Όταν διάβασα ότι οι Agent Ribbons είναι ένα συγκρότημα freak-folk*, bursesque-punk, και είδα τη φωτογραφία τους, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να πάω να τις δω. Ξεκίνησα λοιπόν μια Κυριακή με τον χάρτη ανά χειράς, έφτασα στην συναυλία με μιάμιση ώρα καθυστέρηση (είναι απίστευτο, αλλά καταφέρνω να στήνω στα ραντεβού ακόμα και τον ευατό μου), πλήρωσα 10 ευρώ στην είσοδο και μπήκα σε ένα υπόγειo. To μέρος ήταν σαν το ΑΝ, μόνο το 1/5 σε μέγεθος.
Εξεπλάγην λίγο όταν αντί για κορίτσια με φούξια μαλλία και vintage φορέματα είδα δύο μαντράχαλους, καταιδρωμένους, γυμνούς από τη μέση και πάνω να παίζουν heavy metal. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, ΑN... heavy metal... I'm getting too old for this. Ήμουν σίγουρη ότι είχα μπει στο λάθος μαγαζί, ή ότι είχαν ακυρωθεί οι Agent Ribbons και έπαιζαν κάποιοι άλλοι. Με την γνωστή κοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει δεν υπήρχε περίπτωση να ρωτήσω κάποιον τι έχει συμβεί, οπότε αποφάσισα να κάτσω, έστω για μια μπύρα. Τελικά οι ημίγυμνοι, ιδρωμένοι μαντράχαλοι δεν ήταν τόσο κακοί, τους λένε Za, και ήταν support στις Agent Ribbons. Η πλάκα ήταν ότι άλλαζαν συνέχεια όργανα, δεν ξέρω αν ήταν από άποψη, ή αν απλά τους έλειπε κόσμος από το συγκρότημα. Πάντως ο κιθαρίστας έπαιξε και τρομπέτα, ο ντράμερ αρμόνιο, μετά ο κιθαρίστας τύμπανα, μετά ο ντράμερ άρπα...Ήταν σαν λίγο σαν να βλέπεις μουσικές καρέκλες, μόνο που αυτοί που κάθονταν στις καρέκλες, έπαιζαν και τη μουσική. O πιο πετυχημένος συνδυασμός ήταν η τρομπέτα με τα ντραμς, αρκετά εξωτικό.
Μετά βγήκαν οι Agent Ribbons, το ωραίο στις συναυλίες άσημων συγκροτημάτων σε μικρά μέρη είναι ότι πριν και μετά τη συναυλία τα μέλη των συγκροτημάτων κάθονται δίπλα σου και συζητάνε με διάφορους, μετά τους βλέπεις να ανεβαίνουν και να ρυθμίζουν ας πούμε το ύψος της καρέκλας στα ντραμς και να διαβάζουν το play list, το οποίο είναι συνήθως προχειρογραμμένα, βιαστικά σκισμένα κομμάτια χαρτί. Τελοσπάντων, βγήκαν οι Agent Ribbons και ήταν πραγματικά καλές. Απ'οτι είδα στο myspace τους από την Ευρώπη έχουν κάνει μόνο περιοδία στην Ισπανία, πρέπει κάποιος να τις πει να έρθουν στην Ελλάδα, στοιχηματίζω ότι θα γίνει χαμός στο Bios. Έχουν μερικά ωραία τραγούδια, έξυπνους στίχους και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η τραγουδίστρια στην αρχή έκανε ένα μίνι μουσικοχορευτικό νούμερο με ένα ομπρελίνο, και ήταν γενικώς τρισχαριτωμένη, αλλά όλα τα λεφτά ήταν η βιολονίστρια η οποία είχε ένα απίστευτο στυλ: ανέκφραστο πρόσωπο, νεκρό βλέμμα και ρομποτικές στακάτες κινήσεις. Είμαι σίγουρη ότι πέρναγε τέλεια. Συνοπτικά, αυτό που λέγαμε και παλιότερα, τρελοαμερικανες. Εδώ ένα κλιπάκι τους από το youtube, από τα πιο ξεσηκωτικά τραγούδια που παίξανε:
Για κάτι πιο μελωδικό και με καλύτερο ήχο, ακούστε αυτό, The boy with the wooden lips:
Στο site τους αναφέρουν μεταξύ των επιρροών τους τους Breeders (surprise, surprise). Για να είμαι ειλικρινής θα περίμενα να ανέφεραν και τους Belly, το συγκρότημα της Tanya Donelly. Γράφουν επίσης για ένα ντοκιμαντέρ, το Grey Gardens, για οποίο θα αφιερώσω ένα επόμενο ποστ.
Αυτός είναι ο τύπος του συγκροτήματος στο οποίο θα ήθελα να παίζω, αν είχα κάποιο ταλέντο στη μουσική. Ομολογώ ότι ζηλεύω λίγο, τη Δευτέρα μετά τη συναυλία πήγαινα σε μια χαζή δουλειά που με είχε στείλει το αφεντικό μου και σκέφτομουν γκκρρρ, τι να κάνουν τώρα αυτές οι agent ribbons;; θα κοιτάζουν έξω από τα παράθυρο, καπνίζοντας τσιγάρα και γρατζουνίζοντας τις γαλάζιες κιθάρες τους; θα μοιράζονται ένα ποτήρι κρασί με κάποιον ωραίο μυστηριώδη μουσικό; θα κάνουν τρελούς συνδυασμούς με τα ρούχα των γιαγιάδων τους; γκρρρ.... μετά είδα ξανά το τεράστιο πρόγραμμα της περιοδίας τους, διάβασα ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα, και εντάξει, ένιωσα καλύτερα που κάνω μια δουλειά που δε μου λέει τίποτα.
Όπως και να έχει, αν σας άρεσαν, περάστε από το myspace τους και ακούστε κι άλλα: http://www.myspace.com/agentribbons
*(οι Ισπανοί χρησιμοποιούν τη λέξη freak, ή μάλλον friki, με διάφορες έννοιες, μια από τις οποίες πρέπει να είναι αντίστοιχη με τη δική μας 'εναλλακτικό')
Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009
Παρασκευή, Οκτωβρίου 23, 2009
The Greekssss
H σειρά The Wire, δημιούργημα του πρώην αστυνομικού ρεπόρτερ David Simon, δεν είναι και καινούρια (2002-2008). Εγω πάντως την ανακάλυψα πρόσφατα, χάρη σε μια εκπομπή του Πετρίδη, που έπαιξε ένα φανταστικό αφιέρωμα με τραγούδια σχετικά με τη Βαλτιμόρη, την πόλη στην οποία διαδραματίζεται η σειρά.
The Steets of Baltimore, τραγουδισμένο απο τον Gram Parsons
Η δεύτερη σεζόν της σειράς πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των λιμενεργατών της Βαλτιμόρης και του συνδικάτου τους, και μερικές φορές θυμίζει ένα παρατεταμένο video του Born in the USA (αμερικάνικη εργατιά, βιομηχανική παρακμή, φτώχια καλή καρδιά μα και γκρίνια). Πέρα από αυτά, αλλά και χωμένη ως τα μπούνια στη συνδικαλιστική διαφθορά, είναι μια διεθνής εγκληματική οργάνωση που εξειδικεύεται στο εμπόριο ναρκωτικών και το human trafficking, γνωστή ως "The Greeks". Η οποία, ω ναι, αποτελείται από Έλληνες! Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει όντως ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική, για να ξέρω, να αισθανθώ εθνικά περήφανη ή όχι; Και υπήρξε άραγε κάποια οργισμένη αντίδραση από την ελληνοαμερικάνικη κοινότητα της Αμερικής;
Πιστεύω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον George Pelecanos, o οποίος συνυπογράφει αρκετα από τα επεισόδια, για αυτή την cool ελληνική παρουσία στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δρώμενα. Γιατί μη μου πείτε, είναι πιο cool να είσαι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ που τον τρέμει όλο το σύμπαν, παρά χοντρός εστιάτορας που τον βρίζουν οι πελάτες γιατί το φαγητό είναι παραψημένο. Τα ελληνικά που μιλάνε οι Greeks βέβαια είναι μεταφρασμένα αγγλικά και τα εκφέρουν με τόσο άθλια προφορά, που περνάνε αρκέτα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που άκουσες. Συγγνώμη, στο Sopranos το είχαν κάνει σημαία τους ότι οι σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί ήταν αυθεντικοί ιταλοαμερικάνοι, χάθηκε στο the Wire να βάλουν στο cast κάποιον ελληνοαμερικάνο; Και εδώ ριγμένοι;
Πρέπει να πω ότι το στοιχείο που ξεχώριζει τους Greeks από τους άλλους gangsters της σειράς (μαύρους έμπορους ναρκωτικών μέρχι τώρα, δεν έχω δει όλες τις σεζόν) είναι ότι είναι όλοι bad to the bone. Στις άλλες εγκληματικές ομάδες του The Wire υπάρχει πάντα κάποιος που διστάζει, κάποιος που έχει θέματα συνείδησης, που δεν είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει ειναι σωστό. Οχι στους Greeks. Είναι σκληροτράχηλοι, αποφασισμένοι και δε σηκώνουν πολλά-πολλά. Βέβαια έχουν έναν κώδικα τιμής μεταξύ τους, τον οποίο σέβονται, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους...δεν θέλεις να τους θυμώσεις, αυτό θα πω μόνο. Άλλα διαφοροποιητικά στοιχεία είναι ότι πίνουν καφέ σε μικρό κύπελο, τον οποίον ρουφάνε με θόρυβο, παίζουν κομπολόι, κάνουν το σταυρό τους, φοράνε καβουράκι (ή μπερέ), είναι λιγομίλητοι και ακούν συνέχεια ελληνική μουσική της δεκαετίας του 60. Σε μια πολύ δυνατή σκηνή ακούγεται -και δένει πολύ καλά με τα δρώμενα- ολόκληρο το Έφυγε Έφυγε του Καζαντζίδη.
Η σειρά είναι πολύ καλή, και η σχηματική απεικόνιση των Greeks είναι μάλλον αναμενόμενη. Ίσως αυτούς τους Έλληνες να έχει στο φαντασιακό του, ή να έχει γνωρίσει ο Pelecanos. Ίσως για στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, παραμένει μόνο μια επικάλυψη πατρογονικών χαρακτηριστικών, πολλές φορές απαρχαιωμένων στην χώρα καταγωγής. Κάποιες βρισιές στα ελληνικά, βαρύς γλυκός, ούζο και κομπολόι. Η ελληνικότητα, ή οποιαδήποτε ...ότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι ενιαίο, για τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σπάει σε θραύσματα. Λέξεις, μουσική, ποτό, φαγητό, χειρονομίες.
Όπως μου είχε πει μια φίλη μου που ζει στην Αμερική όταν της είχα πει ότι το My Big Fat Greek Wedding δεν απεικονίζει σωστά τους Έλληνες: "Μα δεν είναι για τους Έλληνες. Είναι για τους Ελληνοαμερικάνους."
The Steets of Baltimore, τραγουδισμένο απο τον Gram Parsons
Η δεύτερη σεζόν της σειράς πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των λιμενεργατών της Βαλτιμόρης και του συνδικάτου τους, και μερικές φορές θυμίζει ένα παρατεταμένο video του Born in the USA (αμερικάνικη εργατιά, βιομηχανική παρακμή, φτώχια καλή καρδιά μα και γκρίνια). Πέρα από αυτά, αλλά και χωμένη ως τα μπούνια στη συνδικαλιστική διαφθορά, είναι μια διεθνής εγκληματική οργάνωση που εξειδικεύεται στο εμπόριο ναρκωτικών και το human trafficking, γνωστή ως "The Greeks". Η οποία, ω ναι, αποτελείται από Έλληνες! Θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει όντως ελληνικό οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική, για να ξέρω, να αισθανθώ εθνικά περήφανη ή όχι; Και υπήρξε άραγε κάποια οργισμένη αντίδραση από την ελληνοαμερικάνικη κοινότητα της Αμερικής;
Πιστεύω ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον George Pelecanos, o οποίος συνυπογράφει αρκετα από τα επεισόδια, για αυτή την cool ελληνική παρουσία στα αμερικάνικα τηλεοπτικά δρώμενα. Γιατί μη μου πείτε, είναι πιο cool να είσαι ένας αδίστακτος γκάνγκστερ που τον τρέμει όλο το σύμπαν, παρά χοντρός εστιάτορας που τον βρίζουν οι πελάτες γιατί το φαγητό είναι παραψημένο. Τα ελληνικά που μιλάνε οι Greeks βέβαια είναι μεταφρασμένα αγγλικά και τα εκφέρουν με τόσο άθλια προφορά, που περνάνε αρκέτα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι ήταν αυτό που άκουσες. Συγγνώμη, στο Sopranos το είχαν κάνει σημαία τους ότι οι σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί ήταν αυθεντικοί ιταλοαμερικάνοι, χάθηκε στο the Wire να βάλουν στο cast κάποιον ελληνοαμερικάνο; Και εδώ ριγμένοι;
Πρέπει να πω ότι το στοιχείο που ξεχώριζει τους Greeks από τους άλλους gangsters της σειράς (μαύρους έμπορους ναρκωτικών μέρχι τώρα, δεν έχω δει όλες τις σεζόν) είναι ότι είναι όλοι bad to the bone. Στις άλλες εγκληματικές ομάδες του The Wire υπάρχει πάντα κάποιος που διστάζει, κάποιος που έχει θέματα συνείδησης, που δεν είναι σίγουρος ότι αυτό που κάνει ειναι σωστό. Οχι στους Greeks. Είναι σκληροτράχηλοι, αποφασισμένοι και δε σηκώνουν πολλά-πολλά. Βέβαια έχουν έναν κώδικα τιμής μεταξύ τους, τον οποίο σέβονται, αλλά όσον αφορά όλους τους υπόλοιπους...δεν θέλεις να τους θυμώσεις, αυτό θα πω μόνο. Άλλα διαφοροποιητικά στοιχεία είναι ότι πίνουν καφέ σε μικρό κύπελο, τον οποίον ρουφάνε με θόρυβο, παίζουν κομπολόι, κάνουν το σταυρό τους, φοράνε καβουράκι (ή μπερέ), είναι λιγομίλητοι και ακούν συνέχεια ελληνική μουσική της δεκαετίας του 60. Σε μια πολύ δυνατή σκηνή ακούγεται -και δένει πολύ καλά με τα δρώμενα- ολόκληρο το Έφυγε Έφυγε του Καζαντζίδη.
Η σειρά είναι πολύ καλή, και η σχηματική απεικόνιση των Greeks είναι μάλλον αναμενόμενη. Ίσως αυτούς τους Έλληνες να έχει στο φαντασιακό του, ή να έχει γνωρίσει ο Pelecanos. Ίσως για στους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, παραμένει μόνο μια επικάλυψη πατρογονικών χαρακτηριστικών, πολλές φορές απαρχαιωμένων στην χώρα καταγωγής. Κάποιες βρισιές στα ελληνικά, βαρύς γλυκός, ούζο και κομπολόι. Η ελληνικότητα, ή οποιαδήποτε ...ότητα, αν υποθέσουμε ότι είναι κάτι ενιαίο, για τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς σπάει σε θραύσματα. Λέξεις, μουσική, ποτό, φαγητό, χειρονομίες.
Όπως μου είχε πει μια φίλη μου που ζει στην Αμερική όταν της είχα πει ότι το My Big Fat Greek Wedding δεν απεικονίζει σωστά τους Έλληνες: "Μα δεν είναι για τους Έλληνες. Είναι για τους Ελληνοαμερικάνους."
Σάββατο, Οκτωβρίου 10, 2009
photo quiz
Aκολουθώντας την πρόταση της Dolly, ανεβάζω φωτογραφίες από την πόλη στην οποία βρίσκομαι... Είναι λίγο βαρετές, της είχα πάρει από το γνωστό κόκκινο διώροφο τουριστικό λεωφορείο, την προηγούμενη φορά που είχα έρθει εδώ, ως καλή τουρίστρια. Το οποίο λεωφορείο περνάει τώρα κάτω από το σπίτι που έχω νοικιάσει, και ειδικά όταν το πιάνει φανάρι κάνει έναν διαολεμένο θόρυβο, είναι σαν να έχει σταματήσει νταλίκα δίπλα μου. Κοιτάω τον κόσμο στα καθίσματα του λεωφορείου από το παράθυρό μου και προσποιούμαι ότι είμαι και εγώ ένας τυπικός μόνιμος κάτοικος της πόλης και προσπαθώ να κάνω μια μίνι παράσταση παραδοσιακότητας. Κομπλάρω λίγο, δεν θέλω να πάνε στην πατρίδα τους με λάθος εντυπώσεις για τους ντόπιους.
Σκέφτομαι τι θα έκανε ένας τυπικός κάτοικος της πόλης αυτής, αλλά μια και δεν έχω γνωρίσει κανέναν, δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάνει ο οποιοσδήποτε κάτοικος οποιασδήποτε πόλης. Εδώ τα παράθυρα των σπιτιών είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε τυχαίνει αρκετά συχνά να βλέπω μερικούς γείτονές μου. Συγκεκριμένα δύο, ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι και μια κυρία που μάλλον μένει μόνη της. Το ζευγάρι βγαίνει έξω να καπνίσει, η γυναίκα έχει αγορίστικο κούρεμα, ο άνδρας με τα σώβρακα αρκετά συχνά, η γυναίκα καθαρίζει το μπαλκόνι, και το παιδάκι παίζει κρυφτό με εμένα πίσω από τις κουρτίνες. Κάποιες άλλες φορές ετοιμάζονται να βγούνε -ο άντρας πάλι βγαίνει έξω με τα σώβρακα, η γυναίκα στρώνει την μπλούζα της, φαίνονται αρκετά trendy ως ζευγάρι. H κυριούλα την έχω δει απλά να διαβάζει δίπλα στο παράθυρο. Εγώ πάλι, όποτε τους έχω δει είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση... Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο.
Τι λέτε λοιπόν;
Σκέφτομαι τι θα έκανε ένας τυπικός κάτοικος της πόλης αυτής, αλλά μια και δεν έχω γνωρίσει κανέναν, δεν ξέρω. Υποθέτω ότι κάνει ο οποιοσδήποτε κάτοικος οποιασδήποτε πόλης. Εδώ τα παράθυρα των σπιτιών είναι πολύ κοντά το ένα στο άλλο, οπότε τυχαίνει αρκετά συχνά να βλέπω μερικούς γείτονές μου. Συγκεκριμένα δύο, ένα νεαρό ζευγάρι με ένα παιδάκι και μια κυρία που μάλλον μένει μόνη της. Το ζευγάρι βγαίνει έξω να καπνίσει, η γυναίκα έχει αγορίστικο κούρεμα, ο άνδρας με τα σώβρακα αρκετά συχνά, η γυναίκα καθαρίζει το μπαλκόνι, και το παιδάκι παίζει κρυφτό με εμένα πίσω από τις κουρτίνες. Κάποιες άλλες φορές ετοιμάζονται να βγούνε -ο άντρας πάλι βγαίνει έξω με τα σώβρακα, η γυναίκα στρώνει την μπλούζα της, φαίνονται αρκετά trendy ως ζευγάρι. H κυριούλα την έχω δει απλά να διαβάζει δίπλα στο παράθυρο. Εγώ πάλι, όποτε τους έχω δει είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση... Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά τυχαίο.
Τι λέτε λοιπόν;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)