Με έκπληξη ανακαλύπτω ότι πολλές γυναίκες σήμερα έχουν την απαίτηση να τους κερνάνε οι άντρες στα ραντεβού. Και κατ' αναλογία, πολλοί άντρες νιώθουν την υποχρέωση να κερνάνε. Ακόμα και για διακοπές έχω ακούσει την απαίτηση να πληρώνει ο άντρας τα εισιτήρια.
Για να ξεκαθαρίσω κάτι: το κέρασμα είναι κάτι ωραίο όταν γίνεται σαν κίνηση αβροφροσύνης. Ας πούμε στο πρώτο ραντεβού, και κάποιες άλλες φορές, είτε επειδή γιορτάζεις κάτι, είτε απλώς όταν θέλεις να ευχαριστήσεις τον άλλον γιατί τον εκτιμάς, τον αγαπάς κλπ.
Αλλά το κέρασμα ως μόνιμη υποχρέωση ενός άντρα απέναντι σε μια γυναίκα, πολύ απλά, δεν το καταλαβαίνω. Γιατί δηλαδή; Ειδικά αν βγάζετε και οι δύο τα ίδια τα ίδια λεφτά και αν το μέρος που θα πάτε είναι επιλογή και των δύο (δεν θέλει δηλαδή ο άλλος να σε πάει οπωσδήποτε σε ένα ακριβό εστιατόριο), ποιό ακριβώς είναι το νόημα; Το μόνιμο κέρασμα είναι ένα είδος πληρωμής, για ποιές υπηρεσίες αναρωτιέμαι;
Ένα επιχείρημα είναι ότι οι γυναίκες χαλάνε τόσα λεφτά σε κομμωτήρια και ινστιτούτα αισθητικής, οπότε με το κέρασμα αποκαθίσταται κάποια οικονομική ισορροπία. Καταρχάς ποιόν κοροϊδεύετε βρε κορίτσια; Θα πηγαίνατε στα κομμωτήρια και στα ινστιτούτα είτε υπήρχε αυτός ο άντρας είτε όχι, γιατί θέλετε να είστε όμορφες και περιποιημένες για τον ευατό σας πάνω από όλα (και για όλους τους υπόλοιπους άντρες βεβαίως βεβαίως). Επίσης, τώρα τελευταία οι άντρες χαλάνε πάνω κάτω τα ίδια λεφτά για την εμφάνισή τους, οπότε άκυρο το επιχείρημα.
Το άλλο ακόμα πιο ηλίθιο επιχείρημα έχει να κάνει με την εγκυμοσύνη... Ναι, το έχω ακούσει και αυτό. Εμείς μένουμε έγκυες και μεγαλώνουμε τα παιδιά, αυτοί πρέπει να πληρώσουν. Κοίτα, αν θες να βγάλεις λεφτά ως ανταμοιβή επειδή μένεις έγκυος, γίνε παρένθετη μητέρα. Επίσης αν ο άλλος δε βοηθάει στην ανατροφή των παιδιών σας, είναι πρώτον δικό σου λάθος που μένεις μαζί του, αλλά αν επιμένεις, τότε καλύτερα να σου δώσει λεφτά για baby-sitter και όχι να σου πληρώνει τις εξόδους και τις διακοπές.
Το άλλο, πιο ψυχολογικό επιχείρημα, πάει κάπως έτσι: αν νιώθεις αρκετά σίγουρη για τον ευατό σου ως γυναίκα, δέχεσαι τα κεράσματα. Όποια αρνείται να την κεράσουν το κάνει επειδή είναι ανασφαλής και νιώθει ότι "δεν αξίζει" να την κεράσει κάποιος. Εντάξει, το να αρνείσαι πεισματικά να σε κεράσει οποιοσδήποτε οτιδήποτε μπορεί να δείχνει μια ψυχαναγκαστική ανάγκη για επιβεβαίωση της ανεξαρτησίας σου. Αλλά το να δέχεσαι κάποιες φορές το κέρασμα, πόρρω απέχει από το να το απαιτείς σε μόνιμη βάση.
Και πρέπει να σκεφτούμε: θα δεχόμασταν να μας κερνάει συνέχεια μια γυναίκα φίλη μας; Μπορεί να το κάνει γιατί μας αγαπάει, ή γιατί έχει περισσότερα λεφτά από μας, αλλά δε θα μας ενοχλούσε από ένα σημείο και μετά; Εγώ ξέρω ότι μια φίλη μου, που με κερνούσε συνέχεια, μου είχε σπάσει τα νεύρα. Όντως είχε περισσότερα λεφτά από μένα, αλλά έλεος, μπορούσα να πληρώσω τον καφέ μου. Από ένα σημείο και μετά ένιωθα σαν τον φτωχό συγγενή και έτσι νιώθω και με τους άντρες που επιμένουν να με κερνάνε. Και πραγματικά αδυνατώ να δω την διαφορά.
Τέλος, υπάρχει το επιχείρημα ότι αν αρνείσαι τα κεράσματα, στερείς από τον άντρα την δυνατότητα να σου δείξει πόσο σε εκτιμάει και φυσικά, τον ευνουχίζεις (άντε πάλι με αυτόν τον φανταστικό ευνουχισμό). Και εδώ θα σταματήσω και θα ήθελα να ρωτήσω όσους άντρες διαβάζουν το μπλογκ (και τους τρεις σας!) να μου απαντήσουν, γιατί κερνάνε;; Επειδή "έτσι είθισται" ή επειδή πραγματικά θέλουν να ευχαριστήσουν τη συνοδό τους; Και νιώθουν πραγματικά ότι χάνουν τον ανδρισμό τους αν κάποια κοπέλα αρνηθεί ένα κέρασμα; Gentlemen, the floor is yours...
Κυριακή, Ιανουαρίου 27, 2008
Σάββατο, Ιανουαρίου 19, 2008
Pictures of me
Το να βλέπεις φωτογραφίες του εαυτού σου είναι σχεδόν τόσο σοκαριστικό, όσο να βλέπεις φωτογραφίες του Ζαχόπουλου ή τέλος πάντων οτιδήποτε από το ogrsih.
Το σοκαριστικό είναι πόσο η εικόνα που έχεις για τον ευατό σου απέχει από την εικόνα της φωτογραφίας. Η άποψη μου για τη φωτογραφία ήταν ανέκαθεν ότι κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν πιο άσχημοι απ' ότι είναι στην πραγματικότητα, κάποιοι πιο όμορφοι (γνωστό και ως 'φωτογένεια' ) και κάποιοι όπως είναι πάνω-κάτω.
Όποια εκδοχή και να δεχτώ όμως, χαμένη βγαίνω. Δηλαδή εντάξει, όντως σε μερικούς δεν πάει η φωτογραφία, αλλά πόσο πιο άσχημος βγαίνεις; Δεν μπορεί να απέχει και τόσο πολύ από την αλήθεια η εικόνα. Και μια εικόνα εντάξει. Αλλά καμιά 50αριά; Ο φίλος μου στις τελευταίες μας διακοπές είχε πάθει μια ψύχωση με το κινητό και με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Μου έλεγε μάλιστα γεμάτος περηφάνια: "Κοίτα τι ωραία είσαι εδώ!" . Κοίταζα εγώ τη φωτογραφία και πάθαινα σοκ: "Σβήστη τώρα και μη με ξαναβγάλεις ποτέ φωτογραφία..ΠΟΤΕ ακούουους.... ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!" Αλλά φευ, αυτός συνέχισε να φωτογραφίζει.
Μετά από αυτά τα session φωτογράφησης καταρρακώθηκε η εικόνα που είχα για τον ευατό μου. Πάντα πίστευα μπορεί να μην είμαι όμορφη, αλλά είμαι χαριτωμένη, γλυκιά, συμπαθητική, πως το λένε. Δεν ήξερα ότι μπορώ να φαίνομαι τόσο ατσούμπαλη και άχαρη, με τεράστια μάγουλα, με τη μύτη του Γκόντζο, με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια, με τα μαλλιά μονίμως ανάκατα... Ψέματα μου έλεγε δηλαδή η μαμά μου τόσα χρόνια ότι είμαι πανέμορφη και τρισχαριτωμένη;;; Γι' αυτό λοιπόν με φτύνανε πάντα οι ωραίοι γκόμενοι, όχι επειδή τους τρόμαζε η κοφτερή εξυπνάδα μου;; 'Οταν δηλαδή σου λένε ότι "έχεις τύπο" σημαίνει ουσιαστικά "είσαι μέτρια αλλά ας πω κάτι καλό";
Ο μόνος τελικά που είχε τολμήσει να μου πει την αλήθεια ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν τον ρώτησα γύρω στα 14 αν είμαι ωραία, κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος (τρώγαμε κιόλας) και ύστερα από κάποια ανησυχητικά δευτερόλεπτα σιωπής μου έβγαλε μετά ένα λόγο σχετικά με την ομορφιά που δεν είναι το παν γιατί χάνεται με τα χρόνια, ενώ το πνεύμα αντίθετα οξύνεται όσο μεγαλώνεις, κλπ κλπ και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι 'Χριστέ μου ο μπαμπάς μου δεν έχει καθόλου καλό γούστο'.
Το σοκαριστικό είναι πόσο η εικόνα που έχεις για τον ευατό σου απέχει από την εικόνα της φωτογραφίας. Η άποψη μου για τη φωτογραφία ήταν ανέκαθεν ότι κάποιοι άνθρωποι βγαίνουν πιο άσχημοι απ' ότι είναι στην πραγματικότητα, κάποιοι πιο όμορφοι (γνωστό και ως 'φωτογένεια' ) και κάποιοι όπως είναι πάνω-κάτω.
Όποια εκδοχή και να δεχτώ όμως, χαμένη βγαίνω. Δηλαδή εντάξει, όντως σε μερικούς δεν πάει η φωτογραφία, αλλά πόσο πιο άσχημος βγαίνεις; Δεν μπορεί να απέχει και τόσο πολύ από την αλήθεια η εικόνα. Και μια εικόνα εντάξει. Αλλά καμιά 50αριά; Ο φίλος μου στις τελευταίες μας διακοπές είχε πάθει μια ψύχωση με το κινητό και με έβγαζε συνέχεια φωτογραφίες. Μου έλεγε μάλιστα γεμάτος περηφάνια: "Κοίτα τι ωραία είσαι εδώ!" . Κοίταζα εγώ τη φωτογραφία και πάθαινα σοκ: "Σβήστη τώρα και μη με ξαναβγάλεις ποτέ φωτογραφία..ΠΟΤΕ ακούουους.... ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!!" Αλλά φευ, αυτός συνέχισε να φωτογραφίζει.
Μετά από αυτά τα session φωτογράφησης καταρρακώθηκε η εικόνα που είχα για τον ευατό μου. Πάντα πίστευα μπορεί να μην είμαι όμορφη, αλλά είμαι χαριτωμένη, γλυκιά, συμπαθητική, πως το λένε. Δεν ήξερα ότι μπορώ να φαίνομαι τόσο ατσούμπαλη και άχαρη, με τεράστια μάγουλα, με τη μύτη του Γκόντζο, με κατάμαυρους κύκλους κάτω από τα μάτια, με τα μαλλιά μονίμως ανάκατα... Ψέματα μου έλεγε δηλαδή η μαμά μου τόσα χρόνια ότι είμαι πανέμορφη και τρισχαριτωμένη;;; Γι' αυτό λοιπόν με φτύνανε πάντα οι ωραίοι γκόμενοι, όχι επειδή τους τρόμαζε η κοφτερή εξυπνάδα μου;; 'Οταν δηλαδή σου λένε ότι "έχεις τύπο" σημαίνει ουσιαστικά "είσαι μέτρια αλλά ας πω κάτι καλό";
Ο μόνος τελικά που είχε τολμήσει να μου πει την αλήθεια ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος όταν τον ρώτησα γύρω στα 14 αν είμαι ωραία, κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος (τρώγαμε κιόλας) και ύστερα από κάποια ανησυχητικά δευτερόλεπτα σιωπής μου έβγαλε μετά ένα λόγο σχετικά με την ομορφιά που δεν είναι το παν γιατί χάνεται με τα χρόνια, ενώ το πνεύμα αντίθετα οξύνεται όσο μεγαλώνεις, κλπ κλπ και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν είναι 'Χριστέ μου ο μπαμπάς μου δεν έχει καθόλου καλό γούστο'.
Τρίτη, Ιανουαρίου 08, 2008
I love to hate you pt.2
Γράφοντας το προηγούμενο κείμενο συνειδητοποίησα ότι το θέμα για το οποίο έχω τα πιο αντικρουόμενα συναισθήματα είναι (αναμενόμενο) κάτι δικό μου: η γειτονιά μου. Σκέφτομαι να αγοράσω σπίτι, και οσο κι αν λέω στον εαυτό μου ότι τίποτα δεν είναι για πάντα, ότι μπορώ πάντα να το ξαναπουλήσω ή να το νοικιάσω, νιώθω ότι είναι μια απόφαση ζωής. Πού λοιπόν; Να μείνω στη πλατεία Βικτωρίας, ή μήπως τώρα είναι η ευκαιρια να μετακομίσω σε μια πιο αξιοπρεπή (με τα μικροαστικά κριτήρια πάντα) γειτονιά;
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.
Η αλήθεια είναι ότι όπου και να πάω μου φαίνεται καλύτερα από τη Βικτώρια. Πιο τακτοποιημένα, πιό ήσυχα, πιο καθαρά, κοίτα εδώ οι άνθρωποι είναι ήρεμοι και καλοβαλμένοι, τα παιδάκια παίζουν στους δρόμους, όλα είναι περιποιημένα. Και με το ανοιγόκλεισμα του ματιού, παντού μου φαίνεται χειρότερα από τη Βικτώρια.
Παντού είναι πιο βαρετά, πιο μοναχικά, πιο αδιάφορα.
Εδώ έχει μια από τις λίγες αστικές πλατείες της Αθήνας που λειτουργούν πραγματικά -εννοώ που έχουν άπλα, δέντρα, παγκάκια και κόσμο που κάθεται, λιάζεται, βγάζει βόλτα τα παιδιά του, συζητάει, ζει το χώρο. Εδώ έχει κάποιες από τις πιο όμορφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Εδώ στα καφέ βλέπεις μετανάστες, τουρίστες (η Βικτώρια είναι η στάση για το Αρχαιολογικό Μουσείο), ξέφρενα 15χρονα, φοιτητές από τις γύρω σχολές (ΑΣΟΟΕ και απειρα ΙΕΚ), κομψούς γηραλαίους κυρίους και κυρίες με τις εφημερίδες τους και τα γλυκά τους (απομεινάρια της εποχής που η Βικτώρια ήταν μια ακριβή μεσοαστική συνοικία) και την πιο ιδιαίτερη φυλή: 50ρηδες πρώην τζόβενους/gay (απομενειράρια και αυτοί μιας άλλης εποχής, στα τέλη 1970 με αρχές 1980, όταν η περιοχή είχε χάσει την παλιά της αίγλη, αλλά είχε αποκτήσει cult status, λόγω των διάφορων underground νυχτερινών μαγαζιών που είχαν ανοίξει τότε). Εδώ πιο πάνω είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας, το Πεδίο του Άρεως, το καλύτερο κομμάτι της Πατησιών (ακόμα ανταγωνιζεται επάξια την Ερμού ως αγορά) και στη Χέυδεν τεράστια πεζοδρόμια με πλανόδια βιβλιοπωλεία (σαν το Παρίσι είχε πει ένας φίλος που είχε ζήσει χρόνια εκεί). Τα Εξάρχεια είναι ένα βήμα. Τα πάντα είναι ένα βήμα γιατί είσαι κοντά σε όλες τις πιθανές συγκοινωνίες. Πάντα υπάρχει κόσμος και φως. Ποτέ δε θα φοβηθείς στην πλατεία Βικτωρίας. Κι αν καμιά φορά είναι μίζερα, νιώθω ότι είναι απλώς αληθινά.
Νιώθω ότι δε θέλω να βρεθώ σε μια αποστειρωμένη συνοικία, σε έναν άμορφο περιβάλλον, χωρίς ιστορία, χωρίς ένταση. Άλλες φορές πάλι νιώθω ότι θέλω κι εγώ να είμαι κανονική όπως όλοι οι άλλοι, να ζήσω σε ένα καθαρό προάστιο, μακριά από τα σκουπίδια και τους μετανάστες, να χωθώ κάτω από τα σκεπάσματα μου, και άσε την αληθινή πόλη να βράζει κάπου μακριά.
Τρίτη, Ιανουαρίου 01, 2008
I love to hate you
Σας έχει τύχει να αγαπάτε κάτι και να το μισείτε ταυτόχρονα; Κλασσική περίπτωση οξείας αμφιθυμίας... Ιδού πέντε τυχαία παραδείγματα:
1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.
2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.
3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.
4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.
5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.
1. Μου αρέσει που μπορώ να καπνίζω όταν βγαίνω έξω στην Ελλάδα. Αλλά καμιά φορά, όταν μόλις μπαίνω σε ένα μαγαζί, καταλαβαίνω ότι είναι τίγκα στην κάπνα και βλέπω τους πάντες, αλλά τους πάντες όμως, να καπνίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, μου φαίνεται τόσο χαζό και μπανάλ το κάπνισμα.
2. Θαυμάζω το τσαγανό κάποιων γυναικών, που χωρίς να είναι ιδιαίτερα εμφανίσιμες, έχουν τον αέρα και την αυτοπεποίθηση μοιραίας γκόμενας. Μετά σκέφτομαι ότι αυτή η αναντιστοιχία είναι ενοχλητική και ότι πρόκειται για εγωπαθή, ανασφαλή άτομα, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.
3. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που προσέχουν το ντύσιμό τους. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι πρέπει να είσαι μεγάλος σπαζαρχίδης για να είσαι μονίμως στην τρίχα.
4. Οι Led Zeppelin είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα. Δεν αντέχω όμως τα βογκητά του Plant. Ούτε τα μισάωρα σόλα του Page.
5. Με χαροποιεί η συζήτηση με θετικούς ανθρώπους. Παράλληλα όμως μου σπάνε τα νεύρα με την αισιοδοξία και την υπομονή τους και σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι ηλίθιοι ή ψεύτες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)