Είχα βγει για ποτό με την Ε., όταν εντελώς ξαφνικά, γυρίζει και μου λέει: "Καλά τό έχεις παρατηρήσει ότι οι gay είναι παντού; Τι θα γίνει με αυτή τη κατάσταση; Και εμένα μου αρέσει ο Καπουτζίδης και όλα αυτά, αλλά όπου και να γυρίσω να κοιτάξω βλέπω τέτοιους". Επειδή ξέρω ότι η Ε. δεν έχει κάποια έντονη κοινωνική ζωή, τη ρώτησα που ακριβώς τους βλέπει όλους αυτούς μαζεμένους, γιατί εγώ που βγαίνω βράδυ 4 φορές την εβδομάδα, δεν τους έχω δει. Η απάντηση ήταν κάπως αόριστη: "Ε, ξέρεις, στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στο Γκάζι..."
Μάαλιστα.
Eπαναλαμβάνω ότι εγώ δεν βλέπω παντού gay, αλλά ας πούμε ότι εγώ δεν είμαι και παρατηρητική. Ακόμα και αν κάποιος βρίσκει έναν gay όποια πέτρα κι αν σηκώσει, τι πειράζει; Γιατί αυτό πρέπει να ταράζει κατ' οποιονδήποτε τρόπο τον ψυχισμό του; Και τέλος πάντων τι είναι αυτό που κάνει άτομα έξυπνα, καλλιεργημένα, κοσμογυρισμένα και εν γένει προοδευτικά, όπως η φίλη μου η Ε., να αντιμετωπίζουν τόσο φοβικά τους gay;
Αυτή η φοβία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία, που και εγώ (που φυσικά είμαι έξυπνη, καλλιεργημένη και όλα τα υπόλοιπα) όταν έμαθα ότι ο καλύτερος μου φίλος ο J. στη Σκοτία ήταν gay, θύμωσα μαζί του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα: "Δε θέλω ο φίλος μου να είναι gay. Δε θέλω να είναι ο πούστης, η παλιαδελφή. Δε θέλω".
Γιατί; Επειδή αυτή είναι η εικόνα του ομοφυλόφιλου στην Ελλάδα. Είναι συνυφασμένη με αρνητικούς προσδιορισμούς. Ακόμα και οι οποιοιδήποτε θετικοί προσδιορισμοί, κρύβουν μια υποτίμηση, αν μη τι άλλο επειδή είναι στερεοτυπικοί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι όταν γνώρισε τον J. μια Ελληνίδα φίλη μου, δήλωσε απογοητευμένη ότι δεν είναι πολύ αστείος. Γιατί βεβαίως, ο gay πρέπει να είναι αστείος, πρέπει να είναι θηλυπρεπής και χαριτωμένος, αλλιώς δεν μπορούμε να τον κατατάξουμε. Ακόμα και αυτοί που κατατάσσονται εύκολα, τρομάζουν όταν αυξάνεται η ορατότητα τους.
Ό,τι και να κάνουν χάνουν λοιπόν; Πιστεύω ότι όσο αυξάνονται οι άνθρωποι που γνωστοποιούν στον περίγυρο τους -όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό- ότι είναι ομοφυλόφιλοι και όταν πια οι ετεροφυλόφιλοι Έλληνες μάθουν ότι κάποιοι φίλοι, συγγενείς ή συνάδελφοί τους, κάποιοι πραγματικοί άνθρωποι τέλος πάντων, είναι gay, θα ξεπεράσουν τη φοβία τους. Όχι βέβαια ότι η ευθύνη έγκειται αποκλειστικά στους ομοφυλόφιλους, η διαδικασία αυτή είναι αμφίδρομη. Και τουλάχιστον οι ετεροφυλόφιλοι που δεν πάσχουμε από ιδεοληψίες για τους ομοφυλόφιλους πρέπει να μιλάμε όταν ακούμε σαχλαμάρες του τύπου "τι περιμένεις, αδελφή είναι".
Μάαλιστα.
Eπαναλαμβάνω ότι εγώ δεν βλέπω παντού gay, αλλά ας πούμε ότι εγώ δεν είμαι και παρατηρητική. Ακόμα και αν κάποιος βρίσκει έναν gay όποια πέτρα κι αν σηκώσει, τι πειράζει; Γιατί αυτό πρέπει να ταράζει κατ' οποιονδήποτε τρόπο τον ψυχισμό του; Και τέλος πάντων τι είναι αυτό που κάνει άτομα έξυπνα, καλλιεργημένα, κοσμογυρισμένα και εν γένει προοδευτικά, όπως η φίλη μου η Ε., να αντιμετωπίζουν τόσο φοβικά τους gay;
Αυτή η φοβία είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ελληνική κοινωνία, που και εγώ (που φυσικά είμαι έξυπνη, καλλιεργημένη και όλα τα υπόλοιπα) όταν έμαθα ότι ο καλύτερος μου φίλος ο J. στη Σκοτία ήταν gay, θύμωσα μαζί του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα: "Δε θέλω ο φίλος μου να είναι gay. Δε θέλω να είναι ο πούστης, η παλιαδελφή. Δε θέλω".
Γιατί; Επειδή αυτή είναι η εικόνα του ομοφυλόφιλου στην Ελλάδα. Είναι συνυφασμένη με αρνητικούς προσδιορισμούς. Ακόμα και οι οποιοιδήποτε θετικοί προσδιορισμοί, κρύβουν μια υποτίμηση, αν μη τι άλλο επειδή είναι στερεοτυπικοί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι όταν γνώρισε τον J. μια Ελληνίδα φίλη μου, δήλωσε απογοητευμένη ότι δεν είναι πολύ αστείος. Γιατί βεβαίως, ο gay πρέπει να είναι αστείος, πρέπει να είναι θηλυπρεπής και χαριτωμένος, αλλιώς δεν μπορούμε να τον κατατάξουμε. Ακόμα και αυτοί που κατατάσσονται εύκολα, τρομάζουν όταν αυξάνεται η ορατότητα τους.
Ό,τι και να κάνουν χάνουν λοιπόν; Πιστεύω ότι όσο αυξάνονται οι άνθρωποι που γνωστοποιούν στον περίγυρο τους -όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό- ότι είναι ομοφυλόφιλοι και όταν πια οι ετεροφυλόφιλοι Έλληνες μάθουν ότι κάποιοι φίλοι, συγγενείς ή συνάδελφοί τους, κάποιοι πραγματικοί άνθρωποι τέλος πάντων, είναι gay, θα ξεπεράσουν τη φοβία τους. Όχι βέβαια ότι η ευθύνη έγκειται αποκλειστικά στους ομοφυλόφιλους, η διαδικασία αυτή είναι αμφίδρομη. Και τουλάχιστον οι ετεροφυλόφιλοι που δεν πάσχουμε από ιδεοληψίες για τους ομοφυλόφιλους πρέπει να μιλάμε όταν ακούμε σαχλαμάρες του τύπου "τι περιμένεις, αδελφή είναι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου