Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρέα που συζητούνταν διάφορα θέματα, και κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι (γύρω στα 50) είπαν ότι ήταν 15 ετών όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ότι τα γεγονότα της εποχής είχαν κάνει τη γενιά τους πιο συνειδητοποιημένη πολιτικά κλπ. Ρωτάει λοιπόν ένας 60αρης: «Ποια εξέγερση ρε παιδιά; Μιλάτε για την επανάσταση του ‘67;» Με γνήσια απορία, δεν έκανε πλάκα ο άνθρωπος. Όχι, μιλάμε για το Πολυτεχνείο του απαντούν αυτοί. Ποιο Πολυτεχνείο λέει αυτός, αυτό δεν ήταν εξέγερση, ήταν όλα κανονισμένα και συμφωνημένα, μην τρώτε κουτόχορτο. Κανείς δεν του έφερε αντίρρηση (ως γνωστόν όλοι κομπλάρουμε όταν ακούμε για «συμφωνημένα» και «πουλημένους»), ούτε καν οι άνθρωποι που έζησαν (έστω και ως έφηβοι) αυτά τα γεγονότα. Μια κοπέλα στην ηλικία μου του είπε μάλιστα: «Αχ, τώρα μη μας χαλάτε την ψευδαίσθηση»…
Ήθελα να μιλήσω, αλλά κάποιος είπε ας μην μπλέξουμε με πολιτικά, και έμεινε εκεί το θέμα. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ευθύνη μου όταν γίνονται τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει να αρχίσεις να πλακώνεσαι (γιατί σε καυγά καταλήγουν κουβέντες με τέτοια άτομα) ή να το αφήσεις να περάσει έτσι; Ως άνθρωπος που φυσικά δεν έζησε το Πολυτεχνείο, αλλά που όλη μου σχεδόν η οικογένεια ήταν αναμεμιγμένη ενεργά στην αντίσταση κατά της δικτατορίας, κάποιοι δε ήταν και μέσα (καταμεσής) στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ένιωσα ιδιαίτερα άσχημα. Όχι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το γεγονός ή την αυθεντικότητα της εξέγερσης, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να μιλήσω. Αν δε μιλήσω εγώ που τα έχω ακούσει από πρώτο χέρι, ποιος θα μιλήσει; Οι άνθρωποι που τα έζησαν από μέσα σε κάποια χρόνια θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν παροπλιστεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού αντιστάθηκε στη χούντα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην ξέρουν πολύ καλά τι έγινε τότε, κι ας μας πρήζουν κάθε φορά με την επέτειο, κι ας έχουν αναλάβει θέσεις εξουσίας άνθρωποι που ήταν (;) αντιστασιακοί, κι ας είναι η Αριστερά (;) «κυρίαρχη ιδεολογία» στην Ελλάδα.
Πέρα από ανίκανη, ένιωσα και προδότης, όχι κάποιας αφηρημένης ιστορίας, αλλά της ιστορίας της οικογένειάς μου, του πατέρα μου και της μητέρας μου. Προσπάθησα να παρηγορηθώ σκεπτόμενη ότι η κουβέντα κόπηκε πολύ γρήγορα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις τα μυαλά ενός 60χρονου (προφανώς) χουντικού, αλλά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να είχα μιλήσει, έστω και για τους υπόλοιπους που ήταν εκεί, γιατί όταν εκφέρονται τέτοιες ακραίες και ιστορικά λανθασμένες απόψεις, πρέπει να ακούγεται ένας αντίλογος. Αν μη τι άλλο, για χάρη της αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου