Να σου πω ένα μυστικό;

Όχι να μη μου πεις και επίσης σε παρακαλώ να μη με αφήσεις να σου πω και εγώ, αν ποτέ με καταλάβει η παράλογη επιθυμία να προβώ σε αυτό το απονενοημένο διάβημα..

Τα μυστικά είναι ζουμερά, είναι νόστιμα, είναι πιπεράτα! Σε τρώνε στη γλώσσα να τα μοιραστείς με τους άλλους, με το χύδην όχλο, με τους απ’έξω. Οι απ’έξω είναι όσοι δεν έχουν σχέση με το μυστικό, όσοι δεν έχουν περάσει από το τελετουργικό μύησης, από τη στιγμή δημιουργίας του μυστικού. Δηλαδή, είσαι με τη συνάδελφό σου και βλέπετε την προϊστάμενη με εραστή. Από αυτή τη στιγμή είστε ενωμένες με έναν άρρηκτο δεσμό που σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους -ακόμα κι αν αντιπαθιέστε, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, είστε πιο κοντά κι από σταυραδέλφια. Όλοι οι άλλοι είναι παρείσακτοι. Και τι συμβαίνει όταν προσκαλείς παρείσακτους στο σπίτι σου: τα κάνουν μπάχαλο.

Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις το μυστικό σε έναν τρίτο ξεκινάει μια χιονοστιβάδα που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της: σε χρόνο μηδέν το έχουν μάθει όλοι, ενδιαφερόμενοι και μη. Όσο και να ορκίσεις τον άλλον «μην το πεις», το ξέρεις ότι θα τα ξεράσει όλα με την πρώτη ευκαιρία. Όπως το έκανες κι εσύ άλλωστε, όταν ο κάποιος άλλος σου είχε πει «θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις σε κανένα». Το ήξερες ότι θα σου ήταν ένα βάρος αυτή η αποκάλυψη, αλλά επειδή ήσουν περίεργος και ένιωσες και λίγο εκλεκτός, δέχτηκες να το ακούσεις. Απλώς και μόνο για να νιώσεις το τσίμπημα της ενοχής, όταν μερικές μέρες μετά, το διέδιδες.

Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που εκμυστηρευόμαστε θα μαθευτεί, κι όμως δεν παύουμε να νιώθουμε πληγωμένοι και σοκαρισμένοι όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο.

Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι δήθεν μυστικά. Και πραγματικό μυστικό να είναι αυτό που όσο κι αν το θες, δεν αντέχεις να το πεις σε κανέναν.