Γενέθλια

Λοιπόν αυτόν τον μήνα πέσανε πολλά γενέθλια μαζί και ήταν όλα Αύγουστο. Πρώτα ήσουν εσύ, ή πρώτα θυμάμαι εσένα, που ήσουν ασυνήθιστα φιλικός, ήδη μεθυσμένος γαρ, και με ρώτησες με νόημα αν ήθελα σου κάνω ένα δώρο, εγώ είπα ναι χωρίς να το πιστεύω, τελικά με ευχαρίστησες για το δώρο μου, που μάλλον άρεσε πιο πολύ σε εσένα παρά σε μένα, και μετά ήταν τα γενέθλια μιας φίλης μου που φιλοξενούσα και ήθελε να δει την πόλη του Δον Κιχώτη, ή μάλλον την πόλη του Θερβάντες, στην οποία πήγαμε και δεν υπήρχε ψυχή ζώσα, Αύγουστος στη Μεσόγειο γαρ, όλοι στις παραλίες και κάπου ανάμεσα ήταν τα γενέθλια μιας Αμαζόνας, που γεννήθηκε σε μια σχεδία στον Αμαζόνιο, που αλλού; Αλλά είχε και τα γενέθλιά του αυτός που μου διηγήθηκε την ιστορία της Αμαζόνας που γεννήθηκε στη σχεδία στη ζούγκλα, και που μετά κάποιος Ελβετός τη γνώρισε στη Βραζιλία, την ερωτεύτηκε και την πήρε 17 χρονών στη χώρα του – την Ελβετία. Τώρα αυτή ζει στη Μαδρίτη και μιλάει γαλλικά έχει ένα εκπληκτικό σώμα και ψάχνει για δουλειά. Αλλά δεν ανησυχώ γι’ αυτήν, αν και ίσως θα έπρεπε. Ανησυχώ για μένα, δεν ξέρω ποτέ τι να ευχηθώ στα γενέθλια.


Και ξέρεις, σε λυπήθηκα όταν ήρθαν τα γενέθλιά σου, για τις πληγές του Οιδίποδα που έχεις, για το ότι έχεις ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχο του δωματίου σου που γράφει απλά «Εύα», για το σπίτι σου που αποκαλείς κόλαση και είναι όντως μια κόλαση, για το ότι έχεις να πας στην πατρίδα σου 20 χρόνια, για το ότι στα γενέθλια σου σε πήρε μόνο η μια από τις τέσσερις αδελφές σου, ούτε καν η μάνα σου που δεν θυμάται ποιος είσαι, για τον χρόνο που περνάει για σένα και προσπαθείς να τον καθυστερήσεις παριστάνοντας μια παρωχημένη εκδοχή του εαυτού σου. Και αρκετές φορές το πετυχαίνεις. Αλλά ούτε εσένα σε φοβάμαι, ξέρεις εσύ. Και είσαι και άντρας. Πάντα θα βρίσκεται μια χαζή να ερωτευτεί. Εμένα ναι, με φοβάμαι. Εμένα με νοιάζει ακόμα. Και δεν ξέρω τόσα πολλά. Ούτε είμαι ηθοποιός. Ούτε καν κυνική. Επιπλέον, έρχονται και άλλα γενέθλια σε λίγο. Έρχονται γενέθλια που δεν θυμάμαι ακριβώς πότε πέφτουν, όπως του πατέρα μου. Και μιας φίλης μου από το σχολείο που μετακόμισε στα 18 στην Αμερική. Όχι, δεν πλένει πιάτα στην Αστόρια, σπούδασε σε ακριβό πανεπιστήμιο. Από το σύνδρομο του μετανάστη δε γλύτωσε όμως, πάντα θέλει να βρίσκεται κοντά σε Έλληνες. Φυσικά παντρεύτηκε ‘Έλληνα. Ξέρω ότι είναι Αύγουστο τα γενέθλια της, όπως και του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πότε.

Ο αδελφός μου θυμάμαι πειραζόταν που ο πατέρας μου δεν θυμόταν τα γενέθλιά μας, αλλά εγώ όχι, γιατί ούτε εγώ θυμόμουν τα δικά του –του πατέρα μου. It takes one to know one, που λένε. Εγώ ξέρω λοιπόν κάποιον, ποιος είναι αυτός που με ξέρει εμένα δεν ξέρω. Και πότε είναι τα γενέθλιά του.