Παρασκευή, Μαρτίου 14, 2008

To σπίτι των ονείρων σου

Ψάχνω για σπίτι εδώ και 7-8 μήνες (με αυξομειούμενη ένταση, ομολογουμένως) και έχω φτάσει σε αδιέξοδο. Δεν υπάρχει τίποτα.

Ιστορίες που έχω ακόυσει για τρομερές αγορές όπως για τύπους που χρωστούσαν στο καζίνο και πουλησαν το σπίτι τους όσο-όσο, ή για την αχτύπητη ευκαιρία που βρήκε κάποιος στρίβοντας τυχαία σε ένα στενάκι, ή για το τιπ που έδωσε ο περιπτεράς για το καταπληκτικό ρετιρέ που πουλούσε πάμθηνα πάμπλουτη γιαγιά, δεν έχουν συμβεί ακόμα σε μένα.

Αντίθετα τα περισσότερα σπίτια που βρίσκω και ακριβά είναι και έλλατώματα έχουν. Το περίφημο σπίτι που μόλις πατήσεις το πόδι σου μέσα νιώθεις ότι "ναι, αυτό είναι" δε μου έχει τύχει ακόμα.

Και αυτός είναι και ένας ακόμα λόγος για τον οποίο το να ψάχνεις σπίτι μοιάζει πολύ με το να σκέφτεσαι το γάμο. Δεν είναι τυχαίο, ότι για πολλούς σπίτι και γάμος πάνε μαζί.

Μια ζωή σου πιπιλάνε όλοι το μυαλό με το πόσο σημαντικό είναι, με το πόσο η ζωή σου θα αλλάξει αν το αποκτήσεις και με το πόσο προσεκτικά πρέπει να εξετάσεις όλους τους παράγοντες πριν κάνεις το μεγάλο βήμα.

Όταν (φυσικά με τέτοιες απαιτήσεις) δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις, αρχίζει να περνάει ο χρόνος -και να αυξάνεται το πρήξιμο, οπότε σου λένε πλέον τα αντίθετα:
  • Τέλειο σπίτι δεν υπάρχει (τέλειος άντρας δεν υπάρχει).
  • Έλα μωρέ, μια επένδυση είναι, δεν είναι για πάντα (μπορείς πάντα να πάρεις διαζύγιο)
  • Αγόρασέ το να ξεμπερδεύεις, μην τα ψειρίζεις τώρα (παντρέψου παιδάκι μου να ησυχάσουμε).
  • Ακόμα και αν δε σου πολυαρέσει, είναι πιο συμφέρον από το να μένεις σε νοίκι (δύσκολο πράγμα η αγαμία).
  • Αν δυσκολευτείς πολύ με τη δόση θα σε βοηθήσουμε εμείς (θα σου κρατάμε τα παιδιά).
  • Πάρε ένα τώρα και στη χειρότερη το νοικιάζεις (άστον να σου ρίξει και λίγο κέρατο).
Τελικά η μεγαλύτερη αλήθεια πρέπει να είναι κάτι που είχα ακούσει κάποτε για τα διδακτορικά: Τα τελειώνεις μόνο όταν τα έχεις πλέον σιχαθεί... Και μη με ρωτήσετε αν αυτό έχει κάποια αντιστοιχία με το γάμο!

Σάββατο, Μαρτίου 08, 2008

άσλδκξ΄λκδσσ΄δφγδ΄κγηςγξ7πςα

Τις προάλλες έλεγα σε φίλη μου και συν-blogger ότι θα ανοίξω ένα καινούριο μπλογκ και θα γράφω εκεί ο,τι μου κατεβαίνει. Αυτό μπορείς να το κάνεις και τώρα μου λέει.

Έλα όμως που δεν μπορώ. Θέλω να γράψω για το Μόναχο και τη Βενετία αλλά σκέφτομαι ότι πρέπει να ψάξω να βρω κάποιες ιστορικές πληροφορίες και να ελέγξω την ακρίβεια των γραφόμενών μου και δεν έχω καμία όρεξη. Άλλες φορές σκέφτομαι αν αυτά που θα γράψω έχουν συνοχή με παλιότερα κείμενα. Αν θα παρεξηγηθεί κάποιος. Αν είναι τελείως βλακείες ή βαρετά. Αν όμως το μπλόγκινκ φέρνει κάτι καινούριο, αυτό δεν είναι η υπόσχεση -και η απειλή- ενός αυθόρμητου, αδιαμεσολάβητου λόγου; Η τελικά αυτό είναι αδύνατον/ανεπιθύμητο;

Κατά καιρούς έχω διάφορες ιδέες για μπλογκς, ένα που θα γράφω τα όνειρα που βλέπω κάθε βράδυ, ένα που θα δημοσιεύω ερωτικές επιστολές (που έχω γράψει εγώ), ένα που θα γράφω μόνο λίστες με πράγματα που με ενοχλούν, ένα που θα γράφω πράγματα που ακούω στο δρόμο, ένα για τα ποιήματά μου. Η σκέψη βέβαια ότι θα πρέπει να κάνω λογκ ιν και λογκ αουτ πέντε-έξι φορές την ημέρα για να συντηρώ όλα αυτά τα μπλογκς (φυσικά δε θα είναι όλα στο ίδιο όνομα) με αποθαρρύνει. Μου αρέσει όμως η σκέψη ότι επιτέλους πια θα κάνω ό,τι θέλω.

Ότι θα με κυνηγούσε η ακατανίκητη επιθυμία μου να είμαι αρεστή ακόμα και όταν γράφω ανώνυμα, δεν το περίμενα.

Πάντως (και μέχρι να διασπαστώ σε 15 μπλογκς) χτες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι κατέβρεχα περιστέρια με το τηλέφωνο του ντους μέσα σε ένα art installation, μέρος της έκθεσης που έκανε μια ομάδα από συναδέλφους που ήταν παράλληλα καλλιτέχνες. Το αρτ ινσταλέισιον ήταν ένα μπάνιο και από μια τρύπα σε ένα μεγάλο κουτί έπεφτε συνέχεια καναβούρι. Εκεί μαζεύονταν τα βρώμικα απαίσια περιστέρια -πριν καραδοκούσαν πάνω στα ντουλάπια και τα παράθυρα- εγώ ήμουν κλεισμένη στο μπάνιο και προσπαθούσα να τα διώξω καταβρέχοντάς τα, ή και καμιά φορά σπρώχνοντας τα με τα χέρια. Αυτά όμως στέκονταν ακίνητα, βρώμικα και βρεγμένα, πάνω στο καλοριφέρερ, το νεροχύτη, τα ντουλάπια, το μπάνιο, σχεδιάζοντας, κοιτώντας με λαχτάρα και υπομονή το καναβούρι να πέφτει.