Το δάσος που εξαφανίστηκε

Στο εκπληκτικό παραμύθι του Νόρτον Τζάστερ, "Τα διόδια της Φαντασίας" (The Phantom Tollbooth), ο Μίλο, ο ήρωας της ιστορίας, μεταξύ άλλων σουρεαλιστικών περιπετειών, επισκέπτεται και μια πόλη που δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι περπατούν στον δρόμο για να πάνε στη δουλειά τους, κοιτάνε τα ρολόγια τους, μπαινοβγαίνουν στα λεωφορεία, αλλά ο χώρος γύρω τους είναι κενός. Δρόμος δεν υπάρχει. Ούτε κτίρια, ούτε δέντρα. Δεν υπάρχει τίποτα, επειδή οι άνθρωποι είχαν πάψει να προσέχουν την πόλη γύρω τους. Η πόλη λέγεται Πραγματικότητα και παλιότερα ήταν όμορφη. Τόσο όμορφη όσο η δίδυμή της πόλη, οι Ψευδαισθήσεις. Οι κάτοικοι της Πραγματικότητας αποφάσισαν όμως ότι όλα θα λειτουργούσαν πιο αποτελεσματικά, αν πηγαίναν παντού όσο το δυνατόν γρηγορότερα και δεν σταματούσαν να κοιτάξουν όσα βρίσκονταν στο δρόμο τους. Έτσι η πόλη σιγά-σιγά εξαφανίστηκε. Χωρίς να το καταλάβει κανείς.
Ήξερα ότι υπήρχε ένα δάσος στην Πάρνηθα, αλλά δεν ήξερα ότι είναι Εθνικός Δρυμός. Δεν είχα ιδέα για τον φυσικό και ζωικό πλούτο του. Δεν το είχα δει ποτέ, και τώρα δεν πρόκειται να το δω ποτέ. Το πιθανότερο είναι ότι αν κάποιος φυσιολάτρης φίλος μου πρότεινε βόλτα εκεί, θα του αντιπρότεινα μια μπύρα στα Εξάρχεια.

Τελικά το δάσος που είχαν σταματήσει να βλέπουν οι άνθρωποι, εξαφανίστηκε, ακριβώς όπως η πόλη στο παραμύθι του Τζάστερ.

Γιατί εμείς οι Αθηναίοι περιφρονούμε με τόσο πάθος τα δάση, τα πάρκα και τις πλατείες μας;