Ακουστικά στην πόλη

Επειδή είμαι κάνα δίωρο την ημέρα στο δρόμο και σε μέσα μαζικής μεταφοράς, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο και να ακούω αυτά που κατεβάζω από το soulseek, φοράω τα ακουστικά μου και παίζω τη μουσική που μου αρέσει προχωρώντας αμέριμνη (ή σαν ούφο, όπως το πάρει κανείς). Μου αρέσει πολύ που έχω το δικό μου soundtrack της πόλης. Δεν βγάζω τα ακουστικά από τα αυτιά μου ούτε όταν κάποιος μου απευθύνει το λόγο. Αυτό γιατί τώρα τελευταία όποτε μου μιλάει κάποιος άνθρωπος στο δρόμο είναι είτε για να μου ζητήσει λεφτά, είτε για να μου πουλήσει κάτι, είτε για να μου την πέσει. Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις είναι ότι τις προάλλες συνειδητοποίησα -με κάποια καθυστέρηση- ότι η κυρία που με ρώτησε κάτι στην Ερμού και εισέπραξε ένα αδιάφορο βλέμμα για απάντηση, δεν ήθελε να μου πουλήσει κάτι, αλλά να μάθει που είναι ο Χυτήρογλου...

Ενιωσα λίγο άσχημα και σκέφτηκα να την προλάβω και να της απαντήσω ότι κι εγώ, πέρα από το "Ελάτε στου Χυτήρογλου - στο κέντρο της Αθήνας" δεν ξέρω κάτι πιο συγκεκριμένο.
Αλλά, αιωνίως αναποφάσιστη γαρ, δεν πρόλαβα να το κάνω. Και παρόλο που στενοχωρήθηκα, προτιμώ την Αθήνα με τα ακουστικά μου παρά χωρίς. Ίσως την επόμενη φορά να απαντήσω με ένα τραγούδι.