνα της άσχημης είναι παρωχημένη. Το σύγχρονο σπίτι, φτωχό ή πλούσιο, είναι τόσο κορεσμένο από εικόνες του πως είναι οι ωραίοι και οι ωραίες, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζεις πως πρέπει περίπου να φτιαχτείς για να γίνεις επιθυμητός. Επίσης τα κελεύσματα του sexy είναι τόσο επιτακτικά, που είναι πλέον αδύνατον να τα αγνοήσεις. Ακόμα και 9χρονα κοριτσάκια κυκλοφορούν σαν τις μικρές κυρίες, με τσαντάκια χειρός, τακουνάκια και make-up. Τα δε 9χρονά αγοράκια πρέπει να ξοδεύουν ίσα με τρεις ώρες στον καθρέπτη για να σηκώσουν το μαλλί καούκα (λέγε με και διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας). Μα είναι τόσο χαριτωμένα τα χρυσά μου.
Η σύγχρονη φτωχο-άσχημη δε θα ήταν σαν την Μαρία, αλλά θα ήταν μια χαμένη ψυχή στον κυκεώνα του lifestyle, μια κοπέλα που θα φορούσε κάτι “so 5 minutes ago”, κάτι που δε θα ταιριάζε στο σωματότυπό της ή κάτι που θα φαινόταν φτηνιάρικο, χωρίς να είναι vintage. Θα ήταν μάλλον χοντρούλα (αφού η παχυσαρκία είναι πλέον η ασθένεια των φτωχών) με κολλητά μπλουζάκια και χαμηλοκάβαλα παντελόνια και στη μέση θα ξεχύνονταν τα προκοίλια. Θα φορούσε στενά και άβολα πασουμάκια ακόμα και μες τον χειμώνα. Δε θα είχε σιδεράκια (είναι ακριβά αυτά), θα είχε απλώς στραβά δόντια. Φυσικά και θα είχε βγάλει τα φρύδια της, απλώς θα τα είχε βγάλει στραβά. Θα έκανε μόνη της αποτυχημένο γαλλικό μανικιούρ που θα ξέφτιζε στις άκρες. Θα φορούσε φακούς επαφής και μάλιστα χρωματιστούς, αλλά θα ήταν τόσο εμφανές ότι είναι ψεύτικοι. Θα φορούσε μπόλικα χρυσάφια και ασήμια. Θα είχε διαφορικό γυαλί ηλίου στο κεφάλι, fake τσάντα από πλανόδιο και passé μπιχλιμπίδια στο κινητό. Θα είχε ένα μη-trendy κούρεμα, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω αυτό, ίσως να είχε κοκοράκι την αφέλεια. Η μάλλον δεν θα είχε καθόλου αφέλεια και θα ήταν χτενισμένη, αυτό νομίζω είναι τώρα πια το μη-trendy.
Γενικώς η σύγχρονη άσχημη δεν είναι εντελώς αφημένη στην τύχη της όπως η Μαρία. Προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει ωραία, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνει ακριβώς. Πάντα κάτι προδίδει τη φτώχια και την άγνοιά της, πάντα κάτι της ξεφεύγει.
Τετάρτη, Ιανουαρίου 03, 2007
Επιτέλους τέλος
Βαθιά εισπνοή…κρατήστε την ανάσα σας…Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…κουράγιο, έρχονται τα Θεοφάνια…εκπνεύστε.
Έχεις περισσότερο χρόνο αλλά πρέπει να τον ξοδέψεις για να πας σε πάρτι, σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και για να στριμωχτείς στα μαγαζιά για να ψωνίσεις δώρα. Ας πούμε ότι αυτά μπορείς να το αποφύγεις, με κίνδυνο βέβαια να φανείς αντικοινωνικός και μίζερος, αλλά ας πούμε ότι είσαι αντικοινωνικός και μίζερος και δεν ντρέπεσαι γι’ αυτό. Τα δώρα βέβαια δεν τα γλιτώνεις με τίποτα, εκτός αν πραγματικά δεν σε ενδιαφέρει καθόλου η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους. Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τους γονείς μου να καταργήσουμε τα δώρα μεταξύ μας, αλλά φευ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)