Μια μικρή αθηναϊκή ιστορία

Από τη ζωή βγαλμένη:

Σταματάω ένα ταξί, μπαίνω μέσα, λέω στον ταξιτζή: «Γεια σας*, στην πλατεία Βούλας πηγαίνω». Κατά την προσφιλή μέθοδο των ταξιτζήδων, δεν μου απαντάει ούτε με ένα νεύμα ή μια ματιά. Ελπίζω λοιπόν ότι άκουσε τι του είπα και βολεύομαι στο πίσω κάθισμα.

Σκέφτομαι ότι το γεγονός ότι θα βγάλει τουλάχιστον ένα δεκάευρο από την κούρσα θα μετριάσει την προϊούσα τσατίλα του (όσοι επαγγελματίες μένουν εντελώς ανέκφραστοι και αμίλητοι όταν τους απευθύνεις το λόγο είναι ή τσατίλες, ή Κρητίκαροι). Λίγο πριν τον προορισμό μας, γυρνάει και μου λέει: «Κοπελιά, να στρίψω δεξιά;». Του απαντάω «Τι να σας πω, δεν ξέρω που είναι. Στην κεντρική πλατεία της Βούλας μου είπανε». Κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του και μετά αρκετούς γύρους –και μουρμούρα- φτάνουμε σε μια πλατεία.

Φρενάρει με νεύρα, μου δείχνει την πλατεία με το δεξί του χέρι και μου λέει: «Έλα, στη Βούλα είμαστε, πλατεία είναι εδώ, κατέβα». Εντωμεταξύ, είχα σαφείς οδηγίες από τη φίλη μου να μη κατέβω σε λάθος πλατεία. Αφού για ακόμη μια φορά καταράστηκα τα άτιμα προάστια με τις άγνωστες πλατείες τους και τους μπερδεμένους τους δρόμους, έκανα το λάθος να ρωτήσω τον ταξιτζή, όσο πιο γλυκά μπορούσα, κάτι το οποίο πυροδότησε τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο:

-Να κατέβω, αλλά είναι αυτή η κεντρική πλατεία της Βούλας;

-Που θες να ξέρω κοπελιά, εγώ δεν ξέρω τη διεύθυνση του σπιτιού που πάς (;;;).

-Δεν πάω σε σπίτι (βασικά πάω, φαντάσου να σου ζητούσα να με πήγαινες εκεί κιόλας). Στην κεντρική πλατεία της Βούλας πάω.

-Δεν ξέρεις όμως που είναι η κεντρική πλατεία.

-Όχι (ομολογουμένως).

-Γιατί δεν μου το είπες ότι δεν το ήξερες;

-Μα σας το είπα (αρχίζουν να χτυπάνε τα καμπανάκια).

-Έπρεπε να μου το έχεις πει αμέσως μόλις μπήκες ότι δεν ξέρεις που είναι. Θα είχα σταματήσει τότε να ρωτήσω κάποιον και δε θα είχαμε χαθεί.

-(Δεν άντεξα, έπρεπε να το πω): Συγγνώμη, εμένα δεν με πειράζει που χαθήκαμε, αλλά εσείς δεν είστε ο επαγγελματίας; Εσείς δε θα έπρεπε να γνωρίζετε που είναι η πλατεία Βούλας;

-Εγώ;;; Εγώ κοπέλα μου μπορεί να μην έχω πάει ποτέ μου στη Βούλα, γιατί είμαι υποχρεωμένος να ξέρω;

- Γιατί είστε επαγγελματίας (επιμένω εγώ).

-Άκου ρε τι λέει (τώρα αρχίζει και φορτώνει στ’ αλήθεια). Δηλαδή μπαίνουμε σε ένα ταξί, το νοικιάζουμε, και είμαστε άρχοντες, ε; (βασικά, ναι). Κάνουμε ότι γουστάρουμε τον ταξιτζή, ε; (το να ζητήσεις από έναν ταξιτζή να σε πάει σε έναν προορισμό επί πληρωμή είναι "ό,τι γουστάρουμε"). Γι’ αυτό δεν πάει μπροστά η Ελλάδα ρε, γιατί αυτή είναι οι νοοτροπία του νεοέλληνα. Κατάλαβες, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου. Γιατί ο νεοέλληνας νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει τους άλλους.

-Συμφωνώ απόλυτα, γι’αυτό πάμε κατά διαόλου, μου δίνετε σας παρακαλώ τα ρέστα μου τώρα να φύγω;

-Συμφωνείς ε; Τι να σου πω τώρα. Αλλά τι είσαι, γυναίκα δεν είσαι; Δίκιο είχε ο πατέρας μου που έλεγε ότι αν η γυναίκα είχε μυαλό, θα ήταν άντρας.

-Και εσείς αν είχατε μυαλό θα κάνατε άλλη δουλειά (ρατσιστικό, αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο εκείνη τη στιγμή).

-Τιιι;;;

- Τίποτα, μου δίνετε επιτέλους τα ρέστα μου; (Είπα να μη διακινδυνεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα).

Μου δίνει περιφρονητικά τα ρέστα, βγαίνω και πριν καλά καλά κλείσω την πόρτα του ταξί, στην ασφάλεια της πλατείας, αρχίζω να τον στολίζω με την ήπια εκδοχή του υβρεολογίου μου (ξέρετε, τα γιαγιαδίστικα: ζώον, ηλίθιε, βλάκα κ.α.).

Με κοιτάζει και νομίζω ότι διακρίνω καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά του, αλλά ευτυχώς δεν βγαίνει από το ταξί να με δείρει (μάλλον επειδή ήμασταν σε κόσμο και ήταν καταμεσήμερο). Εγώ την κοπανάω προς τις καφετερίες για να ρωτήσω κάποιον άνθρωπο μήπως και μάθω που ακριβώς βρίσκομαι.

Και αυτή ήταν η μικρή, συνηθισμένη Αθηναϊκή ιστορία.



*Είμαι και ευγενική -αυτό φυσικά ύστερα από μια προηγούμενη αντιπαράθεση με ταξιτζή, ο οποίος με μάλωσε αυστηρότατα γιατί δεν τον είχα χαιρέτισει μόλις μπήκα μες το ταξί.