Sunday moring coming down

Μισώ τα κυριακάτικα πρωινά γιατί είναι το απόλυτο τίποτα. Χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος για δουλειά, όλη η μέρα είναι μπροστά σου, για να την κάνεις τι; Απολύτως τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση οικογενειακές και οικιακές υποχρεώσεις. Σχεδόν μου λείπουν οι εποχές που τα κυριακάτικα πρωινά περνούσαν μέσα σε τύψεις και πονοκέφαλο για το χτεσινοβραδυνό μεθύσι. Τουλάχιστον τότε είχα κάτι με νόημα να με απασχολεί. Έγραφα και ξαναέγραφα τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να πίνω λιγότερο, έφτιαχνα προγράμματα με πόσα γραμμάρια αλκοόλ έπρεπε να πιω την επόμενη εβδομάδα, προσπαθούσα να μην καταλάβουν οι γύρω μου ότι συνερχόμουν από χανγκόβερ, έπαιρνα τηλέφωνο φίλους και λέγαμε «πάλι κομμάτια γίναμε χτες, δε θα το ξανακάνουμε». Ε, μετά από κάποια χρόνια δεν το ξανακάναμε. Ε, και; Όταν καταφέρνεις να ξεπεράσεις κάποιες συνήθειες που θεωρούσες ότι σε έκαναν δυστυχισμένο, φτάνεις σε ένα τοίχο. Ναι, μπορώ να βγαίνω λιγότερο, να πίνω λιγότερο, να καπνίζω λιγότερο, αλλά δεν είμαι πιο ευτυχισμένη.

Άσε που τις Κυριακές πρέπει να διαβάζεις κυριακάτικες εφημερίδες. Άλλο απόλυτο τίποτα από εκεί. Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο χωρίς ειδήσεις, είναι τόσο πραγματικές και ασήμαντες παράλληλα. Νιώθω ότι όλες αυτές οι ηλίθιες ελληνικές ειδήσεις για το ποιος έχει ποια εταιρία και με ποιόν είναι ξάδελφος, μπατζανάκης και κουμπάρος διαστέλλουν τα αγγεία του εγκεφάλου μου μέχρι το σημείο της έκρηξης. Και μετά όλο και σε κάποια παρέα θα βρεθείς που κάποιος θα σου πει «ο τάδε, που έκανε την δείνα μίζα, τον είχα γνωρίσει εκεί και παλιά τα είχε με αυτήν, που έχει αυτό το μαγαζί, και που η μητέρα της…» και ούτω καθ’εξής. Αυτή η αιμομιξία είναι τόσο ασφυκτική. Θα ήθελα να μπορούσα να μην ξέρω ούτε ποιος είναι ο πρωθυπουργός, πόσο μάλλον με ποιους είναι τριτοξάδελφα οι υπουργοί του. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα κάθε Κυριακή πρωί είναι εξοντωτική. Πρέπει και να απλώσω τα ρούχα, να κάνω μπάνιο, να πάω στη γιαγιά μου, να κάνω τη χαρούμενη, να ναννανανννανανανανανανανανανανανα.