Oh You Pretty Things

Μόλις συνειδητοποίησα ότι στο youtube μπορώ να ψάξω videos του Bowie. Ένας καινούριος κόσμος ανοίγεται... Αφιερωμένο σε όλους, καλό Σαββατοκύριακο και καλή Πρωτομαγιά!

Ο καλλιεργημένος νεοέλληνας: πρόσοψη

Στο σπίτι ακούει όπερα, αλλά διασκεδάζει στα παρακμιακά μπουζουξίδικα (προσοχή, πρέπει να είναι 3ης διαλογής, αλλιώς δεν είναι αρκούντως cult).

Δηλώνει συντηρητικός, αλλά δεν έχει πρόβλημα να μιλάει για τσόντες (ούτε εγώ, να ξέρουμε τι λέμε, αλλά εγώ δε δηλώνω συντηρητική).

Θέλει να πάει να ζήσει σε ένα ειδυλλιακό χωριό και να εκτρέφει κότες, αλλά έτσι και τον βγάλεις από το Κολωνάκι, δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται.

Δε συμπαθεί κανένα και προτιμάει να απομονώνεται σε μια πολυθρόνα με ένα καλό βιβλίο, αλλά όλους τους ξέρει, όλους τους κάνει παρέα και σε όλους χαμογελάει.

Νιώθει μειονεκτικά γιατί ξέρει ότι από εμφάνιση δε αξίζει και πολλά, ταυτόχρονα όμως πιστεύει ότι είναι και πολύ μεγάλο κελεπούρι.

Δε θέλει ποτέ να παντρευτεί γιατί πιστεύει ότι ο γάμος είναι μια πλεκτάνη στημένη από λυσσασμένες επίδοξες μητέρες που θέλουν να του κλέψουν το σπέρμα και να τον αναπαράξουν, αλλά πολύ θα ήθελε να κάνει έναν πλούσιο γάμο.

Δηλώνει ότι το επίπεδο του κόσμου είναι πολύ χαμηλό, αλλά ψοφάει για παραπολιτικά κουτσομπολιά, λάσπη και σκανδαλολογία.

Σέβεται το μόχθο του εργάτη, αλλά φρίττει όταν τον βλέπει μπροστά του (για αισθητικούς λόγους πάντα).

Σιχαίνεται τη δουλειά του, αλλά είναι εργασιομανής.

Δεν αντέχει τη γκρίνια, αλλά γκρινιάζει ασταμάτητα.

Θεωρεί το χρήμα πηγή όλων των κακών, αλλά του τρέχουν τα σάλια για λεφτά.

Διαλαλεί ότι θεωρεί τον εαυτό του ασήμαντο, αλλά δε σταματάει να μιλάει γι’αυτόν.

Επίσης διαθέτει: μία μισογυρισμένη ταινία (το έφαγαν τα συμφέροντα), δυο μισοτελειωμένα βιβλία (όταν τον ξαναδείς θα είναι τρία μισοτελειωμένα βιβλία) και μια μισοζωισμένη ζωή.

The truth doesn’t make a noise?

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια παρέα που συζητούνταν διάφορα θέματα, και κάποιοι λίγο μεγαλύτεροι (γύρω στα 50) είπαν ότι ήταν 15 ετών όταν έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ότι τα γεγονότα της εποχής είχαν κάνει τη γενιά τους πιο συνειδητοποιημένη πολιτικά κλπ. Ρωτάει λοιπόν ένας 60αρης: «Ποια εξέγερση ρε παιδιά; Μιλάτε για την επανάσταση του ‘67;» Με γνήσια απορία, δεν έκανε πλάκα ο άνθρωπος. Όχι, μιλάμε για το Πολυτεχνείο του απαντούν αυτοί. Ποιο Πολυτεχνείο λέει αυτός, αυτό δεν ήταν εξέγερση, ήταν όλα κανονισμένα και συμφωνημένα, μην τρώτε κουτόχορτο. Κανείς δεν του έφερε αντίρρηση (ως γνωστόν όλοι κομπλάρουμε όταν ακούμε για «συμφωνημένα» και «πουλημένους»), ούτε καν οι άνθρωποι που έζησαν (έστω και ως έφηβοι) αυτά τα γεγονότα. Μια κοπέλα στην ηλικία μου του είπε μάλιστα: «Αχ, τώρα μη μας χαλάτε την ψευδαίσθηση»…

Ήθελα να μιλήσω, αλλά κάποιος είπε ας μην μπλέξουμε με πολιτικά, και έμεινε εκεί το θέμα. Αναρωτιέμαι ποια είναι η ευθύνη μου όταν γίνονται τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει να αρχίσεις να πλακώνεσαι (γιατί σε καυγά καταλήγουν κουβέντες με τέτοια άτομα) ή να το αφήσεις να περάσει έτσι; Ως άνθρωπος που φυσικά δεν έζησε το Πολυτεχνείο, αλλά που όλη μου σχεδόν η οικογένεια ήταν αναμεμιγμένη ενεργά στην αντίσταση κατά της δικτατορίας, κάποιοι δε ήταν και μέσα (καταμεσής) στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, ένιωσα ιδιαίτερα άσχημα. Όχι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το γεγονός ή την αυθεντικότητα της εξέγερσης, αλλά γιατί δεν μπόρεσα να μιλήσω. Αν δε μιλήσω εγώ που τα έχω ακούσει από πρώτο χέρι, ποιος θα μιλήσει; Οι άνθρωποι που τα έζησαν από μέσα σε κάποια χρόνια θα έχουν πεθάνει ή θα έχουν παροπλιστεί. Η αλήθεια είναι ότι ένα πολύ μικρό ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού αντιστάθηκε στη χούντα, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να μην ξέρουν πολύ καλά τι έγινε τότε, κι ας μας πρήζουν κάθε φορά με την επέτειο, κι ας έχουν αναλάβει θέσεις εξουσίας άνθρωποι που ήταν (;) αντιστασιακοί, κι ας είναι η Αριστερά (;) «κυρίαρχη ιδεολογία» στην Ελλάδα.

Πέρα από ανίκανη, ένιωσα και προδότης, όχι κάποιας αφηρημένης ιστορίας, αλλά της ιστορίας της οικογένειάς μου, του πατέρα μου και της μητέρας μου. Προσπάθησα να παρηγορηθώ σκεπτόμενη ότι η κουβέντα κόπηκε πολύ γρήγορα, ότι δεν πρόκειται να αλλάξεις τα μυαλά ενός 60χρονου (προφανώς) χουντικού, αλλά δεν τα κατάφερα. Έπρεπε να είχα μιλήσει, έστω και για τους υπόλοιπους που ήταν εκεί, γιατί όταν εκφέρονται τέτοιες ακραίες και ιστορικά λανθασμένες απόψεις, πρέπει να ακούγεται ένας αντίλογος. Αν μη τι άλλο, για χάρη της αλήθειας.

Βατράχια κι αράχνες γλυκιά μου

Η μόδα των chain posts πέρασε και χάθηκε, αλλά επειδή αυτό το blog δεν υποτάσσεται σε μόδες και trends (είναι ανυπότακτο και ανένταχτο, σαν το press-gr ένα πράγμα), επειδή το είχα γράψει (βλέπε δεν έχω ιδέες για καινούριο ποστ και βαριέμαι -αστειεύομαι φυσικά- ναι, αστειεύομαι), επειδή δεν μπορώ να λέω όχι και τέλος επειδή στενοχωρήθηκα που ο fightback έκανε Πάσχα στο χωριό του και όχι στην Ταϊλάνδη (αν και η Ταϊλάνδη θα μπορούσε να είναι το χωριό του), ιδού μια ιστοριούλα που μου είχε ζητήσει προ αμνημονεύτων χρόνων, με τις εξής λέξεις:

βάτραχος - πολεοδομία - ανάθεμα - εγκεφαλικό – απεξάρτηση

Το ανάθεμα της αλόγιστης οικοδόμησης στο Λεκανοπεδίο Αττικής είχε εξαφανίσει σχεδόν όλη την πανίδα από την πόλη των Αθηνών. Η έλλειψη πανίδας, και συγκεκριμένα βατράχων, παρολίγο να προκαλέσει εγκεφαλικό στον κ. Ευγένιο, ο οποίος στο πλαίσιο της θεραπείας του για απεξάρτηση από το αλκοόλ έπρεπε να καταναλώνει ημερησίως τουλάχιστον 15,6 κιλά φρέσκα, ωμά βατραχοπόδαρα. Αποφάσισε λοιπόν να φτιάξει σπίτι στο Βρωμοπούσι, όπου είχε ακούσει ότι τα βατράχια αφθονούσαν. Μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να χτίσει το σπίτι των ονείρων του. Χωρίς αποτέλεσμα όμως, μια και η συχνή του επαφή με την πολεοδομία και τους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, κατασκευαστές και λοιπούς παρατρεχάμενους της ανθούσας αγοράς ακινήτων, τον οδήγησε οριστικά και αμετάκλητα στη γλυκιά αγκαλιά του αλκοόλ. Και έζησε αυτός καλά και ο Τρισμέγιστος Βάτραχος του Βρωμοπουσίου ακόμα καλύτερα.

Κουάξ!

My latest obsession

Ο δίσκος των My Chemical Romance, The Black Parade είναι περσινός, αλλά δε λέω να σταματήσω να τον ακούω. Όταν πρωτοείδα το βίντεο του Welcome to the Black Parade, με τον τραγουδιστή με ξεβαμμένο πλατινέ μαλλί, το συγκρότημα ντυμένο στρατιωτικά -το τραγούδι λίγο σαρδανάπαλο- σκέφτηκα "πάνε αυτοί, το χάσανε". Όχι ότι ήταν καμιά δισκάρα το προηγούμενό τους, αλλά είχε κάποια πολύ καλά τραγούδια μέσα (όπως το I'm not OK).


Παρόλα αυτά πήρα το καινούριο cd και τελικά όχι μόνο μου άρεσε, αλλά νομίζω είναι κλάσεις ανώτερο από το προηγούμενο. Βασικά it's only rock n' roll -but I like it. Δεν είναι επιστήμη, δεν είναι υψηλή κουλτούρα, δεν είναι δύσκολο, είναι λίγο ποζεράτο, είναι και concept (τιμημένα 70'ς). Έχει όμως δυνατές κιθάρες, δράμα, μάσκαρα, πυροτεχνήματα, καμπαρέ, δηλητήριο, μάσκες, ραγισμένες καρδιές, νοσοκομεία, πικρία, γκροτέσκο, ετοιμοθάνατους ροκ σταρ, σαν εφηβικός έρωτας είναι. Ακούγεται -και χορεύεται- σχεδόν ολόκληρο, πράγμα σπάνιο για τα σημερινά albums, που ζήτημα αν έχουν πάνω από δύο αξιόλογα τραγούδια. Θα το έλεγα guilty pleasure, αλλά γιατί τελος πάντων να αισθανόμαστε ενοχές που μας αρέσει κάτι που είναι τόσο απλό και απολαυστικό όσο ένα ποτήρι νερό; Το Ziggy Stardust ήταν δύσκολο δηλαδή; Όχι ότι συγκρίνονται ως μεγέθη, αλλά νισάφι πια με τα τελευταία indie, τις αέρινες φωνές μέσα από πνιγμένα keyboards και εξαρθρωμένες κιθάρες. Και δεν μου αρέσει καθόλου και το electro-punk (το είπα και ησύχασα).

Το θέμα είναι ότι αυτό το cd σε κάνει να θέλεις να είσαι πάλι είκοσι, να ουρλιάζεις τους στίχους χορεύοντας και σπρώχνοντας μέσα στο πλήθος μιας συναυλίας. Γι' αυτό και μόνο, three cheers for My Chemical Romance.



Υ.Γ.: Αυτά τα βιντεάκια με τους στίχους είναι ή κάτι κάπως αστείο, ή τα βίντεο του μέλλοντος, ή και τα δύο μαζί... Δεν είμαι σίγουρη.

Τουρισμός στην Ελλάδα

Τα τελευταία χρόνια, όποτε πηγαίνω στη Σαντορίνη κάποιοι άνθρωποι πεθαίνουν. Πεθαίνουν όμως.

Καλοκαίρι 2005:
1. Μόλις φτάνουμε στην Οία, μαθαίνουμε ότι έχει ξεσπάσει πυρκαγιά σε ένα μαγαζί. Βλέπουμε καπνούς, ένα ασθενοφόρο κοντά στην Κοινότητα, κάποιες ώρες μετά μαθαίνουμε ότι πέθανε ο μάγειρας. Το μαγαζί φυσικά λειτουργούσε χωρίς άδεια, χωρίς να πληροί τις παραμικρές προδιαγραφές ασφάλειας.

2. Αφού έχω τριβελίσει τα αυτιά της φίλης μου για το Ακρωτήρι, τον πιο ολοκληρωμένο και εντυπωσιακό αρχαιολογικό χώρο που έχω δει στη ζωή μου, ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της αρχαιολογίας τον αιώνα που μας πέρασε, μαθαίνω ότι δεν μπορούμε να πάμε. Γιατί; Ένας τουρίστας που είχε πάει να θαυμάσει τον οικισμό πέθανε. Πώς; Το περιβόητο στέγαστρο -που έχει καταντήσει γιοφύρι της Άρτας- έπεσε και τον πλάκωσε. Το Ακρωτήρι παραμένει κλειστό από τότε.

Πάσχα 2007:
Λίγο πριν φύγω για Σαντορίνη, με παίρνει μια φίλη μου και με ρωτάει αν έμαθα για το κρουαζιερόπλοιο που βούλιαξε... Προς το παρόν αγνοούνται δύο (;) άνθρωποι.

Έρχεται κόσμος στην Ελλάδα για να δουλέψει, για να δει τα αξιοθέατα, για να κάνει διακοπές και πεθαίνει. Πεθαίνει όμως.

Easter Sunday with Tony

Καλό Πάσχα, κλείνουμε για διακοπές!

Μαζί με ανάσταση νεκρών, προσδοκούμε και την ανάσταση του Tony Soprano, καθώς 8 Απριλίου, μέρα του Αγίου Πάσχα, ξεκινά στην Αμερική η προβολή του δεύτερου μισού του 6ου κύκλου των Sopranos, της πιο κινηματογραφικής σειράς που πέρασε ποτέ από την μικρή οθόνη. Σ' αυτή τη ρεαλιστική και συνάμα ανατρεπτική ψηφίδα του μωσαϊκού της γκαστερικής μυθολογίας, κάθε επεισόδιο είναι ένα εξασφαλισμένο εικαστικό κομψοτέχνημα (καταπληκτική φωτογραφία), όλοι οι πρωταγωνιστές δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, όταν δε προχωρά με ρυθμό και η πλοκή, μιλάμε για αριστούργημα.


Φυσικά δε θα προβληθεί από κάποιο κανάλι εδώ, αλλά όσοι κατεβάζετε πράγματα με peer to peer, σπεύσατε. Από Δευτέρα 9 φαντάζομαι ότι θα έχει ανέβει το πρώτο επεισόδιο.

Δυστυχώς τον εξαιρετικό 5ο κύκλο είχε ακολουθήσει το αρκετά αδύναμο πρώτο μισό του 6ου κύκλου. Οι χαρακτήρες στους οποίους είχαν επικεντρωθεί οι ιστορίες δεν ήταν ενδιαφέροντες, αλλά στο τέλος του κύκλου, η οικογένεια του Tony (DiMeo crime family) βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου με τους άσπονδους φίλους τους, την έτερη δυνατή οικογένεια της Νέας Υόρκης (Lupertazzi crime family) και οι εξελίξεις αναμένονται εκρηκτικές.

Ένα χρόνο και κάποιες αναβολές μετά λοιπόν, περιμένουμε με αγωνία τα τελευταία 9 επεισόδια των Sopranos. Ελπίζουμε να μην απογοητεύσουν και να επιφυλάξουν στον Tony ένα τέλος αντάξιο του μαφιόζικου, καλλιτεχνικού (και φυσικού) μεγέθους του.

Sunday moring coming down

Μισώ τα κυριακάτικα πρωινά γιατί είναι το απόλυτο τίποτα. Χωρίς το άγχος του πρωινού ξυπνήματος για δουλειά, όλη η μέρα είναι μπροστά σου, για να την κάνεις τι; Απολύτως τίποτα. Στην καλύτερη περίπτωση οικογενειακές και οικιακές υποχρεώσεις. Σχεδόν μου λείπουν οι εποχές που τα κυριακάτικα πρωινά περνούσαν μέσα σε τύψεις και πονοκέφαλο για το χτεσινοβραδυνό μεθύσι. Τουλάχιστον τότε είχα κάτι με νόημα να με απασχολεί. Έγραφα και ξαναέγραφα τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να πίνω λιγότερο, έφτιαχνα προγράμματα με πόσα γραμμάρια αλκοόλ έπρεπε να πιω την επόμενη εβδομάδα, προσπαθούσα να μην καταλάβουν οι γύρω μου ότι συνερχόμουν από χανγκόβερ, έπαιρνα τηλέφωνο φίλους και λέγαμε «πάλι κομμάτια γίναμε χτες, δε θα το ξανακάνουμε». Ε, μετά από κάποια χρόνια δεν το ξανακάναμε. Ε, και; Όταν καταφέρνεις να ξεπεράσεις κάποιες συνήθειες που θεωρούσες ότι σε έκαναν δυστυχισμένο, φτάνεις σε ένα τοίχο. Ναι, μπορώ να βγαίνω λιγότερο, να πίνω λιγότερο, να καπνίζω λιγότερο, αλλά δεν είμαι πιο ευτυχισμένη.

Άσε που τις Κυριακές πρέπει να διαβάζεις κυριακάτικες εφημερίδες. Άλλο απόλυτο τίποτα από εκεί. Θα ήθελα να ζω σε ένα κόσμο χωρίς ειδήσεις, είναι τόσο πραγματικές και ασήμαντες παράλληλα. Νιώθω ότι όλες αυτές οι ηλίθιες ελληνικές ειδήσεις για το ποιος έχει ποια εταιρία και με ποιόν είναι ξάδελφος, μπατζανάκης και κουμπάρος διαστέλλουν τα αγγεία του εγκεφάλου μου μέχρι το σημείο της έκρηξης. Και μετά όλο και σε κάποια παρέα θα βρεθείς που κάποιος θα σου πει «ο τάδε, που έκανε την δείνα μίζα, τον είχα γνωρίσει εκεί και παλιά τα είχε με αυτήν, που έχει αυτό το μαγαζί, και που η μητέρα της…» και ούτω καθ’εξής. Αυτή η αιμομιξία είναι τόσο ασφυκτική. Θα ήθελα να μπορούσα να μην ξέρω ούτε ποιος είναι ο πρωθυπουργός, πόσο μάλλον με ποιους είναι τριτοξάδελφα οι υπουργοί του. Η σύγκρουση με την πραγματικότητα κάθε Κυριακή πρωί είναι εξοντωτική. Πρέπει και να απλώσω τα ρούχα, να κάνω μπάνιο, να πάω στη γιαγιά μου, να κάνω τη χαρούμενη, να ναννανανννανανανανανανανανανανανα.