Να σου πω ένα μυστικό;

Όχι να μη μου πεις και επίσης σε παρακαλώ να μη με αφήσεις να σου πω και εγώ, αν ποτέ με καταλάβει η παράλογη επιθυμία να προβώ σε αυτό το απονενοημένο διάβημα..

Τα μυστικά είναι ζουμερά, είναι νόστιμα, είναι πιπεράτα! Σε τρώνε στη γλώσσα να τα μοιραστείς με τους άλλους, με το χύδην όχλο, με τους απ’έξω. Οι απ’έξω είναι όσοι δεν έχουν σχέση με το μυστικό, όσοι δεν έχουν περάσει από το τελετουργικό μύησης, από τη στιγμή δημιουργίας του μυστικού. Δηλαδή, είσαι με τη συνάδελφό σου και βλέπετε την προϊστάμενη με εραστή. Από αυτή τη στιγμή είστε ενωμένες με έναν άρρηκτο δεσμό που σας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους -ακόμα κι αν αντιπαθιέστε, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, είστε πιο κοντά κι από σταυραδέλφια. Όλοι οι άλλοι είναι παρείσακτοι. Και τι συμβαίνει όταν προσκαλείς παρείσακτους στο σπίτι σου: τα κάνουν μπάχαλο.

Από τη στιγμή που θα αποκαλύψεις το μυστικό σε έναν τρίτο ξεκινάει μια χιονοστιβάδα που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της: σε χρόνο μηδέν το έχουν μάθει όλοι, ενδιαφερόμενοι και μη. Όσο και να ορκίσεις τον άλλον «μην το πεις», το ξέρεις ότι θα τα ξεράσει όλα με την πρώτη ευκαιρία. Όπως το έκανες κι εσύ άλλωστε, όταν ο κάποιος άλλος σου είχε πει «θα σου πω κάτι, αλλά μην το πεις σε κανένα». Το ήξερες ότι θα σου ήταν ένα βάρος αυτή η αποκάλυψη, αλλά επειδή ήσουν περίεργος και ένιωσες και λίγο εκλεκτός, δέχτηκες να το ακούσεις. Απλώς και μόνο για να νιώσεις το τσίμπημα της ενοχής, όταν μερικές μέρες μετά, το διέδιδες.

Κατά βάθος, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που εκμυστηρευόμαστε θα μαθευτεί, κι όμως δεν παύουμε να νιώθουμε πληγωμένοι και σοκαρισμένοι όταν συμβαίνει το αναπόφευκτο.

Αλλά ίσως όλα αυτά να είναι δήθεν μυστικά. Και πραγματικό μυστικό να είναι αυτό που όσο κι αν το θες, δεν αντέχεις να το πεις σε κανέναν.

Με ή χωρίς;

Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα πριν βγει το βράδυ είναι το εξής: με τακούνι ή χωρίς;

Όταν η έξοδος είναι ανεπίσημη και χαλαρή, οι περισσότερες προτιμάν χαμηλό ή καθόλου τακούνι, που εδώ που τα λέμε είναι απείρως πιο άνετο. Εξαίρεση φυσικά αποτελούν οι αδιόρθωτες κοκέτες, οι οποίες θα βάλουν τακούνι και για να πάνε στη λαϊκή, όπως η συγκάτοικος μου στη Γλασκώβη, η οποία επέμενε να αναφέρεται στις δεκάποντες πλατφόρμες που φορούσε στο σπίτι ως «παντόφλες».

Επίσης δίλημμα δεν τίθεται και για τα στρατευμένα αγοροκόριτσα, οι οποίες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: από τη μία αυτές που εννοείται πως θα βάλουν σπορτέξ με φούστα για να είναι τρέντι εναλλακτικές και όχι μικροαστές κυράτσες και από την άλλη αυτές που είναι ιδεολογικά εναντίον του τακουνιού ως σύμβολο τις γυναικείας καταπίεσης ανά τους αιώνες. Τείνω να ταυτίζομαι με τις τελευταίες: δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το γυναικείο ντύσιμο υπόκειται σε περισσότερους, πιο περίπλοκους και αυστηρότερους κανόνες από ότι το αντρικό (το ίδιο ισχύει και για το σώμα) και ότι αυτή η σφιχτότερη επιβολή ενδυματολογικών κανόνων στις γυναίκες -είτε αυτό είναι να ντύνονται συντηρητικά, είτε αυτό είναι να ντύνονται σέξι, δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά- αντικατοπτρίζει την υπάρχουσα κατανομή ισχύος υπέρ των ανδρών. Δεν μπορώ όμως και αυτή την ψυχαναγκαστική αναγωγή των προσωπικών επιλογών σε πολιτικό ζήτημα.

Κάποιες μπορεί να θέλουν να φοράνε τακούνια και να είναι και φεμινίστριες, ποιος είναι αυτός που θα τους επιβάλλει πως πρέπει να ντύνονται;

Αυτό λέω στον εαυτό μου όποτε σκέφτομαι αν πρέπει να φορέσω τακούνι ή όχι… Η αλήθεια είναι ότι δε διχάζομαι ιδεολογικά, το πρόβλημα είναι βασικά ότι πρέπει να επιλέξω μεταξύ του σέξι και του βολικού. Οι γάμπες είναι πιο ερωτικές πάνω σε τακούνια, αλλά τα τακούνια με κουράζουν. Γιατί όμως οι άνδρες μπορούν να είναι σέξι χωρίς να ξεβολευτούν; Και πάμε πάλι στα ιδεολογικά…

Stop me if you think you've heard this one before

Ένα μικρό αστείο, μιας και το blog ήταν όλο doom and gloom τώρα τελευταία. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα για μένα, αλλά έξις δεύτερη φύσις -που λένε... Το αστείο το διάβασα στην uncyclopedia, μια χιουμοριστική έκδοση της wikipedia. Έχει αρκετά έξυπνα λήμματα, υπάρχει μάλιστα και πολύ καλή (αν και ολίγον πτωχή) ελληνική εκδοχή της, η Φρηκιπέδια, με κορυφαίο άρθρο την ανάλυση για τα μαλλιά του Slash και του Axl (θέμα που δεν το κρύβω, με είχε απασχολήσει έντονα ως μαθήτρια).
Νάτο λοιπόν το ανέκδοτο(;), λακωνικό και αρκετά αγγλοσαξονικό:

• 6000 BC - Wheel invented.

• 5000 BC - Wheel reinvented. Saying "no need to reinvent the wheel" coined.

Μου θύμισε παλιές καλές ημέρες -και λεζάντες- του Q.

(no) Revenge

Κάποιος φιλόσοφος είχε πει "η μοναχική στιγμή της τελικής ανάλυσης δεν έρχεται ποτέ".

Βαδίζοντας στον τόπο της τελικής αναμέτρησης, της στιγμής που θα πάρεις την εκδίκησή σου, νιώθεις έξαψη. Πας οπλισμένος σαν αστακός και έχεις ακονίσει πολύ καλά όλα τα όπλα σου. Αυτή τη φορά θα βγεις νικητής, σε φαντάζεσαι να προβάλεις θριαμβευτής μέσα από αόριστα σύννεφα. Νιώθεις κούραση, ένα αναψοκοκκινισμα πίσω από τα αυτιά σου και ένα τρέμουλο στα χέρια σου. Είσαι όμως αποφασισμένος. Τα έχεις προβάρει όλα άπειρες φορές στο μυαλό σου. Αυτά που θα πεις τώρα που είσαι δυνατός, τα φαρμακερά σχόλια που μπορείς πια να αντιγυρίσεις. Πως θα πάρεις πίσω δύο χρόνια υποτίμησης μέσα σε μια βραδιά; Μπορείς να το κάνεις, τώρα είναι η ευκαιρία σου. Ελπίζεις και φοβάσαι ότι θα σου δοθεί η ευκαιρία να αποδείξεις ότι δεν είσαι πια το θύμα που ήσουν τότε.

Και τι γίνεται; Η ευκαιρία δεν έρχεται ποτέ. Ο πρώην εχθρός είναι εκεί. Δεν έγινε ξαφνικά καλός, είναι το ίδιο εξουσιομανές σαδιστικό ανθρωπάκι που ήταν πάντα. Αλλά για κάποιο λόγο δε σου επιτίθεται. Ούτε εσύ τον προκαλείς. Είναι όλα πολιτισμένα, δύο παλιοί συνάδελφοι. Είναι παρανοϊκό: σχεδόν αναπολείτε στιγμές από το παρελθόν. Παίζεις με ψυχραιμία το ρόλο σου στην κωμωδία. Δεν έχεις όρεξη πιά. Η συνάντηση που έτρεμες, συμβαίνει και είναι απολύτως βαρετή. Καμία δικαίωση, καμία κάθαρση, καμία εκδίκηση. Ένα τίποτα, όπως τα δύο εκείνα χρόνια που σαπίζουν κάπου στο μυαλό σου.

Για την Αμαλία

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992:
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.

Περισσότερα για την ιστορία της Αμαλίας εδώ.