Athens 2006: A Concert Odyssey

Στην αρχή σκέφτηκα να γράψω μόνο ωραία πράγματα, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι ωραίο να βλέπεις τρεις τόσο καλούς καλλιτέχνες στην ακμή της καριέρας τους. Μετά όμως σκέφτηκα ότι και το άσχημο μέσα στη ζωή είναι, το καλό και το κακό είναι αλληλοσυμπληρούμενα, όλα είναι σχετικά, το yin δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το yang (αμάν μου έκανε ζημιά Devendra) και είπα να γκρινιάξω και λίγο.

Θέατρο Βράχων λοιπόν: ο περιβάλλων χώρος εντυπωσίασε τόσο τη Joan όσο και τον Antony. Ομολογουμένως οι βράχοι είναι υποβλητικοί και ο καλοκαιρινός άνεμος «invigorating» όπως είπε και ο Antony. Είχε κάτι το ιδιαίτερο η κατάσταση εκεί χτες το βράδυ. Εγώ πάντως προτιμώ να τους φαντάζομαι σε ένα μικρό cabaret, όχι μόνο λόγω του πιάνου, αλλά και επειδή και οι δύο είχαν στοιχεία παρλάτας στην σκηνική τους παρουσία. Έκαναν λεκτικά ιντερλούδια, στα τα οποία διηγιόντουσαν μικρές ιστορίες από τη ζωή τους και από τα τραγούδια τους. Πάντα μου άρεσαν οι καλλιτέχνες που επικοινωνούν τόσο αυθόρμητα με το κοινό.

Για να πάμε στο κυρίως θέμα, η Joan ήταν πολύ καλή. Φανταστική φωνή. Ο Antony ήταν εξαιρετικός. Ήταν καθισμένος στο πιάνο σε όλη τη συναυλία και τον συνόδευαν κλασσικά έγχορδα και ένα ηλεκτρικό μπάσο. Ανατρίχιασα ουκ ολίγες φορές και δεν ήταν μόνο από το αεράκι. Η φωνή του είναι απερίγραπτη, είναι νομίζω το ατού του αυτή η θεϊκή φωνή. Δεν με πήραν τα κλάματα όπως φοβόμουν (ή περίμενα), αν και στο "Hope There's Someone" παραλίγο να λυγίσω. Ως παρουσία ήταν συμπαθέστατος και είπε μερικές ωραίες ατάκες όπως ότι η Κάλλας σε μια τελευταία της συνέντευξη ‘ξερνούσε τα λόγια της σαν σπασμένα γυαλιά’ και ότι ‘στη ρωγμή της ατέλειας μπορεί να βρει κάποιος την τελειότητα’. Είναι ποιητής ο άνθρωπος. Αν εξαιρέσουμε τον προβολέα που μας τύφλωνε επί δυο τραγούδια και ο οποίος ευτυχώς μετακινήθηκε κατόπιν εκκλήσεων του κοινού και του Antony, καθώς και τον τύπο πίσω μου που επέμενε να τραγουδάει όλους στίχους και να μιμείται τις διακυμάνσεις της φωνής του Antony (μέχρι και τα ooohhhh-aaaahhhhh) ήταν όλα πολύ όμορφα.

Πάμε -τρέχοντας- στο Underworld να δούμε ότι έχει απομείνει από τη συναυλία του Devendra. Είχαμε χάσει 40 λεπτά και ο Devendra έπαιξε για άλλα 50 περίπου. Να πω ότι το Underworld είναι ένας απαράδεκτος, άθλιος χώρος για συναυλίες. Αφού σπρώξαμε (όχι που δεν) και φτάσαμε στη δεύτερη σειρά, έβλεπα τον Devendra από τη μέση και πάνω και αυτό με προσπάθεια. Δηλαδή πέρα από την πρώτη σειρά, τα συγκροτήματα δεν φαίνονται σε αυτό τον χώρο. Το ΑΝ πριν την ανακαίνιση είχε καλύτερη ορατότητα από το Underworld, αυτό σας λέω μόνο. Τίγκα στον κόσμο και φυσικά απίστευτη ζέστη.

Τέλος πάντων ο Devendra ήταν καταπληκτικός. Ο τύπος είναι από άλλον πλανήτη, άλλο χωρόχρονο, άλλη διάσταση, είναι αλλούτερος, τελεία. Όταν -ψάχνοντας να βρω τη σκηνή- τον είδα αναπάντεχα, σχεδόν μέσα στο κόσμο, γυμνό από τη μέση και πάνω, χαμογελαστό, με τα μούσια, τα μαλλιά του, τα χαϊμαλιά του και το αφηρημένο βλέμμα του, μου φάνηκε σαν έφηβος που διασκεδάζει σπίτι του με τους φίλους του. Εκπέμπει μια πηγαία απλότητα που είναι τόσο ασυνήθιστη -και δύσκολη- στην εποχή του μεταμοντέρνου και του μετά-whatever. Βλέποντας τον ένιωσα σαν τον αποικιοκράτη απέναντι στον "ευγενή άγριο". Όταν προχώρησα και μπηκα κανονικά μέσα στη συναυλία νόμιζα ότι βρέθηκα σε club στο Σαν Φρανσίσκο του ‘68 (όπως τα έχω δει στο Psych Out), η ατμόσφαιρα ήταν εντελώς flower power ψυχεδέλεια. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι έπαιζαν με ηλεκτρικές κιθάρες σε αντίθεση με τους δίσκους που είναι κυρίως ακουστικοί. Και μάλιστα πολύ ωραίες κιθάρες. Το κοινό ήταν επίσης φανταστικό και ανταποκρινόταν στη μουσική χορεύοντας, επευφημώντας και τραγουδώντας.

Ο Devendra τραγούδησε το Billie Jean, το οποίο μάλιστα σταμάτησε στη μέση γιατί τον ξάφνιασε η θετική αντίδραση του κόσμου. Είπε ότι είχε συνηθίσει μια πιο ψυχρή υποδοχή στη διασκευή αυτή και τα έχασε με την ανταπόκρισή μας. Τι γλυκούλης. Τραγούδησε tributes στον Caetano Veloso -που είπε ότι είναι το ίνδαλμά του- και στον Townes Van Zandt. Προς το τέλος τραγούδησε ένα medley από Charles Manson και Lauryn Hill, λέγοντας ότι παρόλο που δεν συμφωνεί με τις πράξεις των ατόμων αυτών στο «physical realm» (μα καλά τι έχει κάνει η Hill και τη βάζει στο ίδιο επίπεδο με τον Manson που έχει φάει κοσμάκη, δεν ξέρω) στο «artistic realm», τον εκφράζουν. Είπε και κάτι άλλα, ότι ο Manson και η Hill δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην απατηλή Maya (σύμφωνα με τον Ινδουισμό Maya είναι η ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αληθινός), γεια σου Devendra με τα ωραία σου, τι άλλο να πω. Πάνω σε αυτό το θέμα είχε και μια διαφωνία με τρελή Νεοϋορκέζα της πρώτης σειράς, την οποία ανέβασε στο τέλος ο φλαουτίστας/ ανιματέρ/ έτερος τρελάρας του συγκροτήματος στη σκηνή για ένα χορό.

Απολογισμός: Το Underworld καλύτερα να είχε μείνει ρώσικη (ή πολωνική, δεν θυμάμαι) ντίσκο που είχε γίνει μετά το κλείσιμο του Next. Τέλος πάντων, μπορεί ως club να είναι καλό, αλλά για συναυλίες δεν είναι με τίποτα. Όλοι οι καλλιτέχνες που είδα ήταν εξαιρετικοί, μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο Devendra, ίσως επειδή δεν το περίμενα. Και φυσικά παρόλο που οι συναυλίες ήταν πολύ καλές δεν ξεχνάμε την κοροϊδία των διοργανωτών. Διάβασα τις ανακοινώσεις τους στο Avopolis και ένα έχω να πω: σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι (ο Devendra ξυπνάει το παιδί μέσα μου) ποιος φταίει, εγώ ήθελα να δω σαν άνθρωπος ολόκληρες τις συναυλίες για τις οποίες είχα πληρώσει.