Κάποιος φιλόσοφος είχε πει "η μοναχική στιγμή της τελικής ανάλυσης δεν έρχεται ποτέ".
Βαδίζοντας στον τόπο της τελικής αναμέτρησης, της στιγμής που θα πάρεις την εκδίκησή σου, νιώθεις έξαψη. Πας οπλισμένος σαν αστακός και έχεις ακονίσει πολύ καλά όλα τα όπλα σου. Αυτή τη φορά θα βγεις νικητής, σε φαντάζεσαι να προβάλεις θριαμβευτής μέσα από αόριστα σύννεφα. Νιώθεις κούραση, ένα αναψοκοκκινισμα πίσω από τα αυτιά σου και ένα τρέμουλο στα χέρια σου. Είσαι όμως αποφασισμένος. Τα έχεις προβάρει όλα άπειρες φορές στο μυαλό σου. Αυτά που θα πεις τώρα που είσαι δυνατός, τα φαρμακερά σχόλια που μπορείς πια να αντιγυρίσεις. Πως θα πάρεις πίσω δύο χρόνια υποτίμησης μέσα σε μια βραδιά; Μπορείς να το κάνεις, τώρα είναι η ευκαιρία σου. Ελπίζεις και φοβάσαι ότι θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν είσαι πια το θύμα που ήσουν τότε.
Και τι γίνεται; Η ευκαιρία δεν έρχεται ποτέ. Ο πρώην εχθρός είναι εκεί. Δεν έγινε ξαφνικά καλός, είναι το ίδιο εξουσιομανές σαδιστικό ανθρωπάκι που ήταν πάντα. Αλλά για κάποιο λόγο δε σου επιτίθεται. Ούτε εσύ τον προκαλείς. Είναι όλα πολιτισμένα, δύο παλιοί συνάδελφοι. Είναι παρανοϊκό: σχεδόν αναπολείτε στιγμές από το παρελθόν. Παίζεις με ψυχραιμία το ρόλο σου στην κωμωδία. Δεν έχεις όρεξη πιά. Η συνάντηση που έτρεμες, συμβαίνει και είναι απολύτως βαρετή. Καμία δικαίωση, καμία κάθαρση, καμία εκδίκηση. Ένα τίποτα, όπως τα δύο εκείνα χρόνια που σαπίζουν κάπου στο μυαλό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου